Στιγμές
Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Ιουλίου-Αυγούστου 2017 εδώ
Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου-Νοεμβρίου 2017 εδώ
Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Δεκεμβρίου 2017 – Φεβρουαρίου 2018 εδώ
Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Μαρτίου – 14 Μαϊου 2018 εδώ
Το αρχείο με τις προηγούμενες 15 Μαϊου 2018 – 15 Ιανουαρίου 2019 εδώ
Οι μικρές αναρτήσεις στις Στιγμές είναι πολύ συχνές, αλλά χωρίς εξωτερική ειδοποίηση από την κεντρική σελίδα του σάιτ.
2-7-2019
Έχει διασωθεί πως το 1936 πολλοί λαϊκοί άνθρωποι την λέγανε (και) καλοκαιριά στην Αθήνα και τον Πειραιά στον κοινό λόγο, δεν ήταν εύρημα που σκαρώθηκε για ένα τραγούδι η λέξη.
Χάθηκε οριστικά στην μεγάλη περιπέτεια των λέξεων στο χρόνο, όμως η μεταγενέστερη διάσημη φωτογραφία στη μονοκατοικία της Κοκκινιάς και η ιδιότυπη φωνή του Μάρκου Βαμβακάρη μένουν.
Το “μικρό μου” το έχει πει και σε άλλα τραγούδια (“νόστιμο τρελό μικρό μου μελαχρινό μου” κ.ά.), νομίζω πάντα με ακαθόριστο χρώμα πικραγάπης.
8-6-2019
“Tell them Vasiliy is breathing”. Η απαγορευμένη ζώνη του Τσερνόμπιλ την οποία με την εγκατάλειψη από τον άνθρωπο επανέκτησε η άγρια φύση, εμφανίστηκαν ζώα που θεωρούνταν εξαφανισμένα από την Ευρώπη και πώς να το ξέρουν, υπόκεινται στις φθίνουσες αλλά ακόμα ενεργές συνέπειες. Κανείς δεν ξέρει τι μυστικό δρόμο ακολούθησαν από τις ασιατικές στέπες ή αν ζούσαν κρυμμένα και αθέατα στα γύρω δάση. Ίσως σημαίνει κάτι ωστόσο πως η άγρια ζωή συνεχίζεται μέσα στην ζώνη – θα είναι λιγότερο εχθρικό περιβάλλον μάλλον από την κοινή ανθρώπινη φυσική παρουσία. Άθικτα και τα αγάλματα του Λένιν, μπρούτζινα σκηνώματα της ιστορίας, που έχουν αποκαθηλωθεί από τις υπόλοιπες περιοχές. Ηρωικές καταθέσεις λιγοστών επιζώντων που είχαν ρισκάρει τα πάντα (μερικοί είχαν επιλογή φυγής) για να μετριάσουν, όσο μπορούσαν, την πέρα από κάθε έλεγχο εξάπλωση του απόκοσμου.
https://www.theguardian.com/environment/2019/jun/07/chernobyl-now-i-was-not-afraid-of-radiation-a-photo-essay?fbclid=IwAR1u5FAo95SpU-uloT11y2gL5w86fAulys04yeDiEQQJaUO5yl0OhylxaVM
26-3-2019
Η πιο τρεμάμενη…
18-3-2019
O κόσμος είναι μικρότερος απ’ ό,τι συχνά νομίζουμε. Το γεγονός πως κάθε στιγμή που μιλάμε υπάρχουν βαριά διαταραγμένοι -ή όχι και τόσο διαταραγμένοι, όμως διαφορετικής απαίτησης κουβέντα- που σε σπίτια και σε γκαράζ αυτοκινήτων γυαλίζουν τα όπλα τους προετοιμάζοντας την μεγάλη τελική επίθεση της υπέρτατης δόξας της ζωής τους ποτέ δεν μπόρεσα να πειστώ πως είναι κάτι που αποσυναρμολογείται διακριτά από το φαινόμενο της φυλετικής παράνοιας που μένει στις γνώριμες καθημερινές παρόλες μίσους. Οι τόσοι πολλοί, διπλανής πόρτας, φορείς της αρρώστειας, δεν θα “τρελαθούν” ποτέ.
Και σίγουρα πολύ ελάχιστοι ανάμεσά τους θα δουν σαν ήρωες τους θολωμένους νεοναζί οι οποίοι κάπου στη γη σήκωσαν την πράξη κάθαρσης πάνω τους (και) για εκείνους όμως. Ειδήσεις από μακρινές χώρες που δεν ξέρουμε τίποτα για αυτές, κοινωνικό σχόλιο που ακολουθεί αλλά στενεύει σε κατανόηση ταινίας δράσης, διαφημίσεις, στις 9 το ματς. Διότι εκείνοι παίζουν με την κανονικότητα, οι νοσηρές μισάνθρωπες κραυγές τους, καταλαβαίνουν οι ίδιοι θαυμάσια, πως αποτελούν απλά το αντιηρωικό, το θεσμικό, το λιγότερο φλογερό, το νοικοκυρεμένο μέρος του τοπίου. Η φωτ. από το American History X – 1988.
9-3-2019
Ο καιρός είναι πιο γρήγορος από ποτέ, πιο φουριόζος δεν ξαναφάνηκε από τότε που μπορεί να θυμάται ένας χιλιοαιωνόβιος εξωτερικός παρατηρητής του μεγεθυμένου κουτιού του πειράματος με τη γάτα. Τα γεγονότα μυριάδες ανταγωνίζονται με φρενίτιδα στην ελεύθερη αγορά. Δίνονται ευκαιρίες στο καθένα γεγονός, αν εκείνο διαθέτει θέληση, λίγη εφευρετικότητα και την αληθινή δίψα για σαξές. Ευκαιρίες, το αν θα κερδίσουν και ποια θα κερδίσουν, άλλη ιστορία που φέρνει και σε χάος. Έως και το ανέκδοτο ενός μαφιόζου δημάρχου-κονφερασιέ μπορεί να ξεκινήσει ξυπόλητο και άσημο και να ζήσει ύστερα ένα δικού του είδους αμέρικαν ντριμ επιτυχίας. Όλα αυτά έχουν πολλή κίνηση και είναι καλά ή έστω προτιμότερα από ό,τι ορίζεται βραδύ και λειψή καταγραφή ως προηγούμενο, οι ολικές αποκαθηλώσεις θέλουν λίγο σπρώξιμο μόνο γιατί παλιακές που έφτασαν, έτσι που τις τοποθέτησαν απροετοίμαστες στο απαιτητικό γήπεδο, μείνανε κάπως πίσω στην κούρσα. Τα ακίνητα προάστεια, 1882-83, του Σερά.
27-2-2019
Κι έτσι άρχισε να κατακάθεται ο άνεμος. Γλαστρούλες, ξεχασμένα βρακιά (που τι γύρευαν στο μπαλκόνι!), τραπεζοκαλύμματα αφημένα από το καλοκαίρι, παντόφλες βεράντας και τρύπια μαξιλάρια στο πεζοδρόμιο είδα, ελάχιστα αλήθεια, όχι κάνας σωρός – και μέσα σε όλα αυτά ούτε ένα πραγματικό βαθιά κρυμμένο άπλυτο στη φόρα δεν εμφανίστηκε, βαρύ-βαρύ, όχι πως μπορεί να ενδιαφέρει πραγματικά κανέναν, αλλά να έτσι, να έφερνε λίγη περιπαιχτική ή συνωμοτική ποικιλία. Πιν. The South-West Wind by Giovanni Fattori.
15-2-2019
Ένας άνεργος 60χρονος ξυλουργός στο μουντό Νιουκάστλ του αγγλικού βορρά που ανάμεσα στα άλλα που συμβαίνουν, μέρη μιας καθημερινότητας που βιώνεται στην άκρη του γκρεμού, δεν ξέρει να γράφει σε κομπιούτερ, σε έτος 2016, και έτσι δεν μπορεί να υποβάλλει επαρκή δήλωση για το επίδομα της πρόνοιας. Ξέρει όμως να γράφει στους τοίχους των πόλεων (ή αναγκαστικά το μαθαίνει) και όλα αυτά γίνονται στην θαυμάσια ταινία του Κεν Λόουτς “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ”. Δεν κουράστηκε ο Λόουτς στα 80+ του να παράγει πολύ σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές ταινίες και να αισθάνεται την ιστορία καθώς και την μικρή αποσπασμένη ιστορία στη διάρκεια της εξέλιξής τους.
14-2-2019
Δυο κρυπτικά αγαλματίδια του τάχα μου σκανταλιάρικου θεού στο κέντρο της Αθήνας – στο Ζάππειο και στην πίσω αυλή της Αρχιεπισκοπής. Τίποτα απαισιόδοξο αλλά απαιτούμενη μνεία στις αιώνιες αντεστραμμένες όψεις των ίδιων πραμάτων, που η συνήθεια και η μανιέρα συχνά απωθεί τη μια όψη, βουτώντας το κεφάλι στην άμμο. Απόμαχες θεότητες θα είναι που τους τελειώσαν οι ωραίες παλαβομάρες και οι αναστατώσεις που προκαλούν στους ανθρώπους, δεν υπάρχει ούτε καν ένα τόξο για να το δείχνουν σαν διασωσμένο κειμήλιο, καθώς το πρώτο αγαλματάκι είναι καμπουριασμένο και περίλυπο σαν να συλλογιέται και το δεύτερο λαθραίο και πεταμένο, ούτε που απασχολεί κανέναν, σίγουρα θα σπάσει σε κομματάκια από το συνεργείο στο πρώτο συμμάζεμα.
Οι φωτογραφίες είναι από chichimdou η πρώτη και Ιωάννα Μόρο η δεύτερη. Του Ζαππείου το αγαλματάκι είναι δημιουργία του γλύπτη Γεώργιου Βρούτου κι έχει τίτλο «Ο έρωτας που έσπασε το τόξο του», το δεύτερο δεν ξέρουμε, ας το θεωρήσουμε αδέσποτο.
13-2-2019
Όλα όσα κουράστηκε να θέλει.
11-2-2019
Από την Ολλανδία βγήκε στις αρχές του 2000 ένα υπέροχο σχήμα, η Forgotten Fish Memory Orchestra. Τίποτα δεν ήταν τροχιοθετημένα σίγουρο όπως άλλωστε αρέσει στην τέχνη. Μουσικές σύγχρονες, παραδοσιακές, αρχαίες, βαθιά συγκινησιακές, ελεύθερες, αναποδογυρισμένες, ώριμα πειραματικές – σε όλα τους κομμάτια τα ξεχωριστά και στην ενότητά τους. Και εισαγωγή σπάνιων οργάνων με δομικό και κατεδαφιστικό συνάμα ρόλο. Κάπου συναντήθηκαν, κάπου διαλύθηκαν, κάπου το κάθε μέλος πήρε αυτόνομη πορεία, forgotten πια καθώς ούτε το σάιτ τους δεν υπάρχει πια – ίσως το αγόρασε καμιά ενυδρειοεμπορική.
Εδώ διασκευάζουν τον Σατί, τον μεταφέρουν, λένε, στη μικρασία (ένα μουσικής γραφής λογοπαίγνιο που διαλέγεται στα ίσα και με τον γεωγραφικό χώρο) και μαζί με τη μουσική φτιάχνουν ένα βίντεο θαυμάσιας θεατρικότητας με τις μάσκες τους που κατακερδίζουν την ασφυξία, γενικώς.
9-2-2019
Πέθανε στα 82 του στην Αγγλία ο υπέροχος Άλμπερτ Φίνεϊ, κινηματογραφικός ηθοποιός όπως τον ξέραμε κυρίως, αλλά και θεατρικός σεξπιρικός. Θα τον θυμόμαστε για τους σπουδαίους ρόλους του σε πολύ καλές ταινίες όπως το “Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές”, αλλά περισσότερο για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο “Κάτω από το Ηφαίστειο”. Ο Τζον Χιούστον παίρνει το κλασικό βιβλίο του Μάλκομ Λόουρι και φτιάχνει το 1984 (τρία χρόνια πριν το θάνατό του) μια κλασική πλέον ταινία, με τον Άλμπερτ Φίνεϊ και την Ζακλίν Μπισέ. Ο αυτοκαταστροφικός αλκοολικός υποπρόξενος σε μια απομακρυσμένη ασήμαντη επαρχία στο Μεξικό, κατεβαίνει στην κόλασή του, στο ηφαίστειο, φορώντας το λινό κοστούμι του, την ημέρα της γιορτής των νεκρών. Όλα αυτά παραμονές Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη. Τραγούδησαν και τα Διάφανα Κρίνα αυτή την μικροϊστορία αιωρούμενων στο ψυχικό κενό ανθρώπων – που γινόταν μέσα στη φωτιά της Ιστορίας:
«Φύσα την καρδιά μου στην Οαχάκα
Ξέρω αργά ή γρήγορα πως θα χαθώ
Υβόν, μακριά σου δεν μπορώ να πάρω ανάσα
Μα θα διαλέξω εγώ πώς θα καταστραφώ.»
Και η φωτογραφία…
8-2-2019
Τώρα κάτι εξαιρετικά, μοναδικά διαφορετικό. Ξέρετε γιατί οι Ρωμαίοι έδιναν τόσο μεγάλη σημασία στην πτήση των πτηνών, για τις μαντείες και τους οιωνούς τους;
Διότι στην Ιταλία και στην Ισπανία είναι πολύ συνηθισμένο αυτό το φαινόμενο: δεκάδες χιλιάδες πουλιά να κάνουν ταυτόχρονα όλες αυτές τις κινήσεις με τα ασυνήθιστα σχήματα στον ουρανό.
Κάθε βράδυ τα ψαρόνια ( ; ) συγκεντρώνονται στο σούρουπο για να πραγματοποιήσουν την εκπληκτική αεροχορογραφία τους.
Υπό μία έννοια, το να παρακολουθήσει κανείς δύο λεπτά από αυτό το θέαμα είναι σχεδόν θρησκευτική εμπειρία, ανεπανάληπτη και άκρως εθιστική.
– Watch The art of flying
https://vimeo.com/ondemand/130410
– Starling Murmuration
https://www.youtube.com/watch?v=IJrI77N3OYE
– Starlings Flying | Starling Murmuratio
https://www.youtube.com/watch?v=QOGCSBh3kmM
– Flight of the Starlings: Watch This Eerie but Beautiful Phenomenon
https://video.nationalgeographic.com/…/00000158-457d-d0be-a…
– Το αντίστοιχο θέαμα στη Βρετανία: amazing starlings murmuration
https://www.youtube.com/watch?v=eakKfY5aHmY
Αυτό που μου αρέσει περισσότερο σε αυτό το εξαιρετικά εθιστικό θέαμα είναι το εξής:
όταν βλέπεις ένα πουλί να έχει ξεχωρίσει από το σμήνος και να πετάει μόνο του μπροστά ή δίπλα ή πίσω από το σμήνος, και δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι το χαζοπούλι ή ο αρχηγός τους.
Σαφώς, είναι εκπληκτικό το ότι κινούνται σαν να σκέφτονται με ένα μυαλό, αλλά αυτός που είναι στην απ’ έξω και ξεχωρίζει, τι ακριβώς είναι;
Ο τρελός του χωριού ή ο ιθύνων νους;
Καταπληκτικό.
2-2-2019
“The world was hers for the reading.”
“Η γριά γυναίκα που διαβάζει”. Από το 1631, στο Ρεϊκσμουζέουμ του Άμστερνταμ. Οι τρομερές ανθρώπινες μορφές του Ρέμπραντ και οι ιδανικοί φωτισμοί, σε μια χώρα με το φως λιγοστό και πολύτιμο. Πιστεύεται πως πρόκειται για την προφήτισσα Άννα που εμφανίζεται στην Ιερουσαλήμ σε μια μικρή περικοπή στο κατά Λουκά – “προβεβηκυία εν ημέραις πολλαίς”. Κατά μια άλλη εκδοχή ο ζωγράφος αποτύπωσε έως την αθανασία τη μητέρα του.
30-1-2019
Εδώ, απλά περιμένουμε την άνοιξη.
29-1-2019
Παραήταν μεγαλοφυής ο Ταρκόφσκι για να έφτιαχνε μια αντιπολεμική ταινία με επική πνοή. Το καλλιτεχνικό σύστημα της χώρας του δεν θα είχε αντίρρηση καμία, αλλά εκείνος ήταν από άλλη ιστορία – πιο ζόρικη. Στα “παιδικά χρόνια του Ιβάν” του 1962, νεαρός και μόλις βγαλμένος από την σοβιετική σχολή κινηματογράφου, βασίζεται σε τέσσερα όνειρα του 12χρονου Ιβάν και συζητά για τον βίαιο τερματισμό της παιδικής ηλικίας. Με τα όνειρα άλλωστε ήταν φτιαγμένες όλες του οι ταινίες γιατί και ο ύστερος Ταρκόφσκι έγινε απίστευτα εσωτερικός, αλλά πάντα εκεί πατούσε. Παρότι ο μικρός ορφανός πρωταγωνιστής, μη έχοντας τίποτα άλλο να χάσει, κατατάσσεται στο μέτωπο, ο σκηνοθέτης εμμένει με τις εικόνες του και τους διαλόγους πως ο πόλεμος δεν έχει τίποτα το ηρωικό, μόνο λάσπη και αποσύνθεση. Συζητά την ανικανότητα του Ιβάν να ζήσει με οποιονδήποτε τρόπο. Αντιστικτικά παρεμβάλλονται φυσιολογικές παιδικές σκηνές του Ιβάν πριν τον πόλεμο.
Την ασύμμετρη σε έκταση συζήτηση ασφάλειας και πολυτελείας που δεν ξέρω πώς προέκυψε για το αν πρέπει να δημοσιεύονται εικόνες από το νέο ολοκαύτωμα στη Συρία μπορείς να την προσπεράσεις. Δεν υπάρχει λόγος να φιλονικείς. Από κει και πέρα η συνείδηση του καθενός, όπως ορίζεται ανά περίπτωση. Μένει όμως με σιγουριά ότι πίσω από το κοπαδιαστό ανώνυμο αράδιασμα θυμάτων και προσφυγικών αριθμών κινούνται πάντα πραγματικές ιστορίες, μη αριθμητικές όσο δεν γίνεται.
19-1-2019
Από την ταινία Sur (“ο νότος”, 1988) του Σολάνας, μια ερημική ψυχική περιπλάνηση ενός πολιτικού κρατούμενου της τρομαχτικής χούντας του στρατηγού Βιντέλα, νύχτα στο Μπουένος Άιρες. Που ξεκινά το απόγευμα της αποφυλάκισής του, με την παράδοση της εξουσίας στους πολιτικούς. Προσπαθώντας να καταλάβει, αν καταλάβει τι βρήκε, δεν επιστρέφει στο σπίτι του – το αφήνει για το χάραμα.
Πέρα από τα υπόλοιπα, δηλαδή ο πολιτικός κινηματογράφος στα καλύτερά του συνδεμένος με τον άνθρωπο-μονάδα και τις ερωτήσεις που όπως ξέραμε από παλιά μονάχα ο ένας άνθρωπος μπορεί να θέτει, μένει η υπέροχη φωτογραφία και οι μουσικές, πραγματικές νότιες παράλληλοι, του Άστορ Πιατσόλα. Την δημιουργία του 1988, παγκόσμια συνεισφορά στη μνήμη, ακολουθεί και η βαριά ιστορία του 1991 που ο Σολάνας δέχτηκε επίθεση από νοσταλγούς και έμεινε παράλυτος στα πόδια.
Η ταινία ήταν από την αρχή αφιερωμένη και στον κουρδικής καταγωγής διωκόμενο σκηνοθέτη Γιλμάζ Γκιουνέι που είχε πεθάνει το 1984 και που στα τουρκικά το επίθετό του σημαίνει επίσης νότος.
16-1-2019
Μα πάντα συλλογίζονταν τη μακρινή του χώρα και τα νησιά που ‘ναι γεμάτα θρύλους, τα Λοφούτεν [Νίκος Καββαδίας, Ο πιλότος Νάγκελ
Στον ποιητή Ν. Ράντο].
Τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2004 οι κάτοικοι του Σβολβάερ [η άτυπη πρωτεύουσα των νησιών] κάλεσαν τους Nurse With Wound, τον Στίβεν Στάπλετον και τον Κόλιν Πότερ να κάνουν τρεις εκπομπές στο τοπικό σταθμό Lofotradioen, φτιάχνοντας μουσική από ό,τι ήχους άκουγαν στα Λοφούτεν. Το αποτέλεσμα ήταν ένα διπλό CD με τίτλο “Shipwreck Radio”. Ενα δείγμα από τις παράξενες μουσικές που φτιάχνουν οι Nurse With Wound.
February 9th, 2019 at 3:24 am
Bye ALbie
https://goo.gl/1J2WSb
February 11th, 2019 at 12:59 pm
Είναι πολύ σπουδαίες οι μουντές ταινίες από το αγγλικό νέο κύμα του 60. Εργατική τάξη, ζητήματα της τότε αγγλικής κοινωνίας όπως η έκτρωση, ανησυχία. Εδώ ο Άλμπερτ Φίνεϊ στην αρχή της καριέρας του, νεότατος, στο Saturday Night Sunday Morning (1960) – αρχική σκηνή στο εργοστάσιο.
youtube
February 12th, 2019 at 3:18 pm
Απο το “Σαββατο βραδυ Κυριακη πρωι” μεχρι τον Αμπιγιερ και το Περασμα του Μυλλερ αυτος ο μεγαλος Σαιξπηρικος ηθοποιος, γιος στοιχηματζη, προορισμενος καποτε να γινει ο νεος Λωρενς Ολιβιε, μπορει να μην εγινε ποτε ενας πρωτου μεγεθους σταρ, αλα οι ερμηνειες του εμειναν αξεχαστες σε πολλους, του τυπου “Α επαιζε και ο Αλμπερτ Φινεϋ!”.Ειχε την ικανοτητα να δινει μεγαλες ερμηνεις που δυσκολα ξεχνιουνταν αλλα και δυσκολα τις θυμοσουν μετα απο λιγο καιρο. Εδω ενα χαρακτηριστικο δειγμα.
February 13th, 2019 at 6:58 am
Ο κορυδαλλός, το καναρίνι και άλλα ορνίθια
Έγραφα προ ημερών στην ανάρτηση για τις Έμφυλες Αναπαραστάσεις ότι είναι δυσανάλογα ολιγάριθμες οι γυναίκες διευθυντές ορχήστρας και οι γυναίκες εξάρχοντες (επικεφαλής των πρώτων βιολιών).
Αντιπαράδειγμα: στην περσινή απονομή των βραβείων Opus Klassik, στη σχετική εσπερίδα, την Konzerthausorchester του Βερολίνου διηύθυνε η 38χρονη μεξικάνα Αλόνδρα ντε λα Πάρρα, και εξάρχων ήταν η 31χρονη γερμανίδα, με κορεατικές ρίζες, Σούγιοεν Κιμ.
(Δια την τάξιν: η μεξικάνα δεν ανήκει στο μόνιμο δυναμικό της συγκεκριμένης ορχήστρας, αλλά μετακλήθηκε για τη συγκεκριμένη εσπερίδα, η δε γερμανοκορεάτισσα έγινε μόλις πέρυσι κοντσέρτμαϊστερ, και στην ιεραρχία της ορχήστρας είναι τρίτη και τελευταία με αυτόν τον τίτλο.)
Από αυτή την εκδήλωση, η Ρέγκουλα Μύλεμανν, βραβευόμενη στην κατηγορία της, στο Tra le procelle assorto, από κάποιον από τους πολλούς ‘Καίσαρες και Κλεοπάτρες’ που έχουν κατά καιρούς γραφεί, μιανού Γκράουν εν προκειμένω. Πλέουν αρκετές εκτελέσεις αυτής της άριας στο διαδίκτυο, καμία όμως τόσο ζωηρή, κεφάτη, δροσερή και κρυστάλλινη. Το μπαρόκ μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να είναι απόλυτα σύγχρονο, και επιπλέον πολύ διασκεδαστικό και… πώς να το θέσω… ξεσηκωτικό.
Σωστά όλ’ αυτά και πρόσβαρα, όμως πόθεν ο τίτλος του σχολίου;
Το όνομα της μαέστρας στη γλώσσα της είναι παραφθορά του Alejandra, κάτι σαν το δικό μας Λωξάντρα σαν να λέμε, alondra όμως είναι και ο κορυδαλλός.
Η ελβετιδούλα σοπράνο πάλι, με τη φρέσκια, νεανική, φωτεινή φωνή της, και επιπλέον με τη μεγάλη ευχέρεια στις ψηλές νότες, στα ποικίλματα και στα γρήγορα περάσματα, είναι τυπικό δείγμα αυτού που λένε στην ιδιόλεκτό τους οι επαΐοντες καναρίνι.
Προσοχή: πρέπει να συμπίπτουν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά για να αποκληθεί κάποια καναρίνι.
Νά, φέρ’ ειπείν, η Γιούλια Λέζνιεβα (θα τη δούμε το Σάββατο στο Μέγαρο), πάλι σε κάτι μπαρόκ, πάλι ως Κλεοπάτρα -από τον ‘Ιούλιο Καίσαρα στην Αίγυπτο’ του Χαίντελ-, στο Da tempeste il legno infranto. Παρόμοια φωνητικά χαρακτηριστικά, κολορατούρες πεντακάθαρες, ανθρώπινες, όχι κοκκυσμοί κούκου ή γλουγλουκίσματα γαλοπούλας όπως άλλες, φωνή όμως ώριμη, σκούρα· δεν τη λες καναρίνι, αηδόνι ίσως.
Κορυδαλλοί, καναρίνια, κούκοι, γαλοπούλες, αηδόνια… Μπλέξαμε με τα πτηνά 😀
February 15th, 2019 at 11:21 am
Τον προτεινω με τα χίλια…
Αναν Κωστακης “Φορμόλη”
Μπαίνεις σε δημόσια υπηρεσία και ζητάς ευγενικά να τα κάνεις όλα πουτάνα. Η κοπέλα στις πληροφορίες σε στέλνει στο γραφείο 314 στον τρίτο όροφο, όπου γριά υπάλληλος μιλάει στο τηλέφωνο. Επιχειρείς να τη διακόψεις, αποτυγχάνεις, δέκα λεπτά αργότερα κλείνει το τηλέφωνο και σε ρωτάει τσαντισμένη αν πέρασες πρώτα από το πρωτόκολλο, εσύ λες όχι με απολογητικό ύφος, γριά σε στέλνει πρωτόκολλο, μετά γραφείο 5, μετά ταμείο και στο τέλος πάλι εδώ. Πας πρωτόκολλο, θλιμμένη υπάλληλος γράφει αριθμό σε χαρτάκι και σου το δίνει χωρίς να σε κοιτάξει ποτέ. Πηγαίνεις γραφείο 5, παίρνεις χαρτάκι προτεραιότητας, περιμένεις 45 λεπτά, έρχεται η σειρά σου, άντρας υπάλληλος με βρωμερή μασχάλη σε ρωτάει ποιος σε έστειλε εδώ, δεν θυμάσαι, υπάλληλος βρίζει αόριστα, αλλά τέλος πάντων, σου κάνει τη χάρη να σε εξυπηρετήσει. Λες ευχαριστώ χωρίς να υπάρχει λόγος, κατεβαίνεις στο ταμείο, τεράστια ουρά, ρωτάς τον τελευταίο “για να τα κάνετε όλα πουτάνα περιμένετε;”, σου γνέφει κουρασμένα ναι, περνάνε ώρες, έρχεται μεσημέρι, το ταμείο κλείνει, οι πολίτες διαμαρτύρονται, οι υπάλληλοι λένε ότι δεν φταίνε εκείνοι, τα παράπονά σας στον υπουργό. Πολίτες φεύγουν βρίζοντας και θα ξαναέρθουν αύριο να στηθούν από τις 6 το πρωί στην ουρά, γιατί η προθεσμία για να τα κάνεις όλα πουτάνα λήγει μεθαύριο. Τέλος της ιστορίας.
Συμπέρασμα: Δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος για να τα κάνεις όλα πουτάνα.
February 15th, 2019 at 12:48 pm
https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1421388058i/24053231._UY630_SR1200,630_.jpg
March 18th, 2019 at 2:01 pm
Μερικές σύντομες σκέψεις για την επίθεση στη Νέα Ζηλανδία, που πιστεύω είναι πολύ πιο κοντά από τους αντίποδες της απεικόνισης στο χάρτη.
May 27th, 2019 at 9:16 pm
Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει το ιστολόγιό σου για σένα, ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για το ιστολόγιό σου
@ Π.Γ., σε συνέχεια αυτού του σχολίου του, αλλά περισσότερο @ εις εαυτόν
Εμείς είμαστε το skakistiko. Εμείς, οι επισκέπτες, με τα σχόλια και τις συνεργασίες μας.
_ Δεν μας εμπόδισε ποτέ κάποιος, ο διαχειριστής σίγουρα όχι, να αναρτήσουμε σχόλιο. Ούτε θυμάμαι να τέθηκε ποτέ περιορισμός ώστε τα σχόλια να είναι αποκλειστικά σκακιστικού περιεχομένου.
(Πολλοί έχουμε την ιδέα ότι ο διαχειριστής έπρεπε να βάζει βαθύτερα το ψαλίδι σε ορισμένα σχόλια και να χρησιμοποιεί συχνότερα εξαφανιζόλ για κάποια ακραία εξ αυτών, ίσως και να αποκλείει, πρόσκαιρα ή οριστικά, συγκεκριμένους σχολιαστές που υπερβαίνουν τα, χαλαρά άλλωστε, όρια, όμως έχει διαλέξει τον δύσκολο δρόμο.)
_ Δεν γνωρίζω να αρνήθηκε ποτέ ο διαχειριστής συνεργασία που υπέβαλε προς δημοσίευση οποιοσδήποτε από εμάς· και εδώ ισχύει ότι δεν είναι προϋπόθεση να είναι αποκλειστικά σκακιστικού περιεχομένου.
(Παρέμπ: έχουμε αναλογιστεί ποτέ πόσος κόπος και χρόνος απαιτείται από τον διαχειριστή μέχρι να καταστεί αναρτήσιμο και αναγνώσιμο το συνονθύλευμα ασύντακτων και ανορθόγραφων φληναφημάτων, χωρίς ή με λάθος τονισμό, στίξη, παραγραφοποίηση, που εμείς θεωρούμε συνεργασία; Σύμφωνοι, ήθελέ τα κι έπαθέ τα ο Γάτος, όμως φωτίζω και αυτή την πλευρά.)
Το απλούστερο, για αρχή:
_ Στα ‘misc. σκακιστικά’ μπορούμε να αναρτούμε σχόλια με κάποια παρτίδα, δική μας ή άλλων, από το παρόν ή το παρελθόν, που νομίζουμε ότι αξίζει να ιδωθεί. Τι στον κόρακα, όλοι περί το σκάκι [υποτίθεται ότι] μιλάμε εδώ, κανείς μας δεν παίζει ή δεν βλέπει παρτίδες για τις οποίες του γεννάται η επιθυμία να τις μοιραστεί;
_ Στις ‘Στιγμές’, σε αυτήν εδώ τη ρουμπρίκα δηλαδή, που ατύπως επέχει θέση ‘misc. γενικού περιεχομένου’, μπορούμε να αναρτούμε εκτός σκακιού σχόλια για, πρακτικώς, οποιοδήποτε θέμα. (Υπό αυτό το φως, τα περισσότερα από τα τώρα εμφανιζόμενα σχόλια στα ‘misc. σκακιστικά’, θα έπρεπε να έχουν γραφεί εδώ.) Μην ξεχνάμε ότι ακριβώς αυτά τα εκτός σκακιού σχόλια -όχι όμως με τη σημερινή τους, κυρίως μικροπολιτική, θεματολογία- ήταν το ιδιαίτερο, κατά πολλούς το δυνατό, σημείο του ιστολογίου, τουλάχιστον στις δύο πρώτες περιόδους του, και έγιναν αφορμή για πολλές ποιοτικές και γόνιμες συζητήσεις.
Κατακλείδα:
Εμείς, οι επισκέπτες που ενδιαφερόμαστε για την ύπαρξη και την, ει δυνατόν, επαναφορά του ιστολογίου σε ανεκτό, ιδανικά σε αντίστοιχο του παρελθόντος επίπεδο, τι κάνουμε; (Πληθυντικός μεγαλειότητος, αυτονοήτως)
Αυτό που προτείνω παραφράζοντας το φθέγμα του JFK στον τίτλο του παρόντος σχολίου μου.
Τι μπορείς να κάνεις (σε μένα συνεχίζω να μιλάω); Ό,τι πάντα: σχόλια και συνεργασίες.
Ξεκινώ, αναρτώντας σύντομα, εδώ, προβοκατόρικο σχόλιο.
May 27th, 2019 at 9:44 pm
Μια, πολλάκις επαναβιωμένη, και σίγουρα επαναβιωθησόμενη, εμπειρία
Το προβοκατόρικο σχόλιο που αμέσως πιο πάνω υποσχέθηκα.
Χθεσινή εμπειρία, πολλάκις βιωμένη, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση:
Εμείς τα γεροντάκια πηγαίνουμε με το άνοιγμα της κάλπης να ψηφίσουμε, μήπως πεθάνουμε στη διάρκεια της ημέρας και δεν προλάβουμε.
Πλησιάζοντας στο σχολικό συγκρότημα όπου ψηφίζαμε, όλο και πύκνωναν τα τραπεζάκια παρατάξεων· όχι όλων, αρκετών, και σε ικανή πάντως, μπορεί και νόμιμη, απόσταση από αυτό.
Το πιο στρατηγικό πόστο, αλλά και το πιο καραπαράνομο, ακριβώς απέναντι από την είσοδο του εκλογικού κέντρου, φάτσα στην καγκελόπορτα, δυο δρασκελιές απόσταση, όπου πάντα στρατοπέδευαν οι δε-λέω-ποιοι, ήταν άδειο.
‘Συμμορφώθηκαν φέτος’ – μου λέει η κυρία Δόκτορος.
Ποιοι; – σκέφτηκα. Το κόμμα που έχει το ελεύθερο, διαχρονικά και ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, να τοιχοκολλά (η τελευταία λέξη στις μεθόδους επικοινωνίας: χαρτούρα και γλουτολίνη… Μα, για βασιβουζούκους μας περνούν; Απάντηση: Ναι) όπου νάναι και να αναρτά χαρτοαφίσες ακόμα και σε όχι απλώς απαγορευμένα, αλλά και επικίνδυνα για την ασφάλεια του πολίτη μέρη (κολώνες φωτισμού σε νησίδες), ανεξέλεγκτο και ατιμώρητο, ακόμα και [όχι μόνο την ημέρα των εκλογών, αλλά και] κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας;
‘Φτωχό, αθώο μου παιδί’ – της λέω με κατανόηση, θωπεύοντας στοργικά την τεφρόχροη κόμη της πάνω από την πλάτη της.
Αισθάνθηκα να ψαύω εκεί ένα εξόγκωμα, γνώριμο στη θέση, μη γνώριμο στο μέγεθος. Διάβολε, μεγάλωσε κι άλλο η καμπούρα της. (Είπαμε, γεροντάκια και οι δύο.)
Ε, περιττό να πω ότι όταν, μισή ώρα αργότερα, είχαμε τελειώσει και βγαίναμε, το πόστο είχε καταληφθεί από τραπεζάκι του γνωστού κόμματος, και οι φίλεργοι εθελοντές άπλωναν με το πάσο τους την πραμάτεια τους, αφίσες, σημαίες και ψηφοδέλτια, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους αγγίξει κανείς (δικαστικοί αντιπρόσωποι; χο-χο· αστυνομικοί; χο-χο-χο). Και η εκλογική νομοθεσία, στο γκιώνjη τους.
Το γιατί οι εκπρόσωποι των άλλων κομμάτων, αν και έφτασαν νωρίτερα, δεν κατέλαβαν το πόστο εκείνοι, αλλά μόνο που δεν το φύλαγαν για τους ‘αντιπάλους’, ας το εξηγήσει όποιος και όπως νομίζει.
Καλά να ‘μαστε, την επόμενη εβδομάδα, στις επαναληπτικές, και σ’ ένα μήνα, στις βουλευτικές, πάλι στο ίδιο πόστο θα τους δούμε. Καθυστερημένους (στην προσέλευση εννοώ, μην πάει ο νους σας στο κακό), παράνομους, άθικτους.
The untouchables.
Οι πιο συστημικοί απ’ όλους.
May 28th, 2019 at 9:42 am
@ Σπαραφουτσιλε
Θυμασαι τι απαντησε το ερειπωμενο πια μαντειο των Δελφων στον ιατρο Ορειβασιο, απεσταλμενο του αυτοκρατορα Ιουλιανου το 362: Νομιζω οτι αξιζει ο κοπος να το ορθογραφησω…
Εἴπατε τῷ βασιλεῖ, χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὐλά,
οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην,
οὐ παγὰν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ.
May 28th, 2019 at 8:10 pm
Κλείστε το, είναι πασοκτζής ο κύριος
@ Μέτοικος
Από το δημοτικό ήδη, ενώ οι συμμαθητές μου με δυσκολία συλλάβιζαν δίλεκτα ρητά όπως Γνώθι σεαυτόν, Μηδέν άγαν, Χρόνου φείδου, εγώ απομνημόνευα άκοπα και απήγγελλα παραγράφους ολόκληρες όπως ο χρησμός της Πυθίας για τον Ιουλιανό, ή ο εξής, για τον σπαρτιάτη Λυκούργο (που ξανασυνάντησα αργότερα, τον χρησμό, όχι τον Λυκούργο, στην ‘Κλειώ’, το πρώτο βιβλίο των ‘Ηροδότου Ιστοριών’):
Ἥκεις, ὦ Λυκόοργε, ἐμὸν ποτὶ πίονα νηὸν
Ζηνὶ φίλος καὶ πᾶσιν Ὀλύμπια δώματ᾽ ἔχουσι.
δίζω ἤ σε θεὸν μαντεύσομαι ἢ ἄνθρωπον·
ἀλλ᾽ ἔτι καὶ μᾶλλον θεὸν ἔλπομαι, ὦ Λυκόοργε.
(Έρχεσαι, Λυκούργε, στον πλούσιο ναό μου
φίλος στον Δία και σ’ όλους [τους θεούς] που κατοικούν στον Όλυμπο.
Διστάζω, αν θα μαντέψω εσένα, θεό ή άνθρωπο.
Αλλά πιο πολύ θεός νομίζω πως είσαι, Λυκούργε.)
Παραλείπω υπό ποιες συνθήκες ειπώθηκε, τι νόημα είχε και τι αποτελέσματα παρήγαγε, αυτά βρίσκονται πλέον εύκολα στο διαδίκτυο.
Κύρια πηγή απ’ όπου ο μικρός δόκτωρ (εγώ είμαι αυτός, απλώς μιλώ για τον εαυτό μου σε τρίτο πρόσωπο, όπως ο Ναπολέων, ο Μαραντόνα, ο Πατούλης και άλλοι μεγάλοι της ιστορίας) προσπαθούσε τότε -τελευταίες τάξεις δημοτικού- να κορέσει τη δίψα του για μάθηση, ήταν ‘Η νέα εγκυκλοπαίδεια του παιδιού’ (εκδόσεις Φυτράκης – Κουτσουμπός, 1967, 5 τόμοι + 1 τόμος πινακοθήκη) της Αντιγόνης Μεταξά (= ‘θεία Λένα’), ένας ανεξάντλητος πακτωλός γνώσεων, που περιλάμβανε μεταξύ άλλων λογοτεχνικά έργα, ακέραια ή εκτενή αποσπάσματά τους, ακόμα και σύντομα αρχαία κείμενα και τη μετάφρασή τους στην απλοελληνική.
Προφανές είναι ότι τα ρητά τα απομνημόνευα και τα αναπαρήγαγα ως μαγνητόφωνο, δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζω αρχαία ελληνικά τότε.
(Τι ακούω από το βάθος; Πώς; ‘Γιατί, τώρα γνωρίζεις, είτε αρχαία, είτε νέα;’ Κλείστε το, είναι πασοκτζής ο κύριος.)
Πάντως, αυτό το ασυναίρετο Λυκόοργε ασκούσε ακατανίκητη γοητεία επάνω μου, το πρόφερα σαν να είχε τέσσερα ή έξι συνεχόμενα όμικρον: Λυκόοοοργε. Από μικρός μαγευόμουν από τα διπλά φωνήεντα, όχι αυτά που σχηματίζουν έναν φθόγγο, π.χ. /ου/, αλλά αυτά που προφέρονται ισότιμα και τα δύο. Διόλου παράξενο που από ολλανδούς ποδοσφαιριστές προτιμούσα τον Ρούουουντ (ουπς, ένα /ου/ παραπάνω) Γκούλλιτ και από τον Κρόιφ ακόμα, ότι μια πόλη στην οποία θα ήθελα να ταξιδέψω είναι η ολλανδική Χοοχεφέεν (Hoogeveen), και μια από τις αγαπημένες μου τραγουδίστριες ήταν η φινλανδή κάποτε μούσα του Θεοδωράκη, Άρια Σαγιονμάα (προπαροξύτονη, Σαγιόνμαα, την έλεγαν εδώ τα χρόνια του ‘Κάντο Χενεράλ’), πριν καν την ακούσω 😀
Ξέφυγα πάλι…
Για την ταμπακιέρα, είπα τη γνώμη μου στο πρώτο από τα δύο χθεσινά μου αυτόθι σχόλια.
May 29th, 2019 at 1:10 am
Σπαραφουσίλι, γράφε πιό κατανοητά αδελφέ, για να καταλαβαίνει και ο Τζοκόντα…
May 29th, 2019 at 12:50 pm
ΑΝΤΙΠΑΡΕΡΧΟΜΑΙ των κακοπροαίρετων. Για να καταλάβει και ο Γ.Π. την έννοια.
May 30th, 2019 at 7:03 am
@ Π.Γ.
Όχι fusilli (= βίδες), fucile (= τουφέκι), και όλο μαζί Sparafucile – Σπαραφουτσίλε, ‘το τουφέκι που πυροβολεί’, χαρακτήρας από τον ‘Ριγολέττο’ του Βέρντι, ένας συμβολαιάς, θα λέγαμε σήμερα: A voi presente un uom di spada sta, όπως αυτοπαρουσιάζεται. Για περισσότερες πληροφορίες, στο εσυσωληνάριο του χρηστωνυμολίκνου μου.
Τι, πάλι όχι κατανοητά γράφω; Αν είναι με αυτόν τον τρόπο να κρατηθούν μακριά από αυτό, έστω, το νήμα, αυτοί που έχουν κάνει το ιστολόγιο τρόλλεϊ, να φροντίσω να γράφω ακόμα πιο περίπλοκα· μπορώ 😀
Αν και, απ’ ό,τι βλέπω, ούτε απήγανος, ούτε φλιτ δεν πιάνει…
May 30th, 2019 at 12:16 pm
Γράφε όπως θέλεις Σπαραφουτσίλε,μόνο,παράκληση, γράφε συχνότερα και εξήγησέ μας που ειναι το εσυσωληνάριο
May 30th, 2019 at 12:46 pm
Συγγνώμη Δόκτωρ, αλλά εσάς σας θεωρώ μεγαλύτερο τρολ και από εμένα τον τεράστιο Jo. Δεν το λέω για κακό. Εξηγώ…
Τα σχετικά με το σκάκι ποστ μου είναι πια ένα 25%. Σε εσάς δεν πρέπει να ξεπερνάνε το 5%.
Όλα αυτά που γράφετε είναι μακρύτερα σεντόνια ακόμη και από τα δικά μου!! Δεν κρίνω την ποιότητα των ποστ σας. Γενικά δεν μου αρέσει να κρίνω ύφος, στυλ, χιούμορ. Το αν μου αρέσει κάτι ή το βαριέμαι είναι θέμα προσωπικού γούστου και στιγμής, δεν το κάνω θέμα. Τοποθετούμαι μόνο επί του περιεχομένου – αν υπάρχει. Γενικά είναι χαρακτηριστικό των κριτικών τέχνης και λοιπών φασιστερών κουλτουριαραίων να θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και ότι μπορούν να κρίνουν με απόλυτο τρόπο την ποιότητα της σκέψης των άλλων, κυρίως από το περιτύλιγμα του λόγου. Π.χ. Μπέος, «α γαμηθείτε», κακός. Γραβατωμένο λαμόγιο, «αντιπαρέρχομαι» καλός. (Βέβαια άλλος πήρε 57% και άλλος τα τέτοια του, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Εσείς δεν γίνεστε αντικείμενο επιθέσεων γιατί δεν ενοχλείτε. Πολιτικάντηδες, μαζετοπροπονητές, κουλτουριάρηδες κλπ. Φυσικά είναι δικαίωμα σας να μην ενοχλείτε.
Ωστόσο να συντάσσεστε με τέτοια σκακιστικό-πολιτικά υποκείμενα, που τα μόνα ποστ στο σκακιστικό έχουν να κάνουν με την προώθηση της παραγοντοσκυλικής καριέρας τους σε περίοδο εκλογών και το μόνο που προσπαθούν είναι να φιμώσουν τον υπέροχο Γέροντα (δηλαδή εμένα) που είναι έτοιμος να τους πάρει στο ψιλό (και πάλι) για τις παπάρες που θα πούνε (και πάλι), είναι κάτι για το οποίο θα σας διαμαρτυρηθώ.
Το να τους πάρουμε στο ψιλό, εξάλλου, είναι η μόνη μας άμυνα. Τι να κάνουμε; Να γίνουμε διανοητικώς καθυστερημένοι αγανακτισμένοι πολίτες; Το φλέγμα πάνω από όλα!
Υ.Γ. Πάλι καλά που σου επιτρέπει και ο μουλωχτός Dieter να γράφεις όπως θέλεις. Εμένα δεν μου επιτρέπει, αλλά το αντιπαρέρχομαι.
May 31st, 2019 at 4:48 am
@ OldJo
May 30th, 2019 at 12:46 pm
Χαίρε τρισμέγιστε, ανυπέρβλητε, μεγαλοπρεπή Ιοκόνδιε.
Ορισμένες παρατηρήσεις επί του θέματος.
Έσο δίκαιος. Μην ξεχνάς το σεντόνι – φαντασίωση του ματς με το νήπιο. Φάση να γελάει κι ο κάθε πικραμένος σου λέω.
Ποιό περιεχόμενο ρε Ιοκόνδιε, πλάκα μου κάνεις; Για ντουφέκια μιλάει ο ένας, για βίδες καταλαβαίνει ο άλλος!!! Σκαταπουτσίλε η κατάσταση!!! 😀
Tσίμπησε κι ο Μέτοικος άμα τη αφυπνίσει του από τη χειμερία νάρκη συνεισφέροντας κι αυτός το κατά δύναμιν στη γενική κλαψομούνικη ambience! 😀
Από την πείρα σου, δημότης ων, είναι προσιτός στο κοινό ο δήμαρχος; Έλεγα τώρα που θα βρεθούμε στο Βόλο να πάμε για κάνα καφέ και με την ευκαιρία να τον ψήσουμε να ενδιαφερθεί και λίγο για την ανάπτυξη του σκακιού κι όχι μόνο για τη μπάλα! Έστω και μια εμφάνισή του στις τελετές έναρξης ή/και λήξης δεν θα’ταν κι άσχημη!
Πες ρε κακιασμένο πλάσμα και κάνα καλό λόγο για τη ΣΕΒ που έχεις κολλήσει στα (όποια) αρνητικά του παρελθόντος. Στο Φμπ που χτυπάει η καρδιά της σκακιστικής κίνησης σε Ελλάδα και εξωτερικό (αν περιμένεις από δω σώθηκες) βρίσκεις όλες τις τελευταίες ειδήσεις από τις διοργανώσεις της πόλης σας, με ωραίες περιγραφές και λεπτομέρειες. Πιστεύω ακράδαντα ότι αργά ή γρήγορα οι σημερινές αντιμαχίες και συγκρούσεις των δύο παρατάξεων θα ξεπεραστούν! Αυτό προς το συμφέρον του σκακιού στην πόλη που θα αποκτήσει έτσι την περίοπτη θέση που άλλωστε της ανήκει δικαιωματικά στη σκακιστική επανάσταση που συντελείται στις μέρες μας στη Θεσσαλία.
Φιλάκια, τα λέμε στον Αη-Γιάννη!
May 31st, 2019 at 9:06 am
Είχαμε τα τρολ, τώρα πλακώσαν και τα ελφ…
May 31st, 2019 at 9:50 am
Γενικά τον Δόκτωρα τον πάω και γιαυτό διαμαρτυρήθηκα κόσμια. Το περιεχόμενο «γράψε εσύ τι θέλεις και άσε τον άλλον να γράφει τα δικά του» με βρίσκει σύμφωνο 100%. Για τα ποσοστά (5%, 25%) νομίζω είμαι δίκαιος. Κάνε δειγματοληπτικό έλεγχο.
Βέβαια καλό είναι να κατανοήσει ότι ο κάθε Dimarath, «μικρή μαζεταρού», Γ.Π., «Για τον Π.» κλπ ενδιαφέρεται να χρησιμοποιήσει το site για να προωθήσει τις παραγοντικές του βλέψεις και επιθυμεί διακαώς να σιγήσουν οι αντίθετες φωνές. Ο Δίας, παρά τις πολλές διαφορές μας, δεν το επέτρεψε και αυτό δείχνει ότι έχει δημοκρατική συνείδηση.
Φαντάσου να έκανα αντιπολίτευση σε blog με Αυγά, ΚΚΕεδες ή ΝουΔουλίτες! Θα με είχαν σταυρώσει στην Αππία Οδό (αριθμός 6001) και θα με βάζανε ταπετσαρία στο site.
Ο Χοντρός είναι προσιτός και ήδη τους έχει βοηθήσει στο τελευταίο σημαντικό τουρνουά που κάνανε.
Ο Χοντρός βοηθάει γενικά. Πώς τα ταμεία τα πήρε χρεωμένα και σήμερα έχει χοντρό πλεόνασμα, την ώρα που και επιχορηγεί ομίλους και οργανώσεις, ενώ και η πόλη έχει αλλάξει όψη, νομίζω λέει πολλά για τους προηγούμενους. Πολιτική = το πιο προσοδοφόρο επάγγελμα. Μετά έρχεται το (στημένο) ΣΤΟΙΧΗΜΑ και τα ναρκωτικά.
Εντωμεταξύ δέχεται έναν λυσσαλέο πόλεμο, από όλα τα κόμματα, τους εγκάθετους τοπικούς δημοσιογράφους, τις κομματικές οικογένειες κλπ. Οι Αυστριακοί όμως δεν φάγανε πρόλογο. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ελλάδα που θα βγάλει αυτοδύναμους τους γαλάζιους χμερ γιατί έτσι τους είπε ο Χίος, ο Αλαφούζος και ο Μαρινάκης.
Τώρα θες να πω έναν καλό λόγο γιαυτούς που κρατάνε τα δελτία από τον μισό Βόλο; Θα πω. Είναι καλοί μαλάκες.
Όπως βλέπεις, δεν σου χαλάω χατίρι.
Χαιρετισμούς, ο Γέροντας.
May 31st, 2019 at 10:05 am
@ Π.Γ.
😀
Σημεία των καιρών βίδα! 😀
May 31st, 2019 at 10:16 pm
Η συνωμοσία κατά των μέτσο, και οι παρτεναίρ του Ρίνου
@ Dieter 30/05/19 12.16 μμ.
Επανάληψη:
ΕσυΣωλήνας -> YouTube
ΕσυΣωληνάριο ή Γιουτουμπίδιο -> βίντεο του YouTube
χρηστώνυμο -> username – εν προκειμένω, Σπαραφουτσίλε
λίκνος (ο) -> link
χρηστωνυμολίκνος -> το link όπου παραπέμπει η διπλή επίκρουση (double click) πάνω στο username – εν προκειμένω, σε βίντεο του ντουέτου Ριγκολέττο – Σπαραφουτσίλε (Λούτσιτς – Κότσαν) από την όπερα ‘Ριγκολέττο’ του Βέρντι
Έχω εξηγήσει άλλοτε γιατί έχω αυτή την αδυναμία στον συγκεκριμένο χαρακτήρα (Σπ.), έχω κάνει και ανατομία του· παρέλκει να επανέλθω.
Γενικώς, τείνω να δίνω ιδιαίτερη προσοχή σε δευτερεύοντες ρόλους. Ένας ακόμα τέτοιος ρόλος, τριτεύων μάλιστα, είναι η Ινές.
Ας δούμε από τον ‘Τροβατόρε’ του Βέρντι το ντουέτο μεταξύ Λεονώρα (σοπράνο, μια ευγενής) και Ινές (μέτσο, έμπιστη της Λεονώρα) Tacea la notte placida:
_ πρώτα με τις Ντανιέλα Ντεσσί – Νινόν Ντανν, και
_ δεύτερα με τις Σόντρα Ραντβανόφσκι – Μαρία Ζίφτσακ.
Οι διαφορές είναι εμφανείς.
Η σκηνή είναι κομμένη και ραμμένη για να ξεδιπλώσει τις αρετές της η σοπράνο, όμως ο ρόλος της μέτσο είναι ρυθμιστικός: έχει το εισαγωγικό ρετσιτατίβο (απαγγελία), και στη συνέχεια παρεμβαίνει δύο φορές, μετά από μια παρατεταμένη επίδειξη δεξιοτεχνίας από τη σοπράνο, σαν για να της δώσει λίγα δευτερόλεπτα να μαζέψει την ανάσα της και να συνεχίσει ευθύς αμέσως τις δαντέλλες. Στο τέλος, σύμφωνα με το λιμπρέτο, η μέτσο λέει μια φρασούλα μόνη της, και μετά λένε άλλες δυο τρεις φράσεις μαζί, άλλα λόγια στην ίδια μελωδία.
Στην πρώτη από τις δύο εκτελέσεις, η Ινές μένει στη σκιά της Λεονώρα· η ό,τι-νάναι τηλεσκηνοθεσία χάνει συχνά τη μέτσο, ακόμα και στην ατάκα της -Che avvenne? 2’15”-, και σε άλλα σημεία την αγνοεί προκλητικά, πέφτοντας στη συχνή παγίδα: κινηματογραφεί τα πρόσωπα, όχι τους ρόλους. Στο τέλος, η μέτσο σιωπά -ή σιγάται- σκανδαλωδώς: συχνά, σε αυτή τη σκηνή (όπως και στην παραπλήσια Regnava nel silenzio μεταξύ Λουτσία – Αλίζα στη ‘Λουτσία ντι Λαμμεμούρ’ του Ντονιτσέττι), η μέτσο, παρά τα κελεύσματα της παρτιτούρας, μένει (= παίρνει από τον μαέστρο οδηγία να μείνει) βουβή, ώστε να λάμψει περισσότερο η σοπράνο.
Προφανές είναι, για τη συγκεκριμένη Ινές λέω, ότι δίνει ρέστα, και φωνητικά και υποκριτικά: ας αγνοήσουμε την εικόνα και ας εστιάσουμε στο voice acting της στο Quanto narrasti κλπ.· είναι απίστευτο. Όμως, είναι μέτσο, και ως τέτοια είναι καταδικασμένη να κοιτάει έκθαμβη τη σοπράνο και να λέει καμιά γραμμή πού και πού.
Στη δεύτερη από τις δύο εκτελέσεις, η Ινές έχει φωνητικά, σκηνικά, σκηνοθετικά και τηλεσκηνοθετικά τη θέση που της αρμόζει, τη θέση που φαντάστηκαν ο Βέρντι (συνθέτης) και ο Καμμαράνο (λιμπρετίστας) για τη σκηνή, δηλαδή ισότιμη (όχι ίση) με της Λεονώρα. Και φυσικά, στο τέλος λέει ωραιότατα όσα προβλέπουν οι δημιουργοί, δεν της βάζει σιλανσιέ ο μαέστρος.
Βέβαια, το όνομα της μονωδού που παίζει (υποδειγματικά) την Ινές δεν αναφέρεται στο ΕσυΣωληνάριο, ούτε στα σχόλια και απαιτείται κατάδυση στα βάθη του διαδικτύου για να το βρει κάποιος· και ας πρόκειται για μια από τις πιο αξιόπιστες ερμηνεύτριες δευτεραγωνιστικών ρόλων (και λίγων πρωταγωνιστικών, π.χ. Ασουτσένα και Σουζούκι): έχει παίξει σε πάνω από 400 παραστάσεις στη Μετ. Η μοίρα της μέτσο δεύτερης γραμμής είναι η αφάνεια.
Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πόσο φτωχότερη δραματουργικά θα ήταν η υπόψιν σκηνή χωρίς την Ινές, σ’ έναν ρόλο που παίζεται περισσότερο με τις σιωπές παρά με τη φωνή.
Επίσης, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πόσο αποδυναμωμένη έως φαρσική θα ήταν η ίδια σκηνή με μιαν άπειρη ή μικρών δυνατοτήτων Ινές.
Αυτά για τη συνωμοσία κατά των μέτσο.
Η Σόντρα τώρα, που είδαμε στη δεύτερη από τις δύο εκτελέσεις, είναι μία από τις δυο-τρεις καλύτερες και δημοφιλέστερες σύγχρονες σοπράνο. Αυτές τις ημέρες παίζει, για την ακρίβεια θριαμβεύει, στη ROH του Λονδίνου στον ‘Αντρέα Σενιέ’ μαζί με τον δικό μας Δημήτρη Πλατανιά.
Α ρε τυχεράκια Ρίνο (*), και με ποιες δεν έχεις συνυπάρξει στο ίδιο σανίδι: Γουέστμπρουκ, Τζαννατάζιο, Μοναστύρσκα, Ντύκα, Σεμεντσούκ, Πιρότσι, και τώρα Σόντρα· και, αν υποψιαστώ ότι έχεις δει στα μάτια και την Ελίνα (βάσει καστ, έχουν συμπέσει στην ‘Καβαλλερία Ρουστικάνα’ πέρσι στη ROH, όμως δεν έχω ηχητικό ή οπτικό πειστήριο), δα μπεδάνω…
(*) Το παρωνύμιο που έχω δώσει στον σπουδαίο έλληνα βαρύτονο· ίσως με άλλη ευκαιρία εξηγήσω γιατί.
June 15th, 2019 at 10:24 pm
Ένα τέταρτο του αιώνα σήμερα χωρίς τον Μάνο.
Εδώ, αναδημοσίευση (από ‘Το Βήμα’, 2003) κατάθεσης του Μίκη για τον Μάνο.
Εδώ, η μαγική Ιονική σουίτα (1952-53), με τη Δανάη Καρά.
Και εδώ, τρεις σύντομες πρόζες του Μάνου, οι δύο από τη ‘Οδό Ονείρων’ (1962) και η τρίτη από το ‘2000 μ.Χ.’ (1977).
July 8th, 2019 at 5:49 pm
Ηλεκτρική κιθάρα σε δρόμους ηπειρώτικου κλαρίνου
Έφυγε προχθές ‘ο έλληνας Ρίτσι Μπλάκμορ’, Γιάννης Σπάθας.
Εδώ, ένα δείγμα για το πώς κελαηδούσε η ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια του, το Mountains, από το Waiting for something (1980), με τον Γιώργο ‘Zico’ Ζηκογιάννη στο μπάσο και τον Νίκο Αντύπα στα κρουστά – πιο εξελιγμένη, νομίζω, εκτέλεση από εκείνη από το Phos (1976), με τον Αντώνη Τουρκογιώργη στο μπάσο και τον Γιώργο Τρανταλίδη στα κρουστά.
Και εδώ, στο Κι αν είμαι ροκ (1980) των Λοΐζου – Σιτζάνη, άλλη συνύπαρξη Σπάθα και ‘Zico’· ο ένας κόβει, ο άλλος ράβει…
July 8th, 2019 at 6:38 pm
Εκτός από δεξιοτέχνης ήταν και φοβερός συνθέτης.
Ένας από τους ομορφότερους ελληνικούς δίσκους:
“Σύντομα όνειρα” Σπάθας, Λέκκας, Αρανίτσης. Δεν υπάρχει κομμάτι που να μην είναι αριστούργημα.
Έτσι για να θυμόμαστε:
July 26th, 2019 at 11:20 am
Απιστευτο και ομως αληθινο, υπαρχει σε διαφορα sites, δεν αναφερεται φυσικα η νομιμοτητα της ενοικιασης οσον αφορα την δηλωση στην εφορια, ουτε αν υπαρχει μεριμνα για ενοικιαση της περιοχης ωστε να αποκτησει η ενοικιαση μια επιφαση νομιμοτητας
August 12th, 2019 at 7:45 pm
Τριγωνισμός Βασιλιά σε αφιερωματικό πρόβλημα τσατουράνγκα
@ Μέτοικος
(με αφορμή αυτό του το σχόλιο σε άλλο νήμα, και άλλα του με παρεμφερές περιεχόμενο)
Ξεκίνησα να γράφω τις απεραντολογικές θεωρητικούρες μου, όχι φυσικά για να μπω στην ουσία των αιτιάσεών σου, αλλά ως εφαλτήριο για να φυγοκεντρολογήσω στη συνέχεια.
Τα παράτησα στην πρώτη πρόταση. Βαρέθηκα. Όχι άλλη μία λογοτεχνικορητορική άσκηση καλοκαιριάτικα.
Ώστε γκο, έτσι; Πολύ σύνθετο για τον δυτικό άνθρωπο. Σατράνζ και τσατουράνγκα, είπαμε – ιδίως το δεύτερο, με τους δύο παίκτες (όχι τους τέσσερις) εννοείται, και μάλιστα με τους κανόνες εκείνου του Gollon όπως τους αποτυπώνει στο βιβλίο του.
Σκάρωσα ένα ορθόδοξο πεντάρι τσατουράνγκα· ιδού. Δυστυχώς, ο Raja (αντίστοιχος του Βασιλιά στο τσατουράνγκα) δεν [βρήκα να] περιλαμβάνεται στα κομμάτια που υποστηρίζει το λογισμικό Popeye, έτσι δεν μπορώ να το ελέγξω για την ακρίβεια και μοναδικότητα της λύσης. Κομψό είναι, νομίζω. Το πρωτοδημοσιεύω εδώ. Έχει και αφιέρωση 😀
Η λύση, μεθαύριο (το νωρίτερο). ‘Είναι η ώρα που πνίγεται το δείλι’, και σκοπεύω να πάω να το απολαύσω από μυστικό απομονωμένο σημείο· άργησα ήδη, οριακά προλαβαίνω, αρκετά hemos perdido aún este crepúsculo έχω πει στη ζωή μου.
Με το θάρρος της πολυετούς γνωριμίας μας και το… κύρος του πρεσβύτερου, θα σου πρότεινα να δεις το βράδυ τις Περσείδες, και τον δεκαπενταύγουστο την πανσέληνο: από εκεί που βρίσκεσαι, χωρίς τη φωτορύπανση της πόλης, θα είναι μοναδικά θεάματα. Ίσως σε βοηθήσουν να αρθείς πάνω από τις ανθρώπινες μικροψυχίες.
Και, το έχουμε ξαναπεί: Life is very short and there’s no time for fuzzing and fighting, my friend.
August 12th, 2019 at 11:20 pm
@Σπαραφουτσίλε,
το τσατουράνγκα #5 νομίζω ότι θέλει λίγη δουλειά ακόμα…
Μου ήταν (και παραμένει!) άγνωστη αυτή η παραλλαγή, αλλά με τους ορισμούς που βρήκα στο link για το βιβλίο, δίνεις απλά ένα σαχ στην πρώτη κίνηση με 1.Ratha h6+, ο μαύρος Raja χάνει το δικαίωμα της μοναδικής κίνησης ίππου, οπότε το να γίνει ματ έπειτα είναι πολύ απλό, η Mantri δεν παίζει καθόλου.
Κομμάτι σαν το Raja δε γνωρίζω στο Popeye, αλλά το Fers κινείται όπως η Mantri.
August 13th, 2019 at 5:32 am
Φράνκο Κοστάντσο οέ οέ οέ
@ Υδάτινος
Τι, είναι πιο τρύπιο και από τον Κοστάντσο (που έγινε και διαφήμιση); Πόρκα μιζέρια…
Σοβαρά τώρα:
Αν έχω καταλάβει καλά, είναι θέμα ερμηνείας: το δικαίωμα της κίνησης του Raja ως Ίππος (για μία και μοναδική φορά στη διάρκεια της παρτίδας) αν ο Raja δεχθεί σαχ, εσύ μεν θεωρείς ότι χάνεται για πάντα, ενώ εγώ ότι χάνεται πρόσκαιρα.
(Κατ’ αναλογία προς το σκάκι: αν δέχομαι σαχ, δεν μπορώ να κάνω ροκέ στη συγκεκριμένη κίνηση, όμως μπορώ σε επόμενη, αν πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις, μεταξύ των οποίων και να μην είμαι σε σαχ.)
Τεσπά, ας εξηγήσω το σκεπτικό μου. Έχοντας κατά νουν την εικόνα ματ Kf7, Mg6 – Kh6 (στο εξής, Raja = K, Mantri = M, Ratha = R) και δουλεύοντας ανάδρομα, κατέληξα στη θέση του διαγράμματος και στην εξής λύση (;):
1.Me4-f5 Kh8-h7
2.Ke7-e8 Kh7-h8
3.Rg6-h6+ Kh8-g8
4.Mf5-g6 Kg8xh6
5.Ke8-f7#
Υπάρχει και δίδυμη εικόνα ματ, με Ashwa (Ίππο) στο f6, όλο μαζί Kf7, Af6 – Kh6· ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.
Κατά τα άλλα, και οι δύο προδήλως θεωρούμε ότι, όπως σ’ ένα πρόβλημα σκακιού το ροκέ επιτρέπεται αν δεν υπάρχει απόδειξη ότι έχει χαθεί, έτσι και σ’ ένα πρόβλημα τσατουράνγκα το δικαίωμα κίνησης του Raja ως Ίππος (Ashwa για την ακρίβεια) υφίσταται αν δεν υπάρχει απόδειξη ότι έχει γίνει χρήση του.
Περιμένω στωικά τον Alotan να μου αποδείξει με ρετροανάλυση ότι, στην αρχική θέση, κάποιος απο τους δύο Raja έχει ήδη κινηθεί ως Ίππος, και να μου κάνει οριστικά σουρωτήρι το πρόβλημα 🙁
August 13th, 2019 at 7:11 am
Αυτά τα περί τσατουράνγκα δεν τα ξέρω, αλλά μιας και με κάλεσε ο Σπαραφουτσίλε, ας μπω στο χορό. Για την θεωρητική ανάλυση των κινήσεων των κομματιών δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη, αφού δεν ξέρω πώς κινούνται, αλλά αυτά που γράφει ο Σπαραφουτσίλε φαίνονται λογικά. Όχι, δεν θα προσπαθήσω να καταρρίψω το πρόβλημα με ρετροανάλυση, αλλά με κανονική ανάλυση. Η ερώτηση που έχω είναι τι γίνεται αν αντί για 2.Ke8, ο λευκός παίξει 2.Ke6; Οι υπόλοιπες κινήσεις είναι οι ίδιες, με τον Βασιλιά να ελέγχει τα τετράγωνα f8 & g7 ως Ίππος από το e6. Το ματ στην τελευταία κίνηση θα γίνει από το f7 ή το f5.
August 13th, 2019 at 7:59 am
Λοιπόν, είναι λίγο μπερδεμένοι αυτοί που παίζουν τσατουράνγκα;
Νομίζω ότι εδώ είναι λίγο καλύτερα για να βρούμε τις κινήσεις – αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποιες γενικά αποδεκτές!
Δέχομαι ότι αν είναι σε σαχ ο Raja δεν κάνει κίνηση ίππου.
Τι θα γίνει αν στις κινήσεις που δίνει ο Σπαραφουτσίλε, παίξουμε : 4…Kg8-f6+ και μας την κοπάνησε ο bR.
Γιατί να είναι self-check, αφού ο bRf6 απειλεί τον wRe8 άρα ο wR είναι σε σαχ, άρα δεν μπορεί να παίξει σαν ίππος;
August 13th, 2019 at 9:20 am
@Υδάτινος
Αν ο Βασιλιάς μπορεί να παίξει μόνο μία φορά σαν ‘Ιππος, τότε η κίνηση 4…Kf6 δεν δίνει σαχ (ο μαύρος Βασιλιάς έχει ήδη κινηθεί σαν Ίππος και πλέον του απομένουν μόνο κινήσεις Βασιλιά), αλλά αντίθετα είναι παράνομη, γιατί ο λευκός Βασιλιάς μπορεί να τον κόψει παίζοντας σαν Ίππος για πρώτη φορά.
August 13th, 2019 at 9:35 am
Ναι Alotan, mea culpa.
Δεν είναι εύκολο έπειτα από μερικά χιλιομετράκια αξημέρωτα και χωρίς σκακιέρα να ψάχνεις βαριάντες μόνο από την οθόνη ενός κινητού. Η περίεργη συνέχεια θα ήταν νωρίτερα :
3.Rg6-h6+ Kh8-g7
Τώρα που δεν έχει κάνει κανένας Raja κίνηση ίππου, τι θα συμβεί; Υποθέτω ότι παίζεται, αφού υπάρχει η αμοιβαία απειλή άρα θα κινούνται σαν ορθόδοξοι βασιλιάδες.
Ή αν παίξουμε :
1.Me4-d5 Kh8-h7
2.Md5-e6 Kh7-h8
3.Me6-f7 Kh8-h7
4.Ke7-e6
Αν εδώ δεν υπάρχει παράλυση για να την κοπανήσει ο μαύρος στο f8 τότε συνεχίζει με :
4…Kh7-h8
5.Rh6#
Ειλικρινά, δε ξέρω αν έχω καταλάβει αυτή την παραλλαγή – σίγουρα δε θέλω να ασχοληθώ άλλο μαζί της!
August 13th, 2019 at 6:38 pm
@Υδάτινος
Ενδιαφέρουσες οι ερωτήσεις. Μετά από 3.Rh6+ Kg7+! ο λευκός Βασιλιάς απειλείται από τον μαύρο, και δεν μπορεί να παίξει σαν Ίππος. Οπότε η κίνηση 3…Kg7+ είναι νόμιμη και το πρόβλημα φαίνεται να είναι άλυτο.
Η δεύτερη πρόταση φαίνεται να στέκει. Η κίνηση 4…Kf8 δεν είναι νόμιμη (για τον ίδιο λόγο που έγραψα στην προηγούμενη απάντησή μου), οπότε απομένει η κίνηση 4…Kh8. Όμως, το ματ στην 5η κίνηση δεν ισχύει. Η άμυνα είναι η ίδια: 5…Kg7+!. Αντί για 4.Ke6, ο λευκός έχει το ίδιο κόλπο που μέχρι τώρα χρησιμοποιούσε ο μαύρος: 4.Kf8+/4.Kf6+ Kh8 5.Rh6#.
Όπως κι εσύ, δεν είμαι σίγουρος ότι έχω καταλάβει όλες τις ιδιαιτερότητες σωστά. Ας μας πει κι ο ειδικός τη γνώμη του.
August 13th, 2019 at 6:51 pm
Αν ισχύουν όλα τα προηγούμενα, υπάρχει κι άλλη άμυνα: 1.Mf5 Kh7 2.Me6 Kxg6+! Η λύση φαίνεται να είναι: 1.Mf5 Kh7 2.Kf8+ Kh8 3.Rh6#, ματ σε 3 κινήσεις.
Είναι δύσκολη η ανάλυση μυθικών συνθηκών χωρίς υπολογιστή.
August 14th, 2019 at 2:16 am
Αν μου επιτρεπεται ενα αντιδωρο καθως συγκινηθηκα απο την αφιερωση, σχετικο μεν τον διασημο Μετοικο στην προσφατη Ελληνικη ιστορια και δεν αναφερομαι στον Αριστοτελη, αυτος ειναι αρχαιος περα απο ολα τα αλλα. Απο μια εποχη που δεν θεωρουνταν ακραιο να εμφανιζονται οι ανθρωποι μπροστα στην καμερα μ’ ενα ποτηρι αλκοολ κι ενα τσιγαρο αναμμενο στο χερι κι ας μην γλεντσνε.
August 14th, 2019 at 4:34 pm
Πρόταση για δύο πρόσθετους μυθικούς πεσσούς και μία πρόσθετη μυθική συνθήκη
Υδάτινε και Alotan, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και για τα σχόλια.
Alotan, είχες δεν είχες, μου το μαγείρεψες το… αριστούργημα 🙁 H ανάστροφη μηχανίκευση (reverse engineering) από τη θέση του ματ έχει και τις αδυναμίες της, αλλά μόνο αυτήν την τεχνική ξέρω: έχω πλειστάκις δηλώσει ότι είμαι της ανάλυσης, όχι της σύνθεσης. Τεσπά, στην αρχική θέση, βάζω μια Πυραμίδα (όρος 170 στο Γλωσσάρι της BCPS) στο e6, το καθιστώ μη προσβάσιμο, και [ελπίζω ότι πλέον] η λύση μου ισχύει ως μοναδική. Πώς; Ενεργώ σαν τη νύφη που περιμένει επίσκεψη την πεθερά και σπρώχνει όπως όπως τα σαρίδια κάτω από το χαλί; Σώπα καημένε…
Υποψιάζομαι ότι, αν κατεβάσω όλα τα κομμάτια κατά μία γραμμή (Ke7, Me4, Rg6 – Kh8) -> (Κe6, Me3, Rg5 – Kh7), υπάρχει πάλι #5 – αλλά δεν το έχω τσεκάρει επαρκώς, ούτε και προτίθεμαι, και ίσως υπάρχει κι εδώ κανένας σκασμός από ντουάλ.
Ας αφήσω τη σύνθεση για τους συνθέτες.
Ας περιοριστώ σε προτάσεις επέκτασης του μυθικού σκακιού:
_ Εισαγωγή των μυθικών κομματιών Raja-Mao και Raja-Moa
_ Εισαγωγή της μυθικής συνθήκης staleloss ®
Η ιδιότητα του Raja (αν διατηρεί το δικαίωμα ιπποκίνησης και ο ομόλογός του το έχει χάσει) να μπορεί να δίνει ματ όχι απλώς αποκαλύπτοντας γραμμικό κομμάτι όπως στο FIDE-σκάκι, αλλά με δική του κίνηση σαχ (π.χ. Kf7, Mg6 – Kh6 και Kf7, Αf6 – Kh6), καθώς και η δυνατότητα εικόνων ματ στο κέντρο της σκακιέρας (π.χ. Kc5, Nd5, Rg5 / Ke5) είναι, νομίζω, αξιοποιήσιμες· πόσο μάλλον αν μιλάμε για Raja-Mao και Raja-Moa.
(Εντάξει, δεν το κάνω περισσότερο μελοδραματικό προτείνοντας διασταυρώσεις Raja με Νυκταναβάτη -Nightrider-, κινέζικο Νυκταναβάτη -Nao- ή ενάλια -marine- και αργεντίνικα ιπποειδή· αν και ένας Raja που έχει στο μανίκι του τη δυνατότητα να κινηθεί μία και μοναδική φορά στη διάρκεια της παρτίδας -ή της πορείας λύσης ενός προβλήματος- ως Charybdis ή ως Saltador δεν θα με χάλαγε…)
Όσο για τη συνθήκη staleloss (νεολογισμός μου), ξεπατηκωμένης από τον σχετικό κανονισμό του τσατουράνγκα, ότι δηλαδή το πατ δεν είναι ισοπαλία, αλλά… ήττα για την πλευρά που το προκαλεί, όλο και κάποια ετερόδοξα θα δώσει αφορμή να συντεθούν.
Βιαστικές, ατελείς και πιθανότατα ανακριβείς οι διατυπώσεις· δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, το μισό από το (όποιο) μυαλό μου βρίσκεται στα θερινά μετεωρολογικά φαινόμενα.
Τέλος κουβέντας (εν προκειμένω, παραληρηματικού μονολόγου) περί καλλιτεχνικού.
Ατομικό σχόλιό μου προς τον Μέτοικο, όπου, πιθανόν, θα αναφέρω και πού βρίσκεται το άλλο μισό από το (όποιο) μυαλό μου (άντε, ας σποϊλεριάσω: σε σκέψεις, αναμνήσεις και φαντασίες που κρουνηδόν ξεπηδούν μετά την πρόσφατη (επαν)ανάγνωση βιβλίου όπου δεσπόζει ένα ειδύλλιο αντίστροφου Μαΐου – Σεπτεμβρίου), (από) αύριο.
August 14th, 2019 at 5:07 pm
Ωπ, τώρα το είδα:
Alotan, στη λύση των τριών κινήσεων που προτείνεις (13 Αυγ, 6.51′ μμ), ο λK δεν μπορεί να πατήσει στη δεύτερη κίνηση στο f8, γιατί το ελέγχει από το h7 o μΚ: δεν έχει κινηθεί ακόμα ως Ίππος…
Μόνο δύσκολη; Τρίσκολη, και πάλι λίγα λες…
August 15th, 2019 at 11:53 pm
Από τον Καζαντζάκη κάλλιο Μανανεδάκη, ο τοσοδούλης, και η ‘Αδυναμία’ του Ψιλόπουλου
@ Μέτοικος
Μιλ μερσί για το αντίδωρο.
Η αλήθεια είναι ότι, κάτι τα παιδικά ακκόρντα του, κάτι η υπνωτική, καικαλά αισθησιακή και υποβλητική, ερμηνεία του, κάτι οι ρηχοί στίχοι του (Nous avons toute la vie pour nous amuser, nous avons toute la mort pour nous reposer, και στην εξελληνισμένη εκδοχή του Δάκη: Φιλοσό-φιλοσό-φιλοσόφησε), ο συγκεκριμένος δεν ήταν ακριβώς το δηλητήριό μου. Και οι ελληνικές αποδόσεις τραγουδιών του από τον Δημήτρη Χριστοδούλου, π.χ. ‘Μέτοικος’, Νταλάρας, ‘Μεσόγειος’, Μοσχολιού, ‘Μοναξιά’, Καλογιάννης, δεν μου άρεσαν.
Τον είχα δει, για τον Μουστακί λέω, τέλη 70s, στις Σπέτσες -πέντε ώρες από τον Πειραιά με τον ‘Πορτοκαλή Ήλιο’ ή τη ‘Νεράιδα’ τότε-, με άσπρο παντελόνι -‘Μα δεν λερώνεται ο πισινός του εκεί στα πεζούλια που κάθεται;’-, σανδάλια, κολλητό συνθετικό πουκάμισο α λα Γιώργος Κοινούσης και τραγιάσκα, κοπάδι τα θηλυκά γύρω του, τι βρίσκανε στον αρχάνθρωπο με τα μαλλιά και τα μούσια -‘Άντε να γυρεύει πρίζα στις ερημιές να βάλει το πιστολάκι για να φλουτάρει όλο αυτό το τρίχωμα’-, ποτέ δεν κατάλαβα. Λες να τον φθονούσα γι’ αυτή του την πέραση, ενώ εγώ ούτε την κόρη τής παραδουλεύτρας τής πανσιόν δεν μπορούσα να καταφέρω, και λες αυτόν μου τον φθόνο να τον προέβαλλα και σε όχι θετική γνώμη για την καλλιτεχνική του αξία; Μπορεί.
Από τους γάλλους, αδυναμία μου, το έχω ξαναγράψει, ήταν και είναι η Μπαρμπαρά· άλλο πλάσμα, άλλη πάστα καλλιτέχνη. Ενδεικτικά πειστήρια: ένα, δύο, και, έγχρωμη, τρία. Κάπου κάνει ένα πέρασμα στο ντοκυμανταίρ που λινκάρισες.
Είπα αδυναμία και θυμήθηκα το ομώνυμο κέντρο στην Ποσειδώνος, όπου το πρώτο μισό των 70s τραγουδούσε ο Λευτέρης Ψιλόπουλος με την Αννίτα Βενάρδου, και που είχε πάρει το όνομά του από τη διαχρονική τραγουδάρα του Αδυναμία μου μεγάλη (1969). Την επανεκτέλεση -2002-, σε απαράδεκτη ενορχήστρωση -όχι ότι η πρωτότυπη, με τα ίου-ίου του αρμόνιου, δεν έχει τα θέματά της, όμως είναι η αυθεντική- και άψυχη, κακομοίρικη ερμηνεία από εκείνο τον νυστάζο τον Λιδάκη, ας μην τη σχολιάσω, θα κολαστώ δεκαπενταυγουστιάτικα. Διάβολε, μερικά τραγούδια, ξερωγώ, το ‘Τρελλέ τσιγγάνε’ με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου, το ‘Παιδί της νύχτας’ με τον Τάσο Κρυστάλλη, η ‘Κατάρα’ με τον Νίκο Πάνο, πρέπει να απαγορεύεται με ΠΝΠ να επανεκτελούνται. Εννοείται και όλα που έχει πει ο ‘θηλυκός Αγγελόπουλος’, η Φωτεινή Μαυράκη· έχω την εντύπωση ότι ούτε η, μερικώς όμαιμη, Βιτάλη δεν τα έχει αγγίξει. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Ψιλόπουλος· είχε μετάσχει και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, νομίζω τη χρονιά που πρώτευσε ο Τώνης Βαβάτσικος με το ‘Ποιος να ξέρει κλπ.’, το 1974, με το ‘Πώς είναι δυνατόν’. Ωραία φωνή, αντρίκια, μπεσαλίδικη, γεμάτη συναίσθημα. Πριν το λαϊκό, είχε τραγουδήσει και μοντέρνα. Είχε πρόβλημα στη βάδιση, εξ ου και ο, εξοστρακιστέος σήμερα, χαρακτηρισμός ‘κούτσαυλος’ που τον συνόδευε. Δεν υπήρχε γι’ αυτά τότε η πολιτική ορθότητα: αν είσαι κάτι, είσαι· ειδικά αν είναι εκ γενετής ή ακουσίως επίκτητο, δεν ευθύνεσαι μεν γι’ αυτό, αλλά έχει το όνομά του, πώς να το κάνουμε: ζερβοκουτάλας, χαμηλο…κάβαλη, βλογιοκομμένος/η (στην προ Κλαιραζίλ εποχή, ήταν μερικοί/ές που είχαν συστάδες κρατήρων στο πρόσωπο από την ακμή), καζανοκέφαλος, φαλακροκόρακας και ούτω καθεξής. Και πάντως, πριν από μισό αιώνα, όταν, δυσανασχετώντας σε επικείμενη οικογενειακή επίσκεψη σε ηλικιωμένους θείους, έλεγα ‘Ουφ! Πάλι στον γερο-τριχέχο και στη γριά Ακρόπολη θα πάμε;’, η παρατήρηση που μου γινόταν αφορούσε στην απροθυμία μου να ακολουθήσω, όχι στους χαρακτηρισμούς. Δηλαδή, τι να πω κι εγώ, που περιστασιακό αείποτε αίσθημα -λέμε τώρα- με αποκαλούσε εις επήκοον όλων ‘τοσοδούλη’; 🙁 Θα μου πεις, θα προτιμούσες να σε λέει δημοσίως τζουτζούκο και τέτοια; Όχι, αλλά πάλι, τοσοδούλης, τη στιγμή που δεν είμαι ούτε κοντός, ούτε μικρόσωμος, τι θα σκεφτεί ο άλλος; Τα εν οίκω μη εν δήμω.
Αρχίζω και ξεφεύγω. Να επανέλθω.
Αυτόν τον καιρό ξαναδιαβάζω ελληνική λογοτεχνία – όχι κλασική, πάνε αυτά, έκλεισα τους λογαριασμούς μου με τους Πετσάληδες, τους Βενέζηδες και τους Τερζάκηδες, πολύ περισσότερο με τους Λουντέμηδες και τους Καζαντζάκηδες· άλλα, πιο σύγχρονα, με πιο οικείους ήρωες, πιο αναγνωρίσιμες περιστάσεις.
Μεταξύ άλλων, ξαναδιάβασα και τα άπαντα της Μανανεδάκη (ιδανική παρέα για καλοκαιρινή αναμονή σε στάση ή σταθμό ΜΜΜ ή διαδρομή με αυτό). Λοιπόν, στο ‘Ουουου μοιχεύσεις!’ (γελοίος τίτλος, αδικεί το περιεχόμενο), περιγράφεται αριστοτεχνικά η γνωριμία, το φλερτ και τα περαιτέρω ενός πρόσκαιρου ζευγαριού με αντίστροφη (μεγαλούτσικη) διαφορά ηλικίας. Στο, ιδιαίτερα τρυφερό, γλυκόπικρο τέλος του βιβλίου, παρότι το αχνοθυμόμουν από την πρώτη προ δεκαετίας ανάγνωση, κάτι ότι κατά βάθος είμαι αγαπησιάρης (και, όσο περνούν τα χρόνια, απογίνομαι), κάτι το (υποτιθέμενο) σάκχαρο, νά τα ζουμιά, νά η αφύπνιση αναμνήσεων, νά η πυροδότηση φαντασιών.
‘Ξανά είχα αγαπήσει κι αρρώστησα καιρό, μα τούτο είναι φρενίτιδα και πάθος φοβερό’, έλεγε ο Γερμανός δια χειλέων Αρβανιτάκη στο ‘Σε θέλω’, από ‘Τα μπαράκια’, το 1981. Αυτό το ‘καιρό’, αν κρίνω από μια περίπτωση που ξέρω, διαρκεί τέσσερα χρόνια μετά τη διάλυση της σχέσης, στη διάρκεια των οποίων η πρώτη σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ αφορά εκείνη. Και ούτε τότε απαλλάσσεσαι οριστικά: ακόμα και μετά -και ισοβίως, φοβάμαι-, τα ζώπυρα διατηρούνται, και αρκεί μια σπιλιάδα για να ξαναφουντώσουν για λίγο. Κι έπειτα, πού μυαλό να ελέγξεις να μην έχουν τρύπες τα προβλήματα τσατουράνγκα που συνθέτεις.
Μη βάζεις πράματα με το νου σου, η περίπτωση δεν είναι προσωπική, μου τα διηγήθηκε ένας γνωστός μου από το χωριό, δεν τον ξέρεις. Την είχε ψωνίσει άγρια, άλλο να σου λέω, άλλο να βλέπεις. Ανωτάτου εντωμεταξύ ο τύπος, τα ακούσματά του από Μότσαρτ και πάνω, συνέθετε κιόλας, μια κόνσεπτ δημιουργία του ήταν στο στυλ του ‘Οι έξι γυναίκες του Ερρίκου του 8ου’ του Ρικ Γουέικμαν, λίγο καλύτερη όμως.
Και μπαίνουμε κάποια δόση στο αμάξι του οι δυο μας για να πάμε σε μια έκθεση στο MEC στην Παιανία. Και με το που γυρίζει τη μίζα παίρνει μόνο του μπρος το σιντί. Και τι άκουγε; ‘Κι αν με βρεις’, του Νότη. Ρεζίλι των σκυλιώνε…
Βρίσκω παραδίπλα τη θήκη του σιντί. Και τι βλέπω στο τρακ λιστ; Το ‘Κατάλαβέ με’ του Καφάση, το ‘Σε νοσταλγώ’ του Πανταζή, την ‘Αδυναμία’ του Ψιλόπουλου που λέγαμε πριν, και άλλα τέτοια.
Δεν θέλει και πολύ φαντασία: ψούρης ο φιλαράκος – παντρεμένος σημειωτέον, αλλά πρακτικώς σε διάσταση.
Καλά· όταν αύριο παίζεις τον Λεμπέση στο ‘Φίλε’, εδώ θα είμαι να κάνω τον Βοσκόπουλο – σκέφτομαι.
Λίγο παρακάτω, ανάβει τσιγάρο. ‘Το ξανάρχισες ρε κόπανε;’ ‘Έλα μωρέ, Βαντάζ είναι, ούλτρα λάιτ, αέρας σκέτος’. Τρίχες· λίγο καιρό αργότερα, το είχε γυρίσει στα Μπλακ Ντέβιλ· είδε κι έπαθε να το ξανακόψει – οριστικά πάντως πια.
Και στη Λαυρίου, στο ύψος των Γλυκών Νερών, μου το σκάει το μυστικό: με την τάδε, το και το. Την ήξερα, κοινή γνωστή· εμφανίσιμη, δε λέω, και προσεγμένη, με τα σπα της και τις πιλάτες της, σιτεμένη όμως βρε παιδί μου· αρκετά. Και δεν της φαινόταν ότι το κουταλίζει το μιλφέιγ.
‘Με τη μάνα σου ρε ιερόσκυλε;’ ‘Ε όχι δα, έξι χρόνια μόνο μού ρίχνει’. ‘Χωρίς τα καλοκαίρια;’ ‘Απαξιώ’. ‘Αλλά και η άλλη η σουρτούκω, με δυο παιδιά στο πανεπιστήμιο;’ ‘Ο Αλέξης μόνο, η Μυρτώ του χρόνου δίνει’. Ε ναι, μη λέμε και ανακρίβειες.
Το τρέχω.
Against all odds, που λέει και ο Φιλ Κόλλινς -και ήταν και το τραγούδι τους-, κράτησε αναπάντεχα πολύ, και ήταν και θυελλώδες. Κάποια στιγμή, αναμενόμενο, τελείωσε. ‘Σ’ τα ‘λεγα, δεν σ’ τα ‘λεγα;’ Και τι απαντάει ο υπερδιπλάσιος και με κολλάει στον τοίχο; ‘Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει’. Άντε βρες αντεπιχείρημα.
Όμως, αυτά είναι για άλλες ιδιοσυγκρασίες. Εγώ το τιμώ το στεφάνι μου και περιορίζομαι στο να συμμετέχω ελεγχόμενα στα παθήματα των ηρωΐδων της όπερας· δεν είμαι κανένας ανεμοδούρας εγώ, να μπλέξω όπως αυτός ο γνωστός μου από το χωριό, δεν τον ξέρεις.
Αλλά δεν με αφήνουν ασυγκίνητο τα ειδύλλια αντίστροφου Μαΐου – Σεπτεμβρίου· στο σινεμά και στη λογοτεχνία, εννοείται.
August 16th, 2019 at 8:33 am
Σπαραφουτσιλε, η ιδέα της κίνησης 2.Kf8 είναι ότι ο λευκός Βασιλιάς δίνει σαχ, με αποτέλεσμα ο μαύρος Βασιλιάς να μην μπορεί να κινηθεί ως Ίππος. Αυτό κατάλαβα διαβάζοντας τους κανονισμούς, αλλά φυσικά μπορεί να μην ισχύει και οι δύο Βασιλιάδες να μην μπορούν να βρεθούν εκτεθειμένοι με αυτόν τον τρόπο. Πάμε να βρούμε κάποιον που έπαιζε αγωνιστικό τσατουράνγκα να τον ρωτήσουμε.