Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Ιουλίου-Αυγούστου 2017 εδώ

Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου-Νοεμβρίου 2017 εδώ

Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Δεκεμβρίου 2017 – Φεβρουαρίου 2018 εδώ

Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Μαρτίου – 14 Μαϊου 2018 εδώ

Το αρχείο με τις προηγούμενες 15 Μαϊου 2018 – 15 Ιανουαρίου 2019 εδώ

Οι μικρές αναρτήσεις στις Στιγμές είναι πολύ συχνές, αλλά χωρίς εξωτερική ειδοποίηση από την κεντρική σελίδα του σάιτ.

28-2-2020
[ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;]
Όταν ήμουν μικρή, διάβαζα κάθε βιβλίο τόσες πολλές φορές που σχεδόν το μάθαινα απ’ έξω. Τα βιβλία όμως που μπορούσα να τα απαγγείλω ολόκληρα από μνήμης χωρίς να χάσω ούτε κόμμα, ήταν Το νησί των θησαυρών και Το καπλάνι της βιτρίνας. Έτσι πέρασε η ζωή μου, με πειρατικά γιο χο χο από τη μια, και καβάλα στο καπλάνι να ταξιδεύω για την Ισπανία του 36 από την άλλη. Και την Άλκη Ζέη τη λατρεύω.

Είχα δει λοιπόν το ντοκιμαντέρ “ο μεγάλος περίπατος της Άλκης” όπου η Άλκη Ζέη έλεγε πολλά ωραία πραγματάκια, δροσερά, πιπεράτα, αλλά είπε και ότι μπέιμπι σίτινγκ στο γιο της στη μόσχα έκανε ένας νεαρός φοιτητής που χρειαζόταν τα χρήματα…. τον έλεγαν Αντρέι Ταρκόφσκι. Μετά είπε, και ξεκαρδίστηκε στα γέλια, ότι στο Παρίσι επειδή δεν είχαν καθόλου λεφτά, ο Ντασέν τους έβαζε όλους κομπάρσους σε ταινίες, δικές του και άλλων, κι έτσι ο γαλλικός κινηματογράφος της εποχής είναι γεμάτος έλληνες κομπάρσους. Και όταν ήρθε η στιγμή να πει γιατί, παρότι τους είχε προταθεί, δεν έφυγαν με το mataroa το 1945 για τη Γαλλία ώστε να γλιτώσουν τις πολιτικές διώξεις, είπε “το τελευταίο βράδυ το Γιώργο δεν τον άφησε το κόμμα κι έτσι δε φύγαμε”. Αυτό μόνο είπε.

Σε ένα μπαράκι στο Χαλάνδρι παρουσίαζε μια άλλη φορά το βιβλίο της και την τραμπούκισαν κάτι τζάμπα επαναστάτες, κι εκείνη γέλασε, εγώ πάντως παντρεύτηκα στα γρήγορα για να μπορέσω να πάω με το Γιώργο στο Παρίσι και μετά του είπαν μην πας. Τζάμπα γάμο έκανα, είπε.
(Γεωργία Κανελλοπούλου)

22-2-2020
Ο σταρ μαέστρος Θόδωρος Κουρεντζής με την ορχήστρα MusicAeterna (ουτοπική κατά μια ματιά) που έχει δημιουργήσει στην απομακρυσμένη και παράξενη πόλη Περμ της βόρειας Ρωσίας, δηλώνει αθεράπευτη αγάπη ζωής για τον Μότσαρτ (“ο καθένας είναι μαθητής μπροστά στον Μότσαρτ”) και ηχογραφεί, σε αυτό το βίντεο 11 λεπτών, την εύθυμη όπερα “έτσι κάνουν όλες” – όλοι είναι χαζοί στις κωμικές όπερες του συνθέτη και ταυτόχρονα η σύνθεση όλων των στοιχείων είναι μεγαλειώδης, λέει. Και η πιο σημαντική μουσική πάντα μπαίνει στα τελείως ευτελή μέρη του λιμπρέτου, της υπόθεσης.

2-7-2019
Έχει διασωθεί πως το 1936 πολλοί λαϊκοί άνθρωποι την λέγανε (και) καλοκαιριά στην Αθήνα και τον Πειραιά στον κοινό λόγο, δεν ήταν εύρημα που σκαρώθηκε για ένα τραγούδι η λέξη.
Χάθηκε οριστικά στην μεγάλη περιπέτεια των λέξεων στο χρόνο, όμως η μεταγενέστερη διάσημη φωτογραφία στη μονοκατοικία της Κοκκινιάς και η ιδιότυπη φωνή του Μάρκου Βαμβακάρη μένουν.
Το “μικρό μου” το έχει πει και σε άλλα τραγούδια (“νόστιμο τρελό μικρό μου μελαχρινό μου” κ.ά.), νομίζω πάντα με ακαθόριστο χρώμα πικραγάπης.

8-6-2019
“Tell them Vasiliy is breathing”. Η απαγορευμένη ζώνη του Τσερνόμπιλ την οποία με την εγκατάλειψη από τον άνθρωπο επανέκτησε η άγρια φύση, εμφανίστηκαν ζώα που θεωρούνταν εξαφανισμένα από την Ευρώπη και πώς να το ξέρουν, υπόκεινται στις φθίνουσες αλλά ακόμα ενεργές συνέπειες. Κανείς δεν ξέρει τι μυστικό δρόμο ακολούθησαν από τις ασιατικές στέπες ή αν ζούσαν κρυμμένα και αθέατα στα γύρω δάση. Ίσως σημαίνει κάτι ωστόσο πως η άγρια ζωή συνεχίζεται μέσα στην ζώνη – θα είναι λιγότερο εχθρικό περιβάλλον μάλλον από την κοινή ανθρώπινη φυσική παρουσία. Άθικτα και τα αγάλματα του Λένιν, μπρούτζινα σκηνώματα της ιστορίας, που έχουν αποκαθηλωθεί από τις υπόλοιπες περιοχές. Ηρωικές καταθέσεις λιγοστών επιζώντων που είχαν ρισκάρει τα πάντα (μερικοί είχαν επιλογή φυγής) για να μετριάσουν, όσο μπορούσαν, την πέρα από κάθε έλεγχο εξάπλωση του απόκοσμου.
https://www.theguardian.com/environment/2019/jun/07/chernobyl-now-i-was-not-afraid-of-radiation-a-photo-essay?fbclid=IwAR1u5FAo95SpU-uloT11y2gL5w86fAulys04yeDiEQQJaUO5yl0OhylxaVM

26-3-2019

Η πιο τρεμάμενη…

18-3-2019

O κόσμος είναι μικρότερος απ’ ό,τι συχνά νομίζουμε. Το γεγονός πως κάθε στιγμή που μιλάμε υπάρχουν βαριά διαταραγμένοι -ή όχι και τόσο διαταραγμένοι, όμως διαφορετικής απαίτησης κουβέντα- που σε σπίτια και σε γκαράζ αυτοκινήτων γυαλίζουν τα όπλα τους προετοιμάζοντας την μεγάλη τελική επίθεση της υπέρτατης δόξας της ζωής τους ποτέ δεν μπόρεσα να πειστώ πως είναι κάτι που αποσυναρμολογείται διακριτά από το φαινόμενο της φυλετικής παράνοιας που μένει στις γνώριμες καθημερινές παρόλες μίσους. Οι τόσοι πολλοί, διπλανής πόρτας, φορείς της αρρώστειας, δεν θα “τρελαθούν” ποτέ.

Και σίγουρα πολύ ελάχιστοι ανάμεσά τους θα δουν σαν ήρωες τους θολωμένους νεοναζί οι οποίοι κάπου στη γη σήκωσαν την πράξη κάθαρσης πάνω τους (και) για εκείνους όμως. Ειδήσεις από μακρινές χώρες που δεν ξέρουμε τίποτα για αυτές, κοινωνικό σχόλιο που ακολουθεί αλλά στενεύει σε κατανόηση ταινίας δράσης, διαφημίσεις, στις 9 το ματς. Διότι εκείνοι παίζουν με την κανονικότητα, οι νοσηρές μισάνθρωπες κραυγές τους, καταλαβαίνουν οι ίδιοι θαυμάσια, πως αποτελούν απλά το αντιηρωικό, το θεσμικό, το λιγότερο φλογερό, το νοικοκυρεμένο μέρος του τοπίου. Η φωτ. από το American History X – 1988.

9-3-2019

Ο καιρός είναι πιο γρήγορος από ποτέ, πιο φουριόζος δεν ξαναφάνηκε από τότε που μπορεί να θυμάται ένας χιλιοαιωνόβιος εξωτερικός παρατηρητής του μεγεθυμένου κουτιού του πειράματος με τη γάτα. Τα γεγονότα μυριάδες ανταγωνίζονται με φρενίτιδα στην ελεύθερη αγορά. Δίνονται ευκαιρίες στο καθένα γεγονός, αν εκείνο διαθέτει θέληση, λίγη εφευρετικότητα και την αληθινή δίψα για σαξές. Ευκαιρίες, το αν θα κερδίσουν και ποια θα κερδίσουν, άλλη ιστορία που φέρνει και σε χάος. Έως και το ανέκδοτο ενός μαφιόζου δημάρχου-κονφερασιέ μπορεί να ξεκινήσει ξυπόλητο και άσημο και να ζήσει ύστερα ένα δικού του είδους αμέρικαν ντριμ επιτυχίας. Όλα αυτά έχουν πολλή κίνηση και είναι καλά ή έστω προτιμότερα από ό,τι ορίζεται βραδύ και λειψή καταγραφή ως προηγούμενο, οι ολικές αποκαθηλώσεις θέλουν λίγο σπρώξιμο μόνο γιατί παλιακές που έφτασαν, έτσι που τις τοποθέτησαν απροετοίμαστες στο απαιτητικό γήπεδο, μείνανε κάπως πίσω στην κούρσα. Τα ακίνητα προάστεια, 1882-83, του Σερά.

27-2-2019

Κι έτσι άρχισε να κατακάθεται ο άνεμος. Γλαστρούλες, ξεχασμένα βρακιά (που τι γύρευαν στο μπαλκόνι!), τραπεζοκαλύμματα αφημένα από το καλοκαίρι, παντόφλες βεράντας και τρύπια μαξιλάρια στο πεζοδρόμιο είδα, ελάχιστα αλήθεια, όχι κάνας σωρός – και μέσα σε όλα αυτά ούτε ένα πραγματικό βαθιά κρυμμένο άπλυτο στη φόρα δεν εμφανίστηκε, βαρύ-βαρύ, όχι πως μπορεί να ενδιαφέρει πραγματικά κανέναν, αλλά να έτσι, να έφερνε λίγη περιπαιχτική ή συνωμοτική ποικιλία. Πιν. The South-West Wind by Giovanni Fattori.

15-2-2019

Ένας άνεργος 60χρονος ξυλουργός στο μουντό Νιουκάστλ του αγγλικού βορρά που ανάμεσα στα άλλα που συμβαίνουν, μέρη μιας καθημερινότητας που βιώνεται στην άκρη του γκρεμού, δεν ξέρει να γράφει σε κομπιούτερ, σε έτος 2016, και έτσι δεν μπορεί να υποβάλλει επαρκή δήλωση για το επίδομα της πρόνοιας. Ξέρει όμως να γράφει στους τοίχους των πόλεων (ή αναγκαστικά το μαθαίνει) και όλα αυτά γίνονται στην θαυμάσια ταινία του Κεν Λόουτς “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ”. Δεν κουράστηκε ο Λόουτς στα 80+ του να παράγει πολύ σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές ταινίες και να αισθάνεται την ιστορία καθώς και την μικρή αποσπασμένη ιστορία στη διάρκεια της εξέλιξής τους.

14-2-2019

Δυο κρυπτικά αγαλματίδια του τάχα μου σκανταλιάρικου θεού στο κέντρο της Αθήνας – στο Ζάππειο και στην πίσω αυλή της Αρχιεπισκοπής. Τίποτα απαισιόδοξο αλλά απαιτούμενη μνεία στις αιώνιες αντεστραμμένες όψεις των ίδιων πραμάτων, που η συνήθεια και η μανιέρα συχνά απωθεί τη μια όψη, βουτώντας το κεφάλι στην άμμο. Απόμαχες θεότητες θα είναι που τους τελειώσαν οι ωραίες παλαβομάρες και οι αναστατώσεις που προκαλούν στους ανθρώπους, δεν υπάρχει ούτε καν ένα τόξο για να το δείχνουν σαν διασωσμένο κειμήλιο, καθώς το πρώτο αγαλματάκι είναι καμπουριασμένο και περίλυπο σαν να συλλογιέται και το δεύτερο λαθραίο και πεταμένο, ούτε που απασχολεί κανέναν, σίγουρα θα σπάσει σε κομματάκια από το συνεργείο στο πρώτο συμμάζεμα.

Οι φωτογραφίες είναι από chichimdou η πρώτη και Ιωάννα Μόρο η δεύτερη. Του Ζαππείου το αγαλματάκι είναι δημιουργία του γλύπτη Γεώργιου Βρούτου κι έχει τίτλο «Ο έρωτας που έσπασε το τόξο του», το δεύτερο δεν ξέρουμε, ας το θεωρήσουμε αδέσποτο.

13-2-2019

Όλα όσα κουράστηκε να θέλει.

11-2-2019

Από την Ολλανδία βγήκε στις αρχές του 2000 ένα υπέροχο σχήμα, η Forgotten Fish Memory Orchestra. Τίποτα δεν ήταν τροχιοθετημένα σίγουρο όπως άλλωστε αρέσει στην τέχνη. Μουσικές σύγχρονες, παραδοσιακές, αρχαίες, βαθιά συγκινησιακές, ελεύθερες, αναποδογυρισμένες, ώριμα πειραματικές – σε όλα τους κομμάτια τα ξεχωριστά και στην ενότητά τους. Και εισαγωγή σπάνιων οργάνων με δομικό και κατεδαφιστικό συνάμα ρόλο. Κάπου συναντήθηκαν, κάπου διαλύθηκαν, κάπου το κάθε μέλος πήρε αυτόνομη πορεία, forgotten πια καθώς ούτε το σάιτ τους δεν υπάρχει πια – ίσως το αγόρασε καμιά ενυδρειοεμπορική.

Εδώ διασκευάζουν τον Σατί, τον μεταφέρουν, λένε, στη μικρασία (ένα μουσικής γραφής λογοπαίγνιο που διαλέγεται στα ίσα και με τον γεωγραφικό χώρο) και μαζί με τη μουσική φτιάχνουν ένα βίντεο θαυμάσιας θεατρικότητας με τις μάσκες τους που κατακερδίζουν την ασφυξία, γενικώς.

9-2-2019

Πέθανε στα 82 του στην Αγγλία ο υπέροχος Άλμπερτ Φίνεϊ, κινηματογραφικός ηθοποιός όπως τον ξέραμε κυρίως, αλλά και θεατρικός σεξπιρικός. Θα τον θυμόμαστε για τους σπουδαίους ρόλους του σε πολύ καλές ταινίες όπως το “Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές”, αλλά περισσότερο για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο “Κάτω από το Ηφαίστειο”. Ο Τζον Χιούστον παίρνει το κλασικό βιβλίο του Μάλκομ Λόουρι και φτιάχνει το 1984 (τρία χρόνια πριν το θάνατό του) μια κλασική πλέον ταινία, με τον Άλμπερτ Φίνεϊ και την Ζακλίν Μπισέ. Ο αυτοκαταστροφικός αλκοολικός υποπρόξενος σε μια απομακρυσμένη ασήμαντη επαρχία στο Μεξικό, κατεβαίνει στην κόλασή του, στο ηφαίστειο, φορώντας το λινό κοστούμι του, την ημέρα της γιορτής των νεκρών. Όλα αυτά παραμονές Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη. Τραγούδησαν και τα Διάφανα Κρίνα αυτή την μικροϊστορία αιωρούμενων στο ψυχικό κενό ανθρώπων – που γινόταν μέσα στη φωτιά της Ιστορίας:
«Φύσα την καρδιά μου στην Οαχάκα
Ξέρω αργά ή γρήγορα πως θα χαθώ
Υβόν, μακριά σου δεν μπορώ να πάρω ανάσα
Μα θα διαλέξω εγώ πώς θα καταστραφώ.»
Και η φωτογραφία…

8-2-2019

Τώρα κάτι εξαιρετικά, μοναδικά διαφορετικό. Ξέρετε γιατί οι  Ρωμαίοι έδιναν τόσο μεγάλη σημασία στην πτήση των πτηνών, για τις μαντείες και τους οιωνούς τους;
Διότι στην Ιταλία και στην Ισπανία είναι πολύ συνηθισμένο αυτό το φαινόμενο: δεκάδες χιλιάδες πουλιά να κάνουν ταυτόχρονα όλες αυτές τις κινήσεις με τα ασυνήθιστα σχήματα στον ουρανό.

2-2-2019

“The world was hers for the reading.”
“Η γριά γυναίκα που διαβάζει”. Από το 1631, στο Ρεϊκσμουζέουμ του Άμστερνταμ. Οι τρομερές ανθρώπινες μορφές του Ρέμπραντ και οι ιδανικοί φωτισμοί, σε μια χώρα με το φως λιγοστό και πολύτιμο. Πιστεύεται πως πρόκειται για την προφήτισσα Άννα που εμφανίζεται στην Ιερουσαλήμ σε μια μικρή περικοπή στο κατά Λουκά – “προβεβηκυία εν ημέραις πολλαίς”. Κατά μια άλλη εκδοχή ο ζωγράφος αποτύπωσε έως την αθανασία τη μητέρα του.

30-1-2019

Εδώ, απλά περιμένουμε την άνοιξη.

29-1-2019

Παραήταν μεγαλοφυής ο Ταρκόφσκι για να έφτιαχνε μια αντιπολεμική ταινία με επική πνοή. Το καλλιτεχνικό σύστημα της χώρας του δεν θα είχε αντίρρηση καμία, αλλά εκείνος ήταν από άλλη ιστορία – πιο ζόρικη. Στα “παιδικά χρόνια του Ιβάν” του 1962, νεαρός και μόλις βγαλμένος από την σοβιετική σχολή κινηματογράφου, βασίζεται σε τέσσερα όνειρα του 12χρονου Ιβάν και συζητά για τον βίαιο τερματισμό της παιδικής ηλικίας. Με τα όνειρα άλλωστε ήταν φτιαγμένες όλες του οι ταινίες γιατί και ο ύστερος Ταρκόφσκι έγινε απίστευτα εσωτερικός, αλλά πάντα εκεί πατούσε. Παρότι ο μικρός ορφανός πρωταγωνιστής, μη έχοντας τίποτα άλλο να χάσει, κατατάσσεται στο μέτωπο, ο σκηνοθέτης εμμένει με τις εικόνες του και τους διαλόγους πως ο πόλεμος δεν έχει τίποτα το ηρωικό, μόνο λάσπη και αποσύνθεση. Συζητά την ανικανότητα του Ιβάν να ζήσει με οποιονδήποτε τρόπο. Αντιστικτικά παρεμβάλλονται φυσιολογικές παιδικές σκηνές του Ιβάν πριν τον πόλεμο.

Την ασύμμετρη σε έκταση συζήτηση ασφάλειας και πολυτελείας που δεν ξέρω πώς προέκυψε για το αν πρέπει να δημοσιεύονται εικόνες από το νέο ολοκαύτωμα στη Συρία μπορείς να την προσπεράσεις. Δεν υπάρχει λόγος να φιλονικείς. Από κει και πέρα η συνείδηση του καθενός, όπως ορίζεται ανά περίπτωση. Μένει όμως με σιγουριά ότι πίσω από το κοπαδιαστό ανώνυμο αράδιασμα θυμάτων και προσφυγικών αριθμών κινούνται πάντα πραγματικές ιστορίες, μη αριθμητικές όσο δεν γίνεται.

19-1-2019

Από την ταινία Sur (“ο νότος”, 1988) του Σολάνας, μια ερημική ψυχική περιπλάνηση ενός πολιτικού κρατούμενου της τρομαχτικής χούντας του στρατηγού Βιντέλα, νύχτα στο Μπουένος Άιρες. Που ξεκινά το απόγευμα της αποφυλάκισής του, με την παράδοση της εξουσίας στους πολιτικούς. Προσπαθώντας να καταλάβει, αν καταλάβει τι βρήκε, δεν επιστρέφει στο σπίτι του – το αφήνει για το χάραμα.
Πέρα από τα υπόλοιπα, δηλαδή ο πολιτικός κινηματογράφος στα καλύτερά του συνδεμένος με τον άνθρωπο-μονάδα και τις ερωτήσεις που όπως ξέραμε από παλιά μονάχα ο ένας άνθρωπος μπορεί να θέτει, μένει η υπέροχη φωτογραφία και οι μουσικές, πραγματικές νότιες παράλληλοι, του Άστορ Πιατσόλα. Την δημιουργία του 1988, παγκόσμια συνεισφορά στη μνήμη, ακολουθεί και η βαριά ιστορία του 1991 που ο Σολάνας δέχτηκε επίθεση από νοσταλγούς και έμεινε παράλυτος στα πόδια.
Η ταινία ήταν από την αρχή αφιερωμένη και στον κουρδικής καταγωγής διωκόμενο σκηνοθέτη Γιλμάζ Γκιουνέι που είχε πεθάνει το 1984 και που στα τουρκικά το επίθετό του σημαίνει επίσης νότος.

16-1-2019

Μα πάντα συλλογίζονταν τη μακρινή του χώρα και τα νησιά που ‘ναι γεμάτα θρύλους, τα Λοφούτεν [Νίκος Καββαδίας, Ο πιλότος Νάγκελ
Στον ποιητή Ν. Ράντο].
Τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2004 οι κάτοικοι του Σβολβάερ [η άτυπη πρωτεύουσα των νησιών] κάλεσαν τους Nurse With Wound, τον Στίβεν Στάπλετον και τον Κόλιν Πότερ να κάνουν τρεις εκπομπές στο τοπικό σταθμό Lofotradioen, φτιάχνοντας μουσική από ό,τι ήχους άκουγαν στα Λοφούτεν. Το αποτέλεσμα ήταν ένα διπλό CD με τίτλο “Shipwreck Radio”. Ενα δείγμα από τις παράξενες μουσικές που φτιάχνουν οι Nurse With Wound.