Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Ιουλίου-Αυγούστου 2017 εδώ

Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου-Νοεμβρίου 2017 εδώ

Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Δεκεμβρίου 2017 – Φεβρουαρίου 2018 εδώ

Το αρχείο με τις προηγούμενες 15 Μαϊου 2018 – 15 Ιανουαρίου 2019 εδώ

Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές 16 Ιανουαρίου 2019 – 8 Ιουλίου 2019 εδώ

Οι μικρές αναρτήσεις στις Στιγμές είναι πολύ συχνές, αλλά χωρίς εξωτερική ειδοποίηση από την κεντρική σελίδα του σάιτ.

25-5-2020

Έβλεπα τη νύχτα, την επομένη του θανάτου του, μερικά πρωτοσέλιδα με τον Μισέλ Πικολί στο γκουγκλ, όλα ωραία μπορεί να ήτανε και πιάνανε αρκετές τυπογραφικές στήλες/ εεε δεν ξέρω στάθηκα στο πιο βαθύ, γενναιόδωρο και όμορφο, της ιστορικής εφημερίδας της αριστεράς στη Γαλλία.

14-5-2020

Οι ολλανδοί τσιγγάνοι της οικογένειας Ρόζενμπεργκ αποδίδουν πάντα ευθεία μουσική τιμή στον μυθικό Βέλγο ομόφυλό τους Ντζάνγκο Ρέινχαρντ των 30’ς και των 40’ς, “τον καλύτερο του κόσμου”. Και από την επίδρασή του φτιάχτηκαν σε σχήματα. Όταν είχαν ξεκινήσει γύρω στο 1985 και άγνωστοι πριν μπουν στα στούντιο, το θυμάμαι, εκεί, που παίζαν μόνο Κυριακές.

9-5-2020

Ο αη-Γιώργης Λέων Τρότσκι, στην πρώιμη σοβιετική εικονογραφία, ως ιδρυτής και αρχηγός του κόκκινου στρατού, έφιππος σκοτώνει την “κοντρ-ρεβολούτσια”, την αντεπανάσταση. Στον όφι, δεν διακρίνονται αντεπαναστάτες των “λευκών” στον εμφύλιο, αλλά κάτι ημίψηλα αμερικάνων καπιταλιστών. Κατά τον χριστιανικό μύθο, κοινό για όλα τα δόγματα, ο αη-Γιώργης τα βάζει με το φίδι για να σώσει μια παρθένα, αναρωτιέμαι αν εδώ η παρθένα είναι το προλεταριάτο. Πάντως με το στέριωμα στην ηγεσία του Στάλιν αυτά πολτοποιήθηκαν σε κονφετί, βγάλαμε καλλιτεχνικά ανώτερα και χωρίς τον φορμαλισμό. Και μια ειδική συλλεκτική έκδοση με τον Ραμόν Μερκαντέρ και το τσεκούρι.

5-5-2020

Οι θάλασσες που έβλεπε ο Βίνσεντ βαν Γκογκ τον Μάιο του 1888 στις εξοχές της Γαλλίας, δεν τον ημέρεψαν.
[Θαλασσογραφία στη Σεν Μαρί ντε λα Μερ. Στο σάιτ του μουσείου βαν Γκογκ του Άμστερνταμ, στο κείμενο υπάρχει η πληροφορία πως αφού μεταφορτώθηκε ο πίνακας από το εργαστήρι στην Αρλ κατάλαβαν πως με κάποιον αθέλητο (ή αδιάφορο για κείνον) τρόπο o ζωγράφος είχε υπογράψει το έργο και με άμμο “he painted Seascape on the spot on the beach, according to grains of sand found in the paint layers”]

23-4-2020

Jan Vermeer (van Delft) 1660: The Girl with the Wine Glass. Πρέπει να ήταν σε μια μέρα μεγάλης γιορτής που μπορούσαν να πιούν όλοι στο σπίτι. Αυτοί οι εξωτερικοί επισκέπτες που ανοίγουν πόρτες δωματίων στο Ντελφτ και τους αντιλαμβάνονται μόνο τα κορίτσια του ζωγράφου γιατί αλλιώς θα ήταν το σούσουρο, ποτέ τα άλλα πρόσωπα της σκηνής.

18-4-2020

Πέθανε κι ο Κριστόφ από επιπλοκές του κορονοϊού, τι να γίναν άραγε τα άγουρα κορίτσια εκείνων των γυμνασιακών πάρτι, ήτανε νομίζω την μικρή ώρα που πηγαίναμε προς το κλείσιμο, τώρα θα έχουν γίνει όμορφες μεσήλικες κυρίες…

16-4-2020

«Το μόνο που σκέφθηκα ήταν ότι έπρεπε να επιβιώσω, ότι έπρεπε να βγω ζωντανός από εκεί μέσα, η απόφαση να ζήσω. Βρέθηκα για έξι μήνες σε πλήρη απομόνωση και αυτό με ανάγκαζε να κάνω κάποιες πνευματικές ασκήσεις για να μην τρελαθώ. Αυτό ήταν μια εμπειρία μεγάλης μοναξιάς αλλά νομίζω ότι βγήκα από αυτήν αλώβητος γιατί διηγήθηκα στον εαυτό μου όλες τις ταινίες με τον Χοντρό και τον Λιγνό που είχα δει, θυμήθηκα όλα τα ωραία βιβλία που είχα διαβάσει, έγραψα φανταστικά γράμματα στη γυναίκα μου και στον μικρό τότε γιο μου που ποτέ δεν μπόρεσα να γράψω στην πραγματικότητα και έπαιξα στη φαντασία μου σκάκι με τον Καπαμπλάνκα και τον κέρδισα».
(από συνομιλία με τον Λουίς Σεπούλβεδα [Χιλή 1949- Ισπανία 2020])

[…] Στην ίδια εφημερίδα, ο τότε διευθυντής της Αστυνομίας, Μάρκο Αντόνιο Σαλαμπέρι, δήλωνε κατάπληκτος για το γεγονός ότι οι κακοποιοί, αφού είχαν διαπράξει ένα αποτρόπαιο έγκλημα κατά της ιδιοκτησίας, απομακρύνθηκαν με τα πόδια, με την ίδια φυσικότητα με την οποία ένας πιστός αποχωρεί από τον καθημερινό του εκκλησιασμό. Ευχήθηκε την ταχεία σύλληψη των ληστών και, ταυτόχρονα, εξέφρασε τον προβληματισμό του για ένα έγκλημα πρωτοφανές σε μια χώρα φιλειρηνική και νομοταγή.

«Οπότε, είμαι εγγονός πιονιέρου» σκέφτηκε ο βετεράνος και, πριν βγει από το σπίτι, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Φορούσε μαύρα απʼ την κορφή ώς τα νύχια, το δε σακάκι ήταν φαρδύ και δεν πρόδιδε τον όγκο του περιστρόφου κάτω απʼ την αριστερή μασχάλη. Στις τσέπες του είχε μόνο κάτι κέρματα κι ένα φύλλο από σημειωματάριο με έναν αριθμό τηλεφώνου.

«Είμαστε η σκιά του εαυτού μας, και θα υπάρχουμε όσο θα υπάρχει φως» μουρμούρισε πριν κλείσει πίσω του την πόρτα. […]

Η σκιά του εαυτού μας – του Λουίς Σεπούλβεδα
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης

15-4-2020

Ο κόμης Ουγκολίνο ντελά Γκεραρντέσκα με τα δάχτυλα στο στόμα θα είχε πολλά να σχολιάσει στις μέρες μας. Λεπτομέρεια από γλυπτό σύμπλεγμα του Z-M. Καρπό, 1861, έκθεμα στο ΜΕΤ της Νέας Υόρκης. Ο Δάντης στη Θεία Κωμωδία τον Ουγκολίνο τον θυμάται για τον κανιβαλισμό (δεν έφαγε τα δάχτυλά του, αλλά τους γιους του), ο Ροντέν πάλι τον κάνει δραματικό γλυπτό είκοσι χρόνια μετά τον Καρπό, ο Σαραμάγκου τον μνημονεύει επίσης στη “χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις”. Δίπλα το κάστρο στην Πίζα, αναπαλαιωμένο όπως είναι σήμερα, όπου ο κόμης φυλακίστηκε εκδικητικά από αντίπαλο οίκο με το εύρημα της προδοσίας, μέχρι τη θανατική του καταδίκη με ασιτία, το 1290.

11-4-2020

Φωτ. του Mark McGee, ή η διστακτική ζωή μιας πεταλούδας σχηματίζει αδιανόητα περιγράμματα στο κτίριο.

10-4-2020

Άτυχος με το τραγούδι αυτό ο Μπάουι. Ερχόταν πολύς κόσμος μετά τις συναυλίες και πάντα θα βρισκόταν εκείνη ή εκείνος που θα τον σημάδευε με το “έγραψες μια υπέροχη διασκευή του τραγουδιού των Nirvana”. Συνήθως, αφού είχε βγάλει τις ρεντιγκότες, μένοντας με το Τ, απαντούσε ξερά: “Fuck off”. Ξέρουμε πολλά, τόσο μυθικά τόσο και διαβολικά σε γερές δόσεις για αυτόν, αλλά στα πιο πεζά ξέρουμε με σιγουριά πως την εύνοια του σταρ που του χάρισε η ζωή την έβγαλε χωρίς ασυνέπειες – με το πιο απόλυτο στυλ.

5-4-2020

Διάφανος ουρανός νύχτας καλοκαιριού, ακόμα πιο ελαφρύς έγινε τώρα που μας δείχνει ο μηχανικός προβολής ένα υπερκινητικό συννέφιασμα που (ώσπου να πεις κύμινο) πυκνώνει και μαυρίζει σε ένα κάλπικο πανί, αστεία θεάματα και σκηνικότατα, αφόρητα. Είμαστε στα αυτοκίνητά μας και έχουμε τραβήξει με σιγουριά το χειρόφρενο -ούτε καν παρακούσαμε ώστε να πεθυμούσαμε μια άσκοπη μετακίνηση. Σε σινεμά ντράιβ-ιν, Νιου Τζέρσι, Ιούλιος 1960 (φωτ. της Diane Arbus)

26-3-2020
Το Underground του Κοστουρίτσα είναι μια ταινία δραματικού εγκλεισμού επί είκοσι χρόνια, σε ένα υπόγειο, ξεκινά στη διάρκεια του πολέμου. Υπάρχουν όμως πάρα πολλές εξωτερικές σκηνές όπως αυτή που βασίστηκε σε πραγματικό γεγονός στην επίθεση στο Βελιγράδι στις 6 Απριλίου 1941. Τα θηρία πανικόβλητα από τον αεροπορικό βομβαρδισμό της πόλης έτρεξαν αλλόφρονα και ανήμπορα και πολλά καταφέραν να δραπετεύσουν στη λεωφόρο, χωρίς να ανακουφίσουν την αγωνία τους.

Η ιστορική μαρτυρία μπλεγμένη πάντως κατά ένα (μικρό) μέρος με διηγήσεις της εποχής που δεν θα μπορούσαν να έχουν ακριβή πιστότητα, λέει ότι ο τελευταίος εναπομείναντας φύλακας σε μια ηρωική απελπισμένη πράξη είχε ανοίξει όσα κλουβιά μπόρεσε – βλέπω ξεκάθαρο συμβολισμό που αφορά την ιστορική παρουσία του ανθρώπου στη φύση και στις κοινωνίες που έχτισε και διαπερνά πλήρως τους συσχετισμούς, το εκάστοτε ιστορικό παρόν και τα κοινωνικά συστήματα.

22-3-2020

Stay Safe. Be kind.

19-3-2020

Μπαλκόνι στο Μπουένος Άιρες, πίνακας του Φαμπιάν Πέρεζ.

13-3-2020

Ζακ Πρεβέρ, «Πώς να ζωγραφίσετε ένα πουλί»

(στην Εlsa Henriquez…)

Ζωγραφίστε πρώτα ένα κλουβί
με μια πόρτα ανοιχτή
ζωγραφίστε μετά
κάτι όμορφο
κάτι απλό
κάτι ωραίο
κάτι χρήσιμο
για το πουλί
βάλτε μετά το μουσαμά απάνω σ’ ένα δέντρο
σ’ ένα κήπο
σ’ ένα πάρκο
ή σ’ ένα δάσος
κρυφτείτε πίσω από το δέντρο
χωρίς μιλιά
τελείως ακίνητοι…
Κάποτε το πουλί έρχεται γρήγορα
μα μπορεί και να περιμένει χρόνια
πριν τ’ αποφασίσει

Μην απογοητευτείτε
περιμένετε
περιμένετε αν χρειαστεί χρόνια ολόκληρα
το αν έρθει γρήγορα ή αργά το πουλί
δε θα ‘χει καμία σχέση
με την επιτυχία του πίνακα
Όταν φτάσει το πουλί
αν φτάσει
κρατήστε απόλυτη σιωπή
περιμένετε να μπει το πουλί στο κλουβί
κι όταν μπει
κλείστε απαλά την πόρτα με το πινέλο
μετά
σβήστε ένα ένα όλα τα σύρματα
προσέχοντας να μην αγγίξετε ούτε ένα φτερό του πουλιού

Ζωγραφίστε κατόπιν το δέντρο
διαλέγοντας το πιο ωραίο κλαδί του
για το πουλί
ζωγραφίστε ακόμη το πράσινο φύλλωμα και τη δροσιά του ανέμου
τη σκόνη του ήλιου
το σούρσιμο των ζώων στη χλόη μέσα στο κάμα του καλοκαιριού
και μετά περιμένετε ν’ αποφασίσει το πουλί να τραγουδήσει
Αν δεν τραγουδά το πουλί
Είναι κακό σημάδι
σημάδι πως ο πίνακας είναι κακός
μ’ αν τραγουδά είναι καλό σημάδι
σημάδι πως μπορείτε να υπογράψετε
Τραβάτε λοιπόν πολύ απαλά
ένα φτερό απ’ το πουλί
και γράφετε τ’ όνομά σας σε μια γωνία του πίνακα.

[πηγή: Jacques Prevert, Επιλογή από τα Paroles, μτφ. Δημήτρης Καλοκύρης, Εκδόσεις Εγνατία, Θεσσαλονίκη 1971, σ. 65-67]

6-3-2020

Ένας ακόμη συντάκτης του έγκυρου πρόταγκον που είχε διαβάσει όταν ήτανε μικρός τόμο πρώτο του Σιαπέρα, και να τώρα, σε σκακιστικές περιπέτειες αυλοκολακείας με τον σούπερ ήρωα μετρ Κυριάκο, βαλτοί να μας πεθάνουν όλοι τους.

5-3-2020

Στους σταθμούς του μετρό διαβάζω «Έξοδος» και αισθάνομαι σαν τον Μωυσή στη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας με το λαό του, ενώ στα εστιατόρια οι διπλανοί θέλουν τον «λογαριασμό» και νομίζω ότι ζητούν κάποιο κιτρινισμένο βιβλίο με λογαριθμικούς πίνακες.
– Αυτά έγραφε σε ένα φόρουμ ένας τουρίστας στην Αθήνα λέγοντας πως του αρέσουν λέξεις που πιάνει στα ελληνικά και εγώ το θυμάμαι φευγαλέα λίγες φορές στην έξοδο και το φωτογράφισα, απλώς να υπάρχει.

28-2-2020
[ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;]
Όταν ήμουν μικρή, διάβαζα κάθε βιβλίο τόσες πολλές φορές που σχεδόν το μάθαινα απ’ έξω. Τα βιβλία όμως που μπορούσα να τα απαγγείλω ολόκληρα από μνήμης χωρίς να χάσω ούτε κόμμα, ήταν Το νησί των θησαυρών και Το καπλάνι της βιτρίνας. Έτσι πέρασε η ζωή μου, με πειρατικά γιο χο χο από τη μια, και καβάλα στο καπλάνι να ταξιδεύω για την Ισπανία του 36 από την άλλη. Και την Άλκη Ζέη τη λατρεύω.

Είχα δει λοιπόν το ντοκιμαντέρ “ο μεγάλος περίπατος της Άλκης” όπου η Άλκη Ζέη έλεγε πολλά ωραία πραγματάκια, δροσερά, πιπεράτα, αλλά είπε και ότι μπέιμπι σίτινγκ στο γιο της στη μόσχα έκανε ένας νεαρός φοιτητής που χρειαζόταν τα χρήματα…. τον έλεγαν Αντρέι Ταρκόφσκι. Μετά είπε, και ξεκαρδίστηκε στα γέλια, ότι στο Παρίσι επειδή δεν είχαν καθόλου λεφτά, ο Ντασέν τους έβαζε όλους κομπάρσους σε ταινίες, δικές του και άλλων, κι έτσι ο γαλλικός κινηματογράφος της εποχής είναι γεμάτος έλληνες κομπάρσους. Και όταν ήρθε η στιγμή να πει γιατί, παρότι τους είχε προταθεί, δεν έφυγαν με το mataroa το 1945 για τη Γαλλία ώστε να γλιτώσουν τις πολιτικές διώξεις, είπε “το τελευταίο βράδυ το Γιώργο δεν τον άφησε το κόμμα κι έτσι δε φύγαμε”. Αυτό μόνο είπε.

Σε ένα μπαράκι στο Χαλάνδρι παρουσίαζε μια άλλη φορά το βιβλίο της και την τραμπούκισαν κάτι τζάμπα επαναστάτες, κι εκείνη γέλασε, εγώ πάντως παντρεύτηκα στα γρήγορα για να μπορέσω να πάω με το Γιώργο στο Παρίσι και μετά του είπαν μην πας. Τζάμπα γάμο έκανα, είπε.
(Γεωργία Κανελλοπούλου)

22-2-2020
Ο σταρ μαέστρος Θόδωρος Κουρεντζής με την ορχήστρα MusicAeterna (ουτοπική κατά μια ματιά) που έχει δημιουργήσει στην απομακρυσμένη και παράξενη πόλη Περμ της βόρειας Ρωσίας, δηλώνει αθεράπευτη αγάπη ζωής για τον Μότσαρτ (“ο καθένας είναι μαθητής μπροστά στον Μότσαρτ”) και ηχογραφεί, σε αυτό το βίντεο 11 λεπτών, την εύθυμη όπερα “έτσι κάνουν όλες” – όλοι είναι χαζοί στις κωμικές όπερες του συνθέτη και ταυτόχρονα η σύνθεση όλων των στοιχείων είναι μεγαλειώδης, λέει. Και η πιο σημαντική μουσική πάντα μπαίνει στα τελείως ευτελή μέρη του λιμπρέτου, της υπόθεσης.