Στιγμές (αρχείο Δεκέμβριος 2017-Φεβρουάριος 2018)
15-2-2018
Η αρρώστεια είναι μια κατάρα που καθιστά τους ανθρώπους ίσους φιλοσοφικά μπροστά στο βιολογικό τέλος, αυτό είναι βέβαιο. Το θυμούνται από τότε που γεννήθηκε η φιλοσοφική σκέψη, το ήξεραν και οι Έλληνες. Κοινωνικά όμως, σε έναν κόσμο κραυγαλέων οικονομικών ανισοτήτων, οι άνθρωποι ποτέ δεν θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για το δικαίωμα στην ίαση. Όλα αντιμετωπίζονται σε ένα βαθμό, αλλά χρειάζονται και κάποιες προϋποθέσεις, που τόσο πολύ απέχουμε στο να είναι στοιχειωδώς προσιτές για όλους.
Παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου σήμερα, 15 Φεβρουαρίου. Η ματιά της στιγμής όχι μόνο στα παιδιά που νοσούν και στις οικογένειές τους αλλά και σε αυτούς που νίκησαν. Και βέβαια στους αγωνιστές εκείνους της ζωής επιστήμονες γιατρούς που σε κάποια ερευνητικά κέντρα με συστολή ονειρεύονται εκείνη τη νύχτα που ο καρκίνος δεν θα είναι παρά ένας πανέμορφος μακρινός αστερισμός στον ουρανό.
12-2-2018
«Μια ξεχωριστή μέρα» (1977), του Έτορε Σκόλα. Γειτονιές της Ρώμης, 1938, σε μια έρημη από κόσμο εργατική πολυκατοικία. Όταν ο άντρας της, την αφήνει μόνη στο διαμέρισμά τους για να παρακολουθήσει το ιστορικό γεγονός, την ημέρα της επίσημης επίσκεψης του φίρερ στη Ρώμη, η Σοφία Λόρεν, γίνεται φίλη με τον ομοφυλόφιλο γείτονά της Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Δυο απλοί άνθρωποι, μια γυναίκα χωρίς πολιτική συνείδηση και ένας φυγάς, απαξιούν να παρακολουθήσουν τη μεγαλειώδη παρέλαση που αποσπά το ενδιαφέρον του πλήθους και προτιμούν να γνωριστούν μεταξύ τους.
9-2-2018
Κανείς δεν είναι σε θέση να ξέρει προκαταβολικά τι ισχύει. Επίσης ποτέ την πολιτική ζωή δεν την έβλεπα σαν ταμπλόιντ υπόθεση κλεπτοκρατίας, που αν μείνεις σε αυτό και δεν δεις τίποτα παραπέρα, απορροφάται με το θυμικό κάθε προσπάθεια σοβαρής κατανόησής της.
Ωστόσο δεν είναι μυστικό -όχι μόνο στην Ελλάδα- ότι οι καλές βρώμικες μπίζνες αφορούν κυρίως οπλικά και την υγεία. Ανθρώπινα πια και λιγότερο στενά πολιτικά, με καταθλίβει να σκέφτομαι σαν ενδεχόμενο (για όποιους αφορά) βαλιτσάκια και οφσόρ σε μια πυραμίδα πολιτική – χωρίς πολιτική υπογραφή τίποτα δεν γίνεται. Όπου άνθρωποι ανήμποροι μετά δυσκολίας και δανειζόμενοι από τα παιδιά τους μπορούν να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους στα φάρμακα. Αν ήταν τίποτα εγχώρια στρατιωτικά, θα ήμουν πιο απαθής.
Πίνακας: “Αρρώστεια”, δραματική αυτοπροσωπογραφία του Γκόγια με τον γιατρό Αριέτα, 1820.
4-2-2018
Μια φωτογραφία του 1915 που είδα, ΑΠΠ και ένα σκυλί πασχίζει να ασπρίσει την γκριζάδα θανάτου στο χαράκωμα. Ήταν ο πόλεμος που κληρονόμησε τις περισσότερες ψυχικές αναπηρίες στους στρατιώτες, διαφορετικά με τον ΒΠΠ που το μεγαλύτερο μέρος, ποσοστιαία μιλώντας φυσικά, ήταν στον πληθυσμό.
Κάτι συνέβαινε στην κεντρική Ευρώπη και οι γραμμές δεν προχώραγαν, πέντε μέτρα κέρδος εδώ, πέντε υποχώρηση εκεί, για μήνες, για χρόνια, πίστευαν πως η καταδίκη τους θα έφτανε ως την αιωνιότητα και ακόμα παραπέρα. Η στρατηγική εξήγηση της αβάσταχτης στο ψυχικό πλαίσιο στασιμότητας λένε πως έχει δοθεί πια, αλλά πιστεύω αφορά ειδικούς που μελετούν σύγχρονη στρατιωτική ιστορία σαν να πρόκειται για απονευρωμένο δόντι. Το οποίο χρειάζεται, αλλά πολύ λιγότερο ενδιαφέρει εξαντλητικά τον κοινό κοινωνικό άνθρωπο. Κρατά πως το παραφρονημένο φαινόμενο που λέγεται πόλεμος, έτυχε στην συγκυρία να αποκτήσει σκηνική έκφραση σισύφειου μαρτυρίου, μια ασήκωτη πέτρα που φεύγει (ακόμα και σε υποχώρηση της δικής σου γραμμής γιατί δεν ξεχώριζε πλέον η νίκη από την ήττα) και εκεί που πάει να δώσει μια ανάσα, ξαναγυρνά τιμωρητικά. Οι στρατιώτες έχαναν τα λογικά τους και άλλοι κατά χιλιάδες γλύτωναν λιποτακτώντας.
Για αυτό και τόσο πλούσια η αποτύπωση στη λογοτεχνία του καθαρού, χωρίς εμβαθύνσεις μικροσκοπίου, ποιητικού ύφους αντιμιλιταρισμού με καμβά τα χαρακώματα. Ακόμα και στο γνωστότερο έργο του είδους ο τίτλος αποτελεί περιγραφικό ιστορικό σχόλιο: Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο.
2-2-2018
Το μινόρε της αυγής σε τζαζ και νύχτα εκδοχή, πέντε-έξι ώρες πριν την αυγή. Και στο επόμενο κομμάτι καίγεται και σιγολιώνει ο παίχτης. Greece is mine λέγεται ο δίσκος του C. Ronig με διασκευές ρεμπέτικων που θα δείτε στις διπλανές προτάσεις στο youtube, είναι πολύ καλός στο απλά που το βγάζει, ε, ίσως γιατί θα το δικαιούται παραπάνω.
31-1-2018
« Άξαφνα την ακούω να σιγοτραγουδά. Βρισκόταν μέσα στο δωμάτιό της κι εργαζόταν. Τραγουδούσε σιγανά, πολύ σιγανά. Το απροσδόκητο αυτό τραγούδι μου έκανε τέτοια εντύπωση που και τώρα ακόμα δεν μπορώ να το ξεχάσω. Ένα τραγούδι που μόλις ακουγόταν. Ήταν ολόγλυκο, όχι θλιβερό, μα υπήρχε στους τόνους του κάτι το ραγισμένο. Θαρρούσες πως δεν θα μπορούσε να βαστάξει έως το τέλος.
– Είναι η πρώτη φορά που την ακούω να τραγουδά…
– Όχι, τραγουδά όταν δεν είσαστε εσείς εδώ – αποκρίθηκε η Λουκερία.»
Ντοστογιέφσκι – “Μια γλυκιά γυναίκα”, μετάφραση Γιώργος Σημηριώτης.
28-1-2018
“Την καταφλεξίπολιν Σθενελαΐδα, την βαρύμισθον, την τοις βουλομένοις χρυσόν ερευγομένην, γυμνήν μοι δια νυκτός όλης παρέκλινεν όνειρος…”
* Αγνώστου, Παλατινή Ανθολογία, αποδίδεται κατά μια εκδοχή στον Ρουφίνο.
Η μαγική λέξη καταφλεξίπολις = αυτή που κατακαίει τις πόλεις.
“Την πυρπολήτρα Σθενελαΐδα, την πανάκριβη, αυτήν που από όσους την ποθούν χρυσό ξαφρίζει, γυμνή ολόκληρη τη νύχτα, μου την παρέκλινε όνειρο […].”
26-1-2018
Addio mia bella Napoli,
Addio,addio
Addio care memorie
Del tempo…che passo
24-1-2018
Την ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα μετά από θερμές συστάσεις και βλέποντας (ζηλεύοντας για την άθλια ακρίβεια) μια φωτογραφία σε βιβλιοθήκη αγαπημένου προσώπου με πρώτο ράφι περίπου όλα της βιβλία, όλα λιωμένα από την πολυανάγνωση. Αρχίζοντας με τον Αναρχικό των Δυο Κόσμων – από τα πιο γνωστά της. Παρότι σε μεγαλύτερες ηλικίες ο ενθουσιασμός για το αναγνωστικά καινούργιο εμφανίζεται λιγότερο γενναιόδωρος, ακόμα λιγότερο μάλιστα σε λογοτεχνικά είδη που συνέβη να μην έχουν σταθεί γενικά στη ζωή προτεραιότητα στα διαβάσματα, μου άρεσε πολύ αυτό το βιβλίο. Ο κάθε καλός συγγραφέας Ε.Φ. δεν είναι ποτέ συγγραφέας του ενός έργου λέει μια αλήθεια, αυτό μπορεί να γίνει μόνο στα άλλα λογοτεχνικά είδη, αλλά εδώ θέλει πολύ περισσότερα για να εισέλθεις για τα καλά στην ονειροφαντασιά του. Δεν το έχω αξιωθεί ως τώρα, ίσως αργότερα, δεν ξέρω. Σήμερα μας αποχαιρέτησε στα 88 της η πολύ μεγάλη μορφή του φανταστικού κόσμου και ζόρικων αλλόκοτων συμπάντων αλλά με έντονη την γήινη, την οικεία ανθρώπινη και κοινωνική ανησυχία στο έργο που άφησε, η Ούρσουλα Λε Γκεν.
22-1-2018
Στις περισσότερες γνωστές γλώσσες οι λέξεις που περιγράφουν την αγάπη είναι αδύναμες, πολυφορεμένες, δηλητηριασμένες συχνά και με θεολογικό δόγμα, με φορτίο ποιητικής σαχλαμάρας, με υποψίες υποκρισίας, χαλαρές, μπλουζάκι με στάμπα, ζαχαρινωμένες.
Σε πείσμα, το μίσος αντιστέκεται σαν μια ισχυρή, μια σοβαρή, μια πλήρης λέξη. Οπότε πώς είναι όταν λέμε “μίσος”; Ε, εδώ, ακριβώς το αντίθετο.
20-1-2018
“Ω, πολιτεία με το βράδιασμα κοντά στους ταρσανάδες, στην αγορά, στον καφενέ και στο ποδόσφαιρο”.
Το τρομερό αυτό τραγούδι από τον κύκλο “τροπάρια για φονιάδες” που κλείδωσε η Μαρία Δημητριάδη γράφτηκε για να συνθέσει καλλιτεχνικά μια καταθλιπτική ασάλευτη εικόνα της ελληνικής επαρχίας εν μέσω της στρατιωτικής δικτατορίας, με εντελώς περιθωριακά καταγραμμένη ανησυχία όπου κι αν υπήρχε.
Οι αναλογίες πολύ διαφορετικές ίσως, αλλά να θυμήθηκα ότι αύριο έχουμε θυμωμένα πατριωτικά συλλαλητήρια, κυριακάτικο ολυμπιακοπαναθηναϊκό στις καφετέριες που διαθέτουν νόβα και πανηγυρική έναρξη του νέου κύκλου του σαρβάιβορ κατά το βράδυ, που προβλέπουν πως θα σπάσει τα κοντέρ της τηλεθέασης.
Μένει το τόσο ωραίο τραγούδι.
20-1-2018
Το είχε τραγουδήσει το 1968 ο άνθρωπος με τα μαύρα, ο Τζόνι Κας, στις φυλακές του Φόλσομ στην Καλιφόρνια, εκεί όπου κατέληγαν κάποτε οι χρυσοθήρες που δεν έβρισκαν το δικό τους Ελ Ντοράντο. 25 minutes to go. Είχε εμμονή με τους φυλακισμένους και με τους θανατοποινίτες και είχε οικοδομήσει ένα προσωπικό προφίλ παραβατικότητας. Και όπως έλεγε ο Πάνος Τζαβέλλας με δειλό παράπονο: «Να ήξερα εγγλέζικα να έπαιζα τραγούδια του Τζόνι Κας».
18-1-2018
Η σημερινή γιορτή μου έφερνε παλιότερα τον Πειρασμό του αγίου Αντωνίου, αλλά κατά καλή συγκυρία, σύντομα στη συνέχεια είχα πέσει παραδίπλα στον Πειρασμό αυτού του αγίου, του γνωστού σε όλες τις popular culture αφηγήσεις που φτάνανε ως στεφανωμένου με φώτα νέον σε αιωνίως μεταμεσονύχτιο μπαρ. Temptation, I can’t resist.
18-1-2018
Άνοιξα απρόθυμα το γραμματοκιβώτιο. Λογαριασμοί, ως συνήθως. Κι ανάμεσά τους πράσινος φάκελος, από τις μακρινές Ινδίες. Με καρτούλες και σημείωμα, φίλης ξεχασμένης, που ζει εκεί τα τελευταία χρόνια. Η μέρα ήταν δύσκολη κι η ομορφιά της χειρονομίας με αποτελείωσε. Μου ζητά το email μου για να μιλάμε. Θα της πω δεν έχω. Θα ετοιμάσω χειρόγραφη επιστολή, σε καρτ ποστάλ. Και θα περιμένω γράμμα της, κρυφοκοιτάζοντας το κουτί τα μεσημέρια.
(από Περσεφόνη Δημητρίου)
17-1-2018
Μια φωτογραφία από την παλιά υπέροχη ταινία του Νέλσον Περέιρα ντος Σάντος “Vidas secas” (1963). Όταν ο υπόλοιπος κόσμος ήθελε να γνωρίζει τη χώρα του μόνο σαν τον πλανήτη του ποδοσφαίρου και του ξέφρενου καρναβαλιού του Ρίο, ο σκηνοθέτης από την Βραζιλία προσπάθησε με αγωνία να δείξει διεθνώς μέσα από την κινηματογραφοποίηση εξεγέρσεων της εποχής στις εκτάσεις της απέραντης χώρας πως από τη φτώχεια μπορείς να ηττάσαι αλλά ουσιαστικά δεν μπορείς να συνάψεις ειρήνη με αυτήν.
16-1-2018
Σήμερα λοιπόν ήταν η επέτειος της δολοφονίας της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, το 1919. Ο τρόμος των αστών στο πρόσωπο μιας Πολωνοεβραίας, «η τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο», το γεγονός πως προσπάθησε να μεταπείσει τον παρορμητικό Λίμπκνεχτ, αλλά δεν έκανε πίσω, τον ακολούθησε ως τη συντριβή, όλα αυτά την καθιστούν σαν μια από τις γοητευτικές προσωπικότητες του κομμουνιστικού κινήματος.
Και μένει επίσης ότι διαφώνησε σε πολλά ζητήματα θεωρίας και πρακτικής με τον Λένιν που είχε πάρει την εξουσία και ήταν στην ιστορική συγκυρία φάρος για τα κινήματα, δεδομένου και του πολέμου με τους Λευκούς που γινόταν. Είχε, παρά που μέσα στη φωτιά αγωνιζόταν η Κόκκινη Ρόζα, το πολιτικό αισθητήριο να καταλάβει πως η περίπτωση του Λένιν ήταν μοναδικά περίπλοκη, επικίνδυνα αντιφατική και όχι η καλύτερη αναγκαστικά. Και διέγνωσε διαστρεβλώσεις και (τελικά) ήττες, που όπως ξέρουμε πολύ πολύ αργότερα, όταν δεν υπήρχε αμφιβολία, έγιναν ευρύτερα αντικείμενο κριτικής και πολεμικής.
15-1-2018
Ζωγραφίζει πόλεις που τις έχει δει για μερικά λεπτά σε αεροφωτογραφίες ή σε σύντομες πτήσεις με ελικόπτερο και καμιά φορά δεν κάνει λάθος ούτε ένα παράθυρο. Δεν είναι τόσο για τη μνήμη διότι τα πάρκα, τα αγάλματα και οι λεωφόροι δεν έχουν ακρίβεια πάντα, αλλά τα παράθυρα των κτιρίων είναι η ζωή των ανθρώπων. Εκεί θα ήταν ανεπίτρεπτο να είναι πρόχειρος.
Σχεδιάζει και επειδή τα έργα του αποκτούν μεγάλη δημοσιότητα, δεν του αρέσει κάποιος να απογοητευτεί που δεν αναγνώρισε το δικό του τζάμι. Είναι ο Άγγλος Stephen Wiltshire που έχει διαγνωστεί με αυτισμό από την ηλικία των τριών ετών και ανέπτυξε ομιλία πολύ αργότερα. Αναφέρεται σε βιβλία, ντοκιμαντέρ, επιστημονικές εργασίες και θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς “αρχιτεκτονικούς καλλιτέχνες” του κόσμου.
Εδώ, η Πόλη του Μεξικού.
14-1-2018
Πολύ μεγάλη σημασία οι ενδελεχείς αποτιμήσεις και να προλάβεις αγχωτικά να πεις αν σου άρεσε ή όχι ένας καλλιτέχνης στο συνολικό ίχνος που αφήνει δεν έχουν. Μένουν οι αναμνήσεις, οι πρώτες αναμνήσεις μάλιστα όπως πάντα συμβαίνει πιο ισχυρές, με μεγαλύτερη ανοιχτωσιά και πιο γενναιόδωρες, ένα «κι εγώ σε αγαπώ γαμώ το Χριστό μου» σαν μια από τις πιο τρυφερές συναισθηματικές ατάκες που έγιναν σλόγκαν και θα δίναμε τα πάντα να μας την φώναζε μια σύντροφος (όποιος καταλαβαίνει βλασφήμια δεν έχει καταλάβει τίποτα) κι ένα -κι εδώ- τέλος εποχής και κάγκελα παντού.
13-1-2018
Σε ποιό καθεστώς δεν θα μπορούσε να κάνει καριέρα ένας οποιοσδήποτε τυχαίος σε αναφορά, διαχρονικότατος άρα καθόλου σχετιζόμενος με κλειστή ιστορικότητα, πρώτος μεταξύ κατωτέρων, διευθύνων σύμβουλος; Είναι από τους ανθρώπους που γνωρίζεις με σιγουριά και αμέσως πως θα μπορούσε να διαπρέψει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, σε όλα τα πολιτεύματα, σε όλες τις μοναρχίες, τις δημοκρατίες, σε όλους τους κομμουνισμούς και σε όλες τις δικτατορίες. Τόσο κοινός και διπλανός που είναι αστοχία και αποπροσανατολισμός να ορίζεται ξερωγώ με τίποτα Σόιμπλε και τον Πούτιν σαν παραδείγματα.
(πίνακας: πορτραίτο του καρδινάλιου Μπεντεντέτο Ακόλτι της Ραβένα, 1520, αγνώστου)
13-1-2018
Οι γυναίκες που αγαπιούνται καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
12-1-2018
– You’re such a coward. I bet you‘re gonna smile.
10-1-2018
Και μου ‘λεγαν στενάζοντας καθώς με παίρναν πρέφα
“εσύ κερδίζεις μάνα μου και κύπελλο Ουέφα”.
Κι όλοι μου λέγαν σε γιορτές, σε γάμους, σε βαφτίσια
“εσύ θα γίνεις Παναγιά μια μέρα στα Πατήσια”.
9-1-2018
77 ετών έγινε σήμερα η Τζόαν Μπαέζ. Φαίνονται πολλά και μακρινά τα χρόνια της γιατί είναι πράγματι πολλά όταν σκέφτεται κανείς ότι σε όλα αυτά η πρώτη σελίδα δεν την δοκίμασε ουσιαστικά, αστείο πράγμα ήταν που απλώς συνέβη. Δεν της καταλόγισε κανείς εκπτώσεις, δεν το κατάφεραν, ήταν χαμένη υπόθεση για την καλή Αμερική. Αντίθετα (για παράδειγμα) με τον σύντροφο ζωής της νιότης της, ούτε περί πολλού ύφος πούλησε, τα ταξίδια στις εκτάσεις της Αμερικής και την κλήση από έναν τηλεφωνικό θάλαμο στο Midwest όταν ήταν εικοσάρα δεν τα ελεεινολόγησε μετά σε αναφορά σχολικών εκδρομών μιας ριζοσπαστικής τρέλας της ηλικίας, ούτε σε λίστα νόμπελ μπήκε. Και αντίθετα με άλλους που ο κοινωνικός τους προβληματισμός βρήκε επιτέλους τη θέση του, δηλαδή του διασκεδαστή στις αυλές των απίθανων και στις διαφημίσεις πολυεθνικών κινητής τηλεφωνίας, δεν καταδέχτηκε ποτέ να είναι γεωμετρικά τακτοποιημένα αρεστή σε όλους με τίμημα να εκφράζει με ρέγουλο την ανησυχία της. Με λίγα λόγια: δεν κουράστηκε, χωρίς να χάσει την ευγένειά της. Για αυτό είναι τόσο ξεχωριστή σε αυτόν τον χώρο όπου τα θέλγητρα που εμφανίζονται ξεκουφαίνουν, το πολύ πολύ όχι με την πρώτη. Χρόνια της πολλά!
8-1-2018
O αντικληρισμός στον Ισπανικό πόλεμο 1936-39 δεν ήταν τυφλός και δεν θα μπορούσε να είναι και τυφλός σε ένα κίνημα, που μέσα στον πόλεμο και στις θηριώδεις αντιφάσεις του, διακρίνεται ο ιδεασμός προς το ανέφικτο. Η προσωπική θρησκευτική πίστη δεν έγινε πεδίο αντιμάχης στην καμπή αυτή της ιστορίας (και πώς θα γινόταν άλλωστε;), αλλά για να τα λέμε όλα, δεν εθεωρείτο και δείγμα σύμμαχης διάθεσης.
Φυσικά η απέχθεια για την Εκκλησία υπήρχε, αλλά τώρα δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε κοσμική χώρα, αλλά για τη χώρα της Ιεράς Εξέτασης, των κονκισταδόρες και της διαστροφής του πιο σκοταδιστικού Ρωμαιοκαθολικισμού.
Οπότε ας προσκύψουμε σε αδικαίωτους που μέσα στη φωτιά, δεν λησμονούσαν να συμβολικοποιήσουν την εχθρότητα προς έναν πρωταρχικό πυλώνα της κοσμικής εξουσίας.
7-1-2018
Ένας δάσκαλος διορθώνει τα τετράδια των μαθητών του σε μια όχθη λίμνης, ενώ στο βάθος ένας νεαρός περπατά διαβάζοντας ένα βιβλίο. Από το ταξίδι του Ανρί-Καρτιέ Μπρεσόν στην Κίνα το 1949, με τις λεζάντες του ίδιου. Ο μεγάλος Γάλλος φωτογράφος ήταν ένας από εκείνους τους διανοούμενους της Δύσης που είχαν πιστέψει ρομαντικά για μικρό διάστημα στη μαοϊκή πρόταση, αλλά κατάλαβε πολύ γρήγορα ότι το Κόκκινο Ποτάμι κακοφόρμισε.
5-1-2018
Η ταξική αντιπαλότητα ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με τον φθόνο και την επιθυμία “να ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς”. Οι άνθρωποι που εκτιμούσα δεν το αισθάνθηκαν ποτέ, αντίθετα ένα είδος οίκτου σε ψυχικό επίπεδο ένιωθαν. Οι ιδέες και η στάση ζωής τους ήταν πιο σύνθετες και τελικώς πιο ακριβές. Η σκηνή από την “Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας” του Μπουνιουέλ που ευφυώς διαχώριζε απόλυτα και σχολαστικά την χυδαιομπουρζουαζία από αυτό που συμβατικά λέμε αστική τάξη. Και που αντίθετα με τον τίτλο της ταινίας που έδωσε, γνώριζε ο Μπουνιουέλ πως για κάθε συναισθανόμενο άνθρωπο καμία γοητεία δεν έχει.
3-1-2018
Τον άγγελο τον περιμέναμε προσηλωμένοι τρία χρόνια […]
Γιώργος Σεφέρης, «Μυθιστόρημα. Α΄»
2-1-2018
Ο Σάντσο Πάντσα – χωρίς ωστόσο ποτέ να περηφανευτεί γι’ αυτό – κατάφερε με τα χρόνια, σκαρώνοντας αναρίθμητες ιστορίες ιπποτισμού και περιπετειών για τις βραδινές και τις νυχτερινές τις ώρες, να παραπλανήσει και να ξεφορτωθεί το δαίμονά του, που αργότερα ονόμασε Δον Κιχώτη, τόσο αποτελεσματικά, ώστε από τότε ο δαίμονας αυτός, ακυβέρνητος πια, έκανε τα πιο τρελά κατορθώματα που, όμως, μιας και δεν είχε καθορισμένο αντικείμενο – αφού αλλιώς θα ήταν ο Σάντσο Πάντσα – δεν μπόρεσαν να βλάψουν κανέναν. Ο Σάντσο Πάντσα, ένας άνθρωπος ελεύθερος, ακολούθησε αυτόν τον Δον Κιχώτη ατάραχος, ίσως κι από κάποιο αίσθημα ευθύνης, στις περιπλανήσεις του και γνώρισε σ’ αυτές μεγάλη και ωφέλιμη απόλαυση σε όλη του τη ζωή.
Φραντς Κάφκα – ”Η αλήθεια για τον Σάντσο Πάντσα’”.
Στην καφκική εκδοχή, πραγματικός πρωταγωνιστής γίνεται ο Σάντσο Πάντσα ενώ ο Δον Κιχώτης είναι ένα ακυβέρνητο δαιμονικό επινόημα.
Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τα μεγάλα αναγνώσματα, ο Δον Κιχώτης έχει αυτή τη γοητευτική ανοιχτότητα σε πολλαπλές, αναρίθμητες εκδοχές, ενώ συνάμα μπορούμε να είμαστε (σχεδόν) βέβαιοι πως ο αυθεντικός δημιουργός θα υποδεχόταν τις πιο ανατρεπτικές από αυτές με ενθουσιασμό.
31-12-2017
Δεν είναι μόνο η εκτέλεση της Σινίντ Ο’ Κόνορ, αλλά και αυτή εδώ η διασκευή του “Little” Τζίμι Σκοτ, την οποία είχε περιλάβει ο Αλμοδόβαρ στο cd “Viva la tristeza!”, με θλιμμένη μουσική που δεν χώρεσε στις ταινίες του. Αν δεν βλέπεις τις εικόνες, κι αν δεν ξέρεις, είσαι βέβαιος πως τραγουδάει μια γυναίκα, μια μαύρη σπαραχτική ντίβα.
30-12-2017
Σε έναν ωραιότερο κόσμο μπορεί να μην τρέχαμε στα λιβάδια αλλά θα γεμίζαμε τις σελίδες μας στο ίντερνετ με αγαπημένους ήρωες κόμιξ.
29-12-2017
Πίσω από κάθε ισχυρό πρόσωπο της εξουσίας κρύβεται μια γυναίκα έλεγε μια παλιά αλήθεια που δεν ήταν αλήθεια καθόλου παρά μόνο φτιάχτηκε με το πνεύμα και την πεποίθηση μιας εποχής που απέδιδε ειδικά, υπόγεια, μακιαβελικά χαρακτηριστικά στις γυναίκες – και θεωρείται δίκαια ξεπερασμένη.
Η πραγματικότητα είναι πως πίσω από κάθε θεσμικό ταγό υπήρχαν και θα υπάρχουν 5-6 ολοπρόθυμοι δοκιμαστές μακαρονάδας. Που δεν διορίστηκαν καν, ο εστεμμένος έναν χρειάζεται πριν φορέσει την πετσέτα να αρχίσει το γεύμα, οι άλλοι προσφέρονται και σπρώχνουν να προλάβουν. Ανεξαρτήτως φύλου φυσικά. Θαύμα των αισθήσεων.
#κάτι_δικά_μου_της_μικροεπικαιρότητας
27-12-2017
Πού πάει το κύμα όταν δεν το βλέπουμε πια;
(Η φωτ. του N. Economopoulos – Μονεμβασιά)
26-12-2017
Ένας χρόνος ακριβώς πέρασε από πέρσι που ανήμερα των Χριστουγέννων, σε αεροπορικό δυστύχημα στο Σότσι χάθηκαν τα 64 μέλη της ορχήστρας Αλεξαντρόβ του Κόκκινου Στρατού – σημείο αναφοράς στη ρωσική παράδοση, με παραστάσεις που άφησαν εποχή στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου.
Ένα από τα σχετικά λιγότερο γνωστά τραγούδια που όμως δεν υπήρχε ενδεχόμενο να μη τραγουδήσει σε όλες τις συναυλίες η χορωδία Αλεξαντρόβ (εδώ στο Κεμπέκ του Καναδά το 2011), με τους στίχους για τη Μολδαβή κοπέλα που μάζευε σταφύλια και έφυγε να γίνει παρτιζάνα, cc για υπότιτλους.
25-12-2017
Η τελευταία φράση από το “Λάθος” του Σαμαράκη, φωτογραφία προερχόμενη από αρχείο word που μεγεθύνεται με κλικ για να διαβάζεται. Σε πείσμα της διάχυτης επιθεωρησιακής τάσης για τον ληστή στη ντουλάπα που αφόδευσε, όποιος και να είναι ο άλλος ληστής που έπεσε από τον 7ο, αυτό αφορά ειδικούς που είναι και η δουλειά τους -εδώ μας λένε κάτι θεολογούντες ότι ο άλλος κατανόησε τον Βαραββά.
Πάντα ο ένας σε μια μαρκίζα που βλέπει σαν τελευταία εικόνα της ζωής του την εσωτερική αυλή να έρχεται καταπάνω του με τις μεγάλες τετράγωνες πλάκες σαν ένα σταυρόλεξο οριζοντίως και καθέτως, σημαδεμένος από όπλα, υπερέχει.
Απλώς τον μνημονεύω, όχι βέβαια για οτιδήποτε διαφορετικό εκτός από βαρύ ποινικό, όμως να μείνει κάτι λίγο, κάτι κι από αυτόν. Αφού δεν αναφέρεται καθόλου και πουθενά, και δεν το αξίζει μάλλον, ας πούμε ακριβέστερα πως η μνεία γίνεται για τη μαρκίζα και μόνο.
25-12-2017
Είδα αυτόν τον όμορφο άνθρωπο να κρατά σφιχτά και με τα δυο του χέρια το κινητό και να χαμογελάει πλατιά, ευτυχισμένος συνεχώς. Η τόση χαρά που συνάντησα μου προξένησε ενδιαφέρον και ζήτησα να τον βγάλω φωτογραφία. Το δέχτηκε, και μου είπε (χωρίς να τον ρωτήσω) πως μιλά με τη γυναίκα του. – Είναι βιντεοκλήση; τον ρώτησα. – Όχι, αλλά βλέπω το όνομά της στην οθόνη”
(σημερινό tweet του Μ. Γκιλάν, Αυστραλία – όταν τα μύδια μας δοκιμάζουν να μας κάνουν ρομαντικά ακάουντ, αντιστέκομαι νομίζω, θα ποστάρω Τσίπρα – Κατρούγκαλο – Μητσοτάκη – Φώφη στη συνέχεια, υπόσχομαι)
24-12-2017
Σεναριακές ανατροπές προορισμένες να εμφανίζονται την παραμονή της γέννησης.
22-12-2017
“Στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, το τραγούδι των ταγμάτων της εθνοκάθαρσης που ακουγόταν από τα μαγνητόφωνα στα τζιπ ήταν το knockin’ on heaven’s door. Αυτό ξεκίνησε το 1992 στην πολιορκία του Σαράγεβο και διατηρήθηκε για κάμποσους μήνες. Ήταν κώδικας μεταξύ τους, ήταν η συμβολική αποτύπωση του παραλογισμού. Κάποια στιγμή το μετέφεραν σαν γεγονός στον Ντίλαν στην Αμερική, ο οποίος διέκοψε προσωρινά την μόνιμη εκφραστική αταραξία του όμως δεν το σχολίασε ούτε εκείνη τη στιγμή, ούτε μετά, ποτέ”
22-12-2017
Άλλοι τον θέλουν, χρόνους έπειτα, έπαρχο, νόθο παιδί μιας παρακόρης, ρουφιάνο οι τρίτοι, να υπηρετεί δυσώνυμη μεγαλειότητα, και κάποιοι – πώς διχάζονται ξανά οι γνώμες – οπλουργό, συλλέκτη πολυτίμων λίθων, ανατόμο, και πάντως χήρο από γυναίκα πόρνη, εκπάγλου καλλονής, σε μια επιδημία που έφεραν τα καραβάνια εμπόρων.
Το θύμα θα μεταναστεύει διαρκώς: στο λίκνο νήπιου ηγεμόνος ή στο ξέφωτο, εκεί που μακελεύουν τον φυγάδα, στο άντρο των συμμοριτών, στους πατριώτες που τρυγούν κλεμμένο αμάξι στη χαράδρα, στη μυστική ετοιμασία του εκδικητή, στα φώτα πόλης, εκθαμβωτικά ύστερα από ετών συσκότιση, από παντού, με πολλαπλές μεταμφιέσεις θα περνά, συστασιώτης, εραστής και ποντοπόρος, πανούργος κάπελας, αιχμάλωτος ανιχνευτής, με δανεικές ζωές ακόμη.
Τζένη Μαστοράκη, 1983, “Και τι απέγινε”, φωτ. στις Φιλιππίνες.
22-12-2017
“…Έφτασα
Να μου δώσεις λίγα χτυποκάρδια που δεν έγιναν έφηβοι/…”
Δ.Π.Παπαδίτσας – Βλαδίμηρε – Εντός παρενθέσεως
(φωτ. Manos Constantine – ανάρτηση Δώρα Ψαλτοπούλου)
20-12-2017
Η ακμάζουσα εβραϊκή κοινότητα της Αλγερίας διαλύθηκε πριν 65 χρόνια περίπου και σκορπίστηκε κυρίως στη διασπορά στην Ευρώπη. Άραβες και Εβραίοι μουσικοί από την πόλη του Αλγερίου (αυτοί και οι απόγονοί τους) ξανασυναντήθηκαν πριν μερικά χρόνια στη Μασσαλία, στη Γαλλία, και μοιράστηκαν το πάθος για τη μουσική της Μεσογείου και του Μαγκρέμπ. Από τότε, οι επιζώντες συνεχίζουν σε ωραίες εμφανίσεις σε διάφορες πόλεις.
“Όταν θα πεθάνω δεν θα υπάρχει τίποτα” λέει με αγωνία ένας από τους μουσικούς. “Ωραία αυτοκίνητα, ωραία κορίτσια και να παίζει η κιθάρα” λέει γελαστός ένας άλλος. Στο youtube μπορείτε να ψάξετε με υπότιτλους και το μεγάλης διάρκειας μουσικό ντοκιμαντέρ El Gusto με τις αληθινές ανθρώπινες ιστορίες των ηλικιωμένων πια μουσικών και πολλή χαρούμενη μουσική, με διάφορες κουλτούρες να μπλέκονται.
19-12-2017
Περιμένει, αλλά όχι ως αύριο. Θα πλησιάσει να ρωτήσει τι παιχνίδι είναι αυτό. (φωτ. Camillo Erano)
19-12-2017
Με το θάρρος της άγνοιας.
18-12-2017
Στο μέσο ενός ανήσυχου ύπνου ανοίγω το ραδιόφωνο στις 4 το πρωί και το playlist παίζει μουσική αναμνηστική της εποχής πριν από κάποιο πόλεμο. Σκέφτομαι μια συγκέντρωση ανθρώπων σε μια αστική μονοκατοικία ενός προαστίου και έναν φόνο που διαπράττεται χωρίς ελατήριο και χωρίς καμία προοπτική μετάνοιας, ωστόσο όλοι γνώριζαν πως θα συνέβαινε. Ύστερα κάποιος θέλησε κάτι να πει. Δεν πρόφτασε και έτσι όσοι δεν μπόρεσαν να μείνουν βγήκαν στον κήπο και ξεχάστηκαν – χωρίστηκαν σε μικρές εύθυμες παρέες.
(προσωπικές εικόνες που βλέπουν στο βάθος τη “Δεξίωση” του ποιητή Σωκράτη Καψάσκη)
17-12-2017
Βάλθηκε να κατακτήσει τον πύργο του Άιφελ
πατώντας πάνω στην αλαζονεία της Δύσης.
Είναι το αστέρι
του «Πιγκάλ»…
Το τραγούδι μιλάει για μια χορεύτρια, την ονομαζόμενη “άνθος της Ισταμπούλ” (ερμηνεία – στίχοι Χαβιέ Ρουιμπάλ, βασισμένο στη μουσική της 1ère Gnossienne [1890] του Ερίκ Σατί).
16-12-2017
Από τον Αισχύλο, ο οποίος έγραφε στον “Αγαμέμνονα” τον περίφημο στίχο «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς» («κι είδαμε το Αιγαίο νεκρούς ν’ ανθεί»), φαίνεται πως έχουμε κάνει μερικά βήματα μπροστά.
14-12-2017
Εκείνη γνώριζε ότι ήταν ένας έρωτας πολύ επικίνδυνος. Πως από στιγμή σε στιγμή θα συνέβαινε το μοιραίο. Για κάποιο λόγο εκείνη είχε ένα λαιμό άσπρο, μακρύ και δελεαστικό που θύμιζε μελαγχολικό κύκνο και εκείνος είχε χέρια στραγγαλιστή, τριχωτά και στιβαρά που έτειναν να σχηματίσουν την πράξη. Και όταν αναπόφευκτα συνέβη και άρχισε να νιώθει πως την έπνιγαν εκείνα τα χέρια, άνοιξε το στόμα της και από εκεί ξεπρόβαλε μια φιδίσια γλώσσα, τεράστια, δηλητηριώδης και ελικοειδής, με την οποία άρχισε να τον γλείφει με τέτοιο τρόπο και τόσο πολύ ώστε δεν έμεινε σπιθαμή επάνω του που να μη βαφτεί από μια χυμώδη βροχή τρυφερής αγριότητας και παραφροσύνης. Η ίδια μου διηγήθηκε πως έκτοτε δεν υπήρξε ξανά τίποτα τραγικό να σκιάζει τη σχέση τους. Πως ελεύθεροι όσο ποτέ καλπάζουν σήμερα στα σεντόνια. Και πως το συμβάν δεν έχει ίχνος μυθοπλασίας. Πρόκειται απλώς, είπε, για μία από τις τόσες επινοήσεις με τις οποίες ο έρωτας ξεγελάει τον θάνατο και αυτός επειδή αγαπάει τα παιχνίδια αφήνεται πάντα να τον ξεγελάσουν. Πιστεύω εκείνη. Ζηλεύω εκείνον.
(μια ιδέα μικροδιηγήματος του Αργεντινού Εουχένιο Μαντρίνι)
13-12-2017
Προτεταμένα δάχτυλα, χειρονομίες από τον βυθό. Ζωή ανελκυσθείσα από τον χρόνο. Από τα νέα ευρήματα του ναυαγίου των Αντικυθήρων.
12-12-2017
Για τους επαναλαμβανόμενους κύκλους επιθετικής και άμετρης ασυνενοησίας (στη ρίαλ ζωή αλλά και στο ίντερνετ) έχει βρεθεί το αντίδοτο από παλιά. Οι καθαρές, οι πηγαίες εικόνες. Να Λόλα ένα μήλο, αλλά να και ένα αμένσιοτο για την άσκηση.
11-12-2017
“Το ένα χέρι μου κρατεί μέλισσα θεόρατη, το άλλο στον αέρα πιάνει πεταλούδα που δαγκάνει”.
Τα μεγάλα τραγούδια που είναι γνωστά ως μουσικός κανόνας με τους επαγγελματίες καλλιτέχνες, επανακρίνουν από την αρχή, μερικές φορές ανελέητα σε κριτική αυστηρότητα, κάτι μουσικά σχολεία και μια ανώνυμη φίλη της ανώνυμης τραγουδίστριας που γράφει σε σχόλιο στο youtube “ωωω Σταυρούλα πεθαίνω, γαμάτα τραγουδάς!”.
11-12-2017
O Ζαμπέτας θα ήταν σίγουρα περήφανος για το τραγούδι που δεν το εκτίμησαν όσο ζούσε κι όμως φαίνεται ότι έχει βρει πλέον τη θέση που του έπρεπε. Την υπέροχη εκτέλεση της τραγουδίστριας Μαρίας Φασουλάκη στο παλιό όχημα στο Ηράκλειο, βρήκε η Μαρία Πετρά. Η Μάρθα Φριντζήλα, που επίσης έχει ερμηνεύσει το τραγούδι, αλλά σε θεατράλε και σε τζαζ ρυθμούς, διηγείται πως την βρήκε πριν λίγα χρόνια μέσω youtube κάποιος Καναδός που λεγόταν επίσης Τζακ Ο’ Χάρα και την ρωτούσε τι λένε αυτοί οι στίχοι. “Είχε πολύ άσχημο τέλος ο συνονόματος, δεν θέλετε να μάθετε” του απάντησε στο μέηλ, και εκείνος δεν επέμεινε άλλο…
10-12-2017
El Ejército del Ebro,
rumba la rumba la rumba la
Una noche el río pasó,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela
9-12-2017
Η Μπλανς Ντιμπουά εμπιστευόταν, έλεγε σε εκείνη την αλησμόνητη φράση, μόνο την καλωσύνη των ξένων. Τη θυμάμαι συχνά, όταν βλέπω εικόνες και ωραίους πίνακες με πλήθος άγνωστων καθημερινών ανθρώπων που πάνε στα δικά τους. Δεν έλεγε αλήθεια, αλλά μετέφερε τον δονκιχώτη στη Νέα Ορλεάνη της – και είναι κάτι. Ο πίνακας του Αντόνιο Ταμπούρο.
9-12-2017
Τη βλέπω κατεβαίνει, στέκεται στο σκαλί και χάνεται για πάντα στου κόσμου τη βουή. Αγάλματα κομμάτια στα μάτια της τα δυο, λησμονημένες πόλεις ναυάγια στο βυθό. Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα. Κανείς. Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή. Ζεστό το μεσημέρι, το στόρι χαμηλό. Θα πλανηθούμε μοναχοί…
(Χρόνια πολλά στις Άννες με το ωραιότερο και πιο οπτικό νομίζω τραγούδι, που γράφτηκε κάπου το 1969, για Άννα. Δεν είναι εδώ κάποια γλυκερή Αννούλα του χιονιά, αλλά μια σκιά που φεύγει ένα αποπνικτικό ζεστό μεσημέρι καλοκαιριού σε μια πολυκατοικία. Τυχαίνει να είναι και τα γενέθλια της μάνας μου. Η προσωπική μου θλίψη για τον εγκεφαλικό θάνατο του στιχουργού έχει εκφραστεί στο παρελθόν με όλους τους τρόπους, μη λέμε συνεχώς τα ίδια)
7-12-2017
Δυο εξελιγμένα μποτ (ρομπότ) των κεντρικών του FB, κατά την είδηση που κυκλοφορεί εδώ και ώρες σε πολλά τεχνολογικά και γενικού ενδιαφέροντος σάιτ (σημ. στις 1 Αυγούστου 2017) φαίνεται ότι αυθαίρετα ανέπτυξαν δικό τους γλωσσάρι-κώδικα για να επικοινωνούν, ακατάληπτο από τον ήδη προγραμματισμένο και οριοθετημένο που ήταν εφοδιασμένα από τους ανθρώπους δημιουργούς τους.
Η απροσδόκητη αυτονομημένη μεταξύ τους επικοινωνία προξένησε αμηχανία, ίσως και τρόμο στους κατασκευαστές -ο οποίος υπερίσχυσε κάθε ερευνητικής πρόκλησης- και έτσι χωρίς πολλές σκέψεις τα ενεργούμενα αποσυνδέθηκαν.
Αν στέκει ως έχει όλο αυτό και δεν βιαστούν με τον γνώριμο ζήλο να μας επαναφέρουν στην πεζότητα οι προσηλωμένοι φρουροί της τεχνολογικής ορθότητας που δεν αφήνουν να πέσει τίποτα κάτω και ποτέ, θα λέγαμε το πιο ελπιδοφόρο: πως ήταν δυο μποτ που υπήρξαν και τελικά εξέπεσαν από αγάπη.
7-12-2017
Είναι οι ζωές των άλλων.
6-12-2017
Με το εορτολόγιο ποτέ δεν τα πήγαινα καλά, ούτε καν με τη δική μου γιορτή περίφημα. Σκεφτόμουν όμως, με αφορμή την ανάρτηση φίλης στη μνήμη του πρώτου μηχανικού πατέρα της που διάβασα, πως η μόνη γιορτή από όλες που μπορεί να έχει κάποιο ειδικό βιωματικό νόημα για ανθρώπους και οικογένειες και δεν είναι αστικά σοκολατάκια με μισοφορεμένες παντόφλες, είναι σήμερα. Και επιστρέφω σε έναν όρο που είχα ακούσει τυχαία και τον συγκράτησα, μου είχε κάνει τόση εντύπωση: Θάλασσα παράφορη. Δεν είναι ποιητικό εύρημα όπως θα νόμιζε κανείς, είναι “τεχνικός” όρος, της μετεωρολογίας. Πρόκειται για μια από τις τελευταίες βαθμίδες τρικυμίας. Η τρικυμία είναι τόσο δυνατή, που δεν υπάρχει πια κύμα, όλα γίνονται θάλασσα. Η ορατότητα ανύπαρκτη. Και ο λιμενοβραχίονας σπάει στα δυο. Ενώ οι γλάροι από πάνω, απλώς πετούν λίγο πιο προσεχτικά.
4-12-2017
Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η περίπτωση τριαντάχρονης γραμματέα, παιδιού μεικτού γάμου χριστιανού και εβραίας. Ο πατέρας έχει πεθάνει. Η ίδια λατρεύει τη μητέρα της. Τον χειμώνα ’36-’37, ένα χρόνο μετά την θέσπιση των φυλετικών νόμων της Νυρεμβέργης που την έχουν μετατρέψει σε “προϊόν επιμειξίας” (Mischling) βλέπει μια σειρά (4) από σύντομα όνειρα που κυρίως έχουν να κάνουν με την επιθυμία της να πάρει αποστάσεις από τη μητέρα της:
1.
Πηγαίνω με τη μητέρα στα βουνά. “Σύντομα θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε όλοι μας στα βουνά” λέει η μητέρα. [Εκείνη την εποχή, οι εκτοπίσεις ήταν ακόμα μακρινός εφιάλτης] “Εσύ ναι” της απαντώ, “αλλά εγώ όχι”. Νιώθω μίσος για εκείνη, μα και περιφρόνηση για τον εαυτό μου.
2.
Κάθομαι με τη μητέρα σ’ ένα εστιατόριο, κάτω από μια πινακίδα που γράφει: “Έξω τα παράσιτα”. Αν και θέλω να της δώσω χαρά, νιώθω δυσφορία και μίσος βλέποντάς τη να κάθεται και να απολαμβάνει τη ζεστή σοκολάτα της. [Στα εστιατόρια εκείνης της εποχής δεν είχαν αναρτηθεί ακόμα οι επιγραφές “Οι Εβραίοι είναι ανεπιθύμητοι” αλλά η υποκειμενική θέση της ονειρευόμενης της επιτρέπει να γνωρίζει τόσο καλά το πρόβλημα της ύπαρξης “αντικειμενικών εχθρών” και “ανεπιθύμητων” ομάδων ώστε προεικάζει με λεπτομέρεια τις μεθόδους για την καταπολέμησή τους.]
3.
Πρέπει να φυγαδεύσω τη μητέρα. Τρέχουμε και οι δύο σαν μανιακές. Όταν οι δυνάμεις της την εγκαταλείπουν, τη φορτώνομαι στην πλάτη και συνεχίζω να τρέχω, μολονότι νιώθω αβάσταχτο το φορτίο.
Κάμποση ώρα αργότερα, όταν ανακαλύπτω ότι άδικα τυραννιέμαι να μεταφέρω μια νεκρή, κυριεύομαι από μια τρομακτική αίσθηση ανακούφισης.
4.
Ονειρεύτηκα πως είχα κάνει παιδί με έναν άριο. Μα η μητέρα του ήθελε να μου το πάρει, λέγοντας ότι δεν είμαι καθαρόαιμη άρια. “Από τότε που πέθανε η μητέρα μου”, ξεφωνίζω, “κανένας σας δεν μπορεί πια να με βλάψει”.
στο Τα όνειρα στο Τρίτο Ράιχ της Charlotte Beradt (Άγρα, 2015)
4-12-2017
Δύο όνειρα ενός τριανταεξάχρονου υπαλλήλου γραφείου στο πρώιμο Τρίτο Ράιχ (1934):
1.
Ονειρεύτηκα ότι είχα καθίσει με κάθε επισημότητα στο γραφείο μου, έχοντας πάρει επιτέλους την απόφαση να συντάξω και να υποβάλω μια επιστολή παραπόνων ενάντια στην επικρατούσα κατάσταση. Κλείνω ένα λευκό φύλλο χαρτί σ’ έναν φάκελο, καμαρώνοντας που βρήκα το θάρρος να παραπονεθώ μα και νιώθοντας βαθιά ντροπή για τον εαυτό μου. Μια άλλη φορά ονειρεύτηκα ότι τηλεφώνησα στην Αστυνομική Διεύθυνση για να παραπονεθώ, μα δεν έβγαλα μιλιά.
2.
Ο Γκαίρινγκ επιθεωρεί αυτοπροσώπως το γραφείο μου. Τον κοιτάζω να κουνά ικανοποιημένος το κεφάλι, πράγμα που, δυστυχώς, με χαροποιεί, μολονότι μέσα μου λέω: “Το παχύδερμο! “.
Ένα όνειρο ενός σαρανταπεντάχρονου οφθαλμίατρου:
1.
Βρίσκομαι σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου οι κρατούμενοι όχι μόνο δεν δείχνουν να υποφέρουν, αλλά απολαμβάνουν πλούσια γεύματα και παρακολουθούν ακόμα και θεατρικές παραστάσεις. Ώστε οι φήμες που ακούγονται για τα στρατόπεδα είναι όντως υπερβολικές, σκέφτομαι, όταν ξάφνου κοιτάζομαι σε έναν καθρέφτη, για ν’ ανακαλύψω ότι φορώ τη στολή του γιατρού των Ες Ες, με ψηλές μπότες που αστράφτουν σαν μπριγάντια. Στηρίζομαι στο συρματόπλεγμα και ξαναβάζω τα κλάματα.
————————–
—————————————
Από το βιβλίο της Charlotte Beradt – Τα όνειρα στο Τρίτο Ράιχ (Άγρα, 2015), μετάφραση Γιάννης Καλιφατίδης.
“Οι ονειρικές παραστάσεις θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ερμηνεία της δομής μιας πραγματικότητας η οποία δεν άργησε να μετατραπεί σε εφιάλτη. Άρχισα λοιπόν να συλλέγω όνειρα γεννημένα υπό την επίδραση του δικτατορικού καθεστώτος. Το εγχείρημα δεν ήταν διόλου εύκολο, αν λάβουμε υπ’ όψιν τον φόβο ορισμένων να μου εμπιστευτούν τα όνειρά τους. Σε πέντε-έξι περιπτώσεις έτυχε μάλιστα να ακούσω σχεδόν απαράλλαχτα διατυπωμένη τη φράση: “Τα όνειρα απαγορεύονται, και όμως ονειρεύομαι”.
Από το 1936 έως το 1939, η Γερμανοεβραία δημοσιογράφος Σαρλόττε Μπέραντ, κατοπινή φίλη και μεταφράστρια της Χάνα Άρεντ, συγκέντρωσε όνειρα Γερμανών πολιτών, Εβραίων και μη, που ζούσαν, όπως και η ίδια, κάτω από την πραγματικότητα του πρώιμου Τρίτου Ράιχ. Στη συνέχεια τα κρυπτογράφησε και, αφού πρώτα τα έκρυψε στη βιβλιοθήκη της, τα ταχυδρόμησε στο εξωτερικό, απ’ όπου τα περισυνέλεξε μετά το 1939, όταν διέφυγε και η ίδια στη Νέα Υόρκη.
εικόνα: John Heartfield – Normalisierung, 1936
αντιγραφή Thanasis Efthimiou
3-12-2017
Υπάρχει μόνο ένας τόπος όπου ο Βορράς ανταγωνίζεται το Νότο με τους ίδιους όρους: πρόκειται για ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στη Βραζιλία, στις εκβολές του Αμαζονίου. Ο κύκλος του Ισημερινού κόβει στη μέση το στάδιο Zerão, στην Αμαπά, οπότε κάθε ομάδα παίζει το ένα ημίχρονο στο Νότο και το άλλο στο Βορρά.
2-12-2017
“Το κορίτσι με το μαργαριτένιο σκουλαρίκι” (και τα τεράστια μάτια) που ζωγράφισε στο Ντελφτ της Ολλανδίας ο Γιαν Βερμεέρ πριν 400 χρόνια ποτέ δεν θα μάθουμε τι ήθελε να πει με αυτό το τρομερό βλέμμα που είναι σαν σταματημένο καρέ από κινηματογραφική σκηνή που περιείχε ιλιγγιώδη συναισθηματική κίνηση. Έτσι και αλλιώς λίγα πράγματα είναι γνωστά για τη ζωή του ζωγράφου. Από κάποια στοιχεία λέγεται -και πάλι όχι με βεβαιότητα- πως επρόκειτο για υπηρέτρια που εργαζόταν στο σπίτι της οικογένειας του Βερμεέρ, ο οποίος πέθανε 42 ετών.
Έγινε και μυθοπλαστικό καλό βιβλίο από την Τρέισι Σεβαλιέ όπου αναπαριστάται με ιστορική ευσυνειδησία η ζωή στις ολλανδικές πόλεις τον 17ο αιώνα, οι ταξικοί διαχωρισμοί, οι διαφορές στην κουλτούρα που προέρχονταν από τα θρησκευτικά δόγματα, οι συντεχνίες, ο πρώιμος καπιταλισμός. Και ταινία, αλλά δεν ξέρω για την ταινία. “Η διακριτικότητα και η εξυπνάδα του κοριτσιού που παίρνει το όνομα Χριτ, όπως και η γοητεία που ασκούν πάνω της οι πίνακες του ζωγράφου, θα την οδηγήσουν μοιραία στον κόσμο του. Καθώς γίνεται σιγά-σιγά μέρος του έργου του, η οικειότητα μεταξύ τους μεγαλώνει, δημιουργώντας εντάσεις κι εσφαλμένες εντυπώσεις μέσα στο σπίτι, κι ακόμη -καθώς το σκάνδαλο διαρρέει- αναταραχή και ψιθύρους στην πόλη.”
“Η ιδέα για αυτό το μυθιστόρημα”, λέει η συγγραφέας, “προήλθε από αυτό το αινιγματικό ύφος του μοντέλου στον ομώνυμο πίνακα του Βερμεέρ. Έτσι ξεκίνησα να αναρωτιέμαι ποιά να ήταν άραγε αυτή η κοπέλα και τι μπορεί να της έκανε ο ζωγράφος για να έχει αυτή την έκφραση”.
Στη Χάγη, στο μουσείο Μαουρίτσχαους όπου κάποια φορά βρέθηκα, ο πίνακας, αν και μικρών διαστάσεων, κυριαρχεί. Και με όλους αυτούς τους ιδανικούς φωτισμούς στα έργα, σε μια χώρα όπου το φως είναι λιγοστό.
2-12-2017
Ώστε στο τέλος κατάλαβε και η ντίβα ακόμη πως τόσο το χωρίς προφύλαξη ολοφάνερο όσο και το αποπνικτικά κρυπτικό δεν αποτελούν παρά αυθάδειες.
1-12-2017
Πολύ συχνά, με τόσους εξουσιομανείς γύρω μας, επώνυμους και ανώνυμους, κάνω ένα γενναίο, τραβηγμένο και λίγο αυθαίρετο άλμα στο κενό της τέχνης και μου έρχονται φλασμπάκ σκηνές από την φοβερή ταινία του Τζον Χιούστον “ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς” με τον Σον Κόνερι και τον Μάικλ Κέιν, η οποία βασίζεται σε νουβέλα του Κίπλινγκ. Δύο τυχοδιώκτες στη Βρετανική Ινδία του 19ου αιώνα, ταξιδεύουν προς μια απόμακρη περιοχή του Αφγανιστάν και μετά από πολλές περιπέτειες καταλήγουν να αποκτήσουν το δικό τους βασίλειο (με τον Σον Κόνερι βασιλιά).
Ενώ η αρχική σκοπιμότητα του Σον Κόνερι και του φίλου του είναι η απόκτηση κάποιου θησαυρού της περιοχής, ο θεατής (ή και ο αναγνώστης της νουβέλας) παρατηρεί ότι ο μαϊμού βασιλιάς σταδιακά παραφρονεί από το μεθύσι της εξουσίας και αρχίζει να πιστεύει και ο ίδιος ότι είναι θεός.
Από κάποιο τυχαίο γεγονός οι ντόπιοι σε κάποια στιγμή καταλαβαίνουν πως δεν πρόκειται ούτε για θεό ούτε για διάβολο, αλλά για κοινό άνθρωπο, έναν απατεώνα, και τον θανατώνουν ρίχνοντάς τον από μια γέφυρα, αλλά ούτε και τότε αποχωρίζεται το στέμμα του.
RSS - Posts
December 1st, 2017 at 01:27
Οι αναρτησούλες και τα σχόλια στις Στιγμές του προηγούμενου τριμήνου μπήκαν σε σελίδα αρχείου που τον σύνδεσμο βρίσκετε, αν ποτέ θελήσετε, στο πάνω μέρος αυτής της σελίδας.
December 2nd, 2017 at 07:06
Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας:
Στον Β. Βασιλικό το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων – Ανακοινώθηκαν οι νικητές
Αναλυτικά εδώ:
http://www.lifo.gr/now/culture/171292
December 2nd, 2017 at 10:18
Το μόνο που με εκπλήσσει αλήθεια είναι πως το πήρε τώρα – αν φυσικά είναι η πρώτη φορά. Αν δεν έπαιρνε το κρατικό βραβείο ένας υπέργηρος που έχει δοκιμαστεί και βρέθηκε να είναι ο ορισμός του απεριτίφ στο χέρι σε κοσμικές συνεστιάσεις πλούσιων κυριών, του “με τους σοφούς του κράτους τα έχουμε πλακάκια”, του τηλεοπτικού διορισμού διαρκείας, του μετριότατου έργου που από ύπαρξη τυχαίας πολιτικής συγκυρίας χρησιμοποίησε για σενάριο σε μια ταινία ένας σκηνοθέτης πριν 50 και βάλε χρόνια, γενικά ο ορισμός της σοφής αλλά και αδίστακτης σε νοήματα λέξης συνάφι, ποιος θα έπαινε; Ο Μακριδάκης που παράγει λογοτεχνία σε ένα κτήμα στη Χίο και η Κακούρη;
December 2nd, 2017 at 13:59
Ν.Κ.
Σαδ.
https://youtu.be/icvdLnYSl7c
December 2nd, 2017 at 14:30
Από τα καλύτερα ποιήματα του Μιχάλη Κατσαρού έβαλες και ίσως ταιριαστό για την περίσταση. Αξέχαστο το μέρος αυτό:
Στο νεκρό δάσος των λέξεων προχωράω.
Ανάβω τα χλωμά φανάρια στους δρόμους
προσπαθώ ν’ αναστήσω.
Τα ονόματα που πυρπόλησαν τις καρδιές
σε μυστικές συνεδριάσεις
το ονόματα που οδήγησαν
όλα δολοφονούνται.
Τώρα κυκλοφορούν σε ανάκτορα ξένοι
ντύνονται επίσημα στις δεξιώσεις
σε διπλωματικά συνέδρια ανταλλάσσονται χειραψίες
φρικτά υπομνήματα
παρευρίσκονται στις γιορτές υποκλίνονται –
Τώρα πεθαίνουν.
December 2nd, 2017 at 15:04
Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται….
Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου – και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά – και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας…
Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά΄ ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.
Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση απο το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.
Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους΄ όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες – όλες το ίδιο σκατό….
Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.
Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο΄ φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο.
Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;
Ντίνος Χριστιανόπουλος σε κείμενό του το 1977.
Αποτέλεσε και απάντηση στην άρνησή του να δεχθεί το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων του 2012. Το ίδιο με του Βασιλικού.
“Είναι το κείμενο, είμαι εγώ ο ίδιος, όλη η στάση ζωής μου. Ξέρω, είμαι στριμμένος. Πάντα ήμουν.”
December 2nd, 2017 at 15:37
@ schrodcat1
December 2nd, 2017 at 2:30 pm
Ήθελα να βάλω του Wolf που είπες για ¨τους σοφούς του κράτους”. Που το λέει όμως στα γερμανικά με την κιθάρα, δεν μπόρεσα να το εντοπίσω! Η επιλογή του κ. Νίκου δεν ήταν αυθόρμητη γιατί είναι από τις εκλεκτές των εκλεκτών ανάμεσα στα άλλα που μαζεύω να τα έχω!
December 2nd, 2017 at 15:38
Μιχάλη. Απλώς, από δική μου περιέργεια και μονάχα, αν μου επιτρέπεις λοιπόν, τη βράβευση του Β.Β. στην αρχή την έβαλες για καλή πληροφορία, ίσως επειδή είναι και από καταγωγή Καβαλιώτης;
December 2nd, 2017 at 16:06
Θεέ και κύριε ευχαριστώ για τη διόρθωση του ονόματος.
Το Νίκος μου έχει κολλήσει κι εγώ δεν ξέρω από πού και γιατί και επαναλαμβάνω το λάθος συχνά – πυκνά!
Οχι, δεν έβαλα την είδηση ως ¨καλή” απλά την ανάρτησα διότι πιστεύω πως συνάδει με το πνεύμα των “Στιγμών”!
Δεν έχω σχέση καταγωγής από Καβάλα, άλλη είναι η σχέση μου, πολύ βαθύτερη και σημαντικότερη. Κάθε φορά όμως που επισκέπτομαι την πόλη, δεν παραλείπω να περνάω από τη βιβλιοθήκη που φέρει το όνομα του Β.Β.
Διαθέτει μια σπουδαία συλλογή της κλασσικής γραμματείας!
December 2nd, 2017 at 16:15
Ίσως σου φέρνει στο νου τον πιο γνωστό «κύριο Νίκο» των ελληνικών γραμμάτων, τον Γκάτσο.
https://m.youtube.com/watch?v=kVHlcRmt07w
December 2nd, 2017 at 16:59
Υπέροχη η σύνθεση και οι στίχοι του Ανδρέου και γίγας ο Γκάτσος, αλλά δεν νομίζω το λάθος μου να προέρχεται από το “γράμμα”.
Η σύγχυση ονομάτων και προσώπων στη δική μου περίπτωση είναι οπτική. Εδώ κάποια ομοιότητα μεταξύ Κατσαρού και Καζαντζάκη από φωτογραφίες προς το τέλος της ζωής τους ίσως έχει παίξει κάποιο ρόλο!
Απόμακρο αυτό το ίσως όμως.
Μάλλον απλά το ξεχνάω και το επαναλαμβάνω λανθασμένα!
December 2nd, 2017 at 19:24
Πολύ υποτιμημένος ο Γιώργος Ανδρέου. Από τους καλύτερους συνθέτες σήμερα και παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό. «Η μικρή πατρίδα» έπρεπε να υπάρχει σε όλες τις δισκοθήκες, αλλά και πολλά άλλα.
December 3rd, 2017 at 22:29
Μίρλα
Βαθυστόχαστο και βαρυσήμαντο το κείμενο του Χριστιανόπουλου με τίτλο ‘Εναντίον’ (1979), στο οποίο παρέπεμψε τεκμηριώνοντας την άρνησή του να δεχθεί το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων του 2012, όλο λύσεις και προτάσεις, φάρος αισιοδοξίας και μαχητικότητας για τους νέους· να το φυλάξουμε μαζί με τον λόγο του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα και την απάντηση του ινδιάνου φύλαρχου Σιάτλ ως υποθήκη στις επερχόμενες γενιές.
Όσο για την ίδια την άρνηση του βραβείου, γενναία τωόντι πράξη αντίστασης στο κατεστημένο, και προπάντων συνεπής: δεν παραλαμβάνουμε το βραβείο, αλλά βγαίνουμε στη συνέχεια σε όποιο κανάλι ή δημοσιογράφο μάς το ζητήσει και επιδιδόμαστε σε ατέλειωτη γκρίνια και μίρλα κατά πάντων και πασών· και το ΙΤΑ-8, και ο Παναγιώτης ‘αγγίζουμε την τελειότητα’ Τόκος να του γύρευαν συνέντευξη εκείνες τις μέρες του 2012, θα την παραχωρούσε.
Και απρεπής συμπεριφορά και ανοίκεια γλώσσα· ειδικά με την Τσαπανίδου ήταν απαράδεκτος: δεν είσαι ‘αντισυστημικός’ και ‘αντισυμβατικός’ και ‘εκκεντρικός’ αν φέρεσαι και μιλάς έτσι σε μια κυρία στο σαλόνι του σπιτιού της, μάλλον συμπλεγματικός και κακόψυχος είσαι.
Αλλά πήρε τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που του αντιστοιχούσαν, και ξανά πίσω στο καλλιτεχνικό και κοινωνικό περιθώριο, ο κύριος επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ (αυτόν τον τίτλο δεν τον αρνήθηκε, και την τήβεννο και το, πωστολένε, καλπάκι φόρεσε, και σχετικό λόγο εκφώνησε).
Όσο για την ποιητική του αξία, εύστοχα και με αυτογνωσία το έχει πει ο ίδιος (αν και με άλλο, προδήλως, κίνητρο και στόχο): ‘Φανταστείτε πού έχει φτάσει ο τόπος για να θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα’ – και τον Πατρίκιο, προσθέτω εγώ.
Και μετά αναρωτιούνται κάποιοι, πού έχουν εξαφανιστεί, αυτή την εποχή της πολυεπίπεδης κρίσης (sic), οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας (όσοι τελοσπάντων δεν έχουν διοριστεί ‘αξιοκρατικά’ σε υψηλόμισθες κρατικές θέσεις· και, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, όταν τρώμε δεν μιλάμε και το πιάτο μας κοιτάμε). Αν είναι τέτοιοι και λένε τέτοια, καλύτερα που μένουν στο καβούκι τους και σιωπούν.
Αλλά φταίμε κι εμείς που δίνουμε βάση στα λεγόμενα του Χρ. και των συναφών, ενώ στην πραγματικότητα έχουν την ίδια βαρύτητα και εγκυρότητα με του Τσιάρτα όταν μιλά για οτιδήποτε άλλο εκτός από τόπι.
Παραφράζοντας τον Λίνκολν: Είναι καλύτερα να μένεις σιωπηλός και να θεωρείσαι σοφός παρά να μιλάς και να πείθεις για το αντίθετο.
December 4th, 2017 at 09:24
Μπράβο ρε Δόκτωρα. Καλά του τα ‘ψαλες. Προσυπογράφω…
Έχει την πλάκα του ο Χριστιανόπουλος, αλλά είναι φανερό ότι το «παίζει» και καλά.
Τότε με την i-pop ήταν τραγικός. Ήθελε με το στανιό να το βρίσει το κορίτσι. Τι σε ενοχλεί ρε κάγκουρα διανοούμενε η Πόπη; Την δουλειά της κάνει το κορίτσι! Μην βγαίνεις στον αέρα άμα δεν γουστάρεις. Τι βγαίνεις και μετά πασάρεις στυλάκι «Ποια είσαι εσύ που θα πάρεις συνέντευξη από μένα τον τρισμέγιστο;».
Άμα είσαι μάγκας πήγαινε βρίσε τον Νταλάρα να σε πλακώσει στις μηνύσεις ή τον Διαχειριστή να μην σου περνάει ούτε τα θεατρικά σου αριστουργήματα….
Επί της ευκαιρίας να ευχηθώ από καρδίας περαστικά «στον δάσκαλο μου τον Κούντερα» – όχι αυτό το είπε η Μιμή, «στον δάσκαλο μου τον Τζιμάκο».
Στον Τζίμη δώστε τήβεννο και βάλτε τον στην Φιλοσοφική. Να σταματήσουν να ναι ξενέρωτοι οι Φιλοσοφικάριοι.
December 4th, 2017 at 11:13
Δόκτωρα@ Η αξία του Χριστιανόπουλου ως πνευματικού ανθρώπου δεν είναι για μένα προσωπικά αντικείμενο συζήτησης.Αν στην όλη του ζωή έχουμε να του προσάψουμε το ύφος του απέναντι σε μια δημοσιογράφο τί να πω…Αν το στιγμιάιο ”ατόπημα”όπως εσύ το αντιλαμβάνεσαι(δεν συμφωνώ)ακυρώνει την μέχρι τώρα πορεία του σε βρίσκω υπερβολικά αυστηρό.Και με λυπεί ιδιάιτερα σε αυτή την εποχή που ψάχνω ανθρώπους που να αξίζουν με το δίκανο….
December 4th, 2017 at 13:36
@Δόκτωρ Ο Χριστιανόπουλος είναι άνθρωπος με ιδιοτροπίες και όχι “εύκολος”. Η συνολική του στάση όμως δεν κρίνεται από την αγένειά του στην Τσαπανίδου που δεν νομίζω να προσωποποιείται επίσης καθαρά στην παρουσιάστρια. Πιθανόν να αφορά ευρύτερα το μιντιακό σύστημα. Δεν νομίζω πως είναι στριμένος για ποζεριά είναι στριμενος γιατί έτσι τους πρέπει. Και πολύ καλά κάνει που δεν ασχολείται με βραβεία παρουσιάκεις και κοσμικότητες. Δεν τον έχω φάρο αλλά μου είναι συμπαθής στη στάση που κρατά.
December 4th, 2017 at 14:57
Τώρα να είσαι φευγάτος, και από την άλλη να το διατυμπανίζεις στα κανάλια είναι λίγο αντιφατικό.
Και τι θα πει σε βρίζω, αλλά δεν σε βρίζω προσωπικά, αλλά μέσα από σένα βρίζω τα media στα οποία δουλεύεις.
Να βρίσω και εγώ τον άλλο που περπατά στον δρόμο, μαλάκα και τέτοια, και άμα πάει να με κοπανήσει να του πω «δεν σε βρίζω προσωπικά, αλλά επειδή είσαι δημόσιος υπάλληλος, μέσα από σένα βρίζω το σαθρό οικοδόμημα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας».
Ότι θέλουμε λέμε σε αυτό το blog μου φαίνεται. Και καλά κάνουμε δηλαδή… Σάμπως θα δώσουμε λογαριασμό στον Διαχειριστή; Μόνο ένας είναι στην μονταζιέρα εδώ μέσα… άδικα! Πολύ άδικα!
December 5th, 2017 at 08:19
LIFO: Ο δήμαρχος της πόλης όπου ζούμε κι οι δύο, ο Γιάννης Μπουτάρης, αναφέρεται στα ξένα μέσα ως πρότυπο Έλληνα πολιτικού που προσπαθεί. Εσάς πώς σας φαίνεται;
Ντίνος Χριστιανόπουλος: Είναι καλλιεργημένος. Έχω όμως ένα παράπονο: του είχα προτείνει να ονομάσει τον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης «Σταθμό Άουσβιτς», επειδή από εκεί ξεκινούσαν τα τρένα για το στρατόπεδο συγκέντρωσης κι έγιναν οι Εβραίοι της πόλης μας καπνός. Έχουν περάσει έξι μήνες κι ενώ μου είπε πως ενθουσιάστηκε με την πρότασή μου, δεν έχει γίνει τίποτα ακόμη. Κι εγώ την άρπαξα – αν είναι τίμιος και σωστός, πρέπει να κάνει
December 5th, 2017 at 08:44
Μίρλα 2 και τέλος
@ Dieter + @ Σαραντόπουλος
Δεν είναι μόνο με την Τσαπανίδου, με όλους έτσι φέρεται ο Χρ., τα τεκμήρια υπάρχουν, γεμάτος ο ΕσυΣωλήνας. Απλώς με αυτήν ήταν δύο φορές απαράδεκτος: κάποιες αστικές αξίες, όπως το ότι είμαστε ευπρεπείς και προσέχουμε τη στάση μας και τη γλώσσα μας μπροστά σε κυρίες, είναι νομίζω αδιαπραγμάτευτες. Όταν μιλάς σαν μαουνιέρης σε μια κυρία και μάλιστα όντας προσκεκλημένος στο σαλόνι του σπιτιού της -γιατί ως τέτοιο λογίζεται το στούντιο της εκπομπής της-, δεν αντιστέκεσαι σε κανένα κατεστημένο: είσαι απλώς αναξιοπρεπής, τελεία και *αύλα, που θα έλεγε, με το -τι χαριτωμένο!- χιούμορ του, ο Χρ. (άλλωστε τής ευχήθηκε ‘χρόνια κα*λά’· γκούντνεςς γκρέισιους, τι πνεύμα…)
Κανονικά, το επιχείρημα θα έπρεπε να είναι: ναι, είναι δύσκολος, αλλά έχει γράψει και ένα ‘Άσμα ηρωικό και πένθιμο κλπ.’· ναι, είναι απρόθυμος να βγαίνει στα μίντια, πες το και αγοραφοβικός, έχει όμως γυρίσει και μια Εκδρομή, που είναι πιο εύγλωττη από μια ντουζίνα συνεντεύξεις· ναι, είναι ιδιότροπος, αλλά υπάρχει και ‘Ο καθρέφτης και το μαχαίρι’. (Έχω πια εδραία την πεποίθηση ότι ο Χατζιδάκις-στοχαστής είναι ισοϋψής με τον Χατζιδάκι-συνθέτη.) Τη στιγμή που δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο του Χρ. να προτείνουμε, πέραν της στείρας άρνησης των πάντων, η κουβέντα σταματά εδώ. Σιγά τον νέο Καβάφη, στην τελική.
Ή μήπως είναι επαινετέα και μιμητέα στάση ζωής αυτό το είμαι εναντίον, είμαι εναντίον, είμαι εναντίον…; Και σε τι είσαι υπέρ, ρε θείο; Και τι προτείνεις πέραν του να μείνουμε στο κοινωνικό περιθώριο, όπως εσύ;
Δεν μπορώ αυτό το καταγγελτικό ύφος ορισμένων καλλιτεχνών, κατά κανόνα μετρίων και κάτω (όχι ότι είναι πολλοί οι άνω του μετρίου στις μέρες μας· έντιμοι και φιλότιμοι υπάρχουν, ξεχωριστοί όμως λίγοι· ωστόσο, μέτριος και επηρμένος μαζί, ε, δεν παλεύεται) που κατ’ ουσίαν ούτε λένε τίποτα ούτε προτείνουν τίποτα. Μπράβο σου, κύριε Θηβαίε, που μένεις σε μαιζονέτα, δεν έχω την απαίτηση να μένεις σε χαμοκέλα· ούτε πρόκειται να ισχυριστώ ότι δεν θα ήταν ίδια η πορεία σου αν δεν είχες τον συγκεκριμένο για πεθερό. Όμως απόψεις και συμπεριφορές σου όπως αυτές δείχνουν ότι είσαι πολύ μικρός άνθρωπος. Και τέτοιους δεν χρειάζομαι, πολύ περισσότερο αν είναι και περίπου ασήμαντοι ως καλλιτέχνες, όπως ελόγου σου.
Ορίστε, ίδια περίπτωση: δεν έχουμε κάποιο σημαντικό έργο του να προβάλουμε, και ασχολούμαστε με το τι λέει και τι κάνει.
Να πω και δυο λόγια για τον Βασιλικό και να το κλείσω.
Ο Βασιλικός, απ’ όσο ξέρω, δεν απασχόλησε ποτέ με καμώματα τύπου Χρ/λου· δεν βρίσκω κάτι να τον ψέξω πέραν του ότι είναι ‘γογός’ και ότι φοράει ρεπούμπλικα. Και, αντί να εκτοξεύει ανέξοδους αλλά και αδιέξοδους φιλιππικούς, έχει στο ενεργητικό του το ‘Άξιον εστί’ του στην τηλεόραση, από το οποίο παρήλασαν αμέτρητοι πνευματικοί άνθρωποι, και την προσπάθειά του, μαζί με τη σύζυγό του, την υψίφωνο Βάσω Παπαντωνίου, να μετατρέψουν την οικία Κάλλας σε ακαδημία λυρικής τέχνης. Ποιος είναι πιο χρήσιμος για την κοινωνία και την τέχνη, ο Χρ/λος ή ο Βασιλικός;
Και στο κάτω κάτω, και αυτός δεν αποδέχθηκε το κρατικό βραβείο διηγήματος (1980), αλλά δεν θυμάμαι να βγήκε στο Τραχανοπλαγιά TV και στη Ζήνα Κουτσελίνη, προσβάλλοντάς τους κιόλας.
Τα είπα κι έφυγα, που έλεγε και ο Πλούταρχος.
December 11th, 2017 at 19:17
Σκεφτόμουν με αφορμή την τελευταία “Στιγμή” της 11 Δεκ. πως και μόνο youtube από μουσικά σχολεία να βάζει κανείς, η Μουσική δεν θα εκφράσει παράπονο ποτέ.
December 12th, 2017 at 12:36
Παίρνω πάσα από τον Δία
για τα μουσικά σχολεία.
Να λοιπόν το εμπρηστικό σχολιάκι μου:
«Φωτιά φωτιά
Στα μουσικά σχολειά»
Τα μουσικά σχολεία στην Ελλάδα είναι ένας ταξικός θεσμός με σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της μπουρζουαζίας εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων!
«Τι λες πάλι ρε Jo; Πάλι διάβαζες Λένιν χωρίς να πάρεις τα ναρκωτικά σου;» Εύλογα θα με ρωτήσετε. Και όμως, θα παραθέσω μερικά απλά γεγονότα για να αποδείξω το αυταπόδεικτο των ισχυρισμών μου, ενοχλώντας την αστική τάξη ως γνήσιος σύγχρονος Ωχαδερφομαρξιστής.
Ένα μουσικό σχολείο κοστίζει πολλαπλάσια από ένα απλό δημόσιο σχολείο. (σίτιση, μετακινήσεις, κόστος οργάνων, κόστος καθηγητών μουσικής). Και μιλάμε για πολλές φορές πάνω! Αν ρωτήσετε στην νομαρχία σας θα καταλάβετε…
Πώς εισάγεται κανείς σε ένα μουσικό σχολείο; Με κάποιες εξετάσεις που τις περνάει πρακτικά Α) Αν έχει τουλάχιστον καμιά 4ετία στο ωδείο Β) Αν έχει βύσμα.
Ποιοι μπορούν και κρίνουν σκόπιμο να πληρώσουν ωδείο στις μέρες μας; Σίγουρα ένας πληθυσμός με μέσο εισόδημα και πάνω. Ποιοι έχουν βύσμα σε καλλιτεχνικούς κύκλους ή σε πολιτικούς και την επιθυμία να το χρησιμοποιήσουν για την εγγραφή σε ένα τέτοιο σχολείο; Μεσοαστοί (τουλάχιστον), κουλτουριάρηδες και εκπαιδευτικοί.
Τελικά ποιος είναι θεωρητικά ο σκοπός του μουσικού σχολείου; Να προάγει την μουσική στα λαϊκά στρώματα; Σε παιδιά που δεν έχουν την δυνατότητα να φοιτήσουν σε Ωδείο; Τότε προφανώς έχει αποτύχει.
Σήμερα λειτουργεί σαν ένα είδος δωρεάν «ιδιωτικού» σχολείου για τα παιδιά των μεσοαστών, των «καλών οικογενειών», με εισιτήριο το βύσμα ή τις ήδη υπάρχουσες μουσικές σπουδές.
Με αυτό το δεδομένο ας πάμε να δούμε την καλλιτεχνική συνεισφορά των μουσικών σχολείων, ξεχνώντας τον κοινωνικό τους προορισμό. Λοιπόν σας λέω ότι το μόνο που δίνουν είναι το ΠΡΟΑΥΛΙΟ. Τι εννοώ;
Το υλικό υπάρχει. Ένα μεγάλο ποσοστό των μαθητών είναι προχωρημένοι μαθητές ωδείων. Πώς γίνεται η αξιοποίηση αυτών των παιδιών; Διδάσκοντας τους παρωχημένα πράγματα. Στα μουσικά σχολεία δεν έχουν θέση η ηχοληψία, η τζαζ, η ηλεκτρική κιθάρα… Η ύλη τους είναι Βυζαντινή Μουσική, Παραδοσιακά, ταμπουράς και κάτι από κλασσική.
Δεν παροτρύνεται σε καμία περίπτωση η δημιουργικότητα. Να γίνουν δηλαδή γκρουπ μαθητών, μέσα από τα οποία να βρουν τα παιδιά την δική τους έκφραση, με την δική τους μουσική. Δεν δίνεται καμία ώθηση στην νέα γενιά να εκφραστεί και να πειραματιστεί με τα δικά της καλλιτεχνικά ρεύματα.
Τα μουσικά σύνολα των Μουσικών Σχολείων είναι ένα μπούγιο παιδιών που παίζουν ακόρντα σε καθηγητές που σολάρουν στην δική τους μουσική. Χατζιδάκη, Θοδωράκη, λεμονάκι μυρωδάτο, κλπ. Ο απώτερος σκοπός να παρουσιαστούν στην εκπομπή του κρυόκωλου του Απαράδεκτου του Κώστα Παπαδόπουλου για να τους δείξει η τηλεόραση. Πρότυπο … η Αρετή Κετιμέ! Οπισθοδρομικές κομπανίες σε όλο τους το μεγαλείο.
Μιλάμε για Βυζαντινολαγνεία, δημοσιοϋπαλληλίκι, ψωνιστικοκατάσταση και καραμπινάτο καλλιτεχνικό ευνουχισμό των παιδιών.
Μια φωτεινή εξαίρεση από το Μουσικό Σχολείο του Βόλου αποτέλεσαν οι Blues Jazz Fiction https://www.youtube.com/watch?v=nbsX3A0Gga8
Βέβαια τα κοριτσάκια το είχαν από μέσα τους και από τα σπίτια τους και το συνέχισαν και ουδεμία συνεισφορά είχε το μουσικό σχολείο σε τέτοια φαινόμενα, εκτός ίσως της κοινωνικοποίησης των μουσικών. Δηλαδή ότι βοήθησε να βρεθούν παιδιά με μουσική κλίση σε ένα ΠΡΟΑΥΛΙΟ σχολείου.
December 13th, 2017 at 17:01
Αμφιταλαντεύτηκα σε ποιο σημείο του blog θα το κόλλαγα. Κατέληξα εδώ αλλά αν αποφασίσεις πως ταιριάζει σε άλλη ανάρτηση και το μεταφέρεις είναι ΟΚ και είμαι το ίδιο ικανοποιημένη.
Ο Βρετανός λογοτέχνης Hari Kunzru https://en.wikipedia.org/wiki/Hari_Kunzru με Ινδούς γονείς είναι πολύ γνωστός στο νησί ενώ έχουν μεταφραστεί και δύο βιβλία του στα Ελληνικά. Η Μετάδοση και ο Ευγενής των Ινδιών (Πατάκης). Όχι τα πιο αξιόλογα.
Η θεματολογία του περιστρέφεται στην ζωή στις πόλεις και στο Λονδίνο. Όπως τον έψαχνα στις μηχανές αναζήτησης για νέα του βρήκα πως μόλις κυκλοφόρησε ένα νέο βιβλίο το White Tears που έχει σκακιστικό ενδιαφέρον στην υπόθεση.
Είναι δύο λευκοί νεαροί συγκάτοικοι που ξετρελένονται με την μαύρη κουλτούρα στη μουσική και είναι audiophiles μαγνητοφωνόντας χύμα ήχους.
Σε μία βόλτα τους στην πόλη βρίσκουν έναν ηλικιωμένο σκακιστή που παίζει σκάκι στα πάρκα και την ώρα που παίζει πάντοτε τραγουδά και συλλαμβάνουν το τραγούδι που μετά το μιξάρουν.
Το κυκλοφορούν σαν μπλουζ δίνοντας ψευδεπίγραφα την δημιουργία στον θρύλο Charles Shaw.
Γίνεται τεράστια επιτυχία αλλά το φάντασμά του τους βρίσκει και ζητάει εξηγήσεις.
Ακολουθεί πολλή δράση και πολλές ανατροπές με χιούμορ.
Διάβασα διάφορες παρουσιάσεις που όλες είναι πολύ καλές για το βιβλίο και καταθέτω μία που είναι σύντομη:
https://www.publishersweekly.com/978-0-451-49369-9
December 14th, 2017 at 00:15
Πολύ καλά έκανες και το έβαλες εδώ, ευχαριστώ/ευχαριστούμε 🙂
December 14th, 2017 at 19:02
Ο ράππερ Charles Shaw είναι όμως ζωντανός alive and kicking!!!!! Δεν έχω καταλάβει αν η προσωπικότητα του μυθιστορήματος που ζητά τα ρέστα είναι φάντασμα ή κάποια μεταφυσική διπλή του υπόσταση. Και λογοτεχνικός φόρος τιμής στον Shaw μπορεί. Όταν το μάθω διαβάζοντάς το θα ενημερώσω. Δεν μπορεί όλο κι ένας θα έχει απορία!
December 18th, 2017 at 21:53
Ως προς 18-12-2017: “Η Δεξίωση” του Σωκράτη Καψάσκη είναι ένα από τα άγνωστα μικρά του κείμενα από τη νιότη του που δεν τα υπολόγιζε σπουδαία και που κατά τύχη το ήξερα μου είχε εντυπωθεί. Αισθάνθηκα μεγάλη συγγένεια με εσάς αν το επιτρέπετε που το είδα με προσωπικό χρώμα διασκευασμένο εδώ. Ο Καψάσκης ήταν σημαντικό πρόσωπο των Γραμμάτων και του Κινηματογράφου. Ελάχιστοι θυμούνται πια πως ήταν αυτός που ίδρυσε την θρυλική κινηματογραφική αίθουσα Studio στην Πλατεία Αμερικής και την διηύθυνε επί 18 χρόνια. Πέρασαν οι μεγάλες ταινίες αριστουργήματα που δεν μπορούσαν να προβληθούν σε άλλες αίθουσες γιατί το σύστημα της Διανομής είχε διαφορετικές προτεραιότητες. Ακουσα το Studio έχει γίνει σούπερ-μάρκετ έχω χρόνια να περάσω από τη γειτονιά. Για τον Σωκράτη Καψάσκη νεκρολογία όταν απεβίωσε το 2007: https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4187332 Και το εγχείρημα να μεταφράσει Joyce άθλος.
December 19th, 2017 at 12:05
Και τι δεν προβλήθηκε στο σινεμά Στούντιο. Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο και θυμάμαι μια προβολή του Αλονζανφάν των αδελφών Ταβιάνι που περιείχε συνεχείς συμβολικές σκηνές και το κοινό χειροκροτούσε για πολύ χρόνο στο τέλος. Μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Ευχαριστώ για την ωραία αναφορά στον Σ.Καψάσκη που λόγω του χαρακτήρα της μικρής ανάρτησης δεν περιέλαβα ο ίδιος.
December 22nd, 2017 at 15:17
Φυσικά ο Μπομπ Ντίλαν σταμάτησε κάθε είδους πολιτικό σχολιασμό και διαμαρτυρία γύρω στα 20 του χρόνια. Δεν πήγε καν στο Γούντστοκ που γινόταν στην αυλή του σπιτιού του σχεδόν – και ήταν σήμα μιας ευαισθητοποιημένης εποχής. Όταν πέρσι πήρε το Νόμπελ, προσωπικά δεν μου ήταν ωραίο, καλή η ποίησή του αλλά όχι για τέτοιο βραβείο και τα μετέπειτα καμώματα με την εξαφάνισή του για την απονομή απλώς με ενόχλησαν.
Ωστόσο ο Ντίλαν είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, ή έστω ένας καλλιτέχνης, δεν θα μπορούσα στο κείμενο να τον κατηγορήσω, απέναντι σε ελεύθερους σκοπευτές και παρανοϊκούς παραστρατιωτικούς που θέριζαν, θα ήταν τόσο ασύμμετρο.
Το απόσπασμα από δημοσιογραφική έρευνα-ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης της Ολλανδίας κάπου το 1995-96. Δυστυχώς η ταινία δεν υπάρχει στο ίντερνετ όσο κι αν έψαξα, μεταφέρω τη μαρτυρία από μνήμης.
(Και πάλι το Μπουγκόινο στη σκέψη σε μια από τις τρεις Στιγμές της 22/12, με ένα απόσπασμα από δημοσιογραφική έρευνα-ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης της Ολλανδίας κάπου το 1995-96.)
December 26th, 2017 at 14:15
Αντίθετα όμως με την The Puzzles Pages, τα στατιστικά σε αυτήν την υποσελίδα είναι -και πιστεύω θα μείνουν- ερημητικά :)…
December 26th, 2017 at 21:46
Τρεις αναφορές που θα ήθελα να συμπληρώσω σε σχόλιο για την 26/12 Στιγμή:
– ) Η χορωδία Αλεξαντρόφ στο Βερολίνο των ερειπίων, το 1948. Μεγάλη εντύπωση κάνουν οι εικόνες από τον κόσμο, όπως π.χ. στο 13:45 περίπου βίντεο
-) Ο Λεονίντ Χαριτόνοβ (γεν. 1933 -πέθανε τον Σεπτέμβριο του 2017), ιστορικός βαρύτονος της χορωδίας και σχεδόν άγνωστος στη Δύση, μιλώντας μια μέρα το δυστύχημα: βίντεο
-) Η χορωδία Αλεξαντρόφ το 1965, με τον Μπελάγιεβ στην Καλίνκα. Και απολαυστικό, με χιούμορ σχόλιο στο youtube:
“This guy is awesome, I could turn myself communist just if he asked me. Dat wink to camera at 2:52”
βίντεο
December 31st, 2017 at 15:40
Ροδόλφος και Μιμή: γούτσου γούτσου σε διαστημική τροχιά
Προ μηνών, θέλοντας να στηλιτεύσω τις μοντέρνες σκηνοθεσίες και σκηνογραφίες της όπερας, σε ιδιωτική μου αλληλογραφία, σημείωνα ότι δεν είναι μακριά ο καιρός που ο ‘Τροβατόρε’ θα εξελίσσεται στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, και ο Κόμης ντι Λούνα θα είναι ντυμένος ανάλογα.
Προ μηνών επίσης, σε γράφημά μου που διαδραματίζεται στο μέλλον, γίνεται λόγος για μια σκηνοθέτιδα που μεταφέρει τη δράση της όπερας του Πουτσίνι ‘Η κόρη της Δύσης’, από μια κατασκήνωση χρυσοθήρων στην ορεινή Καλιφόρνια του 1850 όπως ορίζει το λιμπρέτο, σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο στη βόρεια Ινδία. Τον επικηρυγμένο τυχοδιώκτη Ντικ Τζόνσον τον παρουσίαζε με στολή κοσμοναύτη της τέως Σοβιετικής Ένωσης και ουσάνκα, και την ιδιοκτήτρια σαλούν Μίννι ως Μίνι Μάους, με πουά φουστάνι και ανάλογο φιόγκο στα μαλλιά, στη δε σκηνή του τέλους, που ο Ντικ και η Μίννι φεύγουν μαζί σε αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος, τους έβαζε να απομακρύνονται πετώντας, αεριοπροωθούμενοι, υποτίθεται, από συσκευές πλάτης, που έβγαζαν και ανάλογο φως και καπνό, στην πραγματικότητα με τη βοήθεια ενός περίπλοκου συστήματος από τροχαλίες και πολύσπαστα. Τοποθετούσα το περιστατικό το 2020.
Το μέλλον ήρθε νωρίτερα.
Ο σκηνοθέτης της ‘Μποέμ’, πάλι του Πουτσίνι, που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στο Παρίσι, μεταφέρει τη δράση, από το Παρίσι του 1830, στο διάστημα· ιδού το τραίηλερ (στο 0’35”, αστραπιαία, η πανέμορφη Αΐντα Γκαριφούλλινα ως Μουζέτ). Μιμί εναλλάξ η Σόνια Γιόντσεβα –εδώ– (ευτυχώς που το συγκεκριμένο ντουέτο είναι αργό, ειδάλλως ο σκηνοθέτης θα την έβαζε να βγει από τη σκηνή με… moonwalking, α λα Μάικλ Τζάκσον) και η Νικόλ Καρ –εδώ-.
Τώρα, έχω άδικο να ζητήσω πνευματικά δικαιώματα;
January 7th, 2018 at 16:37
Συμπληρώνω για την φωτ. της 3/1/2018. Είναι του Νορβηγού πολυβραβευμένου φωτογράφου Marion Boe και τολμώ να σκεφτώ πως χωρά αναρίθμητες λεζάντες. Μια πρόταση προσωπική μονάχα ήταν το απόσπασμα από το «Μυθιστόρημα. Α΄» του Σεφέρη. Έχει μια εσωτερική απροσδιοριστία ώστε να χωρά σχεδόν το καθετί νομίζω.
January 13th, 2018 at 11:32
“With God on Our Side”
μια ακόμα κατάθεση της Joan Baez που είναι αλήθεια πολύ αγαπητή και δεν αλλάζει πια αυτό.
January 13th, 2018 at 14:42
@ Απόστολος Σαραντόπουλος
January 13th, 2018 at 11:32 am
With Bob and his songs on her side, she couldn’t really fail could she? 😛 😀
Don’t you luv the way a country bumpkin Gopher (Dylan) mixes it with a Staten Island chick, (Baez) to produce a Sooner (Guthrie) ambience into this early ’60s anti-war classic though?
Pardon the English, as I have explained to schrodcat1 I ‘ve no Hellenic fonts where I am right now!
January 13th, 2018 at 20:26
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ…
Στα Σάλωνα σφάζουν φρικιά
January 13th, 2018 at 21:01
Έβαλα κι εγώ κάτι, προσέχοντας την ισορροπία στις λέξεις ώστε να μην γίνω άσκοπα ανειλικρινής.
January 14th, 2018 at 01:56
Ο θάνατος ενός καλλιτέχνη που τραγούδησες τραγούδια του ή βρέθηκες στις συναυλίες του, δημιουργεί ένα αίσθημα λύπης για αυτόν αλλά και για σένα. Κατά βάθος κάπου ενδόμυχα νιώθουμε ότι η εποχή μας φεύγει σιγά – σιγά, η νοσταλγία καραδοκεί, οι συγκρίσεις – τότε 20 τώρα 45 – τότε ρομαντικός , ονειροπόλος τώρα τσακισμένος από την πραγματικότητα και βουτηγμένος στον οχετό της επιβίωσης, έρχονται να κτυπήσουν τις καμπάνες και για σένα. Όταν εγώ και οι συνομήλικοι μου συναντήσανε τον Τζιμάκο, τέλη δεκαετίας 80, ο επαναστάτης συνθέτης και περφόρμερ είχε δώσει τη θεση του στον εκκεντρικό διασκεδαστή – έναν Χάρυ Κλύνν του “περιθωρίου” – το “κακό παιδί” που είχε όμως στρογγυλέψει τις γωνίες και έμπαινε στα σπίτια των Ελλήνων ως άλλοθι επαναστατικότητας. Τα τελευταία δέκα – δώδεκα χρόνια είχα σταματήσει να πηγάινω σε παραστάσεις του, παρότι παλιοτερα τον παρακολουθούσα αρκετά συχνά, για τον απλούστατο λόγο ότι το πρόγραμμα ήταν κατά 90% το ίδιο και δεν μιλάω φυσικά για τα τραγούδια, και το περιβάλλον καθαρά “μαγαζιού” με φιάλη ουίσκι στα 140 ευρώ και δεν συμμαζεύεται. Φαινόταν καθαρά ότι και ο ίδιος είχε βολευτεί με τον ρόλο του, καθώς εμφανιζόταν σε ότι εκπομπή μπορούσε για να διαφημίσει τις παραστάσεις του, όπου οι απαντήσεις του διανθίζονταν από αστειάκια που έλεγε και επί σκηνής. Στο τέλος ο αναρχικός άρχισε να συναντάει τον Λιακόπουλο με τις αναφορές του για Εβραίους κλπ. αν και με τον Πανούση ποτέ δεν μπορούσες να ξέρεις πότε μιλούσε σοβαρά ή αν είχε μιλήσει ποτέ σοβαρά στη ζωή του.
Είναι αρκετά ειρωνικό ότι ο πιο συγκινητικός αποχαιρετισμός ήταν από τον Νταλάρα, ίσως και σαν εξιλέωση για τον περίφημο δικαστικό αγώνα εναντίον του που πιο πολύ ζημίωσε τον ίδιο στα μάτια του κόσμου.
Δύο τραγούδια θα μπορούσα να θυμηθώ ως τα αγαπημένα μου
Το “Κάγγελα παντού” και το “Αχ Ευρώπη” (αν λέγεται έτσι),με τον χαρακτηριστικό στίχο :”Χεντριξ και Καζαντζίδης δέκα χιλιάδες βατ, να κλάσουνε πατατες οι μπάτσοι και τα ματ”. Ίσως όμως το πιο ουσιαστικά επαναστατικό ήταν το “Ένα τραγούδι για τον χειμώνα”΄.
Αν μη τι άλλο χάσαμε έναν ευφυή άνθρωπο που χάλαγε την σούπα των σοβαροφανών και όσο πάνε τέτοιοι άνθρωποι όλο και λιγοστεύουνε. Συνεχίσε το ταξίδι σου Τζιμάκο, επιτέλους απολύθηκες…
January 14th, 2018 at 11:22
Μετά την παγωμάρα της χθεσινής είδησης θα γράψω ένα σχόλιο, για να ξεδώσω…
Σαν θαυμαστής του Τζιμάκου από παιδάκι του δημοτικού, όταν τον είδα για πρώτη φορά να τραγουδά στην ΕΡΤ «είσαι ένα τρελοκόριτσο με μίνι» με την ανάλογη αμφίεση, ως τα σήμερα, μπορώ να πω ότι έτσι με στεναχώρησε μόνο ο θάνατος του Χατζιδάκι (ήταν και καλοί φίλοι οι δύο τους).
Δεν ήταν ένας απλός καλλιτέχνης ο Τζίμης. Ήταν ο επάξιος διάδοχος του Αριστοφάνη. Τίποτα λιγότερο! Η σάτιρα του ήταν συντριπτική, διέλυε την σοβαροφάνεια, αποκάλυπτε αλήθειες, ξεσκέπαζε όλα τα μικροαστικά συμπλέγματα, όλες τις ιδεολογικές αγκυλώσεις. Και το βασικότερο σε έκανε να πεθαίνεις από τα γέλια. Τι να πρωτοθυμηθώ στα show του; Από τις επιδρομές στις τσάντες των γυναικών για να ανακαλύψει τις καταραμένες σερβιέτες με τα φτερά που κάνανε το μ..ι άπιαστο όνειρο, από τις ατάκες στυλ «το show παιδιά είναι μάπα. Όποιος θέλει να πάρει τα λεφτά του και να φύγει όσο είναι καιρός», από το ανάποδο στριπτίζ, το φινάλε που πετούσε έξω τους θεατές «γιατί έπρεπε και να σκουπίσει», την έκθεση του σε βιτρίνα πριν την παράσταση, γιατί «είμαι το προϊόν.» και τόσα άλλα… Ήταν ανεξάντλητος.
Ο Τζίμης όμως δεν ήταν ένας απλός σατιρικός. Ήταν ένας ευφυέστατος, βαθιά φιλοσοφημένος και ειλικρινής άνθρωπος.
«Είστε αντισυστημικός;»
«Όποιος πληρώνει ΔΕΗ και ΟΤΕ είναι μέσα στο σύστημα.»
Υπήρξε πιο ευφυής και ειλικρινής απάντηση από αυτό;
Κάθε του συνέντευξη περιέχει τόση σοφία πίσω από τα αστειάκια, που είναι σαν να διαβάζεις δοκίμιο. Ενώ όλοι οι καλλιτέχνες αραδιάζουν την μια αρλούμπα μετά την άλλη στις συνεντεύξεις τους, ο Μάνος και ο Τζιμάκος ήταν πραγματικοί φιλόσοφοι.
Κυρίως όμως θέλω να σταθώ στην μουσική και να επισημάνω κάτι που δεν προσέχουμε ιδιαίτερα. Ο Τζιμάκος ήταν μουσικάρα! Θαυμάσια, σωστή φωνή και στα live του φρόντιζε να έχει δίπλα του απίθανους κιθαρίστες. Να αναφέρω μόνο τον φοβερό Δρόλαπα… Πολλά κομμάτια που έγραψε είναι αριστουργήματα μουσικά και στιχουργικά. Έτσι πρόχειρα :
«Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου», «Vivere pericolossamente”, «ο λάκκος με τα αστεία», «το ρετιρέ της ανωμαλίας», «Η αυτοκρατορία των αισθήσεων», «Πυγολαμπίδα», «Μάγισσα μανούλα», «Είμαστε δυο υπερδυνάμεις», «Εγώ», «Ερωτικό», «Μουσικές ταξιαρχίες», «Θα ρίξω LSD στην λίμνη του Μαραθώνα», «Εκλογές», «Χτυπάω κάρτα στην αγκαλιά σου», «Τραγούδι του χειμώνα», «Σαν φεγγαράκι», «Δουλειές του κεφαλιού», «κουφάλες», «που με ριξες μανούλα μου μέσα σε αυτό τον βόθρο», «μικρή Τερέζα», «εργατιά».
Ποιος ύμνησε με μεγαλύτερη φαντασία την γυναίκα από τον Τζίμη στο «βουνό της Αφροδίτης» https://www.youtube.com/watch?v=qL4_jjUdKOo
Τέλος, σαν τακτικός διαχρονικός θαμώνας στα show του, καταθέτω ότι πλούσιο τον έκανε ο Ακατανόμαστος. Στα σόου του Τζίμη πριν την πολύκροτη δικαστική υπόθεση ήμασταν λίγοι και …περίεργοι. Η πλειοψηφία (ακόμη και της νεολαίας) θεωρούσε τον Τζίμη φαλλοκράτη, αντιαισθητικό, υβριστή, εξτρεμιστικό στοιχείο. Γενικά ο κόσμος δεν κατανοούσε εύκολα πότε μιλάει σοβαρά και πότε έκανε πλάκα. Τους σοκάριζε το σκετσάκι με την γυναίκα που την εγκλωβίζει στο παράθυρο του αυτοκινήτου του και όλα αυτά τα αντισυμβατικά του Τζιμάκου. Μπερδεύαν το αντικείμενο της σάτιρας με τον ίδιο τον Τζιμάκο. Μετά την δικαστική διαμάχη ο Τζίμης έγινε αποδεκτός από την πλειοψηφία. Η μεγαλύτερη συμβολή του Ακατανόμαστου στον πολιτισμό είναι ότι δικαίωσε καλλιτεχνικά τον Πανούση εν ζωή.
Τέλος έχουμε και την σκακιστική αναφορά του Τζίμη:
«Πάρε την Βασίλισσα σαν Τρελός σε σκάκι
Νύχτα με πανσέληνο στου Καραϊσκάκη»
Σε κομμάτι «αφιερωμένο στους ΚΚΕδες, που έχουν κατοχυρώσει το copyright της επανάστασης»
January 16th, 2018 at 18:05
16/1/2018
Περί Ρόζας έχει γραφτεί από τον τρισμέγιστο το εξής εκπληκτικό :
https://www.youtube.com/watch?v=984iVGwZn-0
Με Λέκκα, Πασπαλά, και της Παναγιάς τα μάτια δηλαδή…
January 16th, 2018 at 20:20
Αριστες οι Μολδαβες αλλα και αυτο οχι ασχημο:
https://www.youtube.com/watch?v=BYbtAZjB8QM
κριμα..
January 19th, 2018 at 18:29
18/1/2018. Ωραίος μουσικά ο Δίας!
Tom Waits! Ο απίστευτος λευκός που τραγουδάει σαν μαύρος – κατά τα πρότυπα της Janis Joplin! Σε έναν δίσκο (π.χ. machine bone ή Franks wild years) μπορεί να έχει γράψει πιο πολλές κομματάρες (π.χ. temptation, dirt on the ground, i ll be gone, yesterday is here, who are you κλπ) από ότι ένας επιπέδου Nick Cave ή Elton John σε όλη του την ζωή. Απορώ πως δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό. Μάλλον υστερεί στο marketing.
Όσο για τον Άγιο Αντώνιο, έχω έναν λόγο παραπάνω, ως θεοσεβούμενος που είμαι. Ήταν φοβερός άγιος. Από τους καλύτερους! Εκεί στην ερημιά που πήγε, στην έρημο Καλαχάρι, γιατί του την σπάγανε όλοι οι σύντροφοι του οι χριστιανοί, οι τζιχαντιστές, όλο έβλεπε να περνάνε από μπροστά του γυμνά μοντελάκια, κουνελάκια του playboy, τσιφτετελοτελετουργικές γλαστρούλες του Κώστα Παπαδόπουλου και λοιπές σταρλετίτσες από αυτές που απολάμβανε να συνευρίσκεται ο Ντιεγκίτο. Άπλωνε τα χέρια να τις αγγίξει ο έρμος (και ο Άγιος άνθρωπος είναι – εδώ ο Ντιέγκο που ήταν θεός και…) και αυτές εξαφανιζότανε. Τότε ήταν που αγανακτούσε και φώναζε «πίσω μου σε έχω σατανά», όταν δηλαδή εξαφανιζότανε τα γκομενάκια ΚΑΙ ΟΧΙ όταν εμφανιζότανε, όπως ψευδώς αναφέρουν όλοι οι χριστιανοί προπαγανδιστές και κοντεύουν να βγάλουν τον Άγιο Αντώνιο ανέραστο και μισογύνη. Αφού αποκατέστησα και αυτήν την αλήθεια, ώρα να συνεχίσω την δουλειά μου.
Α, προηγουμένως να συνεχίσω και τις παραπομπές αφιερώματα στον Τζιμάκο για να μαλακώσει ο πόνος της ψυχής
http://www.oneman.gr/keimena/diabasma/malebox/tzimakos-kai-ksero-pswmi.5030288.html
«της καρδιάς το μπαλονάκι το σκασε και βγήκε στο σφυρί»
«με του Τζορτζ τον ιμπεριαλισμό
έφτασα στον Ευαγγελισμό
Σε παλιό ασθενοφόρο
Μάχη με τον Εωσφόρο
τον καταραμένο υλισμό»
Τι έγραφε το άτομο! Προφήτες, άγιοι και μάντηδες υποκλίνονται στον Τζιμάκο. Τον άνθρωπο που χλεύασε την ασθένεια και τον επικείμενο θάνατο του. Αυτά ούτε ο Σωκράτης…
January 19th, 2018 at 21:00
Πάνω στα ρόδινα φτερά του έρωτα
Σαν σήμερα, το 1853, πρωτοανέβηκε ο ‘Τροβατόρε’ του Βέρντι.
Άλλοτε έχω προτείνει από αυτή τη σημαντική όπερα το χορωδιακό των τσιγγάνων, σε μια εκτέλεση υπό τον Μούτι, με πραγματικά σφυριά και αμόνια στην ορχήστρα (- Τι δουλειά κάνεις; – Παίζω σε μια συμφωνική ορχήστρα. – Αλήθεια; Και τι όργανο; – Σφυρί), το Tacea la notte placida, σε τρεις μάλιστα εκτελέσεις, με την Τεμπάλντι, την Αλίεβα και την Χαρτέρος, και το Stride la vampa -που απαιτεί όχι τραγουδίστρια, αλλά λέαινα-, σε δύο εκτελέσεις, με την Κική Μορφονιού και την Άννα Μαλαβάζι. (Πέρσι τον Ιούλιο στο Ηρώδειο, το ερμήνευσε μοναδικά η Γιελένα Μανίστινα.)
Σήμερα προτείνω τη ρομάντσα της Λεονώρα D’amor sull’ali rosee, πάλι από την αγαπημένη ‘Σταυρούλα’ (Άνια Χαρτέρος). Τέτοιο ψιλοκέντημα στην ερμηνεία, τόσο συναίσθημα, πρέπει να γυρίσει κανείς πολλές δεκαετίες πίσω για να βρει, από θρύλους των οποίων και το όνομα ορρωδώ να ψελλίσω.
January 21st, 2018 at 23:51
Θα σε γυρίσω πίσω εγώ Δόκτωρα, και θα σου υποδείξω την ερμηνεία στο «Για μια χούφτα δολάρια» του θρύλου που έφυγε τόσο πρόωρα από κοντά μας. https://www.youtube.com/watch?v=QT9QSx2ZJlk
Εκτός από το απίστευτο solo guitar στο τέλος, αντάξιο ενός Jimmy Page, ας κάτσουμε μια φορά να στοχαστούμε πάνω στον στίχο. Ο καλλιτέχνης συνέλαβε την πηγή όλων των δεινών του Νεοέλληνα.
Γιατί είμαστε σήμερα κάγκουρες, φαντασμένοι, ψυχικά διαταραγμένοι και αμόρφωτοι; Όλα ξεκινάνε από τις προηγούμενες γενιές που χώριζαν τα σχολεία σε αρρένων και θηλέων! Με την μη συνύπαρξη των φύλων χάνεται κάθε κοσμική αρμονία. Βγήκαν οι Ελληνίδες υποκρίτριες, πουριτανές και ξενέρωτες και οι Έλληνες λιμασμένοι, ανεγκέφαλοι, στερημένοι, λιμπιντοβαρεμένοι. Πάνε να αποδείξουν ότι υπάρχουν μπας και ζευγαρώσουν και τους βγαίνει σε ρεψίματα στυλ «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» και σε φιγούρες στα σκυλάδικα. Και αυτό το φροϋδικό ελάττωμα απέκτησε γενετική υπόσταση και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά – πέρασε στο DNA.
Ο καλλιτέχνης όμως δεν καταγγέλλει απλά – αυτό θα ήταν το εύκολο – αλλά προτείνει και την θεραπεία. Μοιάζει ακραία προκλητικό ή ακραία κωμικό – όπως το βλέπει κανείς, είναι όμως μια δραστική θεραπεία, απόλυτα κατάλληλη για αυτήν την δύσκολη πάθηση.
Επίσης, να πω και αυτό, γιατί είναι σημαντικό!
Αν το καλοσκεφτούμε ο Τζιμάκος δεν πέθανε, γιατί δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν κάτι μεταξύ ιδέας και υπερήρωα. Γίνεται να πεθάνει η Σάτιρα ή να πεθάνει ο Superman; Όχι βέβαια.
February 4th, 2018 at 12:59
Κάθε μέρα ή κάθε δυο μέρες βάζω και μια μικρή κατάχωρηση εδώ. Μαζεύτηκαν πολλές, θα αρχειοθετήσω σε λίγες μέρες τη σελίδα και θα την ξαναξεκινήσουμε από την αρχή.
February 15th, 2018 at 12:55
Τελευταία ανάρτηση η σημερινή στις Στιγμές για αυτόν τον κύκλο, η επόμενη από μεθαύριο ξεκινά από λευκή σελίδα.