30-11-2017

Πέρασα χτες από μια παρτίδα στο chess square όπου ο ένας από τους αντιπάλους δεν δίστασε να θυσιάσει τον βασιλιά του για να κερδίσει τη βασίλισσα, δηλαδή μια κίνηση πριν χάσει την παρτίδα. Σαν να του αρκούσε. Ήταν τόσο φανερό -και για τον αντίπαλο και για τους θεατές- πως στο βάθος δεν τον ενδιέφερε το αποτέλεσμα παρά η μοναδική ευκαιρία της στιγμής που είχε δοθεί για το φόνο του βασιλιά του και την κατάκτηση της βασίλισσας και θαρρώ πως συμφωνήσαμε σιωπηλά όσοι βλέπαμε: αυτό θα είναι το σκακιστικό σύμπλεγμα του Οιδίποδα.

29-11-2017

Αν πάμε καλύτερα ή χειρότερα σαν πλανήτης δεν είναι ερώτημα που μπορεί να ορίζεται έξω από τους τοίχους της καφενειακής συνήθειας. Διότι είναι τόσο γενικό, χαοτικό σε όλες τις υπαρκτές παραμέτρους ώστε οποιαδήποτε απόπειρα εμπεριστατωμένης απάντησης στην τελική ανάλυση θα απεικονίσει κατά κύριο λόγο την ψυχική προδιάθεση του κάθε γράφοντος. Και η τεκμηρίωση θα είναι απλώς το πρόσχημα. Ακόμη την επιχειρούν συχνά επιτήδειοι, προς πώληση λάιτ θεωριών κοινωνικού προβληματισμού, σε συσκευασία που φέρει την εγγύηση σκέψης ενός γκουρού ξερωγώ.

Απλώς, απομονώνοντας την σκοτεινή πλευρά του πολυδιάστατου ποτηριού, τρομαχτικό είναι ένα: Εμφανίζονται καινοφανείς καταστάσεις, σχηματισμένες για τίποτα καλό να φέρνουν στο παρόν και στο μέλλον, που αυτό μπορούμε να το ξέρουμε: η Ιστορία δεν τις είχε φιλοξενήσει ποτέ άλλοτε. Και στην βαριά επιδεικτική παρέλαση που κάνουν ο συναισθανόμενος άνθρωπος-μονάδα έχει κι αυτός την τιμή του και την αξία του.

29-11-2017

Η ανυπακοή σαν δικαίωμα – με το βάρος μιας ζωής. (από Στέλλα Εξάρχου)

27-11-2017

– In girum imus nocte et consumimur igni.
Κάνουμε κύκλους στη νύχτα και μας καταναλώνει η φωτιά. Η πιο ωραία καρκινική φράση που επινοήθηκε ποτέ, εύρημα των Ρωμαίων, για τα μικροσκοπικά έντομα που πέφτουν μέσα στη φλόγα τη νύχτα και απλά χάνονται, ήταν πριν μια στιγμή, δεν είναι πια.
Νομίζω λυτρωτικότερο μήνυμα από τον πολύ δραματικής ψυχικής έντασης σταυρικό χαμό που εκβιάζεται η Φύση να θέλει για τους ανθρώπους -άσχετα αν εκείνη παρακούει- και τις δογματικές ορχήστρες που εκτελούν πρόβες για να παιανίσουν θριαμβευτικά για μια ανάσταση.
Όπου σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι παράτες, ο καθένας αντί να τρέξει να ξαναβρεί τους δικούς του να τα γελάσουν, θα έχει να αντιμετωπίσει ένα βλοσυρό δικαστήριο. Η λάμπα όμως ξέρουμε να μην οπλίζεται από το φόβο.
Ας μη χαρακτηριστώ παράξενος εξαιτίας ενός εντομακιού συμπαντικώς ασήμαντου, τοσουδά.

26-11-2017

Το ντεκόρ από το Rear Window του Χίτσκοκ. Κατατμημένο σε πολλά μικρά καρέ, δηλαδή τα μικρά παραλληλόγραμμα των απέναντι παραθύρων. Ο σκηνοθέτης, μέσα από τα παιχνίδια και τις διεργασίες προβολών, ταυτίσεων και απωθήσεων, φέρνει το θεατή στο σημείο να επιθυμεί το φόνο και να ικανοποιείται από την πραγμάτωσή του. Ο θεατής ασφαλής μάλιστα, δεν τον βλέπει ποτέ σαν πραγματική ζώσα εικόνα.
Εξήντα και βάλε χρόνια μετά, οποιεσδήποτε ομοιότητες με την πραγματικότητα ορισμένων συναναστροφών στις ιντερνετικές μικροκοινωνίες και τα κοινωνικά δίκτυα, σαδιστικά συμπτωματικές.

23-11-2017

Έμπαινες στο φωτογραφείο, διάλεγες φόντο, και μέχρι στη Σελήνη σε έβγαζε με ρεαλισμό – γιατί ήσουν καλοπροαίρετος. Την έφαγε την τεχνική ο πολιτισμός, το φωτοσόπ, τα rooms to let και τα γκρουπ travel. Πάω να δω αν έχει ξεμείνει στην αποθήκη Ταϊτή.

21-11-2017

Chopsticks.

21-11-2017

Ένας χορός που προσπαθούσε για αιώνες και για γενιές και γενιές να θεραπεύσει την μανία και την τρέλα που προκαλούσε στους χωρικούς το τσίμπημα του δηλητηριώδους εντόμου ενώ αντιστάθηκε ανέλπιδα ξέροντας πως θα εξάλειφε τις θεραπευτικές ιδιότητες ο ορθολογισμός, φέρνει σε κάτι αρχαίο ιερό και στις θεατράλε διασκευές του.

17-11-2017

Ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός σε τρεις από τις φωτογραφίες αρχείου με το ωραίο κοστούμι του. Άλλες φορές διάβαζε ποιήματά δικά του και Γάλλων ασήμαντων μαζί με τις γάτες σε πάρκα της Κολιάτσου, άλλες φορές, όπως εδώ, τον αναγνώριζαν οι διπλανοί σε μια διαδήλωση που δεν είχε να περιμένει τίποτα.
Το έγραψε και σε ένα ποίημα του, το 1963, στη “Μαγική Πόλη”. Είχε καταλάβει βέβαια πως θα μισήσει και πάλι όπου ακριβώς μια φορά αγάπησε:

Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς
θα τους γνωρίσεις πάλι
άλλον θα λένε Κωνσταντή κι άλλον Μιχάλη

Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς
θα τους γνωρίσεις πάλι
σ’ αυτόν τον κόσμο θα γυρνούν
με περηφάνια πιο μεγάλη

Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς
θα τους μισήσεις πάλι
έναν μονάχα δε θα βρεις
τον πιο μικρό, τον πιο πικρό, τον πιο αγαπημένο
τον μοναχό, τον δυνατό και τον αντρειωμένο.

17-11-2017

Το εντελώς διστακτικό καλοκαίρι της Σιβηρίας στην πόλη Σουργκούτ όπου έζησε εξόριστος για πολλά χρόνια ο Νίκος Ζαχαριάδης προσπαθώντας μάταια να αποκαταστήσει την κομματική του τιμή, ζώντας για τους Ρώσους γείτονές του με το ψευδώνυμο Νικολάι Νικολάγιεβιτς και έχοντας τη θέση του δασοφύλακα. Το χιόνι της Σιβηρίας και τα κτίρια του σοσιαλιστικού ρεαλισμού κράτησαν για μεγάλο διάστημα τα μυστικά του ιστορικού ηγέτη που έζησε μια ζωή σαν να είχε βγει από ρωσικό μυθιστόρημα – και δεν την άντεξε.

12-11-2017

Ταξίδια στο κέντρο της γης φαντάστηκε, υποβρύχια τεχνολογικά θαύματα σε ωκεανούς, πτήσεις με αεροπλάνα, αλλά για μια χρονομηχανή που θα τον έφερνε για ένα μονάχα λεπτό σε σιδηροδρομικό σταθμό του Άμστερνταμ δεν φρόντισε. Μπορεί επίτηδες, για να αποφύγει τις μετά θάνατο άσκοπες ωραίες μικροταραχές. Την επόμενη στιγμή της φωτογραφίας φάνηκε το εξώφυλλο του εικονογραφημένου βιβλίου που διάβαζε το αγόρι αριστερά, ήταν η Μυστηριώδης Νήσος του Ιουλίου Βερν.

8-11-2017

Η αποκάλυψη των ημερών ότι η βασίλισσα Ελισάβετ -συνώνυμη του θεσμικού αμύθητου πλούτου- δεν είναι ευχαριστημένη και τόσο ώστε πρέπει να διατηρεί (και) ένα σωρό αντεργκράουντ οφ σορ εταιρείες, πολιτική σημασία έχει βέβαια, αλλά νομίζω είναι δευτερεύουσα. Για να μην επαναλάβω τα κηρύγματα για την κατάρα ενός σκοπού μιας και μόνο ζωής στη συσσώρευση πλούτου που δυστυχώς έχουν χάσει τη δύναμή τους από την πληθωρική απλοϊκότητα και την (πολλές φορές) υποκρισία των λογής λογής ιεραπόστολων και φιλοσόφων, λίγο η εισαγωγή από το money που ο μεταλλικός ήχος ατέλειωτων εκατομυρίων κερμάτων στα ταμεία, ελάχιστα να έχεις βιώσει και ένα νόημα παραπέρα από αυτό το κυνήγι, σε τρομοκρατεί, σε ξεκουφαίνει.

31-10-2017

Είναι μια αδέσποτη στιγμή προς το τέλος του The Imitation Game (2014), ήταν μια καλή ταινία – όχι σπουδαία. Πάντα μου θυμίζει όμως, αυθαίρετα κάπως, αυτή η φράση την απελευθέρωση που μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο η γνώση, το πάθος για την γνώση. Όσοι πιστεύουν πως η γνώση κάπου σταματάει, δεν διαμορφώνεται ως το τέλος, ώστε να μην αμφισβητείται ούτε να αναθεωρείται, δηλαδή δεν είναι διατεθειμένοι να τα πετάξουν όλα (με όλο το δυσβάσταχτο κόστος) και να ξαναρχίσουν από την αρχή αν χρειαστεί, είναι είτε υπέργηροι νομπελίστες, είτε λοιποί επαγγελματίες της αυθεντίας, είτε συνηθέστερα κοινοί επικίνδυνοι, και για το σύνολο και για τον εαυτό τους.

24-10-2017

Οι Αφροδίτες.

22-10-2017

“Στα σύνορα του κόσμου” (In This World) του Μάικλ Γουϊντερμπότομ (2002).
Μια αληθινή ιστορία δυο αφγανών πιτσιρικάδων που ξεκινούν από ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Πεσαβάρ του Πακιστάν με τελικό προορισμό το Λονδίνο. Με ντοκιμαντερίστικο ρυθμό και χωρίς μελοδραματισμό παρακολουθούμε το παράνομο και επικίνδυνο ταξίδι τους μέσω Ιράν, Τουρκίας, Ιταλίας, Γαλλίας. Πίσω από την απαξιωτική ταμπέλα του “λαθρομετανάστη” υπάρχει συνήθως μια ηρωική ιστορία πραγματικών ανθρώπων.

19-10-2017

Είναι ένα εκπληκτικό τραγούδι, πολύ θλιμμένο, και φυσικά το καλύτερο μακράν του Στίβι Γουόντερ. Δεν εκφράζει απαραίτητα ψυχική διάθεση του ακροατή. Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, ακούγοντας θλιβερή μουσική στην πραγματικότητα παράγονται αμφίσημα συναισθήματα, επειδή ό,τι προκαλείται από τη μουσική είναι έμμεσο, δηλαδή δεν αναφέρεται σε προσωπικά γεγονότα.

14-10-2017

Ο αθυρόστομος γελωτοποιός Ντάριο Φο και η σύντροφος των κοινωνικών ιδεών και της ζωής του Φράνκα Ράμε, στο ανκόρ και το λειτουργικό χειροκρότημα των τάξεων και των απλών ανθρώπων.
Ο Ντάριο Φο πέθανε πριν ένα χρόνο ακριβώς. Ευτυχής, σαν σε προσκλητήριο. Παραφράζοντας τον Χ.Ε. Καμίνσκι (στον πρόλογο του βιβλίου του Ενζεσμπέργκερ για τον ισπανικό εμφύλιο ): ήταν μια κομμουνιστική κηδεία. Χιλιάδες κόσμου στο Μιλάνο, υπό τρομερή βροχή και με συνοδεία αυτοσχέδιων μουσικών ήχων από παρτιζάνικα τραγούδια τον αποχαιρέτησαν. Τον επικήδειο, βαθιά πολιτικό, είχε εκφωνήσει ο γιος του, ο Τζάκομο Φο.

11-10-2017


[..] Ο Ζακ Μπρελ πέθανε το 1978 αλλά ποτέ δεν ηχογράφησε το “Λιμάνι του Αμστερντάμ” για δίσκο σε στούντιο.
Δούλευε το τραγούδι στο σπίτι του, το 1960.
Ένα πρωί, 6 η ώρα, διάβασε τους στίχους του “Λιμανιού του Αμστερντάμ”, στον Φέρναντ, έναν ιδιοκτήτη μικρού εστιατορίου που εκείνη την ώρα ξεκινούσε για ψάρεμα, για κόκκινους σκορπιούς.
Όταν ο Μπρελ τελείωσε την ανάγνωση, ο Φέρναντ ξέσπασε σε κλάματα και έπειτα έκοψε τα χέρια του με αχινούς μήπως καταφέρει να ελέγξει το συναίσθημα που του δημιουργήθηκε. […]

10-10-2017

“Άποψη του Τολέδο”, ένας από τους δυο μονάχα πίνακες του Δομήνικου Θεοτοκόπολου που απεικονίζουν τοπία. Φυσικά, ο κρητικής καταγωγής ζωγράφος δεν εστιάζει και πολύ στην ακρίβεια της τοπιογραφίας όσο στη δραματοποίησή της. Θυμήθηκα τον πίνακα, κοιτάζοντας απόψε σε θεματικά άσχετα λήμματα στο ίντερνετ, αλλά το ένα φέρνει το άλλο, όπως όλοι ξέρουμε και κάπως έφτασα στο Τολέδο, διαβάζοντας για τις Juderia, τις εβραϊκές συνοικίες στις πόλεις της Ιβηρικής πριν την εκδίωξη όλου του εβραϊκού πληθυσμού από τον Φερδινάνδο και την Ισαβέλλα με το διάταγμα της Αλάμπρα. Το Τολέδο από ό,τι κατάλαβα παραμένει ακόμα και σήμερα σχεδόν αναλλοίωτο στη μεσαιωνική φυσιογνωμία. Τα χωριά της Μάντσας άλλωστε, δεν αλλάζουν με τον ίδιο ρυθμό όπως οι πόλεις που βρέχονται από ποτάμια ή θάλασσες.

9-10-2017

Northern lights σε συνοικία του Ρέικγιαβικ. Το αστικό τοπίο που δένει με το βόρειο τέλος ή σύνορο του κόσμου.

7-10-2017

Αυτό με τον Νίτσε που λόγω της άθλιας αδελφής του η οποία μετά το θάνατό του εξέδωσε κοπτορραπτική με τα έργα του για να τον υιοθετήσει ο ναζισμός πρέπει να είναι η πιο ανίερη αδικία σε στοχαστή που έγινε ποτέ. Ο Νίτσε που θαύμαζε τους Εβραίους και ο ίδιος ντρεπόταν να λέει ότι είναι Γερμανός, είχε βρει και μια μακρινή προγονική πολωνική ρίζα και συστηνόταν σαν Πολωνός, που κατεδάφισε τις θρησκείες και κάθε κανονιστική ηθική στη χώρα με τη φιλοσοφική παράδοση σχολαστικής προσέγγισης ενός συμβολαιογράφου, που έλεγε ότι το Κράτος είναι το πιο κρύο από τα Τέρατα, που χτυπήθηκε από την τρέλα λόγω της ευαισθησίας του 43 ετών. Που επισκέφτηκε ο Χίτλερ το σπίτι του και η αδελφή του τού χάρισε το μπαστούνι που κινείτο ο αδελφός της. Απίθανα πράγματα. Ευτυχώς έχει αποκατασταθεί πλήρως, η παρανόηση υφίσταται ακόμα μόνο από ελάχιστους εντελώς αστοιχείωτους.

Εγώ βέβαια δεν είμαι τίποτα απολύτως, Ι will leave no memoirs όπως είναι και το εντελώς επιβεβλημένο, αλλά επειδή το ριζικό το έφερε να είμαι αριστερός και σκακιστής, λέω για όσο διάστημα χρειάζεται μέχρι το τέλος, να συστήνομαι ως απολιτίκ και παίχτης της μπιρίμπας.

7-10-2017

Εβραϊκό παραδοσιακό στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Είναι οι μουσικοί του σχήματος Light in Babylon που ξεκίνησαν παίζοντας υπέροχη μουσική δρόμου. Στην πορεία το τουρκικό τρίο “ωρίμασε”, αλλά όχι και τελείως.

6-10-2017

Το φιλί των υπέρλαμπρων κινηματογραφικών αστέρων της μητρόπολης φτάνοντας σε πόστερ στην αποικία όταν δεν είχαν πρόχειρη την αγάπη πασπαλισμένη με φτιαγμένα σε προβολείς συννεφάκια.
Η φωτ. είναι του Έμιλ Ότο Χοπέ που καταφανώς, κρίνοντας και από το μεγαλύτερο μέρος της συνολικής δουλειάς του που διάλεγε να δημοσιεύει, τραβήχτηκε για να περιπαίξει λίγο την κυρίαρχη κουλτούρα των μεγάλων εθνών. Δυτικές Ινδίες γύρω στο 1940.

5-10-2017

Τον ιαπωνικής καταγωγής λογοτέχνη Καζούο Ισιγκούρο που πήρε σήμερα το Νόμπελ μόνο για σεναριογράφο τον είχα συνδέσει αμυδρά ως όνομα και μάλλον θα είναι καλός, αλλά την καλωσύνη του και την πραγματική του αξία και αντοχή στο χρόνο για μικρό διάστημα θα δοκιμάσουν τα πρώτα κόκκινα κορδελάκια που ετοιμάστηκαν, των βιβλιοπωλείων-σούπερμαρκετ όλου του πλανήτη, με την ένδειξη “Νόμπελ 2017”.

Αλλά θυμήθηκα ξανά τον Γιανουσάρι Καβαμπάτα στην απίστευτη φωτογραφία στο παράθυρο του σπιτιού του, Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1968, και τι παράξενο για Γιαπωνέζο λογοτέχνη εκείνης της εποχής (πιστεύεται ότι) αυτοκτόνησε το 1972. Ειλικρινά δεν είχα ιδέα στην αρχή αν το σκηνικό στη γραφή του ήταν φλιπεράκια, κόκκινες φωτεινές ριπές σε μπαρ και διαφημιστικές επιγραφές νέον στο Τόκιο ή κήποι με νερά, κερασιές και πυγολαμπίδες στην αυτοκρατορική Ιαπωνία, αλλά με τη φωτογραφία δεν αντιστάθηκα, και βρήκα πως ήταν συναρπαστικός σε μια μικρή συλλογή διηγημάτων που μου έπεσε πέρσι.

5-10-2017

Να πεθάνεις – δεν μπορείς να το κάνεις αυτό/ σε μια γάτα./ Γιατί τι μπορεί να κάνει μια γάτα/ σ’ένα άδειο διαμέρισμα;/ Να σκαρφαλώνει στους τοίχους;/ Να τρίβεται πάνω στα έπιπλα;/ Τίποτα δεν δείχνει εδώ διαφορετικό/ κι όμως τίποτα δεν είναι το ίδιο./ Τίποτα δεν μετακινήθηκε/ κι όμως υπάρχει πιο πολύς χώρος./ Και τις νύχτες δεν ανάβουν τις λάμπες.

Κάτι δεν αρχίζει/ στη συνηθισμένη ώρα του./ Κάτι δεν συμβαίνει/ όπως θα’πρεπε./ Κάποιος ήταν πάντοτε, πάντοτε εδώ/ κι έπειτα εξαφανίστηκε/ και μένει πεισματικά άφαντος.

Περίμενε μόνο μέχρι να εμφανισθεί,/ άφησέ τον μόνο να σου δείξει το πρόσωπό του./ Δεν θα πάρει κάποτε ένα μάθημα/ γι’αυτό που δεν πρέπει να κάνεις/ σε μια γάτα;/

(«Γάτα σ’ένα άδειο διαμέρισμα», Βισουόβα Σιμπόρσκα, μετάφραση Βασίλη Καραβίτη, από τη συλλογή «Μια ποιητική διαδρομή», εκδ. Σοκόλη, 2003)

Όπως έγραφε ο Μ. Μητσός, η γάτα με την οποία συνήθιζε για πολλά χρόνια να φωτογραφίζεται η ηλικιωμένη Πολωνέζα νομπελίστρια ποιήτρια δεν πρέπει να υπάρχει πια, αλλιώς δεν θα την άφηνε μόνη με το θάνατό της τον Φεβρουάριο του 2012. Παγκόσμια ημέρα ζώων η 4η Οκτωβρίου. Για φωτογραφία έλεγα τι να διαλέξω, είπα ίσως προτιμότερο το σχέδιο με μια γάτα του Σρέντιγκερ.

3-10-2017

(κλικ στις δύο φωτό των κόμιξ αν θέλετε μεγέθυνση. Στο ένα από τα σκίτσα ο έγκλειστος Μάριο Νταλμαβίβα κατά το μακρινό 1980 επιλέγει να μην συνομιλήσει βελούδινα ούτε με τον Αλτάν που ήταν αναμφισβήτητα σύμμαχός του, αλλά “έξω”).

Η εισαγγελέας η οποία ακριβώς την ώρα της αγόρευσης στη δίκη Θεοφίλου όπου πρότεινε ισόβια κάθειρξη, διέκοψε για να παραπονεθεί έντονα (στη φρουρά;) για τη μη λειτουργία του κλιματιστικού και συμπλήρωσε πως “υποφέρει από τη ζέστη” ήταν ειλικρινής και ανυποψίαστη.
Τα χρόνια για κάποιους ανθρώπους αποτελούν μια τεχνοκρατική κατασκευή, πλαστική, άοσμη. Αν ήταν οτιδήποτε διαφορετικό θα ήταν ανεπαρκείς για τη θέση. Σύμμαχη πάντα η κοινωνία, που εξαγοράζεται με μια απλή στην εξήγησή της ψυχολογική διεργασία, με το κοινό κριτήριο της δια βίου ταφής του φερόμενου ως άρρωστου δαχτύλου.
Η αίσθηση της ενοχλητικής ζέστης, η αίσθηση της πείνας με την προσμονή του μεσημεριανού τραπεζιού είναι υπαρκτά πράγματα, αντιλαμβανόμενα με τις αισθήσεις.
Αντίθετα, ο ναρκισσισμός του λειτουργού του νόμου, ο οποίος και σπερματικός να ήταν κάποτε καλλιεργείται στα έσχατά του από όλη τη διαδικασία του αστικού νομικού πολιτισμού δεν είναι δυνατόν να λειτουργεί πέρα από λευκούς σαν νεκροσέντονο κώδικες, οι οποίοι δεν φτιάχτηκαν μόνο για να “προστατέψουν το κράτος” αλλά (έστω περιφερειακά) και σαν προσφερόμενο λάφυρο για όσους επιδίωξαν να βρεθούν στην από πάνω θέση, γνωρίζοντας τι θα έβρισκαν βεβαίως.
Υπάρχουν φυσικά πολλοί δεν δέχονται να λάβουν το λάφυρο, αλλά πιστεύω είναι κακοί επαγγελματίες και έτσι συκοφαντούν συνολικά τον κλάδο.

2-10-2017

Είναι αγένεια όταν έχουν ετοιμάσει κάτι για σένα να ρωτάς πάνω από μια φορά και πεισματικά για τα υλικά και μάλλον αυτό είχε συμβάλλει στην εκδοτική επιτυχία του παλιού βιβλίου.

2-10-2017

Ο Καζαντζάκης με τον Σικελιανό, βόλτα στο βουνό, βλέπουν ένα πανέμορφο μαγευτικό λουλούδι, ρωτούν πώς το λένε, κανένας δεν ξέρει. Τους στέλνουν σε μια γριά στην άκρη ενός άλλου χωριού. Φτάνουν και χτυπούν αλλά κανείς δεν απαντά. Η γειτόνισσα τους πληροφορεί: “πέθανε πριν λίγες μέρες”. Οπότε λέει ο Καζαντζάκης: “τι κρίμα, χάθηκε μια λέξη”.

Στη φωτογραφία η κόκκινη τουλίπα Γουλιμή (Tulipa goulimyi), ένα εξαιρετικά σπάνιο αγριολούλουδο στην Κρήτη, καθώς ο μόνος πληθυσμός της περιορίζεται σε μια μικρή περιοχή στη χερσόνησο της Γραμβούσας.

1-10-2017

Ο χαμηλόφωνος ψίθυρος είναι ερωτική αφοσίωση, μπορεί στο άλλο άκρο να είναι η πληροφορία που διοχετεύει ο καταδότης. Διακρίνεται όμως το καλό ενδεχόμενο, διότι εκείνο δεν τσιγκουνεύεται και την κλίμακα της σιωπής.
Laima Eglite – Whisper – 100 X 60 cm.

30-9-2017

Η λογοτεχνία μπορεί ανά περιπτώσεις να είναι φοβική και περίκλειστη, η μετάφραση εκ φύσεως ποτέ. Τοποθετημένη πάντα στην ανοιχτωσιά της επικοινωνίας διαφορετικών κόσμων.

Και είναι η τέχνη που ο μεταφραστής γνωρίζει από πριν πως και στο περιθώριο, στα πίσω θρανία της φήμης πάντα θα βρίσκεται, και συνήθως κακά αμειβόμενος είναι, και πως πρέπει κατά τη διάρκεια της εργασίας του -που σχεδόν πάντα λατρεύει όσο αφορά τη λογοτεχνική μετάφραση- να γίνει ένα με τη συνεχή αποτυχία, με το προσωπικό φιάσκο, με το ανηλεές “χάσιμο στη μετάφραση”.

Ξέρει πως θα φάει τρεις μέρες να αποδώσει πως η νύχτα είναι φράουλα και ίσως λίγες ώρες μόνο για πολλές σελίδες που ακολουθούν. Τόσο ασύμμετρη δουλειά.
Διεθνής Ημέρα Μετάφρασης σήμερα, διαβάζω.

30-9-2017

Ανέσυρα μυστηριωδώς στο κεφάλι μου το χαζό τραγουδάκι που σφύριζαν στην αγγλική ταινία A Taste of Honey (1961). Το βρήκα μετά στο youtube, δεν είναι πια το ίδιο. Μένουν οι φωτογραφικές σκηνές των παραιτημένων χαρακτήρων της ταινίας.

29-9-2017

Ίσως, αν δεν είχε πεθάνει πρόωρα πριν 31 χρόνια ο Αντρέι Ταρκόφσκι, να είχε προλάβει να μας δώσει 2-3 έργα μιας ύστερης περιόδου του, πιο εντελή ακόμα, δεν το κατόρθωσε.

Επιστρέφω ξανά και ξανά, απολύτως εμμονικά και το γνωρίζω, σε αυτή τη μεγάλη σκηνή από τη Θυσία (1986) -τα κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ ακούγονται βέβαια στην ταινία αλλά όσο αφορά ολόκληρη τη διάρκεια της σκηνής είναι προσθήκη- όπου χωρίς να υπάρχει κάτι το καθορισμένα συμβολικό συνοψίζεται σχεδόν όλη η φιλοσοφική αγωνία και ο τρόμος του Ρώσου δημιουργού. Ο δραματικός ικέτης με τα μαύρα που τελικά συντρίβεται τρέχει προς την πυρκαγιά πότε εδώ πότε εκεί ενώ οι άλλοι προσπαθούν να τον αποτρέψουν, το αρρωστημένο οικοδόμημα που καταρρέει, το ασθενοφόρο της γνώσης και του πολιτισμού τίποτα άλλο παρά μια πράσινη επίπεδη έρημος.

Άλλωστε και ο ίδιος ο Ταρκόφσκι υποστήριζε πως μια καλλιτεχνική εικόνα δεν χρειάζεται αποκρυπτογράφηση, είναι ένα ισοδύναμο του κόσμου που μας περιβάλλει.

29-9-2017

«Κάθε αληθινός Ρώσος είναι φιλόσοφος», γράφει ο Ντοστογιέφσκι στους Αδελφούς Καραμαζώφ. Το ήξερε και ο κεντρικός ήρωάς του, ο δραματικός Αλιόσα. Η παράξενη αυτή -και πιθανώς παράταιρη με τη φύση του τοπίου- καρέκλα στο νοτιότερο γεωγραφικό άκρο της Ευρώπης, στο ακρωτήριο Τρυπητή της Γαύδου, δεν βρίσκεται και πολλά χρόνια εκεί.
Περνάν οι επισκέπτες μετά από κάμποση πεζοπορία, κάθονται πάνω της και φωτογραφίζονται με χαμόγελα. Αλλά λίγοι από αυτούς γνωρίζουν πως την εγκατέστησαν την δεκαετία του ’90 μερικοί Ρώσοι επιστήμονες που μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης αποφάσισαν να μείνουν μόνιμα εκεί, σε κάποια σπίτια που είχαν εγκαταλειφθεί στον νοτιότερο οικισμό του νησιού, τι οικισμό δηλαδή, μια οικογένεια ενός ιερέα όλη κι όλη.
Διεξάγουν κάποιες φυσικές έρευνες και παράλληλα έχουν στήσει μια υποτυπώδη πυθαγόρεια φιλοσοφική σχολή. Ενώ -όπως λέγεται- είναι πολύ φιλικοί και διάφανοι προς τους κατοίκους και τους τουρίστες, κανείς δεν έχει καταλάβει αν κινούνται περισσότερο προς την ορθολογική κληρονομιά ή την παραεπιστήμη.
Θυμίζει λίγο τα απόκοσμα φυσικά (και κυρίως ψυχικά) καταφύγια του Ταρκόφσκι, σκέφτηκα.

28-9-2017

Πάει καιρός που για πολλούς ανθρώπους η εφημερίδα ήταν ένα από τα είδη πρώτης ανάγκης (από Δώρα Ψαλτοπούλου – στη ρετρό φωτογραφία τα παιδιά φέρνουν στο σπίτι την ιστορική εφημερίδα της γαλλικής αριστεράς “Ουμανιτέ”).

27-9-2017

Απομακρύνεται η πλάνη του φωτός του καλοκαιριού, εκείνος επιστρέφει στη συνθήκη που του προσφέρει σιγουριά: να γνωρίζει πως βραδιάζει πιο γρήγορα και από μέσα πρώτα.

27-9-2017

Δυο αστυνομικοί στο Σικάγο και μια άγνωστη ακτιβίστρια εκφράζουν σε σημερινή φωτογραφία με τον τρόπο αυτό τη συμπαράστασή τους στον Κόλιν Κάπερινκ, διάσημο επαγγελματία αθλητή, αστέρα του αμερικανικού ποδοσφαίρου, τον οποίο έβαλε πλέον για τα καλά στο στόχαστρο ο Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Κάπερινκ πριν μερικούς μήνες, στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου των Ηνωμένων Πολιτειών, γονάτισε περιφρονητικά και δήλωσε πως θα κάνει το ίδιο σε κάθε περίπτωση στο μέλλον μέχρι η Αμερική να σεβαστεί πλήρως τα δικαιώματα των μη λευκών. “Κάθε τόσο υπάρχουν άψυχα κορμιά στις λεωφόρους, θύματα της κρατικής βίας επειδή είναι πιο ύποπτοι λόγω του χρώματός τους. Θα ήταν μικρόψυχο να τα αγνοήσω όλα και να στέκομαι περήφανος στη σημαία, τουλάχιστον μέχρι η σημαία να εκφράσει όσα οφείλει να εκφράσει”.

Η πρωτοβουλία του Κόλιν Κάπερνικ έχει σηκώσει κύμα παρόμοιων διαμαρτυριών και από άλλους αθλητές στις πατριωτικές παράτες, περισσότερο μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Τραμπ. Για όσους γνωρίζουν πολύ λίγα για το θέμα, κατατοπιστικό για αρχή είναι το λήμμα της wikipedia “U.S. national anthem protests (2016–present)” – το λινκ.

26-9-2017

Η μέθη και η υπεροψία του Μεφίστο για τις ικανότητές του, κινούμενος στην υποτιθέμενη ουδετερότητα της Τέχνης, μέσα στη θυέλλα. Ξέχασε πως θα ερχόταν μια νύχτα που θα τον σημάδευαν οι προβολείς στη μέση ενός σταδίου.

25-9-2017

Η ελευθερία του δεν γίνεται αντιληπτή με τα όρια και τη σύμβαση των ανθρώπινων αισθήσεων (Ζ.-Π. Σαρτρ, “Η ηλικία της λογικής”, 1945).

24-9-2017

Όταν πήγα για πρώτη φορά στη Ρώμη, είχα πάψει πια να πιστεύω στο Θεό και θεωρούσα τη γη σαν το μοναδικό παράδεισο και μοναδική κόλαση. Ωστόσο δεν είχα κακές αναμνήσεις από τον επουράνιο Πατέρα των παιδικών μου χρόνων και, μέσα μου, εξακολουθούσα να νιώθω μια βαθιά φιλία για τον Υιό του Θεού, τον επαναστάτη της Γαλιλαίας που είχε αψηφήσει την αιώνια πόλη, όπου επρόκειτο να προσγειωθώ με το αεροσκάφος της Alitalia. Από το Άγιο Πνεύμα, το ομολογώ, είχα συγκρατήσει πολύ λίγα πράγματα ή μάλλον τίποτα: μόλις και μετά βίας είχα μια αμυδρή ανάμνηση ενός λευκού περιστεριού με ανοιχτά τα φτερά, που εφορμούσε και άφηνε έγκυες τις παρθένες.

Δεν είχα καλά καλά μπει στο αεροδρόμιο της Ρώμης, όταν μια μεγάλη αφίσα μου χτύπησε στο μάτι:

BANCO DEL ESPÌRITU SANTO

Ήμουν πολύ νέος και εντυπωσιάστηκα όταν έμαθα ότι το περιστέρι τα είχε καταφέρει τόσο καλά.

(Εδουάρδο Γκαλεάνο, “ο κόσμος ανάποδα”)

24-9-2017

Άτυχος με το τραγούδι αυτό που έγραψε ο Bowie. Ερχόταν κόσμος μετά τις συναυλίες και του έλεγε “έκανες μια θαυμάσια διασκευή του τραγουδιού των Nirvana”. Συνήθως, αφού είχε βγάλει τις ρεντιγκότες, απαντούσε ξερά: “Fuck off”. Ναι, έζησε με απόλυτο στυλ.

23-9-2017

Η πόλη όπως φάνηκε από ένα μπαλκόνι στο δυτικό Κάιρο. Είναι αυτός ο απόκοσμος άνεμος της βόρειας Αφρικής που λέγεται χαμσίν και όταν θεριεύει μεταφέρει ένα τεράστιο πέπλο άμμου που πιστεύω αλώνει φύση, ζώα και ανθρώπους. Η Κ. Θηραίου, καθηγήτρια που μένει στην Αίγυπτο, έχει γράψει ένα βιβλίο-μυθιστόρημα, το Χαμσίνι. Δεν έχω καμία παραπέρα σύσταση εκτός από το ότι η γυναίκα είναι γνωστή γνωστού, και μια φορά που θυμήθηκα και το ζήτησα σε μεγαλοβιβλιοπωλείο να το ξεφυλλίσω, το είδα και το απέρριψα, άδικα-δίκαια δεν ξέρω. Επιβεβαίωσα όμως τώρα, πως έγραφε στο οπισθόφυλλο: “Δεν κινείσαι. Περιμένεις. Θα περάσει.”

22-9-2017

Σου στέλνω το αρνητικό. Θα είμαι ό,τι δεν υπήρξα.
Θα θυμάσαι;

21-9-2017

Ο Μάρκος Μέσκος, στο κείμενο “το κουνάβι” περιγράφει με οδύνη ένα παιδικό του τραύμα από το οποίο δεν ελευθερώθηκε ποτέ:

Στη λησμονιά πάνε χρόνια μια νύχτα στο ποτάμι μάλλον εκδρομή της παιδικής παρέας μάλλον μοναχικός περίπατος πού να θυμάμαι σούρουπο ήταν όλα έτοιμα όλα μεταμορφωμένα χρώματα όνειρα άγνωστοι περαστικοί διαβάτες όταν στο δάσος τους γεφυριού η καμπύλη νερό από κάτω κελάρυζε κι όταν κάποιο μουσούδι κουναβιού στο χώμα οσμιζόταν θαρρείς τα μελλοντικά βήματά μου· δεν το προσπερνούσα καθώς εκείνο οδηγούσε το μονοπάτι χάδια επιζητούσε στα μάτια να με δει να μου μηνύσει τι τάχα με γελάκια ακόμα από τη χαραυγή μα ξαφνικά χέρι αόρατο (ποιος αλήθεια) μου ’δωσε την αιχμηρή τζουγκράνα από δίπλα κι εγώ μ’ αυτήν καμακώνοντας το ζωάκι το αποτελείωσα· και τα όνειρα λένε την αλήθεια μα ψαχούλησα ευθύς το στέρνο να δω αν έπνεε ζωή – ήταν νεκρό. Από τότε (μην παραξενεύεσαι μικρέ μου φίλε) όνειρα δεν έχω δεν ονειρεύομαι φοβάμαι τα όνειρα· κοιμάμαι μ’ ανοιχτά μάτια μην κάνω πάλι το κακό το λάθος το αποτρόπαιο το απάνθρωπο.

(Ελεγείες, Β΄ τόμος, σελ. 234)

21-9-2017

“Πέτρες σημάδια νεκρών πατούσαμε στον λόφο
Ξάφνου περίεργος κρωγμός (από την γκορτσιά την πικραμένη;)
Στο τέλος είπεν ο Γιάννης: χωρικός προσευχήθηκα εδώ.
Μας διώχνει όμως το αίμα. Λίγοι αντέχουν.”

Ποιητής της ιστορικής μνήμης ο Μάρκος Μέσκος, με καταγωγή από την απαγορευμένη μακεδονική μειονότητα, με στίγμα στον εμφύλιο, λόγος χωρίς γλυκασμούς και ωραιοποιήσεις, συναρπαστικός. Είχε τη δύναμη να λέει το ακρότατα τραγικό. Ο λόγος του πλουτισμένος από λέξεις-κειμήλια, ελληνικές, τούρκικες και σλάβικες, που υποδηλώνουν μια χαμένη πια πολιτισμική και εθνοτική ποικιλία της Μακεδονίας.

21-9-2017

Με το ίντερνετ είναι διαφορετικά και μάλλον καλύτερα. Οι ελληνικοί σταθμοί δεν ακούγονται πια, αλλά κολλάς σε εναλλακτική μουσική από σταθμό του Σιάτλ, στο “χορό μεταμφιεσμένων” του Βέρντι από το τρίτο πρόγραμμα της RAI, σε μουσική από την Καραϊβική από πειραματικό σταθμό του Μπαρμπέιντος. Η λίστα μου έχει γύρω στις 200 προεπιλογές. Μπορεί να μην είναι “μέρα ραδιοφώνου” σήμερα αλλά θέλω να μοιραστώ ότι πάντα μια από τις πιο πιστές συντροφιές μου ήταν όλες εκείνες οι νύχτες της ερτζιάνα.

20-9-2017

Μετά από ενδεικτικά περιστατικά που μου συνέβησαν, παραδέχομαι πλέον πως είναι εξοργιστικά απλό να σε “τσακώσουν” αν απλώς έχουν δει λίγο παραπάνω γαλλικό κινηματογράφο.

19-9-2017

φωτ 1. Σ’ αυτές τις περιοχές καλό είναι να ζυγώνει με κάποιο δέος. Να μη χαχανίζει, να μην ειρωνεύεται, να μην κάνει πνεύμα – δεν κομπάζουν από αυτά – και να κοιτάει, να κοιτάει με ήπιο βλέμμα και προς την ιδία κατεύθυνση. Το κορτάρισα με όλο το μαγαζί δεν ενδείκνυται ούτε και αποδίδει. Οι σκληροί λαϊκοί άνθρωποι νιώθουν συμπάθεια για τους υποταγμένους ανθρώπους. Γι’ αυτούς που μπορεί να πει κανείς το «ναι μεν, αλλά…»

φωτ 2. Κάθομαι στο πατάρι της καφετερίας και κοιτάω την κίνηση. Είμαι ένα παμπάλαιο, αντεπιστέλλον όμως, μέλος της κοινωνίας αυτής. Στις επαρχίες όταν έβλεπα στις ελληνικές ταινίες την Ομόνοια, που εμφανιζόταν συχνά πυκνά, ιδίως από τότε που την εμπλούτισαν με τα τρεχούμενα νερά, αναπηδούσα. Θαρρούσα πως θα ιδώ τους φίλους μου ή τον εαυτό μου και φοβόμουνα. Είναι ο δικός μου χώρος αυτός, που με λύτρωσε από τη βαριά σκιά άλλων χώρων. Και αυτό, θαρρώ, συμβαίνει με πάρα πολλούς που τους βλέπω με συγκίνηση να κινούνται εκεί.
Κοιτάζοντας όλη αυτή την κίνηση, μου έρχεται να κάνω και να πω αυτά που έκανε, κατά τον Ηρόδοτο, ο Ξέρξης, όταν επιθεώρησε το στρατό του και το στόλο του. Πρώτα μακάρισε τον εαυτό του και μετά εδάκρυσε. «Ούτε ένας από αυτούς δεν θα υπάρχει σε εκατό χρόνια», είπε. Ναι, ούτε ένας – τίποτε.

• Ομόνοια 1980, Γιώργου Ιωάννου, εκδόσεις “Κέδρος”, 1987.

17-9-2017

Λευκά κρίνα πλημμύρισαν το κοιμητήριο, για να σκεπάσουν ένα άνθος, την αγάπη που κοιμήθηκε νωρίς. Κ., δύναμη να έχετε όλοι…

16-9-2017
Μια σεφαραδίτισσα της Θεσσαλονίκης που ήταν η Στέλλα, με το επώνυμο Χασκήλ, θα είχε και έναν ιδιαίτερο λόγο να θυμάται μοναδικά από που ταξίδεψε εκείνη πριν πέντε αιώνες, δηλαδή την Ανδαλουσία – και ίσως πολλά ακόμη. Σαν να είναι η ηχογράφηση το πρόσχημα.

15-9-2017

Βλέποντας την μαυρίλα, ειδικά στη Σαλαμίνα, θαρρώ είναι πολύ θλιβερό και για έναν λόγο ακόμα πέρα από όλους τους άλλους: στο νησί αυτό, στεριανό νησί τόσο κοντά στον Πειραιά και το Πέραμα, δεν νομίζω να έχει κολυμπήσει ποτέ κάποιος εύπορος, άνθρωποι της ανάγκης πάνε και από ανάγκη. Και όσες φορές έχετε πάει στη Σαλαμίνα από τη δυτική πλευρά, νότια της πόλης, βλέπετε τα σπίτια δεν είναι σαν αλλού, πολύ απλά χτίσματα αλλά δίπλα στο κύμα και μπαίνουν στη θάλασσα.

15-9-2017
“Την ξέρω μόνο από μια φωτογραφία, κίτρινο άστρο στο λαιμό της να φορά…Μα ποιος θυμάται να μου πει γι’ αυτή τη Στέλλα με το παράξενο επώνυμο Χασκήλ…”

Στον Η.Κ. που αναζήτησε κάποτε τα ίχνη της κρατώντας μια φωτογραφία, ρωτώντας τους παραξενεμένους περαστικούς στα πήγαινε έλα, στη Μοναστηρίου, στην Κομνηνών, στην Καρόλου Ντηλ.

Ο Ηλίας Βολιώτης Καπετανάκης (ο Η.Κ.) γράφει ότι σε κανένα από τα τραγούδια της δεν ακούγεται ένας άντρας να τη χαιρετάει. Ήρθε σοβαρή, συγκρατημένη, από άλλη παράδοση (εβραϊκή), κέντησε με τη λυπημένη φωνή της και άφησε αυτό τον κόσμο νωρίς.

14-9-2017

Αδιαπέραστη και συμπαγής καθημερινότητα, ασάλευτη, όπως ακριβώς τα τείχη της πόλης. Της Ρώμης. Η παλιά ώριμη μονοτονία του κόσμου του Μοράβια. (φωτ. Στέλλα Εξάρχου).

13-9-2017

Σε μια μεγάλη λεωφόρο, κάποιας μεγάλης πόλης της Λατινικής Αμερικής, ένας άνθρωπος περιμένει για να δια­σχίσει το δρόμο. Ριζωμένος στην άκρη του πεζοδρομίου, μπροστά σε ένα ακατάπαυστο ρεύμα αυτοκινήτων, ο πεζός περιμένει δέκα λεπτά, περιμένει είκοσι λεπτά, περιμένει μία ώρα. Κοιτάζει αριστερά, κοιτάζει δεξιά και βλέπει έναν άντρα να κάθεται ακουμπισμένος στον τοίχο και να καπνίζει. Οπότε τον ρωτάει:
—Συγνώμη, τι πρέπει να κάνω για να περάσω απέναντι;
Και ο άλλος του απαντά:
— Δεν ξέρω. Εγώ γεννήθηκα από την εδώ πλευρά του δρόμου.

(Μικροδιήγημα του Εδουάρδο Γκαλεάνο).

13-9-2017
Ένας παλιός εραστής τηλεφωνεί στη μοναχική πρωταγωνίστρια της ιστορίας από έναν θάλαμο στο πουθενά, στο midwest, μετά από “έτη φωτός” (a couple of light years ago -με το αθώο κοινό λάθος ότι τα έτη φωτός είναι μονάδα χρόνου, ενώ είναι μονάδα απόστασης), εμφανίζεται το φάντασμά του τη νύχτα εκείνη με το γεμάτο φεγγάρι – και η νοσταλγία παλεύει με τη σκουριά. Αυτό το τηλεφώνημα μπορεί να μην έγινε ποτέ, να είναι μια αντικατοπτρική Φάτα Μοργκάνα ψυχής.
Το απόλυτο τραγούδι χωρισμού κατά τη γνώμη μου.
As I remember your eyes/ Were bluer than robin’s eggs/ My poetry was lousy you said/ Where are you calling from?/ A booth in the midwest.
Η Τζόαν Μπαέζ ποτέ δεν έγινε κολαούζος και διασκεδάστρια απίθανων ηγετών σαν κάτι Μπόνο, ούτε πούλησε χριστουγεννιάτικα σαν τον Ντίλαν ο οποίος μοιάζει πλέον με γερασμένο και σκυθρωπό ξωτικό, πάντα καλή.

12-9-2017

“Are you ok?” I asked. “Annoyed” he said.

10-9-2017

Η ευστάθεια…
… του Οίκου των Άσερ ήταν εμφανώς προβληματική. Το οικοδόμημά τους έπασχε. Όπως άλλωστε και ο Ρόντρικ Άσερ, που υπέφερε από μια ακατονόμαστη και μοιραία αρρώστια. Όταν πια πλησιάζει το τέλος, ο Έντγκαρ Αλαν Πόε βάζει τον αφηγητή να τρέχει για να ξεφύγει μέσα στη θύελλα. Γυρίζοντας πίσω του το κεφάλι, στο φως μιας αστραπής, βλέπει τον αρρωστημένο πύργο να σωριάζεται σε συντρίμμια, μαζί με το αρρωστημένο περιεχόμενό του. Κάποτε μερικοί ρομαντικοί έβλεπαν λυρικές ομοιότητες με ένα κοινωνικό σύστημα που πλησίαζε στα όριά του, αλλά…

9-9-2017

Tίποτα δεν ξέρει ο ήλιος για τις μόνες κυρίες πίσω από τα αστικά παράθυρα.

8-9-2017

Δημιούργησα ένα έπος
με ήρωα έναν ανήξερο
που ιδέα δεν είχε

Όπλα του έδινα
κι εκείνος ρήμαζε σε σχισμές
της ιστορίας
Άσχετος –
Τόσο στην ειρήνη -τόσο στον πόλεμο […]

(Δ, Δημητριάδης, ”Σύμβολα απουσίας”)

7-9-2017

(¡Bienvenido, Mister Marshall! – Καλωσόρισες κύριε Μάρσαλ). Κωμωδία του 1953 από την Ισπανία που ο σαρκασμός της ξεγέλασε την βλοσυρότητα των λογοκριτών του Φράνκο. Το χρονικό μιας μικρής πόλης, της Βιγιάρ ντελ Ρίο. Οι κάτοικοί της πληροφορούνται την άφιξη στη χώρα αμερικανών πολιτικών και ετοιμάζονται να εντυπωσιάσουν τους επισκέπτες με διάφορα χάπενινγκ, ελπίζοντας οι άνθρωποι το χωριό να περιληφθεί στους στόχους του Σχεδίου Μάρσαλ. Τελικά η πομπή των πολιτικών περνάει από τo δρόμο χωρίς να σταματήσει στιγμή, σαν να μην υπήρχε το χωριό, και οι κάτοικοι κατεβάζουν απογοητευμένοι τα γιορταστικά στολίδια επιστρέφοντας στην καθημερινότητα.
Μπονζούρ μεσιέ Μακρόν, μεσιέ λε πρεζιντάν.

7-9-2017

Η περίφημη μαύρη περούκα της Μπριζίτ Μπαρντό στην ταινία του Γκοντάρ “Η Περιφρόνηση” (le mepris, 1963) που καταφανώς, ως σκηνοθετικό εύρημα, εξωτερικεύει την ψυχική κατάσταση και την ερημιά της πρωταγωνίστριας.
Στην ταινία που ανεπαίσθητα δανείζεται στοιχεία από το μύθο του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, η περιφρόνηση της γυναίκας προς τον εραστή της ζωής της έρχεται σταδιακά ακολουθώντας την προηγούμενη ψυχική αποξένωση, είναι μελετημένη κατά ανθρώπινη φύση, είναι το αντίθετο του έρωτα (ποτέ άλλωστε το αντίθετό του δεν ήταν το μίσος) και φτάνει να γίνει απόλυτη, κοροϊδευτική, παράλογη, τρομαχτική.

6-9-2017

Κάποιος έγραψε ένα απίστευτα βαρετό μέρος για τρομπόνι και η ορχήστρα προσαρμόζεται στις νέες απαιτήσεις.

5-9-2017

Καμιά φορά φτάσαμε στο Κερατσίνι. Είχα τέτοια πείνα, νοσταλγούσα κάτι μακαρόνια με λάδι. Λέω: να ‘χα μια καραβάνα, τίποτα να φάω. Πέφτω στο νερό. Πέσανε και οι άλλοι. Βγαίνοντας έξω, ήταν ένας κι έβοσκε κάτι πρόβατα. Μου έδωσε ένα παλιό πουκάμισο και έβαλα. Παρέα με έναν Χιώτη ξεκινάμε για τον Πειραιά. Φτάσαμε σε ένα εξοχικό και θυμάμαι μαγείρευε φασολάκια. Ήταν κι ένα ζευγάρι μέσα.
Λέω: «με συγχωρείτε, λίγο νερό μας δίνετε;»
«Από ποιο μέρος είστε ρε παιδιά» μας λένε.
«Τώρα, οι πρώτοι πρόσφυγες που ήρθαμε από τη μικρασία»
«Καθίστε» μας λέει το ανδρόγυνο. «Βάλτους να φάνε».
Φάγαμε λοιπόν μια μερίδα φασολάκια, έτσι μπόλικα, και μας κέρασαν και ρετσίνα. Και να ναι αυτοί που μας κέρασαν υπέρ του βασιλιά. «Μη στενοχωριέστε ρε παιδιά, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ναι». Και για το μαρμαρωμένο βασιλιά και τέτοια.
Λέω: «εγώ έφαγα. Ευχαριστώ πολύ, γεια σας». Και φύγαμε. Είχα θυμώσει πολύ…

(σαν σήμερα, 1922, οι πρώτοι πρόσφυγες από την Ιωνία φτάνουν στον Πειραιά και στο μονόλογο από τον Θίασο αποδίδουν σε μεγάλο βαθμό τα δεινά στον εδώ κούφιο και εγκληματικό μεγαλοϊδεατισμό που έφτασε στα έσχατά του με την τυφλή εκστρατεία προς την Ανατολία)

5-9-2017

Το φευγιό της Άννας (φωτ. Στέλλα Εξάρχου).

4-9-2017
Ο Μπόρχες γράφει κάπου πως ένας Σκωτσέζος πωλητής του είχε προμηθεύσει ένα βιβλίο που ήταν άπειρο. Το άνοιγε, οι σελίδες ήταν ανακατεμένες και ποτέ δεν μπορούσε να επιστρέψει στην προηγούμενη, αλλά και η επόμενη πάντα διαφορετική. Ήταν άπειρες. Τον τρομοκράτησε τόσο πολύ που σκέφτηκε να απαλλαγεί και να το κάψει, αλλά μετά σοφά κατάλαβε πως η άπειρη πυρκαγιά ενός άπειρου βιβλίου θα κατέστρεφε τον κόσμο. Οποιοσδήποτε επίσης το έπαιρνε, θα μπορούσε να αφανίσει τα πάντα. Και όπως η ασφαλέστερη κρυψώνα για ένα φύλλο δέντρου είναι το δάσος, το καταχώνιασε σε ένα ψηλό ράφι στη χαώδη δημόσια βιβλιοθήκη του Μπουένος Άιρες, όπου ίσως υπάρχει ακόμα.
Τα Διάφανα Κρίνα, κρατούσαν όπως πάντα τη μελαγχολία του απείρου σε έναν εσωτερικό ανθρώπινο κόσμο που έχει όρια και τραγουδούσαν για κάποιον “που πάντα θα ‘ρχεται από το άπειρο σε σένα…”

3-9-2017

Δωμάτιο δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή. Η “άλλη Αμερική” του σπουδαίου Έντουαρντ Χόπερ, με τους ασήμαντους ευάλωττους ανθρώπους, πάντα αγέλαστους και αινιγματικούς, απέναντι στη γιγαντοσύνη των κτιρίων και των τοπίων.

2-9-2017

Ο νεοϋρκέζος Γκάρι Γουίνογκραντ που φωτογράφιζε πάντα ανώνυμους καθημερινούς ανθρώπους στο δρόμο και συνήθως με την τάση να φύγουν πολύ βιαστικά, ουδέποτε νωχελικά, να φύγουν για πού; Ο μελαγχολικός ακινητοποιημένος χρόνος της φωτογραφίας σαν σφάλμα.

1-9-2017

Και καθώς είναι 1η του Σεπτέμβρη σήμερα, ο -ένας όμηρος- Ιρλανδός ποιητής Μπρένταν Μπίαν είχε την τύχη στη σύντομη ζωή του να συναντηθεί με ένα σχεδόν μεθυσμένο όραμα: φαντάστηκε τον Σεπτέμβρη σαν ένα μισοδαγκωμένο μήλο πεταμένο σε ένα πάρκο του κέντρου του Μπελφάστ, με χαραγμένα πάνω πέντε δόντια από παιδάκι, πέντε δόντια που κοροϊδεύουν χωρίς έλεος λοχαγούς και βασιλιάδες.

1-9-2017

In urban dogs we trust: μια ιστορία για αρραβωνιασμένα σκυλιά και θυμωμένους σπουδαστές. Φωτ. Mirto Tsil.
Νουβέλες αδέσποτων ζώων (μπορεί και αδέσποτων ψυχών, γενικότερα).

1-9-2017

Μάνα και γιος, σε δυο φωτογραφίες με διαφορά 47 ετών, στον εθνικό κήπο (1968 και 2015). Η μάνα έχει εμφανίσει άνοια αλλά εξακολουθεί ν’ απολαμβάνει τους περιπάτους. Αφήνοντας με απόλυτη εμπιστοσύνη το χέρι της, χωρίς καμιά έγνοια για τη διαδρομή ή τον προορισμό.