Αρχείο Προσωπικών Σημειώσεων Σεπτεμβρίου – Δεκεμβρίου 2017
σημείωση 32
Το 1991, ο σερβικός στρατός εισέβαλε και κατέλαβε το Βούκοβαρ, μια πόλη της Κροατίας με ισχυρή σερβική μειονότητα. Οι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν σε ένα στάδιο και ο στρατιωτικός διοικητής ζήτησε από τον Αλεξάντερ Γέβτιτς, έναν Σέρβο που είχε ζήσει όλη του τη ζωή στο Βούκοβαρ και ήξερε όλο τον κόσμο, να ξεχωρίσει τους Σέρβους ανάμεσά τους ώστε να αφεθούν ελεύθεροι. Ο Γέβτιτς δεν είχε μεγάλη σχέση με την πολιτική. Αυτό που του άρεσε ήταν να φοράει μπλούζες συγκροτημάτων της ροκ, να οδηγεί με μεγάλη ταχύτητα και να πίνει μπίρες. Αρχισε να περπατά ανάμεσα στους αιχμαλώτους, που οι περισσότεροι είχαν βασανιστεί ή τραυματιστεί και έτρεμαν από το κρύο. Και τότε έκανε κάτι που δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος: άρχισε να ξεχωρίζει, δηλώνοντας ότι ήταν Σέρβοι, όσους του φαινόταν ότι διέτρεχαν μεγαλύτερο κίνδυνο, τους πιο φοβισμένους και πιο ευάλωτους. Οταν ο στρατός κατάλαβε τι συνέβαινε, είχαν καταφέρει να δραπετεύσουν καμιά τριακοσαριά Κροάτες.
Πριν από λίγα χρόνια, ο αμερικανός δημοσιογράφος Εγιαλ Πρες επισκέφθηκε τον Γέβτιτς στο σπίτι του. Βρήκε έναν άνθρωπο αρκετά μοναχικό: οι Σέρβοι τον θεωρούν προδότη και οι Κροάτες δεν τον εμπιστεύονται γιατί είναι Σέρβος. Από τους Κροάτες που βοήθησε να διαφύγουν από βέβαιο θάνατο, ζήτημα είναι αν τον ευχαρίστησαν δέκα. Αλλά δεν τον πειράζει. Εξακολουθεί να περνάει την ημέρα του ακούγοντας μουσική και βλέποντας αθλητικά στην τηλεόραση. Σταθερή δουλειά δεν έχει, επιβιώνει από τα νοίκια κάποιων διαμερισμάτων. Κι ούτε του αρέσει να μιλάει γι’ αυτό που έκανε.
Ο Γέβτιτς είναι ο κεντρικός ήρωας του νέου βιβλίου του Πρες, με τίτλο «Ομορφες ψυχές. Το να λες όχι, να αλλάζεις στρατόπεδο και να ακούς τη φωνή της συνείδησής σου σε δύσκολες εποχές» (εκδ. Farrar, Straus & Giroux). Του κάνει παρέα ο Πολ Γκρίνινγκερ, ένας ελβετός αστυνομικός διοικητής που άλλαζε το 1938 την ημερομηνία εισόδου των Εβραίων στη χώρα για να μην τους απελάσουν. Ο ισραηλινός στρατιώτης Αβνερ Βίσνιτσερ, που όταν είδε μια ομάδα εβραίων εποίκων να καταπατούν και να ξεριζώνουν τον ελαιώνα μιας οικογένειας Παλαιστινίων, παράτησε την επίλεκτη μονάδα του και έγινε αγωνιστής της ειρήνης. Η Αμερικανίδα Λεϊλά Ουάιντλερ, που εργαζόταν σε μια τράπεζα επενδύσεων κι όταν είδε να πλησιάζει η κρίση ειδοποίησε όσους συνταξιούχους μπορούσε να αποσύρουν τις καταθέσεις τους. Δεν το έκανε επειδή μισεί τον καπιταλισμό. Το έκανε επειδή είναι άνθρωπος.
«Ακόμη κι εκείνοι που έσωσαν τους Εβραίους στο Ολοκαύτωμα δεν ήταν άγιοι, ήταν αμαρτωλοί, γυναικάδες», είπε ο Πρες σε μια πρόσφατη συνέντευξή του. «Υπάρχουν οι Μαντέλα, υπάρχουν οι Γκάντι, κι ύστερα υπάρχουμε εμείς οι υπόλοιποι». Το βιβλίο αυτό – γράφει ο Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα στην Ελ Παΐς – δεν ικανοποιεί μόνο την περιέργειά μας για το πώς έδρασαν εκείνοι οι ανώνυμοι ήρωες. Μας αναγκάζει και να προβληματιστούμε για το τι θα κάναμε εμείς στη θέση τους.
Μ. Μητσός πηγή
σημείωση 31
Στην πρώτη φωτογραφία το βιβλίο του 1974 της περιοδικής ετήσιας έκδοσης World Radio Tv Handbook και στη δεύτερη ένας καλός ραδιοφωνικός δέκτης βραχέων κυμάτων της δεκαετίας του 1980. Το World Radio Tv Handbook κυκλοφορούσε στην αγγλική γλώσσα και ήταν το διεθνές σημείο αναφοράς για όσους έψαχναν τις νύχτες (με μόνο αντίπαλο τα παράσιτα) στα βραχέα μακρινούς σταθμούς, από μακρινές χώρες. Στο χόμπι αυτό με είχε μυήσει ο πατέρας μου μαθητής όταν ήμουν, ήταν ένας κόσμος ολόκληρος. Έπρεπε να στήσεις μια απλή αλλά αποτελεσματική κεραία (καλώδιο) στην ταράτσα και στη συνέχεια ξεκινούσες.
Έτσι έμαθα να ξεχωρίζω με ασφάλεια ποια είναι η εξωτική γλώσσα που ακούω και αυτό παρέμεινε. Και τώρα ακόμη για παράδειγμα, χωρίς να γνωρίζω λέξη από τη γλώσσα αναφοράς, διακρίνω αμέσως τον ομιλητή των ινδονησιακών, των αζέρικων, των χίντι. Υπήρχαν βέβαια και οι ελληνόφωνες υπηρεσίες ξένων σταθμών (BBC, Μόσχα, Ντόιτσε Βέλε, Παρίσι κ.λπ.). Μέχρι και την ελληνόφωνη υπηρεσία του Ράδιο Τίρανα συναντούσα σποραδικά όπου συνήθως πρώτη είδηση ήταν κάποια επίσκεψη και πανηγυρική ομιλία του Ενβέρ Χότζα σε ορνιθοτροφείο του Ελμπασάν.
Οι σταθμοί αυτοί (σχεδόν πάντα κρατικοί) ενδιαφέρονταν πάρα πολύ για το πόσο μακριά, πόσο καθαρά και που ακριβώς μπορούσαν να ακουστούν υπό συνθήκες. Μέσω του World Radio Tv Handbook έβρισκες -εκτός από τις συχνότητες και τις ώρες εκπομπών- τη διεύθυνση αλληλογραφίας και απαντούσαν με κάρτα επιβεβαίωσης, την λεγόμενη QSL. Μερικές QSL λένε πως έχουν σπουδαία συλλεκτική αξία. Ό,τι έχει διασωθεί από τις δικές μου QSL απλώς έχει λίγη πλάκα και περισσότερη ανώφελη νοσταλγία.
Το WRTH ξεκίνησε σαν ιδέα ενός Δανού ερασιτέχνη που πέρασε όλη του τη ζωή σε ένα χωριό της Γιουτλάνδης και στη συνέχεια η έκδοση γιγαντώθηκε, αγοράστηκε από διεθνή οίκο και εξακολουθεί να κυκλοφορεί όπως και τότε σε ετήσια βάση, προσαρμοσμένη στις νέες, απρόσκοπτες, πληθωρικές για ακρόαση συνθήκες του ίντερνετ.
Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου δεν είναι σήμερα, το έλεγξα.
σημείωση 30
Ο Πιέρ-Πάολο Παζολίνι που ήρθε ώριμος πλέον στον κινηματογράφο από την ποίηση και την πεζογραφία, πάντα αγωνιώδης, την μνημειακή “Aιωνία Πόλη” της βαριάς και επιθετικής αρχαίας αρχιτεκτονικής που δεν τον ενδιέφερε καθόλου ή ακριβέστερα τον απωθούσε, την ανάπνευσε και την έκανε γνωστή σαν την κοινωνική Ρώμη των εργατικών συνοικιών του μεταπολέμου και των υποπρολετάριων παραβατικών. Στο κολάζ φωτογραφιών πιο πάνω -που μεγεθύνεται με κλικ- παίζει ποδόσφαιρο, διατηρείται η ανάμνησή του και σήμερα στα λαϊκά γκράφιτι και αποδίδει στη μητέρα του ακέραιη την προσωπική διαδρομή – και τελικά τον μύθο.
Γράφει οξυδερκείς σημειώσεις για το φαινόμενο που λέγεται ποδόσφαιρο. Και πατάει ακόμη στο χωρίς φραγμούς και φτιασίδια κείμενο του ντε Σαντ, στην τελευταία αμφιλεγόμενη ταινία πριν τη δολοφονία του, το “Σαλό” που κρίθηκε και πορνογράφημα, ώστε να συζητήσει για τον φασισμό που τον θεωρεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής του απεχθή και τρομαχτικό, αλλά, το χειρότερο, πρωταρχικά λαϊκής μήτρας.
Ο μύθος και η παράδοση ιστορούσαν ηγεμόνες, αλλά πάντα είχαν λαϊκή καταγωγή. Έτσι, αν και κομμουνιστής, άθεος και αθεόφοβος, δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος, δεν διστάζει ανάμεσα στις ταινίες με κέντρο τους εργάτες και τον υπόκοσμο της Ρώμης, να γυρίσει με αναπαραστατική ευσυνειδησία θεολόγου το “Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο” και ανατρέπει μόνο την εμπορική εικονογραφία, χρησιμοποιώντας μη επαγγελματίες ηθοποιούς που δεν ξαναφάνηκαν. Φίλους, ερωτικούς συντρόφους, μαθητές του στον κινηματογράφο, ζωγράφους, μυθιστοριογράφους, μηχανικούς αυτοκινήτων, ράφτρες και την ίδια τη μητέρα του. Η νοσταλγία του δημιουργού για το μυθικό, το επικό και το ιερό – όπως βέβαια το αντιλαμβάνεται ο ίδιος.
Η σύνδεση που διατηρούσε με την πόλη αλλά κυριότερα με τη μητέρα του Σουζάνα Παζολίνι έχει σκανδαλώδεις ψυχαναλυτικές προβολές, δυναστευτικές, ακόμα και στα sos του έργου του. Η δεύτερή του ταινία και μάλλον η καλύτερη, με την πανέμορφη και συγκλονιστική Άννα Μανιάνι στο ρόλο της πόρνης λέγεται “Μάμα Ρόμα”. Πιο αυτοεξομολογητικός τίτλος σε δυο ίδια σημαντικές λέξεις για τον ψυχισμό του, δεν γίνεται. Επιλέγει τη μητέρα του ως ηθοποιό για να υποδυθεί την ενήλικη Μαρία στο Κατά Ματθαίον και όταν οριστικά απομακρύνει τη θεματολογία από τους φτωχοδιάβολους της Ρώμης, της πόλης που παρά την τουριστική λάμψη της παρέμενε στο σκιερό μέρος ιταλικός νότος, γυρίζει τον “Βασιλιά Οιδίποδα” και δυο χρόνια αργότερα τη “Μήδεια”.
σημείωση 29
Ξέρουμε πως καλλιτέχνες με οριοθετημένο ρεπερτόριο “αμφισβήτησης” περιορίζονται στους στίχους και σε πρωτοποριακά σχήματα μουσικής έκφρασης, που καλά βέβαια είναι όλα αυτά, αλλά στη ζώσα δοκιμασία αποτελούν και πεδίο για υπέροχες ντρίπλες που ζηλεύει και ο Μαραντόνα:
“Ό,τι έχω να πω το λέω με τη μουσική μου” (μετάφραση: για να μην δυσαρεστήσω και κανέναν πελάτη με περίεργα γούστα, τώρα τι γίνεται στους στίχους τρέχα-γύρευε, ποίηση θα λέω, άρα δεν θα μου ζητήσουν εξηγήσεις).
Η Μποφίλιου δεν κάνει κοινωνικό τραγούδι, “έντεχνη” είναι η μουσική της, που χωράει τα πάντα, και συχνότερα καψούρες χωρίς ανταπόκριση, αν βέβαια ανήκει κανείς σε αυτούς που τους αρέσει το είδος. Προσωπικά όταν η ζωή ζορίζει κόβω περίφημα τις φλέβες μόνος μου, δεν χρειάζομαι να καταναλώσω για υποβοήθηση την Μποφίλιου.
Ζούμε σε μια χώρα μικρή, όλοι γνωριζόμαστε με λίγη καλή θέληση μεταξύ μας. Ο δημόσιος πολιτικός λόγος της Μποφίλιου δεν είναι τεχνικά δομημένος που να έχει την αρτιότητα και την αψεδιάγαστη διατύπωση ενός καθηγητή κοινωνικών επιστημών. Γίνεται και λίγο “ημερολόγιο μοτοσυκλέτας” καθώς και εφηβικό φαντασιακό. Ε, και; Δεν μας φτάναν χούφτες οι ψυχαναγκασμοί, αγοράσαμε σε προσφορά κι εκείνον της υποχρεωτικής ενήλικης μανιέρας στο λόγο που να μην ξεφεύγει πόντος.
Ζούμε σε μια χώρα μικρή που ξέρουμε πως η κοπέλα είναι από τις ελάχιστες δημόσιες παρουσίες στο τραγούδι που δεν τσιγκουνεύτηκε ποτέ την συμπαράστασή της και για την Ηριάννα και για φυλακισμένους και αντιδρώντας σε καταστολή. Το έκανε πάντα, από τότε που άγνωστη τραγουδούσε μεταξύ δώδεκα συγγενών και φίλων και όποιος δεν έχει ελιτιστικές παρωπίδες καταλαβαίνει πως επαγγελματικά δεν την “συμφέρει” μιας και το κοινό που απευθύνεται το τραγούδι της είναι το “τηλεοπτικό” με τα συμπαρομαρτούντα, που δεν φημίζεται για την φιλικότητά του σε χρωματισμένες σαν περιθωριακές, πολιτικές ευαισθησίες.
Τώρα (ανάμεσα στα πολλά άλλα ενδιαφέροντα και σωστά) είπε κάτι που αν ξεκινάς με την βεβαιότητα πως δεν γεννήθηκε άλλος έξυπνος ποτέ στον κόσμο εκτός από σένα, το βρίσκεις χρυσή ευκαιρία για αντικείμενο καζούρας μεταξύ συνέξυπνων. Το οποίο εκμεταλλεύτηκε και ο δημοσιογράφος, ξεχωρίζοντάς το και προάγοντάς το σε τίτλο. Βέβαια ίσως πειράζει που είναι και γυναίκα και κούκλα.
Εύχομαι να πει και άλλα που “δεν στέκουν”, από τραγουδιστάδες που ξεπλένουν αστραφτερά τον ναζισμό αλλά και κάθε πιο ήπια αντιδραστικότητα, χορτάσαμε, δεν χωράμε άλλους δηλαδή, μην αναγκαστούμε να έχουμε και ορθίους.
Και τι είπε η Μποφίλιου που σήκωσε ιερή οργή από την αριστερή ευπρέπεια του ορθογραφημένου λόγου; Ότι θέλει να πάει στο βουνό με έναν τροτσκιστή ή κάτι ανάλογο, δεν θυμάμαι ακριβώς. Μια χαρά το είπε. Αν ήταν 17 και όχι 30 (ή όσο είναι) θα έγραφαν “μπράβο κοπέλα μου”, αλλά την απαιτούμε σοβαρή και σιδερωμένη. Ας θυμηθούμε και ένα υπέροχο τραγούδι του ισπανικού εμφυλίου, από τα λιγότερο γνωστά.
– Πες μου πού πας μελαχρινούλα, πες μου πού πας ομορφούλα, στις τρεις η ώρα το πρωί;
– Πάω σε κείνο το σπίτι στην πηγή του χωριού, να συναντήσω έναν κομμουνιστή, γιατί η μάνα μου, μου έχει πει να μην πλησιάζω τους φασίστες.
σημείωση 28
Η εγχώρια ενημέρωση, παρά τις νέες νόρμες που έχουν δημιουργηθεί με το ίντερνετ, παραμένει αρκετά ελληνοκεντρική, όπως πάντα. Με τη διαφορά ότι παλιότερα ο συντάκτης εφημερίδας στο τμήμα των “διεθνών” ήταν κατά κανόνα εκπληκτικά καταρτισμένος στην πολιτική και με ευρύτατη γενική καλλιέργεια. Ο καλύτερος. Αυτός που οι διορθωτές βάρδιας της εφημερίδας ντρέπονταν να του υποδείξουν και την ανθρώπινη αβλεψία διότι “κάτι δεν θα καταλάβαμε εμείς”. Ο τελευταίος αυτής της παράδοσης που θυμάμαι ήταν ο Ρούσσος Βρανάς στα Νέα που έφυγε από τη ζωή πριν τέσσερα-πέντε χρόνια.
Ενώ σήμερα τα διεθνή θέματα στα σάιτ και στην έντυπη δημοσιογραφία καλύπτουν συνήθως συντάκτες που δεν είναι τίποτα άλλο παρά άνθρωποι γενικών καθηκόντων που εξ ανάγκης -μιας και η εργοδοσία δεν πολυνοιάζεται για αρτιότητες και τέτοια άχρηστα- γίνονται και μεταφραστές. Ψάχνουν στον διεθνή Τύπο την πληροφορία χωρίς να έχουν το κριτικό υπόβαθρο να την αξιολογήσουν σε σπουδαιότητα ή ασημαντότητα, να την επεκτείνουν, ρεπόρτερ της μεταγλώττισης. Η μετάφραση είναι σπουδαία υπευθυνότητα, αλλά τι πρωτεύουσα σχέση μπορεί να έχει με τη δημοσιογραφία;
Στο πλαίσιο αυτό έπρεπε να έρθει η συζήτηση στη Βουλή για να μάθει το ευρύ κοινό ψήγματα για τη γενοκτονία που συντελείται στην Υεμένη. Μια ιστορική μικρή χώρα, το άνθος της Αραβίας που τη λέγανε κάποτε διότι έχει και λίγη βλάστηση, που ό,τι γίνεται έχει όνομα και διεύθυνση, και είναι η διεύθυνση ενός από τους χειρότερους γκάγκστερ: Σαουδική Αραβία. Η χώρα-κολαστήριο για ό,τι μπορεί να ονοματιστεί ανθρώπινο δικαίωμα στο εσωτερικό της εξάγει και πρωτοφανή βαναυσότητα (πάντα με τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη δυτικών συμμάχων). Την οποία βαναυσότητα έχει “δέσει” επιπρόσθετα με έναν ναυτικό αποκλεισμό της Υεμένης που οδήγησε σε λιμό.
Οπλικές συμφωνίες με τη Σαουδική Αραβία δεν χωράνε σε καμία ρητορική δικαιολόγηση. Δεν τις σώζουν και τα πιο περίτεχνα τεχνάσματα, εξαρχής. Πάντα ξεκινάμε από αυτό και αν περισσέψει τίποτα στο βάθος, πάμε και σε παρακάτω αδύνατα να σταθούν σε σοφίσματα, αν χρειαστεί. Τίποτα αθλητικές συμφωνίες διεθνών ομοσπονδιών θυμήθηκα…
σημείωση 27
Ο Ντοστογιέφσκι είχε την οξυδέρκεια να γράψει (στους “Αδελφούς Καραμαζόφ” αν θυμάμαι καλά) πως η ανάμνηση ενός κοινού ανθρώπου διαρκεί μέχρι ογδόντα χρόνια, το πολύ. Φυσικά το τέλος της θύμησης έρχεται πολύ πολύ νωρίτερα, αλλά στα ογδόντα χρόνια θα έχουν εκλείψει βιολογικά και μετά βεβαιότητος οι τελευταίοι άνθρωποι που τον είχαν προλάβει ζωντανό και μπορούσαν να ανακαλέσουν αμυδρά τη μορφή του, την κίνησή του, τη φωνή του. Μετά δεν υπάρχει τίποτα, το λόγο έχουν αποκτήσει προ πολλού άλλωστε οι ζώσες γενεές, για τη δική τους περιπέτεια στο χρόνο.
Στην εποχή του Ρώσου συγγραφέα, η φωτογραφία βρισκόταν σε εμβρυακό-πειραματικό στάδιο και η καλλιτεχνική προσωπογραφία αφορούσε μια χούφτα ματαιόδοξους προνομιούχους.
Ξεφυλλίζοντας απόψε (συμπτωματικά; – δεν ξέρω) ένα παλιό άλμπουμ με λίγες φωτογραφίες του παππού μου και της γιαγιάς μου, οι εικόνες τους μου φαίνονται κοντινές στον χρόνο, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια. Ελάχιστες όμως ήταν οι φωτογραφίες τους.
Αλίμονο σε μας όλους που βρήκαμε το κουμπάκι και ποστάρουμε δέκα σέλφις την εβδομάδα, θα μας βαρεθούν, θα μας σιχαθούν ανεπίστρεπτα και θα μας απωθήσουν από τη μνήμη πριν καν πεθάνουμε! Που είναι και το μόνο σημαντικό σαν κίνδυνος, το μοναδικό, για μετά ποιός νοιάζεται.
σημείωση 26
Βιβλίο-χρονικό, σημαντικό κυρίως για τα χρόνια που προηγήθηκαν του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, του δημοσιογράφου Γιάννη Κάτρη. Εκδόθηκε πρώτα στην αγγλική γλώσσα, ταυτόχρονα στην δυτική Ευρώπη, την Αμερική και τον Καναδά, το 1971. Ο Κάτρης υπήρξε στη νεότητά του αριστερός μαχητής της εθνικής αντίστασης και του δημοκρατικού στρατού, μακρονησιώτης, ωστόσο αργότερα αποκτά ισχυρή προσωπική σχέση με τον Γεώργιο Παπανδρέου και συντάσσεται με την ΕΚ.
Το έργο ενώ δεν διεκδικεί τη δάφνη της υπερσχολαστικής και νηφάλιας επιστημονικής ιστορικής προσέγγισης καθώς γράφτηκε μεσούσης της στρατιωτικής τυραννίας και είχε αρχικό σκοπό να αφυπνίσει το διεθνές κοινό σε γλώσσα ρέουσα και δημοσιογραφική, αναφέρεται με κατά τεκμήριο αστική εντιμότητα σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της περιόδου πριν το 1967.
Την αδίστακτη κυριαρχία του ιμπεριαλιστικού παράγοντα -τύπου Πιουριφόι- στο ζόφο της μετεμφυλιακής Ελλάδας, την εκλογική έκπληξη του 1958 όπου η ΕΔΑ (δηλαδή η πολιτική έκφραση των ηττημένων) γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση, το εκλογικό πραξικόπημα της καραμανλικής ΕΡΕ το ’61, τις διώξεις, σκάνδαλα όπως εκείνο της υπόθεσης Μαξ Μέρτεν, τις ειδήσεις που έφταναν από τον κυπριακό αγώνα πριν την ανεξαρτησία του νησιού, στην δολοφονία του Λαμπράκη, την φρικώδη δυσοσμία ανωμαλίας που αναδυόταν από το παλάτι, τα γεγονότα του ’65, την πραιτωριανή εξάρτηση του πολιτικού προσωπικού από την πρεσβεία των ΗΠΑ, τα σχέδια και τις πρόβες για στρατιωτικό πραξικόπημα που χρονολογούνται αρκετά πριν τον Απρίλη του ’67.
Ορισμένα, λίγα όμως είναι αλήθεια σημεία, που παρουσιάζονται με τη μορφή μαρτυριών, αμφισβητήθηκαν για την αυθεντικότητά τους ενώ ο συγγραφέας δεν κρύβει την πολιτική του αγάπη για τον άμεσο και πιστό κύκλο του Γ. Παπανδρέου. Συνολικά όμως ως αποτίμηση, το βιβλίο αποτελεί χαρακτηριστική και αξιολογότατη ιστορική αναφορά που μπορεί να λειτουργήσει και ως πύλη για παραπέρα αναζήτηση σε πιο εξειδικευμένες πηγές- από τις ζώσες γενεές εκείνες που δεν διατηρούν βιωματική σύνδεση με την περίοδο και τον απόηχό της.
Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 1974. Το 1976, κι ενώ έχει επέλθει η μεταπολίτευση, ο Γιάννης Κάτρης και ο εκδότης του, ο αείμνηστος Βίκτωρ Παπαζήσης, θα δικαστούν για “περιύβριση αρχής”, επειδή στα τελευταία μέρη του βιβλίου καταγγέλλονται αξιωματικοί της Γενικής Ασφάλειας, υπηρετούντες στη διάρκεια της δικτατορίας. Η διαδικασία ανακινήθηκε από τον υπουργό Δημοσίας Τάξεως Σόλωνα Γκίκα. Μαζί με τη δίωξη των υπευθύνων, συγγραφέα και εκδότη, θα ζητηθεί και η κατάσχεση του βιβλίου διότι υπήρχε κίνδυνος να δημιουργηθούν για το αστυνομικό σώμα “εσφαλμέναι και βλαπτικαί εντυπώσεις”. Μάρτυρες κατηγορίας θα κατέθεταν οι βασανιστές και φύλακες της χούντας Καραπαναγιώτης, Μπάμπαλης, Λάμπρου και άλλοι γνωστοί χαμαιλέοντες του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη.
Υπάρχει ονλάιν σε pdf εδώ: http://www.scribd.com/doc/71037675/Γιάννης-ΚΑΤΡΗΣ-Η-γέννηση-του-νεοφασισμού-στην-Ελλάδα
Επίσης, πλήρες, ως audiobook εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=zXmAtWoljm8&t=11s
σημείωση 25
Δεν πάνε πολλά χρόνια που μια ένωση θεολόγων στις ΗΠΑ (καταρχάς ένοχος προσδιορισμός για την ιδιότητα και στη συγκεκριμένη χώρα) αποφάσισε να τιμήσει τον Ι. Γιάλομ. «Τι σχέση έχω εγώ με τη θρησκεία; Κάποιο λάθος θα έχει γίνει». Γι’ αυτό και η πρώτη αντίδρασή του ήταν: «Είστε βέβαιοι; Το ξέρετε ότι εγώ θεωρώ τον εαυτό μου άθεο;». Η απάντηση ήταν άμεση και γενναιόδωρη: «Πιστεύουμε ότι έχετε αφιερώσει τη ζωή σας σε ερωτήματα θρησκευτικής φύσεως». Θυμήθηκε τότε, επίσης, ότι η Λου Σαλομέ αναφερόταν στον Νίτσε ως θρησκευτικό διανοητή με αντιθρησκευτική θέση.
Ο Ι. Γιάλομ, πολύ μεγάλος πια σε ηλικία (γεν. 1931), δεν έχει να αποδείξει πολλά στην επιστήμη του. Τα πανεπιστημιακά του συγγράμματα είναι από τα κορυφαία στον κανόνα, αλλά και στην εκλαϊκευτική του περσόνα όπου τα αντίστοιχα βιβλία του έγιναν μπεστ σέλερ, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι καλύτερο να προσφέρεται ως πύλη για να προχωρήσει παραπέρα ο πραγματικά ενδιαφερομένος αναγνώστης. Ο αδιάφορος της παραλίας μπορεί να δει επιδερμικά και να προσπεράσει, αλλά η πραγματική αγωνία του συγγραφέα είναι φανερό πως επεκτείνεται πολύ πέρα από τις πωλήσεις.
Προσωπικά, ο Μπαρούχ Σπινόζα μου ασκούσε πάντα μια μεγάλη έλξη, ίσως και λόγω της μισής μου ολλανδικής καταγωγής. Ποτέ δεν είχα εμβαθύνει στα κείμενά του, αλλά μου άρεσε πολύ το στόρι. Αυτή η θαρραλέα μορφή του 17ου αιώνα έζησε μια ήσυχη μοναχική ζωή με τα βιβλία του, τους φακούς και τους χάρτες. Θεώρησε πολύ νωρίς ότι θεός και Φύση είναι ένα, συλλογισμός βαθιά αντιθρησκευτικός και βλάσφημος για τα δόγματα, με αποτέλεσμα να γίνει αποσυνάγωγος για την ομόθρησκή του εβραϊκή κοινότητα του Άμστερνταμ, αλλά και οι χριστιανοί να τον βάλουν επίσης στα μαύρα κατάστιχα. Το ότι επιβίωσε ας πούμε ότι οφείλεται στη φιλελεύθερη προστατευτική ασπίδα των ολλανδικών πόλεων της εποχής.
Είχα βρει την “Θεραπεία του Σοπενάουερ” του Γιάλομ συγκλονιστικό έργο, όπου ο Αμερικανός ψυχοθεραπευτής συμβολικά μόνο και για την τιμή των επιστημονικών του δαφνών παρεισφρέει και στην ψυχολογία. Είναι έργο κυρίως στοχαστικό. “Το πρόβλημα Σπινόζα” του ιδίου στηρίζεται σε ένα ωραίο εύρημα. Στον ίδιο τον Ολλανδό φιλόσοφο αλλά και σε παράλληλο επίπεδο στον Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ τον Ναζί ιδεολόγο που ευθυνόταν για το διανοητικό πρόγραμμα του κόμματός του και εκτελέστηκε με απαγχονισμό μετά την Νυρεμβέργη.
Ο Ρόζενμπεργκ κατατρύχεται από την πνευματική κληρονομιά του ήρωά του, του Γκαίτε, από την στιγμή που ανακαλύπτει ότι ο Γερμανός ποιητής έτρεφε θαυμασμό για τον Σπινόζα: Τον Εβραίο, που η κοινότητά του τον κατηγόρησε ως αιρετικό και για τον οποίο ο Ρόζενμπεργκ νοιώθει σεβασμό και απώθηση μαζί.
Με τους παράλληλους βίους του Σπινόζα και του Ρόζενμπεργκ, ο Γιάλομ καταθέτει συνεχώς ανελέητα στοχαστικά ερωτήματα. Σπουδαίο έργο, με ελάχιστη καθαρή μυθοπλασία στο σκηνικό, μόνο την εντελώς δευτερεύουσα. Π.χ. το γεγονός ότι η βιβλιοθήκη του Σπινόζα “σηκώθηκε” όλη από το μικρό δωμάτιό του-μουσείο με την εισβολή των Ναζί στην Ολλανδία και δεν καταστράφηκε όπως θα περίμενε κανείς, αλλά βρέθηκε ακέραιη μετά την συνθηκολόγηση της Γερμανίας είναι πραγματικό πέρα για πέρα.
Σημασία έχουν μόνο τα ερωτήματα. Καμιά φορά λένε: “Να δες, δεν έχουν σημασία οι παλιοί και περισσότερο οι αρχαίοι, τα ερωτήματά τους έχουν απαντηθεί σήμερα”. Η απορία είναι όμως να υποδειχθεί έστω και ένα κάπως σημαντικό ερώτημα που έχει απαντηθεί. Δεν ξέρω κανένα.
σημείωση 24
Η λογοκρισία δεν ήταν μόνο ο φόβος ταιριασμένος με άπειρη γελοιότητα, ήταν και ψυχαναλυτικές αναφορές που στη χρονική απόσταση μοιάζουν διασκεδαστικές. Ο πατέρας μου που ήταν ξένος, αλλά γνώριζε καλά ελληνικά, μου είχε διηγηθεί πως μια φορά είχε συναντηθεί με έναν ασφαλίτη που σχετιζόταν με τις επιτροπές λογοκρισίας. Το θέμα ήταν να τυπωθεί απρόσκοπτα και χωρίς καμία απρόβλεπτη -αν και πρακτικά απίθανη- μελλοντική εμπλοκή ένα βιβλίο για τον Ρέμπραντ.
Ο λογοκριτής έδωσε χωρίς περιστροφές την άτυπη προφορική άδεια, αλλά βλέποντας το πρωτότυπο ξενόγλωσσο αντίτυπο, συνέστησε να μην περιληφθεί στο εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης η φωτογραφία με το περίφημο “Μάθημα Ανατομίας του Δρ. Τουλπ”, το συγκλονιστικό αριστούργημα του Ολλανδού ζωγράφου. Όταν ρωτήθηκε για την αιτία, ο λογοκριτής απάντησε ειλικρινώς: “δεν ξέρω να πω, κάτι δεν μου αρέσει…”. Η επικρατέστερη εικασία είναι ότι ο άνθρωπος, ασυνείδητα αισθάνθηκε πως η σκηνή του προξενούσε ενόχληση, ίσως και τρόμο, επειδή μπορούσε ανακαλέσει συνειρμικά τα κολαστήρια της χούντας.
Το Μάθημα Ανατομίας έχει ατέλειες τεχνικές, πράγμα που είναι αδιανόητο για τα άλλα έργα του Ρέμπραντ, και οι ατέλειες αυτές είναι καθαρά ηθελημένες και ανατριχιαστικές για το τι σημαίνει βία και πως τη μετέφρασε ο Ρέμπραντ φαν Ρέιν (από τον Ρήνο) καταγγέλλοντας στις μελλοντικές γενιές την παραγγελία της Συντεχνίας – που του είχε ανατεθεί το 1632. Από σύμπτωση η σκηνογραφία του πίνακα είναι ίδια με την διάσημη φωτογραφία του νεκρού Τσε Γκεβάρα στα βουνά της Βολιβίας.
Παραθέτω ένα αποκαλυπτικό απόσπασμα από το βιβλίο του W.G.Sebald “Οι δακτύλιοι του Κρόνου” (Άγρα):
(…) Tο γεγονός ότι η ανατομική επίδειξη του Άμστερνταμ δεν απέβλεπε μόνο στη βαθύτερη γνώση των εσωτερικών οργάνων του ανθρώπου επιβεβαιώνεται από την πρόθεση του Ρέμπραντ να υπογραμμίσει τον πανηγυρικό χαρακτήρα της διάνοιξης του νεκρού σαρκίoυ – οι χειρουργοί απεικονίζονται με επίσημη περιβολή, ενώ ο Δρ.Τουλπ φορά μάλιστα καπέλο – αλλά και από το επίσημο και, ως έναν βαθμό, συμβολικό συμπόσιο που έλαβε χώρα μετά την ολοκλήρωση της νεκροτομής. (…)
(…)Όσο παράδοξη φαντάζει η απόκρυψη του νεκρού σώματος, που μολαταύτα εκτίθεται σε δημόσια θέα, άλλο τόσο επίπλαστη αποδεικνύεται με μια πιο προσεχτική ματιά και η περίφημη αληθοφάνεια που υπόσχεται ο πίνακας του Ρέμπραντ. Διότι σε αντίθεση με την πάγια πρακτική, η απεικονιζόμενη νεκροτομή δεν αρχίζει, ως συνήθως, με τη διάνοιξη της κοιλιακής χώρας και την αφαίρεση των σπλάχνων ως των πλέον ευπαθών και υποκείμενων σε σήψη οργάνων, αλλά με την ανατομή του αξιόποινου χεριού – άλλος ένας υπαινιγμός που παραπέμπει σε πράξη αντεκδίκησης.
Και πράγματι, το επίμαχο χέρι γεννά ένα σωρό ερωτήματα. Εκτός από την αφύσικη δυσαναλογία που παρουσιάζει εν συγκρίσει με το άλλο άνω άκρο, το οποίο βρίσκεται πλησιέστερα στον θεατή, είναι και από ανατομική άποψη εντελώς παράταιρο. Οι παρασκευασμένοι τένοντες που, κρίνοντας από τη φορά του αντίχειρα, θα έπρεπε να ανήκουν στην παλάμη του αριστερού χεριού, στην πραγματικότητα ταιριάζουν μάλλον στην ανάποδη του δεξιού.
Το ενδεχόμενο να πρόκειται για εσφαλμένη επιλογή του Ρέμπραντ φαντάζει μάλλον απίθανο. Απεναντίας, πιθανότερη μου φαίνεται η πρόθεση του καλλιτέχνη να διαρρήξει τη σύνθεση. Το δύσμορφο χέρι συμβολίζει τη βία που ασκήθηκε πάνω στον Άρις Κιντ. Ο ζωγράφος ταυτίζεται μαζί του, με το θύμα, και όχι με τη Συντεχνία των Χειρουργών η οποία του ανέθεσε την εκτέλεση του έργου.(…)
σημείωση 23
Με τις σειρήνες που ακούγονται σήμερα σε όλη τη χώρα “στο πλαίσιο άσκησης” σκέφτηκα πως δεν θα είναι εντελώς αχρείαστη η αναφορά στον Κωνσταντίνο Κυρίμη.
Για κάθε εκκεντρική δραστηριότητα υπάρχει πάντα ένας αφοσιωμένος ερευνητής που την δραστηριότητα την κάνει σκοπό ζωής. O Κυρίμης χαρτογραφεί και καταγράφει όλα τα καταφύγια στις ελληνικές πόλεις και τη δουλειά του την έχει εκδώσει σε βιβλία με εντελώς μετρημένο τιράζ. Ό,τι καταφύγιο υπάρχει σε πολυκατοικίες στην Ελλάδα έγινε επί Μεταξά, με υποχρεωτική διάταξη στον κανονισμό ανέγερσης νέων οικιών/πολυκατοικιών. Ο δικτάτορας, που είχε στρατιωτική παιδεία με σπουδές στη Γερμανία πριν τον μεσοπόλεμο, γνώριζε ή διαισθανόταν πως η εξέλιξη των πολέμων θα είναι οι επιχειρήσεις από αέρος.
Στην Αττική κυρίως, υπάρχει και μια άγνωστη υπόγεια μυστική Αττική, αστική. Ο ανυποψίαστος περαστικός δεν θα αναγνωρίσει τα ίχνη, ο έμπειρος ναι, είναι η κατασκευή μιας τρύπας που δείχνει σαν υπόνομος αλλά δεν είναι, η διάταξη στα πλακάκια του πεζοδρομίου, τέτοια αόρατα σημάδια. Στις παραδοσιακές κεντρικές περιοχές της Αθήνας (Κυψέλη, Εξάρχεια, Κολωνάκι) οι παλιές πολυκατοικίες διαθέτουν καταφύγια. Πάντα οι ένοικοι και οι διαχειριστές αγνοούν πως έχουν από κάτω εγκαταλελειμένο καταφύγιο (που προφανώς έχει στοιχειώσει και είναι άχρηστο στην πράξη) αλλά εκείνος, πάει, ακούραστος και ψάχνει με μάσκες, στα σκοτάδια και καταγράφει και φωτογραφίζει. Ζητάει την άδεια από τους ενοίκους, πάντα τον αντιμετωπίζουν σαν διαρρήκτη (στην Κυψέλη σε μια περίπτωση νόμιζαν πως θα σκάψει τούνελ για την γειτονική τράπεζα και δεν του επέτρεψαν) ενώ σε πολλές περιπτώσεις σαν κυνηγό θησαυρού “ό,τι βρεις από χρυσές λίρες φίλε, μισά μισά”. Ο μισός χρόνος που αφιερώνει είναι να πείσει να του δώσουν την άδεια να κατεβεί.
Δεν είναι χόμπι εύκολο, ούτε ακίνδυνο, ούτε για αναψυχή, ούτε για περιέργους χτεσινούς που βρήκαν νέα ασχολία και θέλουν να γίνουν Ιντιάνα Τζόουνς. Και για αυτό το λόγο ο Κυρίμης αποφεύγει να εκφράζεται δημόσια με λόγο συναρπαστικό για ό,τι βλέπει, για να μην παρασύρει νεοφώτιστους. Απαιτείται επίσης επιστημονική προεργασία, ειδική γνώση καθώς και εξαντλητικά μέτρα ασφαλείας. Μάσκες για τον ελλιπή αερισμό και τις δηλητηριώδεις οσμές σήψης, κράνη για προστασία από πιθανές καταρρεύσεις, βοηθός που επικοινωνεί από την επιφάνεια της γης για να καλέσει βοήθεια αν υπάρξει κάτι απρόοπτο, ακόμα και προστασία από τα τσιμπήματα μυστηριωδών εντόμων, αρουραίων και ερπετών που ζουν εκεί κρυπτικά.
Κάποια καταφύγια διατηρούνται σε εντυπωσιακά καλή κατάσταση, διαχέεται φως από την επιφάνεια και είναι σαν να κατασκευάστηκαν χτες, αλλά τα περισσότερα είναι πλέον σαν σπηλιές απροσπέλαστες μέσα σε ένα απόκοσμο περιβάλλον.
Όμως η γη μιλάει, και το αποτέλεσμα, αυτόν που το έχει αποφασίσει, τον αποζημιώνει.
σημείωση 22
Δεν ξέρω πόσοι είναι αρκετά αρχαίοι ώστε να θυμούνται τον γιατρό Βασίλη Τσιρώνη. Ήταν ένας άνθρωπος σούι τζένερις που ριζοσπαστικοποιήθηκε μετά τον διορισμό του ως γιατρός των εξορίστων του Αη-Στράτη στα τέλη του 50. Επί δικτατορίας έκανε αεροπειρατεία και διέφυγε μέσω Αλβανίας στη Σουηδία. Ήταν εκείνη η εποχή που παγκοσμίως καταγράφονταν κάθε χρονιά πολλές δεκάδες αεροπειρατείες, φτάσαν και 80 κάποτε, από πολιτικά διωκώμενους καθώς και από δονκιχώτες. Στη Λατινική Αμερική ο συνήθης προορισμός ήταν η Κούβα, στα πιο εδώ η Σουηδία. Έτσι έφτασε κάποτε στην Αβάνα από την Ουρουγουάη και ο γνωστός σήμερα λογοτέχνης και πολύ δημοφιλής στην Ελλάδα, Ντανιέλ Τσαβαρία – και μένει ως τώρα. Το τέλος του Τσιρώνη ήρθε το 1978.
Οι ιδέες του Τσιρώνη από ένα σημείο και πέρα είχαν ξεφύγει από οποιαδήποτε συμβατική πολιτική κατάταξη, ήταν ένας “τρελός”, τον ονομάτιζες και ξεμπέρδευες. Τον Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς κήρυξε “ανεξάρτητο και ελεύθερο κράτος” το διαμέρισμά του στην οδό Άρεως του Παλαιού Φαλήρου όπου με μεγάφωνα από το μπαλκόνι έβγαζε φλογερούς λόγους κατά του πρωθυπουργού Καραμανλή, των μεγαλοεκδοτών και άλλων παραγόντων της εξουσίας του κράτους που συνόρευε περίκλειστα με το δικό του, δηλαδή της Ελλάδας. Μερικές φορές ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούσαν και κατέστρεφαν τα μεγάφωνα.
Εξουσία με χιούμορ δεν έχει γεννηθεί ακόμα, το εγχείρημά του πολύ λίγο διάστημα αντιμετώπιστηκε ως γραφικό, ίσως και ποτέ. Οι εφημερίδες (ειδικά του ΔΟΛ) άρχισαν να κατασκευάζουν κλίμα με τίτλους όπως “υπάρχει κράτος;” και εκτιμήσεις για την ανυπαρξία κράτους που αφήνει ανενόχλητο έναν παρανοϊκό να διακωμωδεί το κύρος του κράτους (και το δικό τους, αλλά αυτό δεν το έλεγαν).
Τα παράπονα και οι ανησυχίες για την ευταξία των φιλήσυχων γειτόνων επιστρατεύθηκαν επίσης και τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ομάδα ειδικών δυνάμεων εισέβαλλε στο διάμερισμα και ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός με την επίσημη εκδοχή της αυτοκτονίας. Το κράτος του διαμερίσματος της οδού Άρεως καταλύθηκε. Την επόμενη ημέρα συνελήφθησαν ως “μέλη του Ο.Ε.Μ.” οι Γ. Σκάνδαλης και Δ. Νικολούλης, γνωστά πρόσωπα του χώρου της επαναστατικής αριστεράς, με την οποία ο Τσιρώνης προφανώς δεν βάδιζε μαζί.
Στο ιστολόγιο “οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία” και σε ένα πλούσιο παλιό άρθρο ιστορικής αναδρομής του 2012 μεταφέρεται η τότε ανακοίνωση της κυβέρνησης Καραμανλή 2 μέρες μετά τα γεγονότα: «με τις αντικρατικές και αντικοινωνικές εκδηλώσεις του ήταν (ο Τσιρώνης) συνεχής απειλή και διαρκής κίνδυνος για τους αθώους πολίτες. Πολίτες κάθε κόμματος και εφημερίδες κάθε πολιτικής αποχρώσεως καλούσαν τις αρχές να θέσουν τέρμα στην επικίνδυνη δράση του Τσιρώνη».
* Για την Καταλωνία δεν έχω το υπόβαθρο να γράψω κάτι που θα μπορώ να υποστηρίξω με βαθιά γνώση στη συνέχεια – πέρα από την απέχθεια που ανακαλεί η μαζική καταστολή. Έτσι, σκέφτηκα πως ίσως έχει παράπλευρο ενδιάφερον η αναδρομή σε ένα λιλιπούτειο αυτοανακηρυχθέν ανεξάρτητο κράτος, καρικατούρα σατιρικού δρώμενου, που 40 χρόνια πριν η σύντομη ύπαρξή του είχε αναστατώσει την ελληνική κοινωνία.
σημείωση 21
Από το 1995 έως το 1998 ο φωτογράφος Τζον Ντιβόλα δούλεψε μια σειρά με θεματική μια χούφτα απομακρυσμένες κατοικίες που βρίσκονται εκεί που τελειώνει η κοιλάδα Μορόνγκο, στην έρημο της νότιας Καλιφόρνιας. Όπως μετακινιόταν στην έρημο με το αμάξι, εμφανιζόταν συχνά ένα σκυλί που κυνήγαγε το όχημα.
Κάποια στιγμή άρχισε να παίρνει μαζί του την 35mm κάμερα οπλισμένη με ειδικό κοκκώδες ασπρόμαυρο φιλμ. Η διαδικασία όπως στήθηκε με το καροτσάκι που συνδέθηκε με το αμάξι και όπου τοποθετήθηκε η κάμερα ήταν σύνθετη τεχνικά αλλά στην πραγματικότητα, ψυχικά πρωτογενής.
Όταν συλλογίζεται κανείς ένα άγριο μοναχικό σκυλί να επιτίθεται σε ένα αυτοκίνητο σε μια έκταση χωρίς άλλη ανθρώπινη παρουσία αναμοχλεύονται πολλές αλληγορίες, η αμφιβολία στην πρώτη της μήτρα και απωθημένα στη συνείδηση δίπολα όπως η καθαρή φύση και ο κυρίαρχος πολιτισμός, η χαρά και ο φόβος, το ηρωικό και το βλακώδες.
Μια φωτογραφική μηχανή που θα προσπαθήσει τίμια, ωστόσο μόνο τις παρυφές της πραγματικότητας θα συλλάβει -ποτέ την εντέλειά της- και ένα σκυλί που ποτέ δεν θα καταφέρει να πιάσει ένα μηχανικό κατασκεύασμα, ένα αυτοκίνητο, ίχνη και υποψίες ενός γενικότερου ανέλπιδου παμπάλαιου εγχειρήματος.
σημείωση 20
Κλήση στον αυτόματο τηλεφωνητή της κυρίας του πρώτου ορόφου που επέζησε του ολοκαυτώματος
(σκέψεις και επεκτάσεις πάνω σε κείμενα του Τζορτζ Στάινερ)
– Για κάποιον που αγαπά την ποίηση υπάρχουν δυο προϋποθέσεις τις οποίες αγνοεί η φτωχή αντικουλτούρα μας. Πρώτον μαθαίνει απέξω τα σπουδαία κείμενα για να μην μπορεί να του τα πάρει ποτέ κανείς: ούτε η λογοκρισία ούτε η αστυνομία. Δεύτερον, διαβάζει δυνατά. Πολλά κείμενα είναι φτιαγμένα περισσότερο για το αυτί παρά για το μάτι. Η ποίηση έτσι γεννήθηκε άλλωστε.
– Η αγαπημένη μου βιβλιοθήκη είναι εκείνη του μοναστηριού Σεντ Γκαλ, στην Ελβετία. Σας θυμίζω ότι οι Βάνδαλοι κατεβαίνοντας από τα βόρεια, πέρασαν εννέα χιλιόμετρα έξω από το Σεντ Γκαλ. Αν είχαν κάψει το μοναστήρι, ο Οράτιος, το μεγαλύτερο μέρος των έργων του Σενέκα, του Κικέρωνα, του Θουκυδίδη και του Κάτουλλου θα είχαν εξαφανιστεί. Γιατί εκεί υπήρχαν στην εποχή εκείνη της ιστορίας τα μοναδικά χειρόγραφα. Στη βιβλιοθήκη του Σαράγεβο κάηκαν 1.600 βιβλία για τα οποία δεν υπάρχουν αντίγραφα. Η εποχή μας ξέρει να είναι βάρβαρη. Όταν βρίσκεσαι στη βιβλιοθήκη του Σεντ Γκαλ έχεις μπροστά σου τη γέννηση του δυτικού πολιτισμού. Κάθε τόσο επιστρέφω εκεί, στο μοναστήρι.
– Αγαπητή κυρία. Οι μουσικές άλλαζαν γρήγορα στον προηγούμενο αιώνα. Στον αιώνα που γεννηθήκατε, βασανιστήκατε και μάθατε. Μάθατε τι να πει να ζεις με τα ίδια πάθη που ζουν οι άνθρωποι αιώνες τώρα. Ο Τζορτζ Στάινερ επιμένει: Γιατί η μουσική δεν είπε “όχι” στους ναζί; Καλό σας απόγευμα, πάλι. youtube.com/watch?v=yM8CFR01KwQ
– Σε τι ωφέλησε το υψηλό επίπεδο του ανθρωπισμού τις καταπιεσμένες μάζες της ανθρώπινης κοινότητας; Πού βοήθησε όταν ήρθε η απόλυτη βαρβαρότητα; Ποιό αθάνατο ποίημα σταμάτησε ή μετρίασε ποτέ τον πολιτικό τρόμο; Όλοι αυτοί για τους οποίους ένα μεγάλο ποίημα, ένα φιλοσοφικό έργο, ένα θεώρημα είναι σε τελική ανάλυση για αυτούς η υπέρτατη αξία, μήπως δεν βοηθούν τους εκτοξευτές ναπάλμ στρέφοντας αλλού το βλέμμα, καλλιεργώντας μια στάση αντικειμενικής λύπης ή ιστορικού σχετικισμού αναρωτιέται ο Τζορτζ Στάινερ για να αφυπνίσει τους σιωπηλούς διανοούμενους.
– Η τέχνη, οι πνευματικές αναζητήσεις, η ανάπτυξη των φυσικών επιστημών, πολλοί κλάδοι ανθρωπιστικών σπουδών, άνθησαν σε στενή χωρική και χρονική εγγύτητα με τη σφαγή και με τα στρατόπεδα θανάτου. Γιατί άραγε οι ανθρωπιστικές παραδόσεις και τα ανθρωπιστικά πρότυπα συμπεριφοράς αποδείχτηκαν τόσο εύθραυστοι φραγμοί κατά της πολιτικής κτηνωδίας; Άραγε ήταν όντως φραγμοί ή μήπως είναι πιο ρεαλιστικό να βλέπουμε στην ανθρωπιστική κουλτούρα ρητές εκκλήσεις για αυταρχική εξουσία και για ωμότητα;
– Η γενοκτονία που συνέβη στα χρόνια του ναζισμού ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια πολιτική τακτική, από μια έκρηξη της μικροαστικής δυσφορίας ή από ένα προϊόν του εξασθενημένου καπιταλισμού. Δεν ήταν απλώς ένα εγκόσμιο κοινωνικό, οικονομικό φαινόμενο. Η γενοκτονία αποκάλυψε μια αυτοκτονική τάση στο δυτικό πολιτισμό.
– Το αίνιγμα του Απόλυτου Κακού. Εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω πως ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο μπορεί να δημιουργήσει ένα έργο αγάπης. Μου έχει γίνει μια αρρωστημένη έμμονη ιδέα. Ο αξιωματικός του στρατοπέδου που το πρωί βασάνιζε τους έγκλειστους και το βράδυ άκουγε με τα παιδιά του λίντερ του Σούμπερτ, διαβάζοντάς τους ποίηματα του Ρίλκε και του Σίλερ. Δεν το καταλαβαίνω και κανείς δεν έχει μπορέσει να μου το εξηγήσει, ούτε οι λακανιστές, ούτε οι αποδομιστές, ούτε κανένας.
– Δεν πιστεύω στον διχασμό του εγκεφάλου – αυτά είναι βλακείες. Αν πραγματικά δίπλα στους θαλάμους αερίων έπαιζαν κομμάτια του Μπαχ, επιτρέψτε μου αυτή τη βλακώδη παρατήρηση. Γιατί η μουσική δεν είπε όχι; Αυτή η σκέψη με καταδιώκει. Είμαι 77 ετών και θα πεθάνω σύντομα χωρίς να το έχω καταλάβει. Η μουσική δεν είπε όχι, ούτε η ζωγραφική, ούτε η ποίηση. Είναι το ερώτημα των ερωτημάτων.
– Δεν θα κουραστώ να το σκέφτομαι. Οι πιο εξελιγμένοι στοχαστές του 19ου αιώνα θα αντιμετώπιζαν σαν εφιαλτικό αστείο την πρόβλεψη πως τα βασανιστήρια και οι θάλαμοι αερίων θα ενδημούσαν και πάλι στην “πολιτισμένη Ευρώπη”. Η τωρινή μας συνθήκη δεν έχει τίποτα φυσιολογικό. Δεν υπάρχει αυτονόητη λογική ή αξιοπρέπεια στο ότι σήμερα αποδεχόμαστε ότι όλα επιτρέπονται. Στην πραγματικότητα αυτή η αποδοχή αλλοιώνει και μειώνει το όριο της αγανάκτησης. Μόνο ο αγωνιώδης Κίρκεγκωρ πρόβλεψε τόσο τη νεοφανή πιθανότητα, όσο και την αλλοίωση. Η εκτεταμένη αναισθησία της εξοικίωσής μας με τη φρίκη αποτελεί ριζική ήττα της ανθρωπότητας.
– Η γερμανική γλώσσα: τα γερμανικά για μένα δεν ήταν ποτέ η γλώσσα των δημίων, αλλά η γλώσσα της μαμάς και του μπαμπά. Η μητέρα μου μιλούσε πηγαία τέσσερις ή πέντε γλώσσες. Άρχιζε μια φράση σε μια γλώσσα και την τελείωνε σε μια άλλη. Έτσι έμαθα. Κάποια στιγμή πίστεψα ότι η γερμανική γλώσσα χάθηκε για πάντα. Το ίδιο πίστεψε και ο Αντόρνο. Ήταν λάθος. Κάποια στιγμή μόνο η γλώσσα έβγαλε μια τρέλα.
– Αγαπητή κυρία. Η αλήθεια είναι ότι καμιά φορά κάθομαι και σας χαζεύω πολλή ώρα. Σας κοιτάζω να πίνετε αργά το περιεχόμενο της κούπας σας και να χαμογελάτε στους περαστικούς που σχεδόν περνούν στο ύψος του μπαλκονιού σας. Σας φαντάζομαι να έρχεστε πεζή από τη Γερμανία στη Θεσσαλονίκη στο τέλος του πολέμου. Είμαι σίγουρος ότι για αυτό χαμογελάτε. Χαμογελάτε που βλέπετε ανθρώπους να περπατούν μπερδεμένοι στα τρέχοντα της ζωής. Ελπίζετε πως κάποτε θα απαντηθεί το όραμα, η απορία του Τζορτζ Στάινερ. Πως κάποτε η τέχνη θα μπορέσει να αποτρέψει τον όλεθρο.
– Σας εύχομαι καλή συνέχεια, αγαπητή κυρία.
(πάνω σε μια ιδέα του Μενέλαου Καραμαγγιώλη – η βάση είναι κείμενα του Τζορτζ Στάινερ)
σημείωση 19
Η ρεαλιστική κοινωνική αμερικάνικη λογοτεχνία όταν είναι καλή, παραείναι καλή. Δεν σταματά στη πολιτικά στρατευμένη καταγγελία που φαντάζομαι δεν είναι και κανένα κατόρθωμα να αποδωθεί για κάποιον που γράφει καλά αλλά ούτε προσθέτει πια τίποτα καινούργιο στον σύγχρονο αναγνώστη. Οι ήρωες είναι άνθρωποι γεμάτοι ελαττώματα και σκιαγραφούνται ως την τελευταία τους εσωτερική λεπτομέρεια. Και ειδικά όταν ο συγγραφέας είναι βιωματικός αφού μεγάλωσε και αλήτεψε σε μια ψαροπολιτεία Μεξικάνων και Φιλιππινέζων μεταναστών, στο Σαλίνας της Καλιφόρνιας.
Βρήκα πεταμένο στο πάτωμα, κάτω από ένα κρεβάτι, ένα από τα λιγότερο γνωστά βιβλία του Τζον Στάινμπεκ, το “φεγγάρι κατέβηκε χαμηλά”, σε μετάφραση του λογοτέχνη Κοσμά Πολίτη, αγορά από ένα πάγκο με στοκατζίδικα αν θυμάμαι – πριν πολλά χρόνια. Το ξεσκόνισα λιγάκι και το άρχισα – δεν το μετάνιωσα. Απίθανο το εύρημα με το φεγγάρι να κατεβαίνει χαμηλά, τόσο χαμηλά, ώστε να κάμψει το ηθικό των κατακτητών της έκτασης, που θυμίζει συνειρμικά το εύρημα του Λόρκα στον ματωμένο γάμο που το Φεγγάρι βγαίνει στο δάσος και ζητάει εκδίκηση. Κάτι σαν μη συνειδητός μαγικός ρεαλισμός.
Πάντα, σε αντίθεση με μερικούς χαρακτηριστικούς συγγραφείς της Νέας Υόρκης και της Βοστώνης, οι ήρωες του Στάινμπεκ δεν είναι βαριεστημένοι νευρωτικοί κάτοικοι αστικών περιοχών, αλλά λουμπεναριά της υπαίθρου, ελάχιστα ηρωικοί κατά κανόνα – όπως συμβαίνει και στη ζωή, οι “ήρωες” είναι μετρημένοι. Κρίμα που μαζί με τις τρομερές λογοτεχνικές σελίδες, δεν πρόσεξε και πρόλαβε να γράψει στα στερνά του την κατάμαυρη σελίδα: της ανοιχτής υποστήριξης (φανατικά και σε βαθμό χυδαιότητας) της αμερικανικής επέμβασης στον πόλεμο του Βιετνάμ.
σημείωση 18
“Τους τρομοκρατούσαν, τους πέθαιναν της πείνας, τόσο, που, άλλοι άλλοι εξαγριώθηκαν απ΄την απόγνωση και ή τους σκότωσαν ή τους εξόρισαν. Και ολοένα τα κτήματα μεγάλωναν σε έκταση ….” Τζον Στάινμπεκ, Τα σταφύλια της οργής, 1939.
Πίσω από τη χειρονομία του Αιθίοπα μαραθωνοδρόμου Φεϊζά Λιλέσα στον τερματισμό που αποτελεί κορυφαία στιγμή στην ιστορία των ολυμπιακών αγώνων, βρίσκεται ο συνήθης ύποπτος, η ουσία της οικονομικής βίας – και δεν ξέρω πόσοι από μας το καταλάβαμε αρχικά.
“Διαμαρτύρομαι για τους Ορόμο, διότι αυτή είναι η γη μου” συνοψίζει ο αθλητής. Και έτσι τουλάχιστον, μάθαμε πως ο διωγμός της 15 εκατομμυρίων πληθυσμού φυλής στην ανατολική Αφρική δεν έχει σχέση με το ότι οι Ορόμο δεν έχουν ωραία μάτια, αλλά με το διαχρονικό παραμύθι του ανθρώπου, του καπιταλισμού, της εθνικής και οικονομικής αποικιοκρατίας. Με τα συμφέροντα των μεγαλοτσιφλικάδικων εταιρειών που ζητούν ολοένα εκτάσεις.
Ο φύρερ στο Βερολίνο δεν έσφιξε το χέρι του Τζέσε Όουενς, ενώ η φωτογραφία της Πόλης του Μεξικού με την υψωμένη γροθιά των Μαύρων Πάνθηρων ακόμα και σήμερα κοσμεί ανήσυχα εφηβικά δωμάτια. Και τα δυο περιστατικά ωστόσο δεν συνιστούσαν κίνδυνο για τη ζωή των αθλητών.
Ο Λιλέσα στο Ρίο έστειλε κραυγή για τη φυλή Ορόμο η οποία βρίσκεται σε ανηλεή διωγμό από την κεντρική εξουσία της Αιθιοπίας (κάποιοι μιλούν για καταστολή που έχει στοιχεία γενοκτονίας) και γνώριζε πως με τη χειρονομία τον περιμένε θάνατος στη χώρα του, αν γύριζε. Ζήτησε πολιτικό άσυλο στην Βραζιλία, καθόλου ελαφρύ και ανέξοδο όμως, καθώς πάγια τακτική των ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι η ομηρία και τα αντίποινα στην οικογένεια του φυγάδα – γινόταν κάπως πιο ελαφρά στις σοσιαλιστικές χώρες για να μικρύνει η πιθανότητα απόδρασης αθλητών στη Δύση.
Ο μαραθωνοδρόμος αν και έστειλε το μήνυμα σε συνενόηση με τους γονείς του, εξέφρασε χτες μεγάλη ανησυχία για την τύχη των συγγενών του – παρόλο που το θέμα διεθνοποιήθηκε οι αρχές της χώρας άρχισαν να τους απειλούν βάζοντας φερετζέ παρακρατικούς σε κυβερνητική υπηρεσία.
Τους Ορόμο θα τους ξεχάσουμε – είναι και κάτι μαύροι σε κάτι πεδιάδες μακριά. Ενδεχομένως θα παραμείνει η φωτογραφία στην Ιστορία, αλλά το πιθανότερο “επαναστατική χωρίς αιτία”, ρομαντική και απονευρωμένη, σαν στα μαθητικά λευκώματα και τις κούπες του καφέ με τους πολυάριθμους Τσε light. Γιατί δεν είναι και οι πιο πρόσφορες εποχές να καταγγέλλεται ο καπιταλισμός. 28 Αυγ. 2016
σημείωση 17
Αριστερά ο Μ. Παπαϊωάννου, στο κέντρο ο Βάρναλης, δεξιά ο Στρατής Τσίρκας, σε κάποια ταβέρνα στην Αθήνα το 1955. Ο Κώστας Βάρναλης, τεράστια μορφή της ελληνικής διανόησης (τα κριτικά του έργα και οι φιλολογικές του δημοσιεύσεις κατά τη γνώμη των ειδικών είναι και ανώτερα συγκριτικά από τη λογοτεχνική του παραγωγή), σε όλη του τη ζωή ήταν το παράδειγμα του απλού καταδεκτικού ανθρώπου – και ήταν και ωραίος, όλα τα κρασοπουλιά των Εξαρχείων και της Δεξαμενής τον θυμούνται ακόμα, υπάρχουν-δεν υπάρχουν σήμερα σαν ντουβάρια.
Θυμήθηκα αυτή τη φωτογραφία όχι για τίποτα άλλο, αλλά γιατί ένας γνωστός μου με παρέπεμψε (για καλό νόμιζε αυτός) σε κείμενο του “εθνικού φιλόσοφου” του καιρού μας, του ανεκδότου που λέγεται Στέλιος Ράμφος -δεν είναι το μόνο ανέκδοτο στον εν λόγω κύκλο, αλλά είναι σαφώς το πιο γλιτσερό και χωρίς να παίρνει προφυλάξεις: αυτόβουλος κόλακας της εξουσίας.
Δεν υπήρχε περίπτωση βέβαια να αφιερώσω χρόνο να διαβάσω με προσοχή το λινκ που μου έστειλαν. Τον αδικώ τον Ράμφο λόγω προκατάληψης και επειδή είμαι ένας απλός αναγνώστης όπως οι πολλοί από μας -χωρίς σπουδαίες γνώσεις και όχι διανοούμενος- αλλά χιαστί διαβάζοντας η αίσθηση ήταν κάποια αναφορά στον Σωκράτη, μουχλιασμένη, χιλιοτραγουδισμένη, χωρίς καμία πρωτοτυπία, λες και βγήκε από πόνημα καθηγητή γυμνασίου του 19ου αιώνα στη Γερμανία.
Στο τι θέλει να πει μετά και τι σύνδεση θέλει να κάνει με τις δικές του σκέψεις, δεν προχώρησα, μου αρκούσε η εισαγωγή, δεν πλήρωσα και εισιτήριο ώστε να λυπάμαι να φύγω από το γήπεδο.
Και πήγα με τη σκέψη ξανά στον γλυκύτατο και οξυδερκέστατο Βάρναλη (τον Μπουμπού, όπως ήταν το πρώτο του επίθετο), βαθύ γνώστη της αρχαίας ελληνικής ιστορίας (όλοι οι σπουδαίοι μαρξιστές ξέρουν θαυμάσια την αρχαία Ελλάδα) που σχεδόν 100 χρόνια πριν από μας και πριν τον κάθε Ράμφο αποδομούσε την “Αθηναϊκή Δημοκρατία” με την “Αληθινή Απολογία του Σωκράτη” όπου δείχνει τον Σωκράτη να συνειδητοποιεί την ταξική φύση του δικαίου. Σε αντίθεση με τον πλατωνικό Σωκράτη που αγνοεί την αιτία της καταδίκης του, ο βαρναλικός ξέρει ότι η Δικαιοσύνη είναι όργανο ταξικής βίας και εκμετάλλευσης, όπως οι θεοί, η ιδεολογία και η φιλοσοφία.
Βεβαίως ο (κάθε) Ράμφος εκ θέσεως και σαν “θεσμικός φιλόσοφος” είναι ένας συμβατικός τύπος, που θα αναπτύξει το θέμα του χωρίς ριζοσπαστισμούς, ακαδημαϊκά, χωρίς τυπικές ιστορικές ανακρίβειες και τον κάθε αρχαίο θα τον τοποθετήσει στο πραγματικό του πλαίσιο για να προχωρήσει μετά στους συλλογισμούς του για το σήμερα. Αλλά αυτά τα διαβάζουμε και στη wikipedia, τα φιλοσοφικά πορίσματα που αναπτύσσει ο (κάθε) Ράμφος στη συνέχεια, πολύ μελάνι για το τίποτα και πολύ μικρή βιολογικά η ζωή για να τα καταναλώνεις σε όλη σου τη ζωή τα ίδια πράγματα (με διαφορετικό προσωπικό τόνο κάθε φορά), νομίζω. Να πεθάνουμε ναι, αλλά όχι από πλήξη.
Και ένα τελευταίο συμπέρασμα: με μέτρο τα λινκ που στέλνετε ιδιωτικά σε φίλους για να διαβάσουν. Η ιντερνετική πείρα λέει ότι 9 στις 10 φορές, ΔΕΝ θα τα διαβάσουν ενώ συγκαταβατικά θα απαντήσουν “ευχαριστώ, θα το δω αργότερα”.
σημείωση 16
Αριστερά, ο Φραντς Κάφκα σε ένα δωμάτιο στις εβραϊκές συνοικίες της Πράγας γράφει πυρετωδώς τον Πύργο, που τον αφήνει και ημιτελή. Συντάσσει διαθήκη με αποδέκτη τον Μαξ Μπροντ και καταγράφει την επιθυμία του να καταστραφούν όλα του τα έργα:
«Ό,τι υπάρχει σε ημερολόγια, χειρόγραφα, επιστολές άλλων και δικές μου, σχεδιάσματα και τα λοιπά, να καεί ανελλιπώς, καθώς επίσης και όλα όσα έχω γράψει ή σχεδιάσει και χωρίς να διαβαστούν ποτέ […] ». Ο Μπροντ αγνόησε το αίτημά του, χρησιμοποιώντας ως βασικό επιχείρημα το ότι όταν ο Κάφκα ζητούσε κάτι τέτοιο, γνώριζε κατά βάθος ότι δεν θα μπορούσε να ικανοποιηθεί μια τέτοια απαίτηση.
Δεξιά, ο Νικολάι Γκόγκολ καίει, με συντριβή, τα χειρόγραφα του δεύτερου μέρους των Νεκρών Ψυχών (έργο του Ίλια Ρέπιν). Οι Νεκρές Ψυχές όταν εκδίδονται τρομάζουν τη Ρωσία, γιατί είναι ο μη εξωραϊσμένος καθρέφτης της. Ο Γκόγκολ όμως αδιαφορεί, γιατί αναζητά την αλήθεια στο τέλος της σύντομης ζωής του σε μη ρεαλιστικούς κόσμους.
Μια υπενθύμιση που στην ακρότητά της ξαναγυρίζει να γίνει απλή, για μερικούς επηρμένους σύγχρονους γραφιάδες, πραγματικές ασημαντότητες, που εκδίδουν βιβλία υπερσίγουροι για τις δυνάμεις τους, όλο φωτογραφία-κορνίζα με αντίτυπά τους και χαμόγελο εβδομήντα πόντων μήκους, αλλά ερημικά κούφιοι όταν εκτίθενται στη δημοσιότητα. Είτε για άλλους, μετριόφρονες, με τη μάσκα βέβαια βαλμένη λίγο στραβά, που δεν παραλείπουν ωστόσο να περιφέρουν με αυταρέσκεια τα γραπτά τους στο ίντερνετ (μέχρι εδώ καλά) αλλά πρακτικά να γίνονται επιθετικοί και με την υποψία κριτικού σχολιασμού. Σκεπτόμενοι από μέσα τους, εσωτερικώς οι έρμοι, πως ό,τι δεν είναι λάικ και μακρύτατη σειρά θαυμαστικών σημείων στίξης είναι κακόβουλο ή αποτελεί ένα είδος αναπηρίας ως έλλειψη κατανοητικής ικανότητας.
σημείωση 15
Δεν ξέρω, θεωρώ πληθωρικά άσκοπο να αφιερώνονται οι ημέρες ποίησης στον άγνωστο εκείνο που παρέδωσε το έπος του Γκιλγκαμές, στον Όμηρο, στον Σίλερ, στον Ρίλκε, στον Νερούδα. Με γοήτευε περισσότερο η ποίηση στην εσωτερική περιθωριακή παρανομία των πραγμάτων.
Μια σκέψη λοιπόν για τα ποιήματα που γράφτηκαν σε τοίχους κελιών και καταστράφηκαν στη συνέχεια από τους ίδιους τους έγκλειστους γιατί θα προξενούσαν τρόμο και στους ανθρωποφύλακες.
Μια σκέψη ακόμη για κείνα τα κακότεχνα ποιήματα που γράφτηκαν σαν αποτύπωση βραδινής ονείρωξης σε εφηβικά υπνοδωμάτια της ανησυχίας, δεν ξαναδιαβάστηκαν ποτέ ούτε από τους ίδιους τους συγγραφείς τους, ενώ το χαρτί βράχηκε και μούλιασε από το σπέρμα της αγχωτικής αυτοϊκανοποιητικής πράξης.
Μια σκέψη και για τις ζωγραφιές βουβαλιών του μακρινού ανθρώπου στις σπηλιές της Αλταμίρα, πρέπει να ήταν, λένε, η ποίηση πριν γίνει προφορική παράδοση και αργότερα γραφή.
Φυσικά για την απόπειρα ποίησης στα γεφύρια και στις υπόγειες διαβάσεις πεζών στις μεγαλουπόλεις, λέξεις διστακτικές, ρυθμικές και πρόστυχες ανάκατες με οσμή ούρων.
Και τον απέραντο θαυμασμό μου για όλους εκείνους που είχαν συναίσθηση και ισορροπία για τις μέτριες δυνατότητές τους και ποτέ δεν καταδέχτηκαν να ευτελιστούν στις αγορές της θεσμικής τέχνης σαν ποιητής φανφάρας.
σημείωση 14
Το σκηνικό από την θεατρική μεταφορά της “Μάσκας του Κόκκινου Θανάτου” του Πόε, που ακολουθεί την ιστορία του πρίγκηπα Προσπέρο ο οποίος διοργανώνει ένα χορό μεταμφιεσμένων και οι επισκέπτες παρατηρούν μια φιγούρα που σταδιακά κατακυριεύει τους ίδιους και τα πάντα, ακόμα και την ίδια τη σήψη, τον Κόκκινο Θάνατο. Η παράσταση ήταν σε σκηνοθεσία του Γ. Σίμωνα. Όταν πέθανε, το 1849, ο Έντγκαρ Άλαν Πόε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες όλοι σκέφτηκαν πως αν είναι κάποιες αληθείς, έχουν βαριές αναλογίες με τα έργα του.
Ο άνθρωπος που όπως ο ίδιος ισχυριζόταν “αποστρεφόταν κάθε μορφή κινδύνου, εκτός από την απόλυτη μορφή, τον τρόμο”. Με τα σημερινά μέτρα και με υπερκορεσμό από snuff movies που αρκούνται στο οπτικό σοκ που δεν σοκάρει πλέον, είναι αμφίβολο αν ο πιονέρος του είδους Πόε θα έγραφε για να τρομάξει, διότι θα αισθανόταν ότι δεν θα τα κατάφερνε. Μπορεί -αν σαν παιχνίδι ιστορικής φαντασίας υπήρχε σήμερα ο άνθρωπος- με τέτοιο τρομαχτικό ταλέντο στη γραφή και προπαντός γνωρίζοντας ότι σε κάθε είδος τέχνης που αναπαράγεται υπερπληθωρικά φτάνει μοιραία η εξάντληση και τίποτα πια δεν προξενεί εντύπωση, να το έκανε για να παραδοξολογήσει ευφυώς.
September 1st, 2017 at 10:05
Τις Προσωπικές Σημειώσεις 1-13 (Ιουλίου – Αυγούστου 2017) μαζί με όλα τα σχόλια τις αρχειοθέτησα στο σύνδεσμο που εμφανίζεται στο πάνω μέρος αυτής της σελίδας.
Επίσης, σε αρχείο πρόσθεσα τις Στιγμές Ιουλίου-Αυγούστου 2017, το σύνδεσμο τον βρίσκετε στην αντίστοιχη σελίδα.
September 3rd, 2017 at 13:47
Απο το “ολοι μαζι τα φαγαμε” στο “Ολοι μαζι θα τα ξαναφαμε“
September 3rd, 2017 at 14:29
Ηταν αμοιρος ευθυνων ο Ανδρεας Παπανδρεου της δημιουργιας του Εθνικου χρεους; Τρεις ιστορικες αποτιμησεις, μια απο την Καθημερινη, μια απο υψηλοβαθμο δημοσιο υπαλληλο της ΔΕΗ δημοσιευμενη στην Ροδιακη και μια απο την αγωνιστικη “Αυγη” του 2014 εκτιμουν πως οχι..
Και μια περσινη αναλυση του σημερινου χρεους..
September 4th, 2017 at 14:11
Ενδιαφέρον και το βιβλιαράκι της Μιράντας Ξαφά «Το δημόσιο χρέος». Απλές αλήθειες που επιβεβαιώνουν ότι οι μόνοι σοβαροί πολιτικοί αυτής της χώρας ήταν ο Μητσοτάκ και ο Σημίτης.
Όταν τα λες αυτά βγαίνουνε οι ψευδοαριστεροί παπανδρεοσυριζαίοι, οι κρατιστές Καραμανλικοί και οι λοιποί λαϊκιστές γιδοβοσκοί βολεψιματίες των ΔΕΚΟ για να σε βρίζουν ως ανάλγητο νεοφιλελέ, σύμμαχο των Εβραιομασώνων κλπ κλπ.
Δεν την βλέπω καλά την αξιοπιστία σου Μέτοικε.
September 4th, 2017 at 17:02
@ GOJ
Εχω υπομονη. Εξ αλλου αυτη ειναι η φυση μου, δεν μπορω να την αλλαξω και να προσαρμοσω τις αποψεις μου για να γινω αρεστος.
September 8th, 2017 at 13:24
Επειδή θα προσθέσω στο skakistiko κατά τις προσεχείς μέρες μερικές σελίδες ακόμα (σελίδα με περιοδικά, σελίδα με ζωντανές μεταδόσεις τουρνουά) θα ήθελα τη γνώμη σας αν κρίνετε σκόπιμο να επαναφέρω και τα misc. γενικά ή αν η σελίδα αυτή εδώ είναι αρκετή και για τον γενικότερο σχολιασμό.
Ακόμη, πρόσθεσα τη σημείωση 16 (γενικά μπαίνουν στη σελίδα αυτή 1-2 σημειώσεις την εβδομάδα, και μια πιο σύντομη σημείωση σχεδόν καθημερινά στις στιγμές χωρίς εξωτερική ειδοποίηση και για τις δυο σελίδες, πρέπει να μπείτε από τις κόκκινες καρτελίτσες στο πάνω μέρος του σάιτ να δείτε αν υπάρχει νέο υλικό).
September 8th, 2017 at 14:49
Αν είναι τεχνικά εύκολο, καλό θα ήταν να γίνουν restore και τα posts της Bιβλιοσυζήτησης…
September 8th, 2017 at 15:48
Δεν είναι τόσο εύκολο γιατί είναι ανακατεμένα, αλλού υπάρχουν, αλλού έχουν σβηστεί και χάνεται η συνέχεια των συζητήσεων. Θα ανεβάσω όσα υπάρχουν σε αρχείο κειμένου. Και τα misc. γενικά σε κενή καρτέλα θα τα επαναφέρω αν είναι.
September 14th, 2017 at 10:01
Πρόσθεσα την σημ. 17. Φυσικά ο Ράμφος ήταν η αφορμή για τις σκέψεις, το φαινόμενο των διανοουμένων υπηρεσίας είναι πολύ γενικότερο και δεν είναι όψιμο, πάντα έτσι ήταν.
September 19th, 2017 at 00:49
σημ. 18 προστέθηκε.
September 25th, 2017 at 21:19
Ο “Πύργος του Κυανοπώγωνα” και το “Errata” του Τζορτζ Στάινερ είναι η βάση για ένα μίξερ σκέψεων και αποριών στη σημ. 20 που πρόσθεσα σήμερα.
October 1st, 2017 at 12:32
σημ. 21 προστέθηκε.
October 2nd, 2017 at 01:00
Για τον φωτογράφο Τζον Ντιβόλα (γεν. 1949) πάνω στον οποίο πατάει η σημερινή σημ. 21, ίσως αξίζει να δει κανείς την προσωπική του ιστοσελίδα με πλήθος αρχειακών φωτογραφιών από τη δουλειά του από τα 1970’s έως και τα 2010’s. Η φωτογραφική τέχνη στα καλύτερά της αποκαλύπτει την αθέατη πλευρά των πραγμάτων, το αόρατο. Για το εντελώς ορατό και συνήθως απατηλό δεν ενδιαφέρεται, υπάρχουν οι σέλφι.
http://www.divola.com
October 3rd, 2017 at 16:06
Το ανεξάρτητο κράτος του γιατρού Τσιρώνη – στη σημείωση 22 που πρόσθεσα τώρα.
October 4th, 2017 at 10:32
Ο Νίκος Σαραντάκος στο ιστολόγιό του γράφει σήμερα για “σειρήνες και καταφύγια”, περιλαμβάνει ένα σχετικό χρονογράφημα του Βάρναλη από το 1941 καθώς και πολλά ακόμη στοιχεία και πήρα τη χαρά να δω να περιλαμβάνει επίσης ένα δικό μου χτεσινό σημείωμα για το θέμα, το οποίο αντέγραψα μόλις στις Πρ. Σημ. και εδώ, ως σημ. 23.
October 4th, 2017 at 21:57
να μου επιτρέψεις και παράκληση να μην το διαγράψεις αν το βρίσκεις πολύ επαινετικό: οι αναρτήσεις στις προσωπικές σημειώσεις έχουν εκτροχιαστεί – έχουν ξεφύγει – προς το υπερβολικά καλό.
October 4th, 2017 at 22:12
Επιτρέπω και ευχαριστώ πολύ αν μου επιτρέψεις και εμένα με τη σειρά μου να αμφισβητήσω το μισό κομμάτι της παρατήρησης ως προς την ένταση που συνιστά η (καλοπροαίρετη εκ μέρους σου) υπερβολή.
Πολλά από τα κείμενα είναι παλιά πάντως. Αν όμως το ότι μερικοί τα βρίσκετε καλά αποτελεί τροχοπέδη για έλλειψη σχετικού σχολιασμού, αντίθεσης και συζήτησης, να τα χαλάσω, ειλικρινά.
October 4th, 2017 at 23:54
Για τη σημείωση 23. Καταφύγιο υπήρχε και στην Ιουλιανού στο ύψος του Πεδίου του Άρεως. Λένε πως ήταν και κρησφύγετο μαχητών του ΕΛΑΣ που δεν είχαν παραδώσει τα όπλα. Φεύγανε ένας – ένας για τα βουνά τα βράδια. Στις εξερευνήσεις μας, ως παιδιά, ανακαλύψαμε ένα τενεκεδένιο κουτί με γαλέτες σκληρές σαν πέτρες. Υπήρχαν επίσης ράφια με σαπισμένα ξύλινα κουτιά. Μύριζε μούχλα και αντί για πάτωμα είχε μαύρο υγρό χώμα! Μπορεί τις σανίδες να τις χρησιμοποίησαν για να ανάβουν φωτιά και να ζεσταίνονται, αλλά πάλι δεν υπήρχαν ανοίγματα να φεύγει ο καπνός. Εχω ακούσει επίσης για καταφύγια στο Μεταξουργείο και στον Πειραιά! Οι παλιοί λέγανε ότι μετά τον πόλεμο τα σφράγισε η αστυνομία. Ποιος ξέρει…
October 10th, 2017 at 14:26
Ο Ρέμπραντ και πάλι, το Μάθημα Ανατομίας του Δρ. Τουλπ και οι Δακτύλιοι του Κρόνου. Τους πρόσθεσα στη σημείωση 24, μόλις.
October 11th, 2017 at 21:57
Σημείωση 22.
Καταλονία και κινήματα ανεξαρτησίας.
Στην Ελλάδα κρίνουμε τα αποσχιστικά κινήματα όπως το χέρι στο ποδόσφαιρο. Για την ομάδα μας είναι πάντα «ο ορισμός του πέναλτι», κατά της ομάδας μας είναι πάντα «ακούσιο». Είμαστε λοιπόν υπέρ της ανεξαρτητοποίησης του Τουρκικού Κουρδιστάν, γιατί δεν γουστάρουμε τους Τουρκαλέοντες, αλλά κατά της ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου, γιατί οι Σέρβοι είναι ομόδοξοι και αδέρφια μας ενώ οι Αλβανοί (99% στο Κόσοβο) κωλοφάρα. Φυσικά ούτε να ακούσουμε για καμία επικείμενη απόσχιση της Θράκης. Για το Μακεδονικό σκίζουμε τα ρούχα μας, εκτός από αυτούς που ήταν στην 5η Ολομέλεια (το αντικομουνιστικό μήνυμα της ημέρας), για την Βόρεια Ήπειρο είμαστε υπέρ, τους Τουρκοκύπριους τους λέμε ψευδοκράτος, ενώ για την Καταλονία εξαρτάται αν είμαστε θαυμαστές του Μέσι ή του Ρονάλντο.
Αυτές τις μέρες η Ισπανική κυβέρνηση συμπεριφέρθηκε στους Καταλανούς όπως ο νταής σύζυγος στην άπιστη που θέλει να τον εγκαταλείψει. Την σέρνει από τα μαλλιά, την δέρνει μέχρι να μετανοήσει, την κλειδώνει στο σπίτι και της κόβει το επίδομα. Η Ευρώπη, γνωστή υποκρίτρια γειτόνισσα, δεν πολυασχολήθηκε για να μην έχουμε προβλήματα στην πολυκατοικία.
Η γνώμη του πάνσοφου για αυτό το δύσκολο θέμα, είναι ότι στον τομέα αυτό διδάξαν πολιτισμό οι Τσέχοι. Τους ζήτησαν ανεξαρτησία οι Σλοβάκοι, την δώσανε την άλλη μέρα και συνεχίζουν αρμονικά τις ζωές τους.
Οι Τσέχοι είχαν υποφέρει μέσα στην μιλιταριστική Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, αλλά και μέσα στην ΚΟΜΕΚΟΝ (βροχή τα αντικομουνιστικά), και δεν θέλανε να κάνουνε τα ίδια που λουστήκανε στους φουκαράδες τους Σλοβάκους. Είναι και λίγο κρυόκωλοι, δεν φανατίζονται πολύ με σημαίες, ήρωες, πατρογονικά εδάφη και τέτοια, γιατί διαβάζανε «Καλό στρατιώτη Σβέικ» – όλα αυτά βοήθησαν.
Σήμερα τι νόημα έχει το έδαφος; Στην Αρχαία εποχή η Ερέτρια και η Χαλκίδα πολεμούσαν κάθε καλοκαίρι για τον κάμπο που είχαν ανάμεσα. Αλλά σήμερα; Ας πούμε παίρνουμε την Πόλη. Ποιος θα πάει να μείνει; Εδώ όλοι οι Έλληνες και η μισή Αφρική στριμώχτηκε στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη, αφήνοντας την υπόλοιπή Ελλάδα άδεια. Οι κάμποι είναι επιδοτούμενοι, οι λόγγοι για αυτούς που μαζεύουν ραδίκια και τα βουνά μόνο για τους σκιέρ και τα ψώνια τους ορειβάτες. Άμα παίζει κάνα πετρέλαιο, τότε ναι, να μανουριάσεις. Τα άλλα συμβολική σημασία έχουν. Δώσε ρε Ισπανέ αυτονομία στους Βάσκους και στην Καταλονία, και εσύ ρε Άγγλε στην Ιρλανδία να σταματήσουν να φωνάζουν και οι U2. Αφήστε και εσείς ρε Γαλλάκια την Κορσική. Χώμα είναι, μαζί σας θα το πάρετε; Αυτό θα σας πάρει στο τέλος. Δηλαδή ρε άφραγκε Ραχόι, εσύ που έχεις μεγάλη έκταση είσαι καλύτερα από το Λουξεμβούργο που είναι μια σταλίτσα; Μόνο στο ποδόσφαιρο! Γιατί χωρίς Ινιέστα, Τσάβι σιγά μην έπαιρνες Μουντιάλ και Euro. Άστο να το ξαναπάρουμε εμείς.
Το ζητούμενο είναι το ελεύθερο εμπόριο – που λέγε και ο Σμιθ – και μετά Κράτος Πόλη. Να μου τα τρώει εμένα ο Αθηναίος της Εκάλης επειδή είμαι βλάχος; Beoland θα την κάνουμε την Αυστρία.
Η ιστορία του Τσιρώνη άπαιχτη. Θυμίζει την ΕΣΣΚΕ. Η έλλειψη χιούμορ της εποχής τραγική. Αν τον δολοφονήσανε πραγματικά πρόκειται για μεγάλα καθίκια.
October 18th, 2017 at 19:53
Καταλονία 2.
Σήμερα οι οπαδοί του ΟΣΦΠ σήκωσαν πανό υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλανίας. Μήπως και τους λυπηθούνε δηλαδή…
October 21st, 2017 at 10:21
Γάτε τι ήταν αυτό το μαργαριτάρι με τον Ράμφο και τον Βάρναλη; Σ έχει επηρεάσει ο Jokonda;
October 21st, 2017 at 12:02
Θέλεις να μου πεις, αν βρεις χρόνο, γιατί είναι μαργαριτάρι σε περισσότερη από μια καταγγελτική πρόταση;
Ο Στ. Ρ. για μένα εκφράζει ό,τι πιο ψεύτικο στο χώρο των σύγχρονων ψευδοφιλοσόφων, αλλά το ανέπτυξα αν όχι επαρκώς, αρκετά.
October 21st, 2017 at 13:00
Ορθή επανάληψη.
Μια που με ανέφερες καλό μου gambit, μπορεί να την λέω στους Σταλινοπατέρες, που θέλουν να σου κάνουνε γκούλιγκ εδώ μέσα άμα πεις και τίποτα, αλλά έλεος με τον Ράμφο, τον Γιανναρά και τον κάθε παρλαπίπα νεορθόδοξο, δήθεν εκσυγχρονιστή της κακιάς ώρας.
Τώρα ο Βάρναλης παίζει μπάλα σε επίπεδο Καβάφη, Σολωμού, Παπαδιαμάντη. Πιο σεβαστός και σεβάσμιος και από τα τέρατα π.χ. Ρίτσο, Ελύτη, Σεφέρη κλπ. Είναι ιεροσυλία του Διαχειριστή και μόνο που τον αντιπαραβάλει με τον Ράμφο.
Λοιπόν στην νέα εποχή ενδιαφέρον έχει μόνο ο Λιαντίνης. Ψάξτε για τον δεύτερο.
Γνώμη μου (και όπως πάντα σωστή και πάνσοφη).
October 22nd, 2017 at 01:33
Από σημείωση 24 – Μάθημα Ανατομίας του Δρ Τουλπ
… αλλά με την ανατομή του αξιόποινου χεριού – άλλος ένας υπαινιγμός που παραπέμπει σε πράξη αντεκδίκησης.
Δηλαδή όπως ακριβώς και με τη χρήση αυθεντικών ή μαϊμού κόκκινων χεριών εδώ! 🙂
November 13th, 2017 at 11:21
Το πρόβλημα Σπινόζα – πρόσθεσα στη σημείωση 25.
November 16th, 2017 at 23:15
Αγαπητέ Φίλιππε,
Δεν θυμάμαι αν έχεις αναφέρει ποτέ ή τουλάχιστον μέσα στο “σκακιστικό” για την καταγραφή με φιλμ από τον Άλμπερτ Κουράντ της εισβολής του τανκ στο Πολυτεχνείο. Οφείλω προσωπικά να ευχαριστήσω μέσω εσού τον αείμνηστο πατέρα σου και όχι μονο εγώ αλλά και όλοι οι πολιτες αυτής της χώρας, τουλάχιστον κάθε τέτοια μέρα. Χωρίς αυτό το φιλμ σίγουρα διάφοροι μυαλοπώλες θα αμφισβητούσαν τα πάντα. Ίσως θα έπρεπε να γράψεις και εσύ την εμπειρία σου από την δική σου σκοπιά για την δράση του πατέρα σου όπως σου τα διηγήθηκε ή τα είδες ο ίδιος. Για όσους δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό το παρακάτω λινκ είναι κατατοπιστικό
https://left.gr/news/almpert-koyrant-o-anthropos-poy-kinimatografise-tank-sto-polytehneio
November 17th, 2017 at 00:45
@ aureliano
Σε ευχαριστώ αλλά παρακαλώ μείνε στο παρακάτω:
https://www.facebook.com/philippos.koerant/posts/10214621279066322
November 17th, 2017 at 09:59
Κριμα ομως Φιλιππε, η αντιθεση που προκυπτει απο τα δυο κειμενα, τοσο αυτο του Κουλογλου οσο και το δικο σου αξιζει πολυ περισσοτερη δημοσιοτητα, οχι για να φωτιστουν τα τοτε γεγονοτα, αλλα για να αισθανθουν ολοι αυτοι που εχουν μια στυφη γευση στο στομα, σημερα, οτι δεν ειναι μονοι..
Ισως μια ενιαια δημοσιευση των κειμενων με μια μικρη εισαγωγη, κατι σαν τοτε και τωρα;
Σε καθε περιπτωση, χαρηκα που τα διαβασα (το πρωτο ξανα..)
November 17th, 2017 at 23:31
Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα – η κατάθεση του Γιάννη Κάτρη. Πρόσθεσα στην σημείωση σήμερα, την 26.
November 18th, 2017 at 09:29
Η απαντηση για το τι εφταιξε για την δημιουργηθεισα κατασταση στην Δυτικη Αττικη δεν ειναι αυτη που νομιζετε..
November 18th, 2017 at 12:33
Μάλλον άσχημη εποχή επέλεξε να μας επισκεφθεί στην Αυστραλία ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης κ. Δημήτρης Παπαδημητρίου στο πλαίσιο της συμμετοχής του στο Επενδυτικό Road Show της Αυστραλίας που άρχισε στις 13 και περατώνεται τη Δευτέρα 20 Νοεμβρίου.
Γιατί άσχημη;
Διότι ενώ από τη μια πλευρά ο κ. Παπαδημητρίου αναφέρεται στις συνεντεύξεις του προς τα ΜΜΕ για τις ευκαιρίες από τις οποίες μπορούν να επωφεληθούν Αυστραλοί επενδυτές, την πρόσβαση σε ευρωπαϊκές αγορές κλπ
Από την άλλη πλευρά οι δημοσιογράφοι των ρωτούν για μια σειρά ενοχλητικών καταστάσεων για
α) μια Ελλάδα που πνίγεται από μια βροχόπτωση
β) μια Ελλάδα που καίγεται (φρικτή εικόνα φλεγόμενης γυναίκας) από τις μολότωφ και τις φωτοβολίδες
γ) μια Ελλάδα όπου οι μπάτσοι μεταβάλλονται σε στόχους διάφορων τύπων που κυκλοφορούν με καλάσνικοφ
δ) μια Ελλάδα οι ταξιδιώτες που προέρχονται ή διέρχονται από αυτήν υποβάλλονται σε αυστηρούς και χρονοβόρους ελέγχους σε αεροδρόμια της Γερμανίας τη στιγμή που ταξιδιώτες προερχόμενοι από άλλες χώρες της συνθήκης Schengen υποβάλλονται μόνον σε τυπικούς σύντομους ελέγχους.
ε) μια Ελλάδα που ένα ποδοσφαρικό ντέρμπι μπορεί να προκαλέσει ένα μικρό εμφύλιο.
Έλα μωρέ, θα μου πείτε τώρα, σιγά να μην πάρουμε στα σοβαρά τις καγκουροεπενδύσεις. Για ψιλοπράγματα όπως οι εισαγωγές ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών, τα εμβάσματα Αυστραλών και το γεγονός ότι η Αυστραλία οδεύει προς παγκόσμιο ρεκόρ οικονομικής ανάπτυξης θα κάτσουμε να ασχολούμεθα τώρα!
November 20th, 2017 at 09:46
Όλη η ιστορία της Ελλάδας μετά τον Εμφύλιο έχει γραφτεί από το ίδρυμα Λαμπράκη. Μέσα από τις εφημερίδες του έχει περάσει την αλήθεια της κυρίαρχης τάξης ως ιστορία.
Πάνω κάτω συνοψίζεται ως εξής:
«Στον Εμφύλιο ηττήθηκε ο ελληνικός λαός από την επάρατο Δεξιά, το Παλάτι και τον Αμερικανικό παράγοντα. Ο γέρος της Δημοκρατίας προσπάθησε να φέρει την δημοκρατία, αλλά ο Αποστάτης Μητσοτάκης ο προδόταρος τους πρόδωσε και έγινε η Χούντα. Η Χούντα πρόδωσε την Κύπρο και κατέστειλε με τα τάνκς την λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τελικά το αίμα των ηρωικών αγωνιστών φοιτητών, αλλά και του Άρη, δικαιώθηκε και ήρθε η δημοκρατία με τον Καραμανλή. Μετά από λίγο ήρθε και η οριστική δικαίωση με το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Και προκόψαμε…»
Πάνω κάτω αυτά πιστεύει ο μέσος αστός. Ό,τι να ναι δηλαδή.
Όπου και να την πιάσεις λοιπόν την ιστορία βρωμάει.
Καταρχάς υπάρχει ταύτιση του ελληνικού λαού με το ΚΚΕ στον Εμφύλιο. Δεν ισχύει.
Κατά δεύτερον υπάρχει ταύτιση του Κέντρου με την Αριστερά. Πάλι δεν ισχύει. Ο «γέρος της δημοκρατίας» ήταν από τους μεγαλύτερους κομμουνιστικοφάγους, υποστηρικτής των στρατοπέδων συγκέντρωσης και εντολοδόχος των Αμερικάνων.
Κατά τρίτον η Χούντα ήρθε λόγο του Μητσοτάκη. Απλοποιητική μπαρούφα. Μια αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης φέρνει την Δικτατορία; Και τι Δικτατορία; Από 5 βλάχους καραβανάδες, που ούτε υποστράτηγοι δεν ήταν. Παραλίγο να την έκανε ο Λοχίας της γειτονιάς μου. Εμένα μου μοιάζει ότι ψάχνανε για μαλάκες.
Το θέμα Κύπρος ουδεμία σχέση έχει με αυτά που μαθαίνουμε. Φαίνεται για Αμερικάνικο πλάνο, εξαιτίας της μούρλας του Μακάριου να μην θέλει βάσεις στο νησί. Αυτή η άποψη κυριαρχεί στον μέσο Κύπριο, εκτός αν μιλάς με Παφίτη.
Ποιος έφερε την Χούντα; Οι Αμερικάνοι. Γιατί; Πάντα κάποιον λόγο θα είχαν. Πάντως όχι για να ρίξουν τον Γεώργιο Παπανδρέου που ήταν ελεγχόμενος. Μήπως για να τους φορτώσουν αυτό που θέλανε να κάνουν στην Κύπρο; Μήπως γιατί βλέπανε επικείμενη άνοδο της αριστεράς; Μπορεί να μην μάθουμε και ποτέ.
Πολυτεχνείο! Περίεργη ιστορία. Κάνει μια κατάληψη η πιτσιρικάδα και πάνε οι βλάχοι να ανοίξουν την πόρτα και αντί για κλειδί φέρανε τανκς. (Έτσι γίνανε και ήρωες ο Λαλιώτης και η Δαμανάκη και μας πρήζουν τα συκώτια οι γέροι μας «Είμαστε η γενιά του Πολυτεχνείου!». Σιγά μην δεν την κοπανούσατε ρε μάγκες αν ξέρατε ότι οι βλάχοι θα μπούνε με τα τανκς. Στην Σαλονίκη την άλλη μέρα που μάθανε τα γεγονότα την κάνανε με ελαφρά πηδηματάκια.)
Αφού βγαίνουν έντρομοι οι πιτσιρικάδες αντί να τους ρίξουν καμιά φάπα, αρχίζουν να πυροβολούν στα τυφλά έξω από το Πολυτεχνείο και σκοτώνουν αβέρτα, πιτσιρικάδες, διερχόμενους, γιαγιάδες στα μπαλκόνια.
http://news247.gr/eidiseis/ereyna-aytoi-einai-oi-24-nekroi-toy-polytexneioy.2009947.html
Ποιοι πυροβολούσαν; Μπάτσοι, στρατός και μονιμάδες. Ποιος έδωσε την εντολή; Γιατί πυροβολούσαν αδέσποτα; Η πιτσιρικάδα δεν ήταν οπλισμένη και το γνώριζαν. Περίεργα πράγματα. Εδώ σήμερα κάθονται και τους καίνε 5 τσογλάνια στα Εξάρχεια και αυτοί τους χαϊδεύουν. Τόσο βαρύμαγκες ήταν τότε; Η πανικοβλήθηκαν από τις τσιρίδες της Δαμανάκη;
Και βέβαια ο Αττίλας 2 (επέκταση της εισβολής) έγινε επί Καραμανλή που σφύριζε αδιάφορα.
Σήμερα βγάζει άρθρα ο Λαλιώτης – χθες το διάβασα και καράφλιασα – και είναι μέσα ο χαζούλης ο Άκης, ο ΜΟΝΟΣ που καταχράστηκε δημόσιο χρήμα, στον πιο βάρβαρο πολιτικό κανιβαλισμό που έχουμε δει από το σύστημα. Αυτός η γυναίκα του, η κόρη και όλο του το σόι.
Το σύστημα λοιπόν ψάχνει εξιλαστήρια θύματα : Κοκός, Άκης, Μητσοτάκ, Χουντικοί. Συνήθως είναι λίγο χαζούληδες και λειτουργούν ως την κολυμπήθρα του Σιλωάμ για την αστική «δημοκρατία» της Ελλάδας. Σε αυτούς φορτώνουν τα πάντα. Την Κύπρο, την κατασπατάληση δημόσιου χρήματος και οι άλλοι βγαίνουν λάδι…Βολικά πράγματα.
Παιδιά ο Παττακός φταίει και για την Ευρυδίκη. Επί χούντας γιγαντώθηκε η εργολαβία που μπάζωσε τα ρέματα και έπνιξε την Αθήνα.
Jokoda
Γροθιά στο ιστορικό κατεστημένο.
November 20th, 2017 at 14:30
Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από ένα αμερικανάκι φασιστοειδές σαν και σένα παρά να στηρίζει ΠΟΥΣΤΙΚΑ (γάτε παρακαλώ να το αφήσεις να περάσει γιατί έτσι είναι!) τη Χούντα.
Και μια δύσκολη ερώτηση για δυνατούς λύτες: νοείται Χούντα που να μην ματοκυλίσει; Γιατί τα βγάλανε τα τανκς και τα αυτόματα στους δρόμους, αν όχι να σκοτώσουν τον κόσμο. Νοείται κάποιος να αναρωτιέται γιατί μακέλεψαν τον κόσμο; Ναι, αν θέλει να στηρίξει έμμεσα χωρίς να χαρακτηριστεί.
November 20th, 2017 at 19:43
Jokerακο, οι δικτάτορες του 67 ήταν πολύ βλάχοι για τα γούστα μου. Ούτε και τα τανκς είναι του γούστου μου. Στο στρατό να καταλάβεις υπηρέτησα στα αντιαρματικά, φαγκοτ/μίλαν αν σου λέει κάτι.
Ούτε αυτά που σουλατσάρανε στην Αθήνα λοιπόν με αρέσουν, ούτε αυτά που σουλατσάρανε στην Πράγα ή στην Βουδαπέστη, τα οποία δεν ενοχλούν προφανώς τα δικά σου γούστα.
Συμπαθώ τους Αμερικάνους ανεπιφύλακτα, γιατί είναι οι καλύτεροι δυνάστες και αυτοί που προσεγγίζουν καλύτερα την δημοκρατία. Το μην χείρον βέλτιστο…
Το ποστ για να το δεις φιλοχουντικό, πρέπει να είσαι άρρωστος. Και είσαι λιγάκι…
Αυτό που λέω με απλά λόγια είναι ότι αυτή η χούντα για κάποιο λόγο έγινε που δεν τον πολυξέρουμε. Δεν με πείθει η «ιστορία» του ΔΟΛ. Δεν θα άλλαζε εδώ το πολίτευμα έτσι στα ξαφνικά από κάτι βλάχους, χωρίς Αμερικανική παρέμβαση με κάποιον σκοπό και τον σκοπό δεν τον κατανοώ. Οι Αμερικάνοι σκέφτονται μακροπρόθεσμα πάντα. Υποψιάζομαι ότι έχει να κάνει με την Κύπρο. Εσύ έχεις καταλάβει;
Τώρα να πω και κάτι άλλο προκλητικό. Μετά την χούντα ξαφνικά όλοι την είδανε επαναστάτες. Αυτοί που υπέφεραν ήταν οι κομμουνιστές, που ξαναγύρισαν σε συνθήκες 50κάτι. Και όσοι «μιλούσαν», αλλά μιλούσαν πολύ λίγοι. Πολλοί λιγότεροι από τους δήθεν επαναστάτες της μεταπολίτευσης. Στην επαρχία δεν κουνιόταν φύλλο.
Στο στρατό κάθε Τρίτη και Πέμπτη είχανε πλύση εγκεφάλου από τους χουντικούς Καθοδηγητές. Παίρνανε τα αγροτόπαιδα και τα πιπιλίζανε το μυαλό ενάντια στους οικοδόμους (ΚΚΕ) και στους φοιτητές (αστική αντίδραση). Ανά πάσα στιγμή μπορείς να βρεις φουκαράδες να τους βάλεις να επιτεθούν. Μέχρι και τις χαβαλεδοκαταλήψεις που κάναμε το 90 φτιάχτηκαν σε χρόνο dt οι «αγανακτισμένοι πολίτες» της Δεξιάς και πήγε ο άλλος ο ηλίθιος και σκότωσε τον καημένο τον Τεμπονέρα.
Το θέμα είναι στο Πολυτεχνείο γιατί το κάνανε αυτό; Ήταν μια ενέργεια απότομης κλιμάκωσης της βίας προφανώς εντεταλμένης. Δεν έβγαινε κάθε μέρα ο στρατός να πυροβολάει φοιτητές και άσχετους πολίτες. Τόσο πολύ τρομάξανε με το Πολυτεχνείο; Δεν μάθαμε ποτέ ποιος έδωσε την εντολή. Δεν σου κάνουν εντύπωση όλα αυτά;
Μίλα λιγάκι χωρίς να βρίζεις και χωρίς να βλέπεις «κακούς» σε όσους έχουν άλλη άποψη από την δική σου.
November 21st, 2017 at 20:53
GoodOldJo
November 20th, 2017 at 9:46 am
Πολυαγαπημένε μου Ιοκόνδιε
Στην ανάλυσή σου για τη φύση, επίπεδο, έργα και ημέρες της δικτατορίας του ’67 φρονώ ότι θα έπρεπε να λάβεις υπ’ όψη και τις εσωτερικές διαμάχες των Απριλιανών.
Πιστεύω ότι οι διαμάχες αυτές περιλάμβαναν ένα ευρύτατο πεδίο που αφορούσε μεταξύ άλλων την άσκηση εξωτερικής πολιτικής, τη ρύθμιση της οικονομίας ακόμη και την ίδια την ηγεσία όχι μόνο της χώρας αλλά και του ίδιου του στρατεύματος.
Νομίζω ότι θα ήταν ιστορικό λάθος να μην εντοπισθούν πχ οι διαφορές μεταξύ Παπαδόπουλου – Ιωαννίδη και οι αντιλήψεις τους πχ ως προς τις προσεγγίσεις και σχέσεις με σημαίνοντες ή μη παλαιοπολιτικούς.
Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζουν παρασκηνιακές ενέργειες “σοβαρών” χουντικών όπως πχ του Φαίδωνος Γκιζίκη που δεν μπορεί λόγου χάριν να συγκριθεί με τις γελοιότητες του Παττακού.
Στην κατηγορία Γκιζίκη νομίζω ότι ανήκουν αρκετοί άλλοι αξιωματικοί οι οποίοι αν και στήριξαν ενεργά τη δικτατορία όλως παραδόξως δεν διώχτηκαν ποινικά ή υπηρεσιακά από την μεταπολίτευση.
Στα διαβάσματά μου για την περίοδο της δικτατορίας εξέχουσα θέση περιλαμβάνουν βιβλία, (Passport to Greece is a must) άρθρα και σημειώσεις του Leslie Finer, συζύγου της ηθοποιού Ελσας Βεργή -γάμο τον οποίο διάλυσε με το “έτσι θέλω” η Χούντα μην επιτρέποντάς της να μεταβεί στο Λονδίνο να δεί τον άντρα της ο οποίος είχε απελαθεί με διαταγή του Στυλιανού Παττακού!
Ο Leslie Finer είχε χαρακτηρισθεί ως “Κασσάνδρα” από τον άλλο μέγιστο δημοσιολόγο Christopher Hitchens, λόγω της “προφητικής” δημοσιογραφίας του. Εϊχε προβλέψει τα γεγονότα του ’74 στην Κύπρο από το 1972. Στις συγγραφικές του εργασίες στηρίχτηκαν κατά κύριο λόγο και οι αναφορές στην αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων καθώς και τη γερουσία για τα ελληνικά πράγματα.
Εξαιρετικές πηγές για τα έντονα και δικαιολογημένα ερωτηματικά σχετικά με το ποιός, πού, πότε και γιατί που σε απασχολούν θα βρεις αν δεν τα έχεις εντοπίσει ήδη σε συγγραφικές σημειώσεις μεταξύ άλλων και των Robert McDonald, Anna Cento Bull, Alessandro Silj, Brendan O’Malley, Ian Craig Robert V. Keeley.
Οπωσδήποτε όχι σε απλοϊκές ιστοριούλες τύπου Η Γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα και ιστορικά αφιερώματα του ΔΟΛ. Αυτά απλά συμβάλλουν στη διατήρηση αντίστασης τύπου “καθιερωμένων πορειών” προς την αμερικάνικη πρεσβεία, κατάθεσης μεγαλοπρεπών στεφάνων κι εκφωνήσεις ένθερμων επαναστατικών λόγων – με άλλα λόγια, φέξε μου και γλίστρησα!
November 22nd, 2017 at 19:59
Αγαπητέ Έλιοτ, είσαι ένας θησαυρός γνώσεων και απαντήσεων. Έχω ήδη κρατήσει τα ονόματα που υποδεικνύεις και θα ψάξω για βιβλιογραφικές αναφορές. Δεν τους είχα καθόλου υπόψη. Είναι φανερό ότι δεν βολεύεσαι με τις απλοϊκές οπαδικές θεωρίες που μας σερβίρουν κόμματα και μέσα μαζικής εξημέρωσης.
Θα μου επιτρέψεις να χλευάσω για άλλη μια φορά τους «οπαδούς» με τις έτοιμες βολικές απαντήσεις με ένα Jokodio ποστάκι.
Συνεχίζω λοιπόν τις προκλήσεις… Ζήτω το ΝΑΤΟ! Σωτήρες των λαών Αμερικάνοι!
Τι είναι ο Αντιαμερικανισμός; Μια περίεργη ψυχολογική ασθένεια, που απαντάται στους ισλαμιστές και στους Έλληνες της Μεταπολίτευσης!
Στην Ελλάδα πάσχουν όλοι οι αριστεροί, αλλά και μεγάλη μερίδα της «πατριωτικής δεξιάς». Σάμπως αυτοί είναι λιγότερο χαζοί; Δεν θα ξεχάσω που από την ΝΔούλα λέγανε τον Κινέζο οσφυοκάμπτη γιατί ευχαρίστησε τον Μπίλ τον σαβουρολάτρη όταν μας γλίτωσε από τις περιπέτειες στους 2 ξερόβραχους. Και 2 Λεβίνσκι δώρο έπρεπε να του πάμε του σαξοφωνίστα, να του παίξουνε σαξόφωνο.
Έχω κάτι φίλους συμφοιτητές από δεξιά τζάκια, μας τα είχαν κάνει μπαλόνια την εποχή των Ιμίων. «Πόλεμο! Πόλεμο! Αέρα! Θα μετρήσει η θαλασσοσύνη των Ελλήνων.» λέγανε με στόμφο, σαν τον Λάμαχο στους Αχαρνείς.
«Ρε αρλούμπες, πόσο χρονών είσαστε;»,τους ερώτησε ο πάντα σοφός γέρος, φοιτητής τότε.
«20.»
«Ξέρετε ποιοι θα πάνε να δείξουνε την θαλασσοσύνη τους;»
«Όχι!»
«Εσείς. Αυτό δεν με ενοχλεί. Αλλά μαζί με σας θα πάω και εγώ, που το βρίσκω εξόχως ενοχλητικό.»
«Χμ! Ναι. Να πάμε, να πάμε. Δεν πρέπει να είμαστε ενδοτικοί.»
Επειδή τα κάνανε θάλασσα στην εξεταστική νομίζανε ότι είναι θαλασσόλυκοι, Πειρατές της Καραϊβικής και βάλε. Ίσως και επειδή είχαν εξοχικό στην Χαλκιδική…
Περιττό να πω ότι μόλις τελείωσαν το Πανεπιστήμιο, θητεία όλοι αυτοί οι μη ενδοτικοί, οι μοβόροι, οι πολεμοχαρείς, κάνανε στο εξοχικό τους με βύσμα.
(Άσχετο βλέπω έναν τύπο στην ΕΡΤ να λέει ειδήσεις στα Αραβικά. Μπα! Θα έχω μαστουρώσει από την πολύ χαρά που η ΠΑΟΚαρα είναι πρώτη. Τι; «Ειδήσεις για πρόσφυγες»!!! Αυτή η κυβέρνηση είναι πολύ μπροστά! Προτείνω αύριο “ειδήσεις για gay.” Γιατί όχι; )
Στο θέμα μας πίσω, να ρωτήσω τον Jokerako, αν δεν ήτανε οι Αμερικάνοι, αυτοί οι άγιοι άνθρωποι, οι παγκόσμιοι μπάτσοι (world cops), οι διεθνείς προστάτες της Αυτοκρατορίας του Καλού (που έλεγε και ο Ντόνταλντ ο Ρίγανης) τι θα εμπόδιζε τους Τουρκαλέοντες να βουτήξουν το Καστελόριζο, την Σάμο, την Χίο κλπ από χθες το βράδυ; Τους Σλάβους να βουτήξουν την Χαλκιδική – που την βουτήξανε ήδη δηλαδή, και τον Ιβάν Σαββίδη να βουτήξει το πρωτάθλημα από την Ολυμπιακάρα; Η θαλασσοσύνη των Ελλήνων που λέγανε οι φίλοι μου οι δεξιάτζες;
Όχι! Οι αριστεροί έχουν την απάντηση. Θα τους εμπόδιζε η «αδελφοσύνη των λαών».
Θαλασσοσύνη, αδελφοσύνη,Χριστιανοσύνη, κυρά Φροσύνη… όλα για μας δουλεύουν.
Για τους αριστερούς λοιπόν όλη η ιστορία έχει να κάνει με την αλληλεγγύη των λαών. Και όντως η ιστορία είναι γεμάτη από αλληλεγγύη. Την αλληλεγγύη των Τούρκων, των Μογγόλων, των Ούνων του Αττίλα, των Βίκινγκς, των Κόκκινων Χμερ, των Ανθρωποφάγων της Νέας Γουινέας κλπ.
Κάτι τέτοια γλυκερά πίστευαν και οι Μπολσεβίκοι, όταν κάνανε την επανάσταση. Φαίνεται βαρέθηκαν τον Μαρξ και το ρίξανε για λίγο στην Μανίνα. Πιάσανε και λένε στους απόγονους των Γότθων με τους οποίους ήταν σε πόλεμο,
«Τώρα εμείς δεν είμαστε Τσαρικοί. Είμαστε κομμουνιστές και σας αγαπάμε! Κάντε και εσείς μια λαϊκή επανάσταση να γίνουμε όλοι αδέρφια.»
Οι Γερμαναράδες απόρησαν. «Ρε τι μπάφο παίρνουν αυτοί οι χίπηδες οι κομμουνιστές;» και προέλασαν μέχρι τα Ουράλια. Όλη την Ευρωπαϊκή Ρωσία τους έδωσε ο Λένιν, σε μια επαίσχυντη συμφωνία συνθηκολόγησης. Ευτυχώς ο Βλαδίμηρος ήταν κωλόφαρδος και ηττήθηκαν οι Γερμαναράδες λίγο μετά στον Α΄ΠΠ και τραβήχτηκαν πίσω. Αλλιώς η Γερμανία θα είχε πρωτεύουσα την Μόσχα σήμερα.
Γενικά στα εθνικά θέματα, οι δεξιοί συμπεριφέρονται σαν να είναι Σπαρτιάτες ενώ είναι καραμπούληδες. Οι δε αριστεροί σαν αυτόν που πάει καλεσμένος σε πάρτυ με ούζα με τους φίλους του. Οι φίλοι του σόλο και αυτός με την γυναίκα του. Το μαθαίνει την ώρα του πάρτυ…
Πάλι καλά που υπάρχουν και οι Αμερικάνοι…
November 23rd, 2017 at 19:28
Πρόσθεσα μια συντομότερη σημείωση, με αρ. 27.
November 24th, 2017 at 08:17
Πολύ ωραίο το 27 Διαχειριστή. Θα μου επιτρέψεις να του βάλω μουσική:
https://www.youtube.com/watch?v=vFrwx_f6lYo
Νομίζω ότι είναι πολύ ταιριαστή.
November 24th, 2017 at 11:02
Ναι, είναι πολύ οι στίχοι, και το τραγούδι πολύ ωραίο πάντα, ευχαριστώ.
November 24th, 2017 at 17:17
Εμένα πάλι μου ήρθε στο μυαλό η “φωτογραφία” της Πρωτοψάλτη.
November 24th, 2017 at 18:10
@Gyp, όντως και αυτός ο στίχος πολύ ταιριαστός. Δεν μου αρέσει όμως η μουσική του Σπανουδάκη εδώ. Πόση μουσική εμπνέει η μνήμη μιας παλιάς φωτογραφίας!
Στην μνήμη μιας παλιάς φωτογραφίας; Ε, τι λες; βίντεο
November 28th, 2017 at 23:58
Η Σαουδική Αραβία και η Υεμένη και μια μικρή αναφορά στο τέλος για την απόφαση της φίντε να δώσει παγκόσμιο ράπιντ & μπλιτς στη χώρα-κόλαφο. Στη σημερινή σημείωση 28.
December 1st, 2017 at 12:57
Το κοινωνικό πολιτικό σχόλιο της εβδομάδας.
Από την Σαουδική Αραβία, στο Πακιστάν και από εκεί στην Ομόνοια.
Είχαμε τους χριστιανορθόδοξους Ισλαμαμπάντ να καίνε σινεμά και θέατρα, τώρα αποκτήσαμε τους αυθεντικούς, κατευθείαν από το Πακιστάν.
Βλέπεις θρησκευτική πορεία Ισλαμιστών στο κέντρο της Αθήνας και νομίζεις πως βρίσκεσαι στην Αλεξάνδρεια την εποχή της Υπατείας. Απαιτούν να κλείνουν οι μουσικές από τις ταβέρνες, γιατί πρέπει να ακουστούν οι δεήσεις τους στον Αλλάχ, να κατεβάζουν θρησκευτικές εικόνες οι μαγαζάτορες, γιατί θίγονται κλπ. Δεν τολμάει να περάσει καμιά γυναίκα με κάνα φουστάκι κοντό, την βλέπω για λιθοβολισμό. Το πιο αστείο που κάνανε ήταν ότι πήγαν να πουλήσουν τρέλα στους πιο αυθεντικούς χουλιγκάνους της συμπρωτεύουσας που τυχαία περνούσανε από εκεί. Και επειδή τρέλα στους τρελούς δεν πούλησε κανείς, είχαμε τα γνωστά αποτελέσματα που χαροποίησαν την πλειοψηφία των Ελλήνων.
Η τεράστια αποδοχή των χουλιγκάνων μας και των πρωτότυπων πράξεων τους (κοπάνημα με σημαία Ισλαμαμπάντ), όπως παλιότερα τα τεράστια ποσοστά της Χ.Α. δείχνει και το μέγεθος του προβλήματος. Είναι ο άλλος επαρχία ή βόρεια προάστια και το παίζει αριστερός, κουλτουριάρης, διαπολιτισμικός κλπ. Άμα σκάσουν στην γειτονιά του όμως τίποτα αθίγγανοι, Νιγηριάνοι, Σουδανοί, Ταλιμπανέζοι ξαφνικά γίνεται ΧΑυγίτης και δεν συμμαζεύεται. Πώς θα αφομοιωθούν τα τεράστια πλήθη υποανάπτυκτων θρησκόληπτων μουσουλμάνων από την άφραγκη και ανοργάνωτη χώρα; Πόσες γενιές θα πάρει τον Αφγανό να πιστέψει ότι η γυναίκα είναι ανθρώπινο ον; Δύσκολα τα πράγματα!
Η κίνηση των χουλιγκάνων μας όμως δεν επικροτήθηκε από όλους. Πολλοί αριστεροί, κοινωνιολόγοι μπουρδολόγοι προσπάθησαν να βρούν ρατσιστικά κίνητρα και να την καταδικάσουν. (Να σημειωθεί ότι στην θύρα 4, αθίγγανοι και άραβες ήταν πάντα ευπρόσδεκτοι).
Άλλοι πάλι νεοναζί, φασίστες κλπ βρήκαν και αυτοί ρατσιστικά κίνητρα και την αποθεώνουν.
Τα πραγματικά κίνητρα τα δίνει πάλι αυθεντικός εκπρόσωπος του λαού του ΠΑΟΚ και τους βάζει όλους στην θέση τους:
«Παιδιά, ούτε ρατσισμός, ούτε φασισμός, ούτε αναρχία. Για μας υπάρχει μόνο ο ΠΑΟΚ! Ήμασταν εκεί, υπήρχε μια άλλη ομάδα ανθρώπων, μας πούλησε τσαμπουκά, κάναμε ντου. Έτυχε να είναι Πακιστανοί, θα μπορούσε να ήταν οτιδήποτε άλλο…»
Θα μπορούσε να είναι διαφημιστικό σποτάκι στο Champions League ή στο ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ.
«ΠΑΟΚ! Say no to racism! Δέρνουμε χωρίς διακρίσεις. Με συνέπεια από το 1926.»
Εύχομαι το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο να μη προβλέπει τιμωρία της έδρας. Να ανέβουμε πάνω να δούμε κάνα ματσάκι, να παίξουμε κάνα ραπιντάκι και στο Φιλίππειο.
December 1st, 2017 at 13:15
Τα σχόλιά σου πάντα εκτός πνεύματος και εκτός θέματος των αναρτήσεών μου στις Προσωπικές Σημειώσεις, βήμα για τις ιδεοληψίες σου και αυτή η σελίδα. Γενικά να έχεις υπόψη σου πως όταν κρίνω πως τα σχόλιά σου πάνε προς χιλιοστές επαναλήψεις των πολιτικών εμμονών σου (συμβαίνει συχνά, έλα τώρα που δεν το ξέρεις), θα κόβονται, όπως κόπηκαν και άλλα, άλλου τύπου, που τα αποκάλεσες “αριστουργηματικά θεατρικά έργα” και δεν έχω καταλάβει με τον χαρακτηρισμό που έδωσες που σταματάει η πλάκα και που αρχίζει η ναρκισσιστική σοβαρότητα (εννοώ η σοβαρότητα της κατάστασης).
Γενικά η πρακτική στο εξής θα είναι: Ξέρεις πως λυπόμουν να κόβω μεγάλα κείμενά σου γιατί έλεγα “τόση ώρα έγραφε ο άνθρωπος” και επέλεγα περισσότερο τα μικρότερα σε αριθμό λέξεων. Θα το αναποδογυρίσω μήπως σε αποθαρρύνω. Δεν έχω συναντήσει συχνά ανθρώπους που ξέρουν πόσο κουράζουν και απολαμβάνουν ακριβώς αυτό το γεγονός. Η ελληνική αργκό έχει μια σύνθετη λέξη για την ιδιότητα, εύκολο είναι να την ανακαλέσει κανείς, ελεύθερα να την γράψει επίσης. The Greeks have a word for it που λέει και το ρητό.
December 1st, 2017 at 15:11
@Δίας
Φυσικά δεν μπορείς να καταλάβεις τα όρια πλάκας, αυταρέσκειας και σαρκασμού γιατί είσαι ψωνάρα. Επειδή ρε Διαχειριστή νομίζεις ότι είσαι πολιτιστικός ογκόλιθος και θεωρείς τα blogs κάτι το σοβαρό, πιστεύεις ότι έχω και εγώ την γνώμη ότι είμαι ο Ίψεν;
Τώρα πάλι για να μπορέσεις να δεις στο θεατρικό «Τα δίκτυα της σκακιστικής πορνείας» πολιτικές προεκτάσεις για να το λογοκρίνεις κιόλας σαν Απριλιανός, πραγματικά έχεις φαντασία αστείρευτη. Απορώ τι σόι τρικυμία υπάρχει στο κεφάλι σου.
Με κατηγορείς για ιδεοληψίες εσύ που μέσα από το blog σου πολιτικοποιείς το σκάκι; Που γράφει ο άλλος ο στόκος φιλοναζιστή τον Σολζενίτσιν που έφαγε 10 χρονάκια στα γκούλαγκ γιατί είπε κάτι για τον Στάλιν! Φαντάσου το αντίστοιχο να γράφει κάνας δεξιάτζας για τον Ρίτσο που πέρασε τα νιάτα του στα ξερονήσια ότι ήταν χαφιές και προδότης.
Το ότι μπαίνουμε λίγοι υγιείς σε ένα blog σοβιετολαγνείας, έστω για να σας χλευάσουμε είναι αλήθεια, θα έπρεπε να το εκτιμάς και να μας έδινες τα εύσημα. Έτσι για να δεις τι σκέφτεται ο φυσιολογικός δυτικός άνθρωπος. Λοιπόν να μου δώσεις τα κλειδιά της Διαχείρισης και εσύ να κάνεις αυτό που σου λεγε ο Ελιοτ για να ξελαμπικάρεις.
@Joker.
Ο Σολζενίτσιν έχει επίγνωση ότι έχει μπλέξει με απάνθρωπους τρομοκράτες εξουσιομανείς τραμπούκους. Στέκεται στο ανθρωπιστικό του θέματος και συμπονά τον αιχμάλωτο. Όπως θα μπορούσε να συμπονέσει τον κάθε αιχμάλωτο μπολσεβίκο ή βλασοβικό, που για τα συμφέροντα του κάθε εξουσιομανή δικτάτορα χάνει βάναυσα την ζωή του από τον χέρια ενός φανατισμένου ομοεθνή του.
Η διαφορά μας λοιπόν Jokerako δεν είναι ότι είσαι αριστερός (που δεν είσαι) και εγώ δεξιός (που δεν είμαι). Η διαφορά μας είναι ότι είσαι χαζός και εγώ έξυπνος. Σε έναν Εμφύλιο θα μπορούσε εσύ να βρεθείς από την μια μεριά και εγώ από την άλλη – θέμα τύχης είναι αυτά.
Απλά αν έβρισκες την ευκαιρία θα με έσφαζες στο γόνατο με μεγάλη ευχαρίστηση γιατί θα εξολόθρευες έναν εχθρό του λαού ή του έθνους, ανάλογα. Εγώ από την άλλη αν εύρισκα την ευκαιρία πάλι θα σε έσφαζα στο γόνατο, αλλά θα ήμουν φιλοσοφικά αηδιασμένος από την αναγκαιότητα της βίας στην εποχή μας.
Δηλαδή θα υπήρχε διαφορετικό mood κατά την σφαγή.
December 4th, 2017 at 22:45
Η Μποφίλιου και ο τροτσκισμός, στη σημείωση που πρόσθεσα σήμερα, την 29.
December 5th, 2017 at 21:45
Ο Δίας έχει σκάσει από το κακό του και δεν αφήνει τα ιδιοφυή και ενημερωτικά ποστάκια του Jo να δουν το φως της δημοσιότητας, αλλά τι να κάνουμε… Μην ζηλεύεις μωρέ! Δεν μπορεί να είμαστε όλοι διανοούμενοι.
Τώρα θα διαφωτίσω την νεολαία με άγνωστες πληροφορίες πάνω στα εναλλακτικά αριστερά ρεύματα. (Δία αν το κόψεις και αυτό – θα μιλάμε για κανονικό πολιτικό διωγμό.)
Πάμε σε πιασάρικες πληροφορίες για να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον του αναγνώστη:
Ποιος γνωρίζει ότι το 1930 το Αρχειομαρξιστικό κόμμα ήταν εφάμιλλο σε δύναμη με το ΚΚΕ;
Ποιος γνωρίζει ότι αρχηγός του ήταν ο Δημήτρης Γιωτόπουλους (ναι καλά μαντέψατε μπαμπάς του γνωστού καθοδηγητή της 17Ν).
Ποιος γνωρίζει ότι ο μπαμπάς Γιωτόπουλος διατηρούσε επαφές με τον πολύ Λεωνίδα Τρότσκι, (με τους οπαδούς του οποίου θέλει να πάει για ραδίκια στο βουνό η Νατάσσα);
Σχόλια για όλα αυτά (ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ):
Μαρξισμός. Ο Μαρξ ήταν πολύ φευγάτος. Δυσνόητος, βαθύς και ουτοπικός πολλές φορές. Είναι οι κομμουνιστές Μαρξιστές; Αμφιβάλλω! Ο Μαρξ κατά πολύ οδηγήθηκε στις θεωρίες του από κόμπλεξ για τα πλούσια πεθερικά του. Ο ίδιος ήταν λίγο ακαμάτης, από φοιτητής αντί για τις αίθουσες σύχναζε στις μπιραρίες, όπου μεθοκοπούσε και τραγουδούσε με την βαριά μπάσα φωνή του και μετά δεν εργάστηκε και ποτέ καταδικάζοντας την οικογένεια του στην ανέχεια. Η πεθερά του λοιπόν τον είχε στην μπούκα. Έτσι και αυτός έβγαλε μια θεωρία του στυλ «πιο εύκολα περνάει η καμήλα από την μύτη της βελόνας, παρά να την χαρίσουμε στους φραγκάτους και προπαντός στην καριόλα την πεθερά μου.» και κάπως έτσι οδηγήθηκε στην πάλη των τάξεων, θεμελιακή έννοια στον Μαρξισμό και στους μαρξιστές ιστορικούς τύπου Κορδάτου (πατριωτάκι από την Ζαγορά Πηλίου).
Κομμουνισμός. Ο Λένιν προσπάθησε να εφαρμόσει καθαρό Μαρξισμό, αλλά όταν είδε ότι δεν έβγαινε στην πράξη, τα γύρισε με Νέα Οικονομική Πολιτική και άλλες πιο πραγματιστικές προσεγγίσεις. Μετά ήρθε ο Στάλιν και το γύρισε σε μια γραφειοκρατική στυγνή δικτατορία.
Τροτσκισμός. Ο Τρότσκι που έχασε την μάχη της διαδοχής την κοπάνησε για να μην τον κάνει σουβλάκι ο Ιωσήφ και γύρναγε ανά τον κόσμο κάνοντας τουρισμό. Μέχρι στο Μάτσου Πίτσου έφτασε παρέα με την Φρίντα Κάλο. Tourist! Ταυτόχρονα έγραφε και καθοδηγούσε εναλλακτικά αριστερά κόμματα σε πιο θεωρίες πολύ πιο κοντά στο Μαρξιστικό πνεύμα. Γιαυτό τον βρήκε ο Ιωσήφ και τον τσεκούρωσε…
Αρχειομαρξισμός. Μέσα στα κόμματα που καθοδηγούσε ο Τρότσκι ήταν και οι Αρχειομαρξιστές. Τελικά χάσανε την μάχη (πολλές φορές είχανε και νεκρούς) από το Σταλινικό ΚΚΕ και έπειτα διασπαστήκανε σε Τροτσκιστές και καθαρούς Αρχειομαρξιστές. Στο τέλος ο Γιωτόπουλος έφτασε να υποστηρίξει Βαν Φλιτ στον Εμφύλιο κατά του Δ.Σ. και να μπει σε πιο αστικά σχήματα. Ο γιός ξέφυγε και έκανε την 17Ν σε μια ντεμοντέ σήμερα κατάσταση που λέγεται αντάρτικο πόλεως. Δηλαδή κάνω ένοπλη επανάσταση εγώ και 5-6 φίλοι μου.
Ωχαδερφομαρξισμός. Ο Μαρξ είχε γαμπρό πολύ σπουδαίο και υποτιμημένο. Έγραψε ένα καταπληκτικό βιβλίο «Το δικαίωμα στην τεμπελιά» που το συνιστώ ανεπιφύλακτα και θεωρώ ότι αυτό είναι το μέλλον της αριστεράς, αλλά ίσως και της ανθρωπότητας. Δίνω απόσπασμα και δηλώνω ευθαρσώς Ωχαδερφομαρξιστής:
«Μία αλλόκοτη τρέλα διακατέχει τις εργατικές τάξεις των εθνών στα οποία βασιλεύει ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Η τρέλα αυτή είναι ο έρωτας για τη δουλειά, το θανατηφόρο πάθος για τη δουλειά, που φτάνει μέχρι την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ατόμου και των απογόνων του.
Για να δοθεί δουλειά σε όλους τους ακαμάτηδες της τωρινής κοινωνίας, για να μπορέσει να αναπτυχθεί απεριόριστα ο βιομηχανικός εξοπλισμός, θα πρέπει η εργατική τάξη να αναπτύξει απεριόριστα τις καταναλωτικές της ικανότητες.
Αν η εργατική τάξη, ξεριζώνοντας από την καρδιά της το διεστραμμένο πάθος που την κυβερνά και διαστρεβλώνει τη φύση της, ύψωνε το ανάστημα της για να σφυρηλατήσει έναν ατσάλινο νόμο που θα απαγόρευε σε όλους να δουλέψουν περισσότερο από τρείς ώρες την ημέρα, η Γη θα ένιωθε να γεννιέται πάνω της ένας καινούριος κόσμος”.
December 6th, 2017 at 09:31
Γρήγορα, γρήγορα μια τετραπλή δόση ηρωίνης (μόλις διάβασα Jokonda).
December 6th, 2017 at 09:33
Ουφ πήρα τη δόση μου και ηρέμησα. Jo πραγματικά θα έπρεπε να έχεις μόνιμη θέση σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Θα κάνεις τους τρελούς να αισθάνονται φυσιολογικοί.
December 6th, 2017 at 10:18
Νομιζω θα εκτιμουσε ο Παυλος το γεγονος οτι ανημερα της επετειου του θανατου του η Μποφιλιου αποτελει πρωτο θεμα στην επικαιροτητα.
Παμε να δουμε τα γεγονοτα πρωτα. Η Μποφιλιου δεν μιλησε οπου κι οπου, εδωσε συνεντευξη στην εφημεριδα των Συντακτων.. Δεν ειπε ακριβως οτι θα παρει τα οπλα και θα παει στο βουνο, ειπε οτι θα ηθελε να υπαρχει μια κατασταση με επαναστατικη δυναμικη ωστε να νοιωσει την επιθυμια να παει στο βουνο ακολουθωντας την, αλλα δεν υπαρχει, και μετα τα εκανε σαλατα αποκαλωντας την ΕΕ δικτατορια, κολακευσε τον ΣΥΡΙΖΑ αν και δεν τον ψηφισε, δηλωσε οτι ψηφιζει ΚΚΕ κατα οικογεινειακη παραδοση και αλλα τετοια ωραια, δειχνωντας λιγο πολυ ενας απολιτικος (με την εννοια της επιγνωσης της Ελληνικης πολιτικης σκηνης και του τροπου λειτουργιας της, αλλα και της δικιας της κοινωνικης θεσης) ανθρωπος με ισχυρο θυμικο που δεν δισταζει να λεει την γνωμη του χωρις να λογαριαζει τις συνεπειες, και μαλλον δεν ξερει και να να τις μετρησει κιολας. Λιγο πολυ δηλαδη πολυ καντα στον μεσο Νεοελληνα.
Χαρακτηριστικη ειναι αυτη η συνοψη των αντιδρασεων εδω
Προσωπικα δεν μου αρεσει σαν τραγουδιστρια, δεν μου κανει κλικ και την θεωρω καριεριστρια αλλα αναγνωριζω μια δουλεμενη και αξιολογη φωνη. Απο εκει και περα ειναι θεμα προσωπικου γουστου, και το θεωρω απαραδεκτο να δεχεται τετοια επιθεση γιατι εχει συγχυση γυρω απο τα πολιτικα πραγματα και δεν φοβαται να το δειξει λεγοντας την γνωμη της προσφεροντας τον εαυτο της σαν θυμα των ηλεκτρονικων και τηλεοπτικων media, ουτε ειναι δικαιολογια οτι “τα ιδια και χειροτερα εκαναν και οι αλλοι” (Δημουλα, Αρκας, και τοσοι αλλοι). Απλα κανουν την ζωη ανθρωπων που δεν εντασσονται στην μια η την αλλη πλευρα πιο δυσκολη και τους αναγκαζει να σκεφτουν διπλα και τριπλα πριν πουν δημοσια την γνωμη τους.
December 6th, 2017 at 10:51
Αυτά τα “ιστορικά βεβαιωμένα” το μονο που βεβαιώνουν ειναι το κόμπλεξ των νεοφιλελεδων απέναντι στο Μαρξ. Ακομα κι αν ηταν η αληθής εικόνα αυτη η καρικατούρα που παρουσιάζεις, δεν θα ειχε καμία σημασία. Σημασία έχει η κριτική στο εργο του και μόνο.
Περα απο αυτό, ειναι αστείο να κανει κανείς ad hominem επιθέσεις σε εναν από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του προηγούμενου αιώνα. Αρκει να γράψει κανείς “Μαρξ” στη Βικιπαίδεια για να δει οτι ο Μαρξ ουτε ρεμπελακος ήταν ουτε μάλλον θα φτάσει κανείς εδω μεσα το επαγγελματικό βιογραφικό του
December 6th, 2017 at 11:10
@68. Όποιος στερείται γνώσεων και επιχειρημάτων, κρύβετε πίσω από προσωπικές επιθέσεις και χαρακτηρισμούς. Αυτά που κάνουν τα παιδάκια στο νηπιαγωγείο δηλαδή. Αν έχετε κάποιες απορίες ευχαρίστως να σας παραπέμψω στην αντίστοιχη βιβλιογραφία.
Χαιρετισμούς – Ο πάνσοφος.
@Μέτοικος. Σούπερ ποστ με τα πρέποντα link. Όποιος θέλει μπορεί απλά να ακολουθήσει τα link και να σχηματίσει δική του άποψη για την συμπαθή Νατάσσα.
Ένα σχόλιο για τους καλλιτέχνες. Καλλιτέχνης χωρίς κοινό είναι απλά ψώνιο. Οπότε ο καλλιτέχνης πρέπει να επικοινωνήσει με τον ακροατή, πρέπει να πουλήσει και αυτό δεν μπορεί να το κατακρίνουμε.
Με εξαίρεση τον πάνσοφο Μάνο Χατζιδάκι, του οποίου τα πολιτικά, πολιτιστικά και κοινωνικά σχόλια μπορούν να συνθέσουν ένα βιβλίο δοκιμίων διαχρονικής αξίας, οι υπόλοιποι καλλιτέχνες όταν κάνουν πολιτικό σχολιασμό είναι απλά ασόβαροι, αν το δούμε ψυχρά. Ο Μάνος ήταν εξαίρεση γιατί η μουσική του ήταν πέρα και πάνω από μόδες και δημόσιες σχέσεις. Άμα βγάλεις Μεγάλο ερωτικό, Τζοκόντα και Ρωμαϊκή Αγορά τους έχεις όλους χεσμένους. Αυτοί που δεν μπορούν να βγάλουν τέτοια όμως;
Ακόμη και ογκόλιθοι όπως ο Μίκης ή ο Νιόνιος, επέδειξαν μια παράξενη ευελιξία στις απόψεις τους, που αποδεικνύει ότι ο καλλιτέχνης έχει ανάγκη πάνω από όλα να είναι αρεστός στον κόσμο. Να μην γίνει ντεμοντέ! Ο Τζίμης θέτει το θέμα καυστικότατα στις παραστάσεις του, αλλά το τραγούδησε πολλάκις και ο Διονύσης π.χ. https://www.youtube.com/watch?v=jeuoqwpDm2I.
Πολλοί πολλές φορές μοστράρουν αριστεριλίκι (Θ. Παπακωνσταντίνου, Τσακνής κλπ) γιατί πουλάει ή αβαντάρουν επανάσταση (χωρίς αιτία και αφορμή) (Μποφίλιου, Β. Παπακωνσταντίνου κλπ) γιατί θέλουν να το παίξουν ασυμβίβαστοι ή ακόμη και προκοπή και νεοφιλελευθερισμό (Θηβαίος) για να το παίξουν διαφορετικοί από τους άλλους. Άλλοι πάλι ζώντας μια τελείως διαφορετική ζωή από τον μέσο άνθρωπο (ροκάδες κυρίως), με ναρκωτικά, ξενύχτια κλπ μοστράρουν μια αναρχοδιαλυτική θεώρηση. Άλλοι (σκυλάδες, Νότης) πουλάνε χρυσαυγιτισμό, γιατί αυτό το ακροατήριο έχουν. Οπότε τον καλλιτέχνη δεν μπορεί να τον κρίνεις για τις πολιτικές του τοποθετήσεις, γιατί γίνονται συνειδητά ή υποσυνείδητα με κριτήριο την απόκτηση αποδοχής από το κοινό. Μπορείς όμως από αυτά που λένε να κρίνεις το κοινό τους!
December 6th, 2017 at 11:17
Εκατομύρια άνθρωποι και δεκάδες κράτη ακολούθησαν μια ιδεολγία που έφτιαξε κάποιος για να την πει στην πεθερά του. Τώρα θα μου πεις όλοι αυτοί είχανε πεθερές, οπότε…
December 6th, 2017 at 11:36
@68
Όχι ρε παιδιά και να ψάχνετε μορφίνες. Αφού ο Τζοκόντα σας κάνει να εκλύετε ενδορφίνες που είναι καλύτερες και πιο ακίνδυνες. Και όχι μονιμάς σε ψυχιατρείο. Μονιμάς εδώ, στο Σκακιστικό, με μόνιμη στήλη τελοσπάντων, που θα του παραχωρηθεί από τον Γάτο τιμητικά (σαν το βραβείο του Βασιλικού) και απ’όπου θα κατακεραυνώνει τον μαρξισμό π.χ. όπως τον είδε στο όνειρό του ένας τρελός τύπος που φαντασιώθηκε ότι υπήρξε ήρωας ονείρου του Τζοκόντα.
Σε μια τέτοια περίπτωση το καλό θα είναι διπλό: α) οι σκακιστές, με αυτοθυσία, θα έχουν διασώσει τον υπόλοιπο κόσμο από την επιμόλυνση και β)θα έχουμε εξασφαλισμένο το επιούσιο γέλιο, οπότε και θα μακροημερεύσουμε.
Μόλις έκανα σπονδή στον Τζοκόντα με τον εσπρέσο μου.
December 6th, 2017 at 11:54
@Underdog.
Δεν είναι καρικατούρα αυτό που παρουσιάζω. Επαγγελματικά ο Μαρξ ήταν αποτυχημένος όσο δεν παίρνει, αν το εξετάσεις με μικροαστικά κριτήρια. Είχε πάντα βιοποριστικό θέμα, ζούσε στην ανέχεια που πιθανώς προκάλεσε και τον θάνατο των δύο τέκνων του. Επίσης ήταν άσωτος φοιτητής. Μέχρι πρόεδρος της Λέσχης της Ταβέρνας έγινε ο κερατάς. Και βέβαια δεν ήταν αποδεκτός από τα φραγκάτα πεθερικά του. Ποιά μάνα θα ήθελε τέτοιον γαμπρό;
Η κοσμοθεωρία του κάθε ανθρώπου πιστεύεις ότι δεν επηρεάζεται από τα ψυχολογικά του συμπλέγματα, την καθημερινότητα, την συναισθηματική του κατάσταση; Θα μιλούσε ο Μαρξ για πάλη των τάξεων και επανάσταση των προλετάριων αν ήταν ένας επιτυχημένος μεγαλοαστός δικηγόρος σαν τον Κούγια; (Γιαυτό ξεκίνησε στην εφηβεία του.)
Φιλόσοφοι, οικονομολόγοι κλπ υπάρχουν πολλοί. Οι Μαρξιστικές θεωρίες όντως επηρέασαν τον κόσμο όσο λίγοι. Αυτά που πρότεινε ήταν ανεφάρμοστα, όπως αποδείχτηκε ιστορικά. Η κριτική του στον καπιταλισμό υπήρξε ευφυής και οδήγησε τον ίδιο τον καπιταλισμό να βελτιωθεί. Πολλές σκέψεις του είναι καινοτόμες, βαθυστόχαστες και αμφιβάλλω αν τις κατανοεί ο μέσος αριστερός.
Π.χ. «η αλλαγή στα μέσα παραγωγής είναι αυτή που αλλάζει τις κοινωνικές δομές».
Όπως αμφιβάλλω για το αν το 10% των αυτοαποκαλούμενων αριστερών έχει διαβάσει το Κεφάλαιο. (Συστήνω «Εκλαϊκευμένο Κεφάλαιο», Καούτσκυ για αρχή). Στην Ελλάδα εξάλλου η πολιτική τοποθέτηση έχει να κάνει με οικογενειακές καταβολές και όχι με προσωπική κρίση και μελέτη.
Για να σχηματίσει κανείς μια κοσμοθεωρία καλό είναι να μελετήσει, έστω επιφανειακά και άλλες απόψεις ( Μπακούνιν, Λένιν, Τρότσκι – Κέυνς, Γκαλμπρέιθ,- Σμιθ , Χαγιέκ , Φρίντμαν).
Να παρατηρήσω επίσης ότι ο Μαρξισμός δείχνει αυτήν την στιγμή σαν τον άνθρωπο του Νεάντερνταλ – Dead end. Δεν υπάρχουν μεγάλοι Μαρξιστές οικονομολόγοι να εξελίξουν την σκέψη του και να την προσαρμόσουν στις μέρες μας. Οι μεγάλοι οικονομολόγοι της εποχής μας είναι Κεϋνσιανοί (Κέντρο) ή Φιλελεύθεροι/Νεοφιλελεύθεροι.
@Joker – Κονιδάρη. Η αδυναμία σας να συζητήσετε τα θέματα ταμπού, σας κατατάσσει στους φανατικούς. Κάτι σαν την Λουκα της Αριστεράς. Δεν έχετε να προσθέσετε τίποτα στον διάλογο για την αριστερά ή τον Κάρολο, πέραν του ότι «ο παππούς μου ήταν στο ΕΛΑΣ μπλα μπλα».
Επειδή το θέτετε επί προσωπικού στην εφηβεία υπήρξα φανατικός Μαρξιστής. Πάντα όμως μπορούσα να το συζητήσω. Η δική σας στάση οδηγεί το ΚΚΕ στην εξαφάνιση και το ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ακόμη αστικό κόμμα.
December 6th, 2017 at 12:51
Βάζω κόφτη 2 σχόλια/24 ώρες για τον Τζοκόντα και εξετάζω να επανέλθει το αυστηρό όριο ενός σχολίου/24 ώρες, που το αποφεύγω προς στιγμήν γιατί δείχνει ανθρωπίνως, εξοντωτικό.
Μπορεί να φανεί ευεργετικό και για τον ίδιο, άσκηση για συμπύκνωση ενός λόγου που ξεχειλώνει προς πάσα κατεύθυνση, με την πληθωρικότητα ενός τύπου θαμώνα σε καφενείο που γυρίζει βαδίζοντας σε όλα τα τραπέζια που κάθονται άλλοι ανυποψίαστοι και τους επαναφέρει με μακρείς λόγους στην αλήθεια για τα λάθη σκέψης τους – με την ίδια πάντα θανάσιμα προβλέψιμη χιουμοριστική επένδυση στη φόρμα. Ο κόφτης ποτέ δεν έβλαψε, ούτε νταλίκες στην εθνική, ούτε τίτλους βιβλίων του Η. Πετρόπουλου, ούτε σχολιογράφους.
Άλλωστε αυτό το σάιτ βρίσκεται στο ίντερνετ μέσω πλατφόρμας εταιρείας web hosting, με κάποιους περιορισμούς στον όγκο δεδομένων, δεν έχω τη δυνατότητα αυτή τη στιγμή να αναβαθμίσω προς το αμέσως επόμενο πακέτο για να χωράνε απρόσκοπτα όλα τα σεντόνια δυο χιλιάδων λέξεων-επαναλήψεις του Τζοκόντα, δηλαδή να γίνω χορηγός στην ιεραποστολή του φωτός του αληθινού που έχει κηρύξει ο Τζοκόντα προς τους πεπλανημένους των ιδεολογιών σκακιστές.
Δέχομαι να χορηγήσει ο ίδιος, αν δεν μπορεί ψυχολογικά να κάνει αλλιώς από το να γράφει ακατάπαυστα (ενώ τα μισά σχεδόν δεν εμφανίζονται όταν μου έρχονται προς έγκριση. Τον τιμά πως το αποδέχεται αγόγγυστα) και να κρατήσει κάτι λίγα στην άκρη για ανακούφιση από την τενοντίτιδα, αν παρουσιαστεί με τη συνεχή πληκτρολόγηση.
December 6th, 2017 at 13:17
Ναι, εγινε πρόεδρος της λέσχης της ταβέρνας. Αυτό περα απο τον εντυπωσιασμό που επιδιώκεις αποδεικνύει τι ακριβώς;
Οριστε ολη η ακαδημαϊκή πορεία του Μαρξ σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια. Ας βγαλει ο καθενας τα συμπεράσματά του
Ο Καρλ Μαρξ φοίτησε πέντε χρόνια στο γυμνάσιο των Ιησουιτών στο Τρίερ, καντιανό και φιλελεύθερο. Ήταν άριστος μαθητής. Στο απολυτήριό του οι επιδόσεις του κρίνονται καλές κι ενώ στις αρχαίες γλώσσες, στα Γερμανικά και στην Ιστορία είναι ικανοποιητικές, στα Μαθηματικά και στα Γαλλικά έχει χαμηλότερο βαθμό.[11] Στα γυμνασιακά του χρόνια συνέγραψε συνολικά δύο διατριβές δοσμένου θέματος, που αφορούσαν την ιστορία και τη θρησκεία (Η τελευταία εξετάστηκε ως συνεκτικό στοιχείο της κοινωνίας, και απέσπασε τιμητική διάκριση. Σε αυτήν ο Μαρξ ασχολήθηκε με το κοινωνικό έργο της εκκλησίας) και μία ελεύθερου θέματος, που αφορούσε την επιλογή επαγγέλματος. (Σ’ αυτή τη διατριβή με τον καλύτερο τρόπο διαφαίνονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του νεαρού Καρλ Μαρξ και οι προοπτικές της μελλοντικής επιστημονικής και φιλοσοφικής του δραστηριότητας).[12]
Οι πανεπιστημιακές σπουδές του Μαρξ (από τον Οκτώβρη του 1835 ως τον Μάρτη του 1841)[13] άρχισαν στο Πανεπιστήμιο της Βόννης (Rheinische Friedrich-Wilhelms-Universität) το 1835, όπου σπούδαζε νομικά. Η επιλογή αυτή υπαγορεύθηκε για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης, αφού στην περιοχή της γενέτειράς του είχαν ιδρυθεί αρκετά δικαστήρια και θα μπορούσε να βρει γρήγορα μια θέση. [14] Ωστόσο, οι συναναστροφές του στο πανεπιστήμιο της πόλης τον απέσπασαν από τις σπουδές του και περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του τραγουδώντας στις μπιραρίες. Έγινε μάλιστα μέλος της Λέσχης της ταβέρνας των συμπατριωτών του κι ένας από τους πέντε προέδρους της. Έγινε επίσης μέλος της Λέσχης των ποιητών. Ο πατέρας του, ενώ ενέκρινε την ένταξη του γιου του στην δεύτερη, δεν ενέκρινε την ένταξη στην πρώτη.[15] Στην συνέχεια τον ανάγκασε να αλλάξει πανεπιστήμιο την επόμενη χρονιά, και έτσι ο Καρλ μεταφέρθηκε στο σοβαρό και ακαδημαϊκού ύφους πανεπιστήμιο Humboldt Universität (πρώην Friedrich-Wilhelms-Universität) στο Βερολίνο. Εκεί το ενδιαφέρον του νεαρού Μαρξ στράφηκε προς τη φιλοσοφία,[16] προς απογοήτευση του πατέρα του, και εντάχθηκε σε ένα κύκλο φοιτητών και νεαρών καθηγητών γνωστού ως Οι νέοι (αριστεροί) Χεγκελιανοί, με αρχηγό τον Μπρούνο Μπάουερ. Μερικά μέλη αυτού του κύκλου αναζητούσαν συνδετικές γραμμές ανάμεσα στη μετά-αριστοτελική και τη μετά-Χεγκελιανή φιλοσοφία. [17] Ο Χέγκελ, που ενόσω ζούσε ήταν σημαίνουσα προσωπικότητα για το Πανεπιστήμιο και για τη Γερμανία γενικότερα, είχε πεθάνει πρόσφατα, το 1831. Οι παραδοσιακοί συνεχιστές του Χέγκελ (γνωστοί ως δεξιοί Χεγκελιανοί) που παρέμεναν στο πανεπιστήμιο διακήρυτταν ότι η σειρά των ιστορικών διαλόγων είχε ολοκληρωθεί, και η πρωσική κοινωνία, που είχε διαμορφωθεί την εποχή εκείνη, ήταν η εκπλήρωση των μέχρι τότε κοινωνικών συστημάτων, με εύρωστο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, καλά πανεπιστήμια, ανεπτυγμένη βιομηχανία και χαμηλή ανεργία. Η αριστερή πτέρυγα των συνεχιστών του Χέγκελ, οι Νέοι Χεγκελιανοί, τους οποίους ακολουθούσε ο Μαρξ,[18] υποστήριζαν, αντίθετα, ότι υπήρχαν ακόμα νέες μεγάλες διαλεκτικές προκλήσεις, και πως η πρωσική κοινωνία της εποχής μακράν απείχε της τελειότητας, καθώς υπήρχαν ακόμα θύλακες φτώχειας, κυβερνητικός έλεγχος και λογοκρισία, και διακρίσεις σε βάρος των αλλοθρήσκων (μη-Λουθηρανών).
Στην διάρκεια των πρώτων ετών των σπουδών του ο Μαρξ ήλπιζε πως θα μπορούσε να γίνει υφηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου., αλλά από τότε που τον δέχθηκαν οι νεοχεγγελιανοί έπαψε να ενδιαφέρεται για τις σπουδές του.[19] Στις 30 Μαρτίου έλαβε πιστοποιητικό ολοκλήρωσης των σπουδών του.[20] Τελικά εκπόνησε τη διατριβή του η οποία αφορούσε στη σύγκριση των ατομικών θεωριών του Δημόκριτου και του Επίκουρου[21], την κατέθεσε στο Πανεπιστήμιο της Ιένας στις 6 Απριλίου του 1841 και στις 15 του ίδιου μήνα έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα.[22] Όταν ο Μαρξ τελείωσε τις πανεπιστημιακές του σπουδές, περνούσε τον καιρό του ανάμεσα στην Τρίερ, στην Κολωνία και στη Βόνη.[23]
December 6th, 2017 at 13:34
Και για να απαντησω και στα υπόλοιπα, δεν ειμαι ψυχολόγος κι αν ακομα ήμουν δεν πιστεύω οτι θα ειχα αρκετές πληροφοριες για να κανω ψυχανάλυση του Μαρξ, που κι αν ακομα την έκανα και ηταν ακριβής δεν θα μείωνε ούτε κατα το ελάχιστο το έργο του. Τζάμπα εντυπωσιασμοί.
Ο μαρξισμός ειναι ανεφαρμοστος αν δεν γινει καθολικά. Το μονο που έδειξε η ιστορία ειναι οτι δεν μπορεί μια χωρα να εφαρμόζει κομμουνισμό και όλες οι γύρω καπιταλισμό.
Αν τα κριτήρια για την επαγγελματική επιτυχία του καθενός ειναι μονο οικονομικά, ειμαστε ολοι αποτυχημένοι. Εκτος αν έχουμε κανέναν Μαρινάκη εδω μεσα που αγνοώ.
December 6th, 2017 at 20:09
@Γκουντ-ολντ-Τζο
Ρε συ φίλε (έξυπνος και καλός άνθρωπος είσαι, γιατί να μην είσαι φίλος;), πες μου που ψωνίζεις χρόνο. Πές μου με τι τρόπο έπιασες το ευλογημένο βέλος του χρόνου από το φτερό, να σε μιμηθώ ο κακομοίρης.
Κι όσο για τους ισχυρισμούς σου περί αδυναμίας να συζητήσω ή περί φανατισμού, δεν θα μπω στον κόπο να τους αντικρούσω γιατί ξέρουμε καλά και οι δύο ότι είναι κολπάκι ώστε να με προκαλέσεις σε μια α-νόητη και αν-ούσια συζήτηση όπου κανένας δεν θα πείσει τον άλλο, απλά θα διασκεδάσουμε λίγο- μέχρι να μας σιχαθεί-το φιλοθεάμον κοινό. Άσε που έχω βρει εδώ και καιρό άλλους τρόπους, πιο ευχάριστους, για να ψυχαγωγώ. Εσύ έχεις κολλήσει στους ανθυποπαραγοντισμούς του σκακιού στην πόλη σου και στην ανασκευή του μαρξισμού και κυνηγάς την ουρά σου να την δαγκώσεις. Κι όταν την φτάνεις και γίνεσαι ουροβόρος όφις, ξαναγεννιέσαι σαν τον φοίνικα (της χούντας).
Εν ολίγοις: με κάνεις να βαριέμαι! Όχι πάντα, αλλά συχνά. Και αυτό είναι σοβαρό. Για έναν έξυπνο άνθρωπο μάλιστα, σχεδόν ασυγχώρητο.
December 6th, 2017 at 22:42
@Konidaris. Σιγά τον χρόνο ρε φίλε. Blind typing να ξέρεις και ανά δύο ώρες 10 λεπτά διάλλειμα από την δουλειά. Αλλά εσείς οι κομμουνιστές είστε ικανοί να ζητήσετε βαρέα και ανθυγιεινά για δύο ποστάκια την ημέρα. Πώς να μην καταρρεύσει μετά η CCCP;
Το σωστό είναι βέβαια να κάνω σκοινάκι, γιατί η καθιστική ζωή βλάπτει, αλλά είμαι λίγο τεμπέλης. Στην πόλη μου τα βρόντηξα μετά την αποτυχία στις εκλογές σαν τον Καραμανλή. Μόνο που δεν αυτοεξορίστηκα στο Παρίσι.
Τώρα δεν μπορεί να σε κάνω να βαριέσαι. Βάζω όλη μου την Τέχνη. Σε εξοργίζω αλλά δεν θες να το παραδεχτείς, γιατί είσαι ζαβολιάρης. Πότε ξανά αποδόθηκε η ταξική πάλη στην πεθερά του Μαρξ; Πότε ξανά γράφτηκε αλληγορική ιστορία με την πάλη για ένα ταξί; Πότε ξανά σε blοg γίνεται αντικείμενο σάτιρας ο ίδιος ο Διαχειριστής; Αυτά είναι καινοφανή και Πανουσικά. Απαιτώ να μου τα αναγνωρίσεις!
Και δεν είναι ανασκευή, είναι προσπάθεια επικαιροποίησης του Μαρξισμού στην οποία ανθίσταται το αρτηριοσκληρωτικό Σταλινικό κατεστημένο του σκακιστικού.
@Underdog, αύριο…
December 8th, 2017 at 09:49
Μετά τις συμπαθητικές αφέλειες της αγαπητής Νατάσσας περάσαμε σε έναν «αριστερό» οχετό από τον Διονύση Τσακνή. Αφού χώρισε τους Έλληνες σε «αριστερούς» και ρουφιάνους δίδαξε διάλογο σε μια αντιπαράθεση του με έναν αρθρογράφο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της αριστεράς είναι αυτοί που κατσικώθηκαν στον χώρο και το παίζουν αριστεροί!
Προοδευτική αριστερά σημαίνει να παρακολουθείς (αν όχι να συμμετέχεις) στην τεχνολογική πρόοδο («αλλαγή των μέσων παραγωγής») και να προτείνεις τρόπους να δουλέψουν υπέρ της κοινωνίας και όχι υπέρ του κέρδους των ισχυρών μειοψηφιών.
Αν δεν κατανοείς τις τάσεις της εποχής (artificial intelligence, big data, γεωργία ακριβείας, robotics, biogenetics, οπλοποίηση του κώδικα, cyber-politics, κυβερνοοικονομική κλπ) πως μπορείς να έχεις πολιτική άποψη και μάλιστα προοδευτική;
Αν αριστερός λογίζεται ο Τσακνής και ο κάθε κολλημένος ηλίθιος, τότε πάμε φουλ για την βαρβαρότητα που λεγε και ο Κορνήλιος.
Δία, έλεος! Μην υπερασπιστείς και κάναν Τσακνή τώρα.
December 8th, 2017 at 10:43
Ο διαλογος Μανδραβελη-Τσακνη με αφορμη(;) την Μποφιλιου.
December 8th, 2017 at 11:34
@Γκουντ ολντ Τζο
Μην με κάνεις να αναθεωρήσω τόσο σύντομα την άποψή μου ότι είσαι καλό παιδί. Ή να πιστέψω ότι είσαι καλό παιδί μα κατά βάθος μαλακάκος.
Άκου λέει “στην αντιπαράθεσή του με έναν αρθρογράφο”! Ο Πάσχος απλά “ένας αρθρογράφος”; Αυτός; Ο τρισμέγιστος σπουδαρχίδης; Το μίσθαρνο όργανο του συστήματος (οποιουδήποτε απάνθρωπου συστήματος, αρκεί να πληρώνει), το πιστό σκυλί του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, το γλειφτρόνι της εξουσίας, ο σφουγκοκωλάριος της Γκεστάπο, ο κουκουλοφόρος της τρόικας, ο τύπος που γυρίζει την μανιβέλα της μηχανής του κοινωνικού αυτοματισμού;
Να υποθέσω πώς δεν τον ξέρεις και δεν ξέρεις και τον βδελυρό ρόλο του, του πληρωμένου κοινωνικού δολοφόνου επί σειρά ετών; Όχι, δεν το υποθέτω, σίγουρα τον ξέρεις και πας να τον κάνεις γαργάρα για να μας πεις κάτι δήθενιές για τον Τσακνή και τον επάρατο κομμουνισμό- στο βάθος κήπος. Πολύ κόσμιος ήταν ο Τσακνής (που ίσως και να του την φύλαγε- έχει ακούσει πολλά). Λίγα του είπε του ξεράσματος. Και ίσως κακώς να του τα είπε. Στα σκουλήκια δεν πρέπει να μιλάει κανείς. Ή πρέπει να τα παρακάμπτει αηδιασμένος ή να τα λιώνει μια και καλή. Προσωπικά προτιμώ την πρώτη λύση. Να μην στερώ και την λιχουδιά των σκωληκοφάγων πτηνών.
December 8th, 2017 at 20:09
Ειλικρινά με πιάνεις αδιάβαστο. Πρώτη φορά ακούω το όνομα Μανδραβέλης. Δεν διαβάζω Καθημερινή… Ωστόσο αυτά που γράφει είναι απολύτως λογικά. Απλά δεν μου αρέσει που στοχεύει έτσι στεγνά την Νατάσσα, γιατί είναι συμπαθής, γυναίκα και καλλιτέχνης. Το πρόβλημα αγαπητέ Κονι είναι αυτά που γράφει ο Διονύσης. Θα ήμουν μαλακάκος αν δεν πρόσεχα ορισμένα πράγματα. Αυτή η βιωματική ιστορία που αναφέρει είναι ακριβώς η ιστορία της γιαγιάς μου (82 ετών σήμερα). Κάποιος «έδωσε» τον πατέρα της στους Γερμαναράδες και εκτελέστηκε κάπου το 42. Η γιαγιά μου τα θυμάται σαν σε όνειρο γιατί ήταν νήπιο.
Πόσων χρονών είναι ο Τσακνής επιτέλους και έχει τέτοιες βιωματικές ιστορίες; Τουλάχιστον 85-90 για να τα θυμάται όλα αυτά! Μήπως το βιωματικό είναι λίγο σάλτσα;
Άντε να υποθέσω ότι αυτά που λέει είναι αλήθεια και βάζει λίγο βιωματική σάλτσα για να γίνει πιο μελοδραματικός. Πώς υποθέτει τόσο εύκολα ότι ο Μανδατέτοιος ή ο πατέρας του ήταν ένας δοσίλογος, ένας ρουφιανάκος;
Τώρα για τις παλιές δηλώσεις του τι να πει κανείς; Αν πρέπει να είσαι φουκαράς στα Εξάρχεια, να σου καίνε το μαγαζί τα τσογλάνια και να τους κρύβεις κιόλας, ε παίζει και ο Χριστός μπροστά σου να ήταν παλιοχαρακτήρας.
Τζαμαρίες για μαγκιά φτύναμε και σπάγαμε και εμείς στην εφηβεία. Αν μας τσιμπούσαν θα έπρεπε να μην μας καρπαζώνανε και να μας συμπεριφερόταν σαν αντιστασιακούς αγωνιστές; Δεν είχαμε τέτοια απαίτηση. Τσογλάνια ήμασταν, όχι όμως ψώνια.
Αγαπητέ Κόνι, αυτά δεν είναι αριστερά. Είναι τσογλανιές! Να ξέρουμε τι λέμε.
Μετά λέει ότι τον έχει ο άλλος φακελωμένο! Μα αν διαβάσει κανείς τέτοιες ηλίθιες δηλώσεις (που τις προσυπογράφει και σήμερα κιόλας, αντί να πει “είπα και μια μαλακία να περάσει η ώρα”) δεν θα τις θυμάται;
Να συνεχίσω… Τι μανία και αυτή, οι σημερινοί αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί να προσπαθούν να εξαργυρώσουν την αγωνιστική δράση των προγόνων τους! Μπορεί η χήρα η προγιαγιά μου να έκρυβε έναν Εβραίο στο σπίτι της. Αυτό σημαίνει κάτι για μένα; Εγώ μπορεί να τον έδινα από τον φόβο μου την ίδια στιγμή!
Έπειτα όλος αυτός ο διαχωρισμός. Αριστερά – πατριώτες. Δεξιοί – ξενόδουλοι. Από πού προκύπτει ιστορικά; Στον Εμφύλιο δεν ψάχνανε οι αριστεροί την βοήθεια του Στάλιν; Θα λέγανε όχι; Δυστυχώς γιαυτούς, (ευτυχώς για την Ελλάδα) αλλιώς τα είχαν μοιρασμένα οι μεγάλοι στην Γιάλτα. Αν σε βοηθάνε οι Αμερικάνοι είσαι ξενόδουλος, αν σε βοηθάνε οι Ρώσοι είσαι πατριώτης; Τι συμπεράσματα είναι αυτά;
«Οι αριστεροί και μόνο αυτοί ήταν πατριώτες, γιατί αυτοί αντιστάθηκαν στους Ναζί στην Κατοχή». Όλη η Ελλάδα δεν γράφτηκε στον ΕΑΜ; Όλη η Ελλάδα δεν πολέμησε το 40 στην Αλβανία; Ακούγοντας εντολές κατευθείαν από την Κυβέρνηση – όποια και αν ήταν αυτή – και όχι από το Κόμμα τους.
Οι κομμουνιστές όμως πήραν αυτήν την εντολή από το Κόμμα. Το 1922 είχαν πάρει άλλη εντολή. Ποιά ήταν η θέση του ΚΚΕ στο Μικρασιατικό; Όχι και τόσο πατριωτική, όπως γνωρίζεις. (Γιαυτό και μετά την Καταστροφή εξαφανίστηκαν εκλογικά). Στο Μακεδονικό; Θα ξέρεις καλύτερα!
Αλλά να αφήσουμε τα παλιά και να πιάσουμε το σήμερα. Ποιοι είναι οι πιο βολεμένοι άνθρωποι σήμερα; Οι συνδικαλισταράδες, οι λιμενεργάτες, οι Τσακνήδες, οι ΔΕΗτζήδες …. Τι προσφέρουν στην κοινωνία; Απολύτως τίποτα! Κοπρόσκυλα! Αυτός ο Τσακνής ούτε ένα καλό τραγούδι δεν έχει γράψει στην ζωή του και την είδε και Χατζιδάκις. Από πού και ως που φέρουν τον τίτλο του προοδευτικού; Μόνο παίρνουν! Επιδόματα, επιχορηγήσεις, κρατικές θέσεις … Και γράφει αυτός ο σαλτιμπάγκος ειρωνικά τον Δημόσιο Φορέα. Αφού αυτός είναι ο δημόσιος φορέας!
Ο πραγματικός αριστερός είναι εργατικός, όχι κοπρόσκυλο, δεν βασίζεται στις δάφνες του προπάππου του, είναι μελετήρος και νηφάλιος, γιαυτό είναι διαλλακτικός, διαλεκτικός και έχει να προτείνει καινούργια πράγματα για την ευημερία της κοινωνίας. Όχι να λέει μαλακίες και να βρίζει όποιον εκφέρει άλλη γνώμη και να θέλει να τον λιώσει κιόλας σαν σκουλήκι. Αυτά να τα πεις σε κάναν Αριανό σαν τον “Σκύλο από κάτω».
December 8th, 2017 at 22:50
Με αφορμή μια προσωπική “γιορτή της μητέρας” σήμερα, και με πολύ μακρινές ενδεχομένως προβολές, αδέσποτες, ασχημάτιστες και άναρχες, πρόσθεσα για 9 Δεκ. την σημείωση 30 “ο Παζολίνι και η άλλη Ρώμη”.
December 11th, 2017 at 10:43
@Underdog. Συνεχίζω στα κλασσικά θέματα, μετά το σοκ που προκάλεσε η AI στους σκακιστάς. επαναΜαρξ λοιπόν.
Δεν βλέπω η «στρογγυλλευμένη» αναφορά του wiki που παρέθεσες να αναιρεί αυτά που έγραψα. Μπορώ να σε πλημμυρίσω με παραπομπές για να δεις περισσότερα, αλλά βρες τα μόνος σου. Και επί της ουσίας δεν βλέπω καμία διαφωνία μεταξύ μας.
Το ξαναλέω : «επαγγελματικά, αν τον κρίνεις με μικροαστικά κριτήρια, ήταν αποτυχημένος.» Φυσικά συμφωνώ ότι αυτό δεν λέει τίποτα απολύτως για την παγκόσμια ιστορία, αν δηλαδή, ο Μαρξ ήταν ο γαμπρός πρότυπο για την πεθερά του.
Μήπως εξεγείρεσαι γιατί δεν μπορείς να ξεπεράσεις αυτά τα μικροαστικά κριτήρια; Μήπως έχεις περί πολλού την γνώμη της πεθεράς σου;
«Η εφαρμογή του Μαρξισμού σε ένα κράτος είναι ανεφάρμοστη». (Αυθεντική Μαρξιστική άποψη, που ήθελε να την βάλει σε εφαρμογή ο Τρότσκι της Νατάσσας!). Και τώρα τι να κάνουμε ρε παιδιά; Πρέπει να την εφαρμόσουμε σε όλη την υφήλιο; Και αν η υφήλιος δεν συμφωνεί; Και η υφήλιος δεν συμφωνεί! Οπότε ερχόμαστε στο δεύτερο σκέλος. Ο ορθόδοξος Μαρξισμός είναι ουτοπία!
Είναι δηλαδή σαν να έχεις ένα εργοστάσιο και ένας αποτυχημένος προϊστάμενος τμήματος απαιτήσει την διεύθυνση όλου του εργοστασίου για να ξεδιπλώσει τα χαρίσματα του. Θα τον κάνουν ποτέ διευθυντή;
Τελικά σε τι από αυτά τα απλά που λέει ο πάνσοφος διαφωνείς; Μήπως διαφωνείς για να διαφωνείς; Μήπως η διαφωνία σου έχει να κάνει με το προσωπικό σου θέμα; Άκρως μικροαστική συμπεριφορά!
Υπάρχουν τέτοιες εξελίξεις στην τεχνολογία στις μέρες μας, που μπορεί η παγκοσμιοποίηση να πάρει μορφές κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας και να συναντήσει τα οράματα του Κάρολου. (Τα χει γράψει πριν πολλές δεκαετίες και ο αγαπημένος μου σκακιστικός ήρωας ο σκληροπυρηνικός κομμουνιστής Μποτβίνικ).
Μήπως λοιπόν ο αυθεντικός Μαρξιστής είναι ο Jokoda και εσείς όλοι (Joker, Koni, Δίας, σκύλος από κάτω) ένα μάτσο αραχνιασμένοι παλαιολιθικοί Μαρξιστικοί δεινόσαυροι; Μήπως ο Jo είναι ψαγμένος νεοΜαρξιστής ΩχαδερφοΜαρξιστής και εσείς Απολιθωμαρξιστές;
Πώς αλλιώς δικαιολογείται το μένος του Διαχειριστή αν όχι από την ιδεολογική συντριβή που βιώνει με κάθε σουρεαλιστικό Jokodio γκολ-ποστάκι στην ίδια του την έδρα;
Υ.Γ. Περαστικά και στους βάζελους. Τούμπα είναι, θα περάσει.
December 12th, 2017 at 11:10
2 ταινιάκια που μπορεί να προσθέτουν στην προσωπική σημείωση 30 για τον Παζολίνι.
1) http://ubu.com/film/pasolini_palestine.html ο Παζολίνι στην Παλαιστίνη – την οποία τελικά δεν επιλέγει για τα γυρίσματα του κατά Ματθαίον αλλά τη Σικελία.
2) https://www.youtube.com/watch?v=nf8g5fS_M3s διαδρομή στην παραλιακή Ρώμη με βέσπα και με μουσική υπόκρουση Keith Jarret. Καταλήγει εκεί που βρέθηκε το δολοφονημένο πτώμα του σκηνοθέτη.
December 12th, 2017 at 19:48
Thanassis, εξαιρετικό το σύντομο οδοιπορικό του Νάνι Μορέτι στο βίντεο 2 με ήχους από το Koln Concert. Ευχαριστώ. Το 1 το είχα υπόψη μου, δεν έχω αξιωθεί ακόμα να το δω ως το τέλος, καλή νέα ευκαιρία δόθηκε.
December 13th, 2017 at 08:09
Μια αλλη αποψη για τον διαλογο Μανδραβελια Τσακνη
December 13th, 2017 at 08:50
Έχουμε κάνει το προφανές, να φαίνεται “άλλη άποψη”, με αυτούς που έχουμε μπλέξει.
December 13th, 2017 at 10:34
@Μέτοικος
Ναι, καλά, “να χτυπάμε τα φιλαράκια μας στην πλάτη με στοργή” είναι κι ο Πετρουλάκης. Μια γεύση Πάσχου εδώ (και αυτά είναι παλιά και μόνο πταίσματα- έχει γράψει όργια) και εδώ:
Αλλά παραβίασα τις αρχές μου ήδη, παρα-ασχολήθηκα, γυρίζω την πλάτη μου στον Πάσχο.
December 13th, 2017 at 11:35
Καλα κραταει η πολωση βλεπω..
Πολυ φοβαμαι ωστοσο οτι τα αποτελεσματα δεν θα ειναι τοσο εντυπωσιακα οσο την προηγουμενη φορα, βλεπετε εκτος απο τον καπιταλισμο υπαρχει και η πραγματικη ζωη, και δεν περνουν 2 φορες οι ιδιες μυθολογιες..
@ ΠΚ
Αν την ελεγες στον Μανδραβελη γιατι επενεβη στο θεμα Μποφιλιου απλα και μονο για να καταγγειλει κατι ασχετο, το χρησιμοποιησε σαν οχημα για να ανοιξει ενα αλλο, παλιο θεμα δηλαδη τοτε θα ημουν μαζι σου και νομιζω θα ηταν αρκετο σαν απαντηση. Η απαντηση του Τσακνη ειναι ακομα πιο απαραδεκτη γιατι χρησιμοποιει ολους τους μυθους της αριστερας και απευθυνεται στο συναισθημα των αναγνωστων.
Οπως προειπα η πολωση καλα κρατει. Πληροφοριακα στα θεματα που θιγονται στα ενημερωτικα κειμενα που επισημαινεις ειμαι πολυ κοντυτερα στην πλευρα του Πασχου παρα στις καταγγελιες των αρθρων..
December 13th, 2017 at 12:15
@Μέτοικος
Αγαπητέ φίλε, με το συμπάθειο κιόλας, δεν πα να’σαι κοντύτερα και με τον Τζοκόντα, η άποψη μου για κοινωνικούς ασασίνους σαν τον Μανδραβέλη δεν αλλάζει, ούτε όμως και με απασχολεί να αλλάξω την δική σου ή κάποιου άλλου. Αλλά πάλι, δεν κάνω και καμιά προσπάθεια να υπερασπιστώ τον Διονύση τον Τσακνή: μου αρέσει η μουσική του, συμφωνώ σε κάποια μαζί του, διαφωνώ σε πολλά άλλα, τελεία.
Να το πω αλλιώτικα, μπας και γίνω πιο κατανοητός. Δεν σχολιάζω το ύφος του Τσακνή (θα ήμουν πιο οξύς και απείρως πιο είρωνας στην θέση του- ή ίσως και να αδιαφορούσα) ή τα επιχειρήματά του, σχολιάζω την τακτική του πληρωμένου δημοσιογράφου, όπως αμυδρά υποψιάστηκες. Ίσως στον κόσμο που ενδεχομένως ονειρεύεσαι εσύ (ή έστω ο Τζοκόντα) να λείπουν οι Τσακνήδες (ή οι Γάτοι ή οι Κονιδάρηδες). Στον κόσμο που ονειρεύομαι εγώ ωστόσο (και που σύμφωνα με τον Τζοκόντα και τον Πάσχο είναι ουτοπία) θα λείπουν σίγουρα οι Μανδραβέληδες.
December 13th, 2017 at 12:34
Όποιος μιλάει για τον Πάσχο Μανδραβέλη σε ουδέτερο χρωματισμό μάλλον δεν ξέρει, δεν έχει αξιολογήσει τι σημαίνει Μανδραβέλης και ό,τι μπόχα περιφέρει στα γραπτά του, καθώς και στον βίο και πολιτεία του στο αλαφουζέικο. Ο μισανθρωπικός νεοφιλελευθερισμός στα καλύτερά του, γιατί υπάρχουν πολλοί νεοφιλελεύθεροι που είναι ευπρεπείς και συγκροτημένοι στις απόψεις τους και χαίρεσαι και να διαφωνείς -σε αντίθεση με αρριβίστες “αριστερούς” τύπου Τσακνή, και που την διοικητική θέση στην ΕΡΤ μετά χαράς δέχτηκε με τα χίλια και η μουσική του και το εναλλακτικό στυλάκι που φοράει, έχει αποδειχθεί (όχι υποψιάζει) υποκριτικό λάιφσταιλ από χιλιομέτρα.
Το ιδεολόγημα της “πόλωσης” που φοριέται πολύ είναι ένα λαστιχάκι που προσωπικά μου θυμίζει έκθεση στο σχολείο με κεντρική ιδέα και ζητούμενο τον άνευρο διδακτισμό. Όπου υπάρχει σφοδρή αντίθεση και απέχθεια σε χωρίς προκάλυψη μισανθρωπισμό δεν μπορώ να υποκριθώ πως το ιδανικό θα ήταν να μην πολωθούμε γιατί ορίζεται ως κακό πράγμα, ώστε να τρέχουμε στα λιβάδια με τις λυτές πλεξούδες μας.
December 13th, 2017 at 12:48
Από τι πάσχεις Πάσχο μου;
December 13th, 2017 at 12:49
@Κόνι. Όπως σου είπα δεν τον γνώριζα, αλλά οι παραπομπές σου με βοηθάνε να γνωρίσω έναν άνθρωπο που διαθέτει common sense και έχει το θάρρος της γνώμης.
Ας πάρουμε ένα τεχνικό θέμα, που ο αστείος αρθρογράφος του luben βάζει επικεφαλίδα «Μανδρατέτοιος εναντίον περιβάλλοντος». Αυτά που λέει ο Μανδρατέτοιος είναι αυταπόδεικτα για όποιον έχει μια στοιχειώδη τεχνική γνώση, αλλά και μια ελάχιστη οικολογική ευαισθησία. Και επειδή η οικολογία είναι αριστερά εξορισμού, ο Μανδρατέτοιος εδώ είναι ο αριστερός και ο lubenακιας εξυπηρετεί τα κοντόφθαλμα κερδοσκοπικά συμφέροντα των πετρελαϊκών, των Τεξανών και των Σαουδαράβων εις βάρος του πλανήτη.
Τώρα στο άλλο άρθρο που μιλάει για την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς και ότι οι δεξιοί δεν πρέπει να ντρέπονται και να συγκροτήσουν νεοφιλελεύθερο μέτωπο, θα διαφωνήσω και θα πω τα εξής:
Δεξιοί: φυσικά και πρέπει να ντρέπονται. Κρατιστές και βολεψιματίες είναι, γιαυτό ασπάζονται τα συνθήματα του βολέματος. Η μερίδα των δεξιών που πιστεύουν στον φιλελευθερισμό και την αξιοκρατία είναι περίπου το 1% του συνόλου των δεξιών ψηφοφόρων. Αυτοί που ψηφίζουν Τζήμερο, Μάνο κλπ
Αριστεροί: είναι ψευδοαριστεροί αυτοί που αναφέρει και δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους αντίστοιχους δεξιούς. Η πραγματική προοδευτική αριστερά δεν τσακώνεται με τον ορθολογισμό και το αυτονόητο – την ορθολογική Δεξιά πρόταση δηλαδή, αλλά την ξεπερνάει προσπαθώντας να οραματιστεί καλύτερες κοινωνίες. Η καρδιά της αριστεράς σήμερα χτυπάει στην Αμερική, στην Silicon Valley.
Αυτά έκανε και ο Κάρολος στις μέρες του. Ο Κάρολος άμα ζούσε σήμερα όχι μόνο δεν θα ψήφιζε ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα τους έτρεχε στα δικαστήρια για clopyright.
Οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί (Τσακνήδες, συνδικαλισταράδες κλπ) πρέπει να πληρώνουν βαρύτατο πρόστιμο κάθε φορά που αυτοαποκαλούνται αριστεροί. Μπερδεύουν το αριστερός με το ηλίθιος, κοπρόσκυλο, κρατικοδίαιτος βολεμένος, κλπ. Θα μπορούσαν για να κάνουν την φιγούρα τους να αυτοαποκαλούνται μοντελοπνίχτες, μεγαλομαμιάδες κλπ, κάτι δηλαδή χωρίς πολιτικές προεκτάσεις, για να μην προκαλούν σύγχυση και μπερδέματα.
December 13th, 2017 at 12:58
@Δία ένα τεχνικό θεματάκι. Διαβάζοντας το ποστάκι σου στην αρχή σου έβαλα ένα κόκκινο χεράκι. Μετά όμως μετάνιωσα και σου έβαλα ένα πράσινο. Τότε αμέσως έσβησε το κόκκινο και μέτρησε μόνο το πράσινο. Επειδή θέλω να σου βάλω και ένα κόκκινο και ένα πράσινο και όχι μόνο ένα πράσινο ή μόνο ένα κόκκινο πως γίνεται να γίνει αυτό; Δεν γίνεται! Δηλαδή αν κατάλαβες έχεις ένα bug!
Virus Jo
December 13th, 2017 at 12:59
Είναι πολύ διδακτικό και συνάμα διασκεδαστικό να παρακολουθεί κανείς τις ad hominem επιθέσεις στον Μανδραβέλη ή τον Βιορίδη ή τον Γεωργιάδη ή δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλον από αυτούς που θεωρούνται κόκκινο πανί για την αριστερή “διανόηση”, χωρίς βεβαίως να διαβάζει (όπως θα περίμενε) έστω ένα επιχείρημα επί της ουσίας για την συγκεκριμένη άποψη που αυτοί που έχουν εκφέρει! Είναι ίδιον της αριστερής και κομμουνιστικής αντίληψης η τοποθέτηση ετικέτας εδώ και (ακριβώς) 100 χρόνια… Η δε μετατόπιση του ερωτήματος από το τι είπε η Μποφίλιου στο “τι εστί Μανδραβέλης” απεικονίζει ακριβώς αυτό τον τρόπο σκέψης…
December 13th, 2017 at 13:03
Θα διαβάσω με προσοχή ό,τι γράψετε στη συνέχεια, αλλά ως άνθρωπος και γάτος σε μια υποσελίδα που έχω φέρει και αυτοεξομολογητικές σκέψεις που θα έπρεπε ίσως να τις κρατήσω ιντερνετικά ανομολόγητες, να μου επιτραπεί να θεωρηθεί πως και ένα σχόλιο που έγραψα για τον ξυρισμένο εγκέφαλο του συγκεκριμένου μεγαλοαρθρογράφου (και για ό,τι εκφράζει ως πρόσωπο στο δημόσιο βίο και πέρα από τα διατεταγμένα γραπτά του), είναι παραπάνω από πολύ για την υγεία.
December 13th, 2017 at 13:14
@gypaetos είναι ευχάριστο που μας εγκαλείς (με εγκαλείς για να μην μιλήσω για λογαριασμό κανενός άλλου) για κάτι σαν “έλλειψη δημοκρατικότητας” που δεν κάνω τον κόπο να διαβάσω για να εισέλθω στον… στοχασμό του Βορίδεος και του Αδώνιδος. Πάω να γράψω μια ανάρτηση για το πρωτοχρονιάτικο του Chess Square.
December 13th, 2017 at 13:37
@Gypaetos
Και ούτε πρόκειται να πάρεις απάντηση… Και φαντάσου να ρωτούσες και για κανα σοβαρό θέμα π.χ Σφαγή Κατύν, ή η συμμαχία και οι παρελάσεις με τους Ναζί στη Πολωνία (https://www.youtube.com/watch?v=HCoxdH44BZw&t=14s). Τότε προφανώς ο ναζισμός δεν ήταν κατάπτυστος. Από τον Ιούνιο του 1941 και μετά χάλασε…
December 13th, 2017 at 14:23
@gyp-J
Υπάρχουν άνθρωποι ακόμη και στην παραδοσιακή αριστερά (ξέμειναν εκεί από σπόντα μάλλον) που προχωράνε σε αναλύσεις και σκέψεις επιστημονικές, σύμφωνες με την κοσμοθεωρία του διαλεκτικού υλισμού, πολύ κοντά στην Θουκυδίδεια ανάλυση (ίσως με μεγαλύτερο βάρος στον οικονομικό παράγοντα).
Πιστεύω για τον Κόνι, πως αφού είναι τόσο καλός λύτης σπουδών, σίγουρα είναι σε θέση να μιλήσει εμπεριστατωμένα και όχι να κρεμάει ταμπέλες και κουδούνια χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Μάλλον το κάνει από έλλειψη χρόνου.
Τα ίδια θεωρώ ότι θα ισχύουν και για τον Δία.
Θα είχε ενδιαφέρον για μια φορά να πιάσουν ένα άρθρο του Μανδρατέτοιου και να το αποδομήσουν μεθοδικά, για να δούμε και εμείς πως σκέφτονται.
Τώρα θεωρώ άδικο να φορτωθεί η αριστερά τα εγκλήματα του Στάλιν (π.χ. Κατίν). Είναι αυτονόητο ότι έπρεπε όλοι οι σημερινοί αριστεροί να αποκηρύξουν τον Σταλινισμό. Όπως δεν μπορούμε να φορτώσουμε τα εγκλήματα του Ναζισμού στον καπιταλισμό (που εξέθρεψε τον ναζισμό). Ίσως πάλι είναι σωστό να τους τα φορτώσουμε και στους δύο μήπως και γίνουν λιγότερο μοβόροι, σαν τον Γκάντι. Στο τέλος μπορεί να γίνουν και vegetarian ή ακόμη και veg!
Ο Μαρξισμός έχει μέσα του κάποια βία διεκδίκησης (επαναστάσεις, πάλη των τάξεων κλπ) αλλά μήπως και η αστική δημοκρατία δεν θεμελιώθηκε κόβοντας τα κεφάλια αυλικών και βασιλιάδων; Οι αλλαγές πολιτευμάτων γίνονται με βία και επανάσταση.
Πάντα ψέγω τους αριστερούς γιατί ενώ κατακεραυνώνουν την Μακρόνησο, κάνουν την πάπια για τα γκούλαγκ. Με την ίδια συνέπεια θα κάνω και το ανάποδο. Ναι να λέμε για το Κατίν, αλλά τι έγινε στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι ή στον βομβαρδισμό της Δρέσδης; Τελικά πολλές φορές σκέπτομαι και το ανάποδο, σαν τον Νίτσε! Μήπως καλά κάνουν και σφάζουν ο ένας τον άλλο, γιατί όλη η ζωή είναι μια Δαρβινική πάλη για επιβίωση;
Στο σκάκι ας πούμε τι θέλουμε; Αίμα, θυσίες, ματ. Τον νουλαδόρο τον απεχθανόμαστε (εκτός ίσως από την ΕΣΣΚΕ).
Τελικά ποιό είναι το πρόβλημα του κομμουνισμού; Ότι δεν πέτυχε! Αν πετύχαινε να φέρει καλύτερο βιοτικό επίπεδο στον κόσμο, δεν θα τους κακίζαμε που σφάξανε τους αντιπάλους τους, όπως δεν κακίζουμε τον αστικό κόσμο που πήρε το χαριτωμένο κεφάλι της Αντουανέτας. Μάλιστα τους δικαιολογούμε λέγοντας και ένα σωρό σαχλαμάρες για παντεσπάνια και τέτοια (γνωρίζετε ότι η Αντουανέτα ήταν εξαιρετικός άνθρωπος με τεράστιο φιλανθρωπικό έργο και ποτέ δεν έδειξε ιδιαίτερη προτίμηση στο παντεσπάνι).
December 13th, 2017 at 14:39
Συμφωνώ στο 90% όσων λες. Η ουσιώδης διαφορά Δρέσδης/Χιροσίμας με Κατύν/Συμφωνία Ρίπεντροπ-Μολότωφ (για κοινή εισβολή στην Πολωνία) είναι ότι στην 1η περίπτωση οι θύτες με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο έχουν αναγνωρίσει το έγκλημα. Τουλάχιστον αυτή η πλευρά δεν είναι τόσο δογματική.
Στη 2η περίπτωση με όσους αριστερούς έχουν δοκιμάσει να πάρω σχόλιο δεν τα έχω καταφέρει.Ίδιώς για το Κατύν είχαν κάνει και τη φιλότιμη προσπάθεια να το φορτώσουν στους Ναζί.
December 13th, 2017 at 18:04
@J
Για τον Κατύν, αν δεν ξεγελιέμαι, αποκαλύφτηκε σχετικά πρόσφατα ότι πρόκειται για σταλινική θηριωδία. Και μάλιστα στο απεχθές στυλ «προληπτικής εξόντωσης».
Δεν νομίζω ότι άνθρωποι σαν τον Δία και τον Κόνι θα διστάσουν να καταδικάσουν το συμβάν. Ο Δίας εξαντλεί την σκληρότητα του μέχρι κάνα ban στις πλάκες του Jo και σε κάναν Παζολίνι.
Προσωπικά ήμουν πολύ φανατικός κομμουνιστής στην εφηβεία. Όταν διάβασα πρώτη φορά για γκούλαγκ (από συνέντευξη του Γκάρι) νόμιζα ότι πρόκειται για φαντασιώσεις του Κασπάροβ λόγω elo overdose. Θέλει ένα κάποιο χρονικό διάστημα για να αφομοιώσεις την ιστορική αλήθεια.
Καθότι την ιστορία την γράφουν οι νικητές, η προσπάθεια εξόντωσης αμάχων πάνω στην οποία βασίστηκε η στρατηγική του Β ΠΠ δεν καταδικάστηκε ούτε από τους Συμμάχους. Ας πούμε για το Ναγκασάκι δεν παραδέχονται ότι ήταν λάθος. Πόσες φορές έχουμε δει ντοκιμαντέρ για το Αουσβιτς και πόσες για το Ναγκασάκι;
https://www.youtube.com/watch?v=KtJhy4TmUo0
Τελικά αυτό που συμβαίνει είναι ότι η απεριόριστη βία δικαιολογείται ιστορικά όταν υπάρχει προσπάθεια να αλλάξει το στάτους κβο. Η βία είναι σαν την ενέργεια που χρειάζεται για να γίνει μια χημική αντίδραση. Από την άλλη ισχύει ο νόμος της δράσης – αντίδρασης. Η βία της μιας πλευράς φέρνει την βία και από την άλλη και αυτό συνεχίζεται στο διάστημα της σύρραξης. Οι ναζί θέλανε να αλλάξουν τον κόσμο, οι Σύμμαχοι να τον διατηρήσουν στο παράδειγμα μας.
Αυτό που κρίνει τα καθεστώτα, τα κράτη και γενικά τα συστήματα διακυβέρνησης είναι η δυνατότητα τους να είναι αρεστά σε αυτούς που έχουν την δύναμη να τα αλλάξουν. Αν δεν είναι αρεστά θα βρισκόμαστε συνέχεια σε καταστάσεις εξέγερσης, μέχρι να αλλάξουν και να κριθούν αποτυχημένα από τους επόμενους.
Π.χ. Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το 1400 ήταν επιτυχημένη, πήραν την Βαλκανική για πλάκα. Ανεξιθρησκεία, ασφάλεια, ελεύθερο εμπόριο.
Από το 1700 μένουν πίσω τεχνολογικά, δυσαρεστούν την αστική τάξη, κάθε λίγο και λιγάκι επαναστάσεις… Κάποια στιγμή κατέρρευσαν.
Το ίδιο συνέβη με τους Σοβιετικούς.
Όταν ο Μαρξ και ο Τρότσκι είπαν ότι δεν γίνεται κομμουνισμός σε ένα κράτος, αυτό που ίσως κατανόησαν είναι ότι ο κομμουνισμός είναι ένα σύστημα που υπολείπεται σε οικονομική αποτελεσματικότητα από ένα καπιταλιστικό. Έτσι κάποια στιγμή οι δυσαρεστημένοι πολίτες-καταναλωτές θα το γκρεμίσουν.
Ωστόσο το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: Θα πρέπει να έχουμε μόνο οικονομικά κριτήρια στην υιοθέτηση ενός συστήματος;
Τέλος η μακροημέρευση της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας βασίζεται στην ευελιξία της. Δίνει βιοτικό επίπεδο στους υπηκόους, αλλά αφήνει και τον σύμμαχο και τον εχθρό να αναπνεύσει. Δεν βάζει αγκυλωτό στην Ακρόπολη, ούτε στην Κόκκινη Πλατεία. Ανοίγει MCDonald. Αφήνει ακόμη και τον Κινέζο να μπει στην GATT και ας έχει αρχικά ζημία η δική του οικονομία. Και έτσι λειτουργεί σαν βαλβίδα εκτόνωσης. Οι Αμερικάνοι αποδείχθηκαν οι μαιτρ δημιουργίας σταθερών συστημάτων, μαθαίνουν από τα λάθη τους και γιαυτό ηγούνται.
December 14th, 2017 at 08:39
Πριν δύο μήνες κυκλοφόρησε το βιβλίο του σκακιστή και συγγραφέα Χρήστου Κεφαλή ‘Υπόθεση Κατιν’ από τις εκδόσεις Επίκεντρο.Αξίζει να το διαβάσει κανείς από όποια οπτική γωνία και αν βλέπει ο ιστορικό γεγονός.
December 14th, 2017 at 09:12
Ωραίο βιβλίο (όπως και όλα του Philip Kerr με πρωταγωνιστή τον Μπέρνι Γκούντερ), το οποίο βασίζεται στο ιστορικό γεγονός της σφαγής του Κατίν, είναι “ο άνθρωπος χωρίς ανάσα”, εκδόσεις Κέδρος. Και ταινία του Αντρέι Βάιντα υπάρχει, δεν λέει πολλά όμως αυτή.
December 14th, 2017 at 09:29
Και για να απαντήσω και σε αυτό που έγραψε ο J, η ουσιώδης διαφορά μεταξύ Κατίν και Δρέσδης/Χιροσίμας είναι νομίζω όχι αυτή που λες, αλλά ότι για τους βομβαρδισμούς υπήρχε μία λογική (λογική της ηθικής του πολέμου), ότι εξυπηρετούσε είτε λόγους αντεκδίκησης και αντιποίνων για τη μάχη της Αγγλίας και τους εκεί βομβαρδισμούς που προηγήθηκαν (περίπτωση Δρέσδης και λοιπών γερμανικών πόλεων που ισοπεδώθηκαν) είτε απέτρεπε περαιτέρω αμερικανικές απώλειες (Χιροσίμα/Ναγκασάκι). Αντιθέτως η σφαγή του Κατίν ήταν παντελώς απρόκλητη και αδικαιολόγητη.
December 14th, 2017 at 13:40
Για να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου, και η προληπτική εξόντωση του αντιπάλου, όσο αποτρόπαια και αν είναι, είναι μέσα στην «ηθική» του πολέμου.
Μάλιστα προς υπεράσπιση του Ιωσήφ, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι εκτέλεσε αξιωματικούς του πολωνικού στρατού με τρόπο στρατιωτικό (εκτέλεση με όπλο) και δεν εξαΰλωσε αθώα γυναικόπαιδα όπως οι Σύμμαχοι στην Δρέσδη ή οι Αμερικάνοι στο Ναγκασάκι.
Θυμίζει λίγο τον Ιουστινιανό στον Ιππόδρομο, που με δόλο εξόντωσε τους επικείμενους επαναστάτες ή ίσως τους Πέρσες του Αρταξέρξη που εξόντωσαν τον Κλέαρχο τον στρατηγό των «Μυρίων» του Ξενοφώντα.
December 14th, 2017 at 15:33
Μα τι προληπτική εξόντωση, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τους είχαν, ποιος ήταν ο κίνδυνος; Για σφαγή αιχμαλώτων επρόκειτο… Άσε που τελικά, όταν τα έσπασε ο Στάλιν με τους Ναζί, οι 22.000 σίγουρα έλειψαν από την πολωνική αντίσταση (άρα ούτε αντίπαλοι ήταν τελικά)!
GOJ δεν λέω ότι καλά έκαναν και βομβάρδισαν την Δρέσδη ή το Ναγκασάκι, απλά λέω ότι υπήρχε κάποια εξήγηση ή “δικαιολογία”, όσο δίκαιη ή μη δίκαιη κι αν την κρίνουμε εμείς μετά από 75 χρόνια. Το Κατίν ήταν όμως καθαρά μια εντελώς αδικαιολόγητη εκτέλεση αιχμαλώτων σαν πολλές άλλες που συνέβησαν στον β ΠΠ αλλά σε τεράστια κλίμακα!
December 14th, 2017 at 17:22
Εξ ορισμού η εκτέλεση αιχμαλώτων είναι πράξη απολίτιστη. Και η μαζικότητα των Σταλινικών δολοφονιών είναι κάτι το συγκλονιστικό. Δεν αντιλέγω σε αυτά.
Τότε όμως θεωρούσαν τους Πολωνούς εχθρούς.
Να δώσω και μια άλλη ιστορική αρκετά άγνωστη παράμετρο, για την εχθρότητα των Σοβιετικών κατά των Πολωνών.
Όταν πήραν τα πάνω τους οι Μπολσεβίκοι, λίγο μετά την επανάσταση του 1917 και άρχισαν την επέκταση προς την Ευρώπη, προσπάθησαν να κινητοποιήσουν τις προλεταριακές μάζες των γειτονικών κρατών για να δημιουργήσουν μαζί το Σοβιετικό έθνος. Η Μαρξιστική θεωρία ήταν ξεκάθαρη, όπως μας λέει και ο Underdog. Δεν ενδιαφερόταν για την υπερίσχυση σε μια χώρα, αλλά για την παγκόσμια εξάπλωση του κομμουνισμού.
Εκεί που σκόνταψαν και έφαγαν τα μούτρα τους ήταν λίγο έξω από την Βαρσοβία. Οι Πολωνοί εργάτες τελικά δεν είδαν την Σοβιετική επέλαση σαν μια ταξική επανάσταση, αλλά σαν μια ιμπεριαλιστική ενέργεια ενός άλλου έθνους εις βάρος της πατρίδας τους.
Αυτό δεν το ξεχάσανε οι Σοβιετικοί, ούτε ο Στάλιν. Ένας άνθρωπος που δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να εκτελέσει τους πιο παλιούς του συντρόφους και τους πιο πιστούς του συνεργάτες, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να ξεκληρίσει τους αξιωματικούς του εχθρικού Πολωνικού στρατού.
Οι Πολωνοί για τους Ρώσους δεν ήταν ένα ακόμη έθνος. Ήταν ιστορικός εχθρός. Ήταν αυτοί που ανέκοψαν το πρώτο κύμα της κομμουνιστικής επέκτασης. Γιαυτό (Cut)ιν.
December 14th, 2017 at 19:35
Πρόσθεσα την σημείωση 31.
December 14th, 2017 at 19:37
Όταν -συλλογικά πάντα- αποφασίσουμε πως θα ολοκληρωθεί η συζήτηση για τους αξιόλογους και βαθείς στις σκέψεις κυρίους Πάσχο Μανδραβέλη και Μάκη Βορίδη απεσταλμένους στο Κατίν, αλλά για μην με πείτε μονομερή και για τον στρατάρχη Ζούκοφ και τον Βιατσεσλάβ Μολότοφ να εκτελούν σχεδιασμούς για βομβαρδισμούς χωρών και αμάχων στο αρχηγείο του αμερικανικού πενταγώνου και μυθικής αξίας ντιλ πολεμικής βιομηχανίας στο χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ, μια ειδοποίηση θέλω, να αρχειοθετήσω τη σελίδα και να ξεκινήσουμε με αναρτήσεις και σχόλια στις Προσωπικές Σημειώσεις σε τάμπουλα ράζα.
Ό,τι θα υπάρχει στη σελίδα Προσωπικές Σημειώσεις μέχρι και τη σημείωση 31 -αναρτήσεις και σχόλια- θα πάει σε σελίδα ευρετηρίου και θα ενδιαφέρει μόνο τον μελλοντικό ερευνητή αρχείου, θα καταστραφούν όλα, κάτι σαν Στάλιν στο Κατίν ή παραστατικότερα σαν εικονογραφία, βόμβα Ναγκασάκι του skakistiko.
December 14th, 2017 at 19:39
Εντάξει J έχεις δίκιο, είχα άδικο. Οι αριστεροί δεν καταδικάζουν το Κατίν. Το πολύ πολύ να βάλουν την υπόθεση στο αρχείο.
December 15th, 2017 at 11:46
Αν και καθυστερημένα λόγω δουλειάς: “μικροαστικά κριτήρια”για την επαγγελματική επιτυχία του καθενός (πόσο μάλλον του Μαρξ) δεν υπάρχουν. Αν θεωρείς ότι όλοι οι υπόλοιποι μικροαστοί ενστερνίζονται τα δικά σου κριτήρια (το εξής ένα: το εισόδημα, όπως προκύπτει από όσα γράφεις) να σε ενημερωσω ότι δεν είναι έτσι. Πολλοι μικροαστοί πχ θεωρούν τον ντβορέτσκι πετυχημένο κι ας μην πλούτισε.
Τα υπόλοιπα περι νεομαρξισμού από άτομα που υποστηρίζουν ανάλγητες κοινωνικοοικνομικές πολιτικές και υιοθετούν τη φυσική επιλογή ως κονωνικό μηχανισμό τα θεωρώ αστεία (σε περίπτωση που δεν έκανες πλάκα).
Περιμένω να αναγάγεις και αυτό το σχόλιο επί προωπικού με ανάλογα υπονοούμενα
December 22nd, 2017 at 12:08
Ο Αλεξάντερ Γέβτιτς είναι υπαρκτό πρόσωπο και ο κεντρικός ήρωας του αξιόλογου βιβλίου του Έγιαλ Πρες.
Με αφορμή την κεντρική ανάρτηση για τα σκακιστικά τουρνουά του Μπουγκόινο πρόσθεσα την σημείωση 32 που είναι η μόνη έως τώρα που δεν είναι προσωπική, αλλά είναι του δημοσιογράφου Μ. Μητσού.
Με την 32 κλείνουμε τη σελίδα Πρ. Σημειώσεις για το 2017, οι αναρτήσεις θα μπουν όλες σε αρχείο και θα ξεκινήσουμε σε λευκό χαρτί.
December 31st, 2017 at 09:27
Έλεγα να στείλω προσωπικές ευχές τώρα το πρωί της παραμονής και χάθηκα που, οπότε διαλέγω το “εργαστήριο” των Προσωπικών Σημειώσεων 🙂
December 31st, 2017 at 15:38
Στο εργαστήρι ακόμα πιο καλοδεχούμενες είναι, ευχαριστώ και καλή χρονιά!