Στιγμές
Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Ιουλίου-Αυγούστου 2017 εδώ
Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου-Νοεμβρίου 2017 εδώ
Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Δεκεμβρίου 2017 – Φεβρουαρίου 2018 εδώ
Το αρχείο με τις προηγούμενες Στιγμές Μαρτίου – 14 Μαϊου 2018 εδώ
Το αρχείο με τις προηγούμενες 15 Μαϊου 2018 – 15 Ιανουαρίου 2019 εδώ
Οι μικρές αναρτήσεις στις Στιγμές είναι πολύ συχνές, αλλά χωρίς εξωτερική ειδοποίηση από την κεντρική σελίδα του σάιτ.
2-7-2019
Έχει διασωθεί πως το 1936 πολλοί λαϊκοί άνθρωποι την λέγανε (και) καλοκαιριά στην Αθήνα και τον Πειραιά στον κοινό λόγο, δεν ήταν εύρημα που σκαρώθηκε για ένα τραγούδι η λέξη.
Χάθηκε οριστικά στην μεγάλη περιπέτεια των λέξεων στο χρόνο, όμως η μεταγενέστερη διάσημη φωτογραφία στη μονοκατοικία της Κοκκινιάς και η ιδιότυπη φωνή του Μάρκου Βαμβακάρη μένουν.
Το “μικρό μου” το έχει πει και σε άλλα τραγούδια (“νόστιμο τρελό μικρό μου μελαχρινό μου” κ.ά.), νομίζω πάντα με ακαθόριστο χρώμα πικραγάπης.
8-6-2019
“Tell them Vasiliy is breathing”. Η απαγορευμένη ζώνη του Τσερνόμπιλ την οποία με την εγκατάλειψη από τον άνθρωπο επανέκτησε η άγρια φύση, εμφανίστηκαν ζώα που θεωρούνταν εξαφανισμένα από την Ευρώπη και πώς να το ξέρουν, υπόκεινται στις φθίνουσες αλλά ακόμα ενεργές συνέπειες. Κανείς δεν ξέρει τι μυστικό δρόμο ακολούθησαν από τις ασιατικές στέπες ή αν ζούσαν κρυμμένα και αθέατα στα γύρω δάση. Ίσως σημαίνει κάτι ωστόσο πως η άγρια ζωή συνεχίζεται μέσα στην ζώνη – θα είναι λιγότερο εχθρικό περιβάλλον μάλλον από την κοινή ανθρώπινη φυσική παρουσία. Άθικτα και τα αγάλματα του Λένιν, μπρούτζινα σκηνώματα της ιστορίας, που έχουν αποκαθηλωθεί από τις υπόλοιπες περιοχές. Ηρωικές καταθέσεις λιγοστών επιζώντων που είχαν ρισκάρει τα πάντα (μερικοί είχαν επιλογή φυγής) για να μετριάσουν, όσο μπορούσαν, την πέρα από κάθε έλεγχο εξάπλωση του απόκοσμου.
https://www.theguardian.com/environment/2019/jun/07/chernobyl-now-i-was-not-afraid-of-radiation-a-photo-essay?fbclid=IwAR1u5FAo95SpU-uloT11y2gL5w86fAulys04yeDiEQQJaUO5yl0OhylxaVM
26-3-2019
Η πιο τρεμάμενη…
18-3-2019
O κόσμος είναι μικρότερος απ’ ό,τι συχνά νομίζουμε. Το γεγονός πως κάθε στιγμή που μιλάμε υπάρχουν βαριά διαταραγμένοι -ή όχι και τόσο διαταραγμένοι, όμως διαφορετικής απαίτησης κουβέντα- που σε σπίτια και σε γκαράζ αυτοκινήτων γυαλίζουν τα όπλα τους προετοιμάζοντας την μεγάλη τελική επίθεση της υπέρτατης δόξας της ζωής τους ποτέ δεν μπόρεσα να πειστώ πως είναι κάτι που αποσυναρμολογείται διακριτά από το φαινόμενο της φυλετικής παράνοιας που μένει στις γνώριμες καθημερινές παρόλες μίσους. Οι τόσοι πολλοί, διπλανής πόρτας, φορείς της αρρώστειας, δεν θα “τρελαθούν” ποτέ.
Και σίγουρα πολύ ελάχιστοι ανάμεσά τους θα δουν σαν ήρωες τους θολωμένους νεοναζί οι οποίοι κάπου στη γη σήκωσαν την πράξη κάθαρσης πάνω τους (και) για εκείνους όμως. Ειδήσεις από μακρινές χώρες που δεν ξέρουμε τίποτα για αυτές, κοινωνικό σχόλιο που ακολουθεί αλλά στενεύει σε κατανόηση ταινίας δράσης, διαφημίσεις, στις 9 το ματς. Διότι εκείνοι παίζουν με την κανονικότητα, οι νοσηρές μισάνθρωπες κραυγές τους, καταλαβαίνουν οι ίδιοι θαυμάσια, πως αποτελούν απλά το αντιηρωικό, το θεσμικό, το λιγότερο φλογερό, το νοικοκυρεμένο μέρος του τοπίου. Η φωτ. από το American History X – 1988.
9-3-2019
Ο καιρός είναι πιο γρήγορος από ποτέ, πιο φουριόζος δεν ξαναφάνηκε από τότε που μπορεί να θυμάται ένας χιλιοαιωνόβιος εξωτερικός παρατηρητής του μεγεθυμένου κουτιού του πειράματος με τη γάτα. Τα γεγονότα μυριάδες ανταγωνίζονται με φρενίτιδα στην ελεύθερη αγορά. Δίνονται ευκαιρίες στο καθένα γεγονός, αν εκείνο διαθέτει θέληση, λίγη εφευρετικότητα και την αληθινή δίψα για σαξές. Ευκαιρίες, το αν θα κερδίσουν και ποια θα κερδίσουν, άλλη ιστορία που φέρνει και σε χάος. Έως και το ανέκδοτο ενός μαφιόζου δημάρχου-κονφερασιέ μπορεί να ξεκινήσει ξυπόλητο και άσημο και να ζήσει ύστερα ένα δικού του είδους αμέρικαν ντριμ επιτυχίας. Όλα αυτά έχουν πολλή κίνηση και είναι καλά ή έστω προτιμότερα από ό,τι ορίζεται βραδύ και λειψή καταγραφή ως προηγούμενο, οι ολικές αποκαθηλώσεις θέλουν λίγο σπρώξιμο μόνο γιατί παλιακές που έφτασαν, έτσι που τις τοποθέτησαν απροετοίμαστες στο απαιτητικό γήπεδο, μείνανε κάπως πίσω στην κούρσα. Τα ακίνητα προάστεια, 1882-83, του Σερά.
27-2-2019
Κι έτσι άρχισε να κατακάθεται ο άνεμος. Γλαστρούλες, ξεχασμένα βρακιά (που τι γύρευαν στο μπαλκόνι!), τραπεζοκαλύμματα αφημένα από το καλοκαίρι, παντόφλες βεράντας και τρύπια μαξιλάρια στο πεζοδρόμιο είδα, ελάχιστα αλήθεια, όχι κάνας σωρός – και μέσα σε όλα αυτά ούτε ένα πραγματικό βαθιά κρυμμένο άπλυτο στη φόρα δεν εμφανίστηκε, βαρύ-βαρύ, όχι πως μπορεί να ενδιαφέρει πραγματικά κανέναν, αλλά να έτσι, να έφερνε λίγη περιπαιχτική ή συνωμοτική ποικιλία. Πιν. The South-West Wind by Giovanni Fattori.
15-2-2019
Ένας άνεργος 60χρονος ξυλουργός στο μουντό Νιουκάστλ του αγγλικού βορρά που ανάμεσα στα άλλα που συμβαίνουν, μέρη μιας καθημερινότητας που βιώνεται στην άκρη του γκρεμού, δεν ξέρει να γράφει σε κομπιούτερ, σε έτος 2016, και έτσι δεν μπορεί να υποβάλλει επαρκή δήλωση για το επίδομα της πρόνοιας. Ξέρει όμως να γράφει στους τοίχους των πόλεων (ή αναγκαστικά το μαθαίνει) και όλα αυτά γίνονται στην θαυμάσια ταινία του Κεν Λόουτς “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ”. Δεν κουράστηκε ο Λόουτς στα 80+ του να παράγει πολύ σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές ταινίες και να αισθάνεται την ιστορία καθώς και την μικρή αποσπασμένη ιστορία στη διάρκεια της εξέλιξής τους.
14-2-2019
Δυο κρυπτικά αγαλματίδια του τάχα μου σκανταλιάρικου θεού στο κέντρο της Αθήνας – στο Ζάππειο και στην πίσω αυλή της Αρχιεπισκοπής. Τίποτα απαισιόδοξο αλλά απαιτούμενη μνεία στις αιώνιες αντεστραμμένες όψεις των ίδιων πραμάτων, που η συνήθεια και η μανιέρα συχνά απωθεί τη μια όψη, βουτώντας το κεφάλι στην άμμο. Απόμαχες θεότητες θα είναι που τους τελειώσαν οι ωραίες παλαβομάρες και οι αναστατώσεις που προκαλούν στους ανθρώπους, δεν υπάρχει ούτε καν ένα τόξο για να το δείχνουν σαν διασωσμένο κειμήλιο, καθώς το πρώτο αγαλματάκι είναι καμπουριασμένο και περίλυπο σαν να συλλογιέται και το δεύτερο λαθραίο και πεταμένο, ούτε που απασχολεί κανέναν, σίγουρα θα σπάσει σε κομματάκια από το συνεργείο στο πρώτο συμμάζεμα.
Οι φωτογραφίες είναι από chichimdou η πρώτη και Ιωάννα Μόρο η δεύτερη. Του Ζαππείου το αγαλματάκι είναι δημιουργία του γλύπτη Γεώργιου Βρούτου κι έχει τίτλο «Ο έρωτας που έσπασε το τόξο του», το δεύτερο δεν ξέρουμε, ας το θεωρήσουμε αδέσποτο.
13-2-2019
Όλα όσα κουράστηκε να θέλει.
11-2-2019
Από την Ολλανδία βγήκε στις αρχές του 2000 ένα υπέροχο σχήμα, η Forgotten Fish Memory Orchestra. Τίποτα δεν ήταν τροχιοθετημένα σίγουρο όπως άλλωστε αρέσει στην τέχνη. Μουσικές σύγχρονες, παραδοσιακές, αρχαίες, βαθιά συγκινησιακές, ελεύθερες, αναποδογυρισμένες, ώριμα πειραματικές – σε όλα τους κομμάτια τα ξεχωριστά και στην ενότητά τους. Και εισαγωγή σπάνιων οργάνων με δομικό και κατεδαφιστικό συνάμα ρόλο. Κάπου συναντήθηκαν, κάπου διαλύθηκαν, κάπου το κάθε μέλος πήρε αυτόνομη πορεία, forgotten πια καθώς ούτε το σάιτ τους δεν υπάρχει πια – ίσως το αγόρασε καμιά ενυδρειοεμπορική.
Εδώ διασκευάζουν τον Σατί, τον μεταφέρουν, λένε, στη μικρασία (ένα μουσικής γραφής λογοπαίγνιο που διαλέγεται στα ίσα και με τον γεωγραφικό χώρο) και μαζί με τη μουσική φτιάχνουν ένα βίντεο θαυμάσιας θεατρικότητας με τις μάσκες τους που κατακερδίζουν την ασφυξία, γενικώς.
9-2-2019
Πέθανε στα 82 του στην Αγγλία ο υπέροχος Άλμπερτ Φίνεϊ, κινηματογραφικός ηθοποιός όπως τον ξέραμε κυρίως, αλλά και θεατρικός σεξπιρικός. Θα τον θυμόμαστε για τους σπουδαίους ρόλους του σε πολύ καλές ταινίες όπως το “Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές”, αλλά περισσότερο για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο “Κάτω από το Ηφαίστειο”. Ο Τζον Χιούστον παίρνει το κλασικό βιβλίο του Μάλκομ Λόουρι και φτιάχνει το 1984 (τρία χρόνια πριν το θάνατό του) μια κλασική πλέον ταινία, με τον Άλμπερτ Φίνεϊ και την Ζακλίν Μπισέ. Ο αυτοκαταστροφικός αλκοολικός υποπρόξενος σε μια απομακρυσμένη ασήμαντη επαρχία στο Μεξικό, κατεβαίνει στην κόλασή του, στο ηφαίστειο, φορώντας το λινό κοστούμι του, την ημέρα της γιορτής των νεκρών. Όλα αυτά παραμονές Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη. Τραγούδησαν και τα Διάφανα Κρίνα αυτή την μικροϊστορία αιωρούμενων στο ψυχικό κενό ανθρώπων – που γινόταν μέσα στη φωτιά της Ιστορίας:
«Φύσα την καρδιά μου στην Οαχάκα
Ξέρω αργά ή γρήγορα πως θα χαθώ
Υβόν, μακριά σου δεν μπορώ να πάρω ανάσα
Μα θα διαλέξω εγώ πώς θα καταστραφώ.»
Και η φωτογραφία…
8-2-2019
Τώρα κάτι εξαιρετικά, μοναδικά διαφορετικό. Ξέρετε γιατί οι Ρωμαίοι έδιναν τόσο μεγάλη σημασία στην πτήση των πτηνών, για τις μαντείες και τους οιωνούς τους;
Διότι στην Ιταλία και στην Ισπανία είναι πολύ συνηθισμένο αυτό το φαινόμενο: δεκάδες χιλιάδες πουλιά να κάνουν ταυτόχρονα όλες αυτές τις κινήσεις με τα ασυνήθιστα σχήματα στον ουρανό.
Κάθε βράδυ τα ψαρόνια ( ; ) συγκεντρώνονται στο σούρουπο για να πραγματοποιήσουν την εκπληκτική αεροχορογραφία τους.
Υπό μία έννοια, το να παρακολουθήσει κανείς δύο λεπτά από αυτό το θέαμα είναι σχεδόν θρησκευτική εμπειρία, ανεπανάληπτη και άκρως εθιστική.
– Watch The art of flying
https://vimeo.com/ondemand/130410
– Starling Murmuration
https://www.youtube.com/watch?v=IJrI77N3OYE
– Starlings Flying | Starling Murmuratio
https://www.youtube.com/watch?v=QOGCSBh3kmM
– Flight of the Starlings: Watch This Eerie but Beautiful Phenomenon
https://video.nationalgeographic.com/…/00000158-457d-d0be-a…
– Το αντίστοιχο θέαμα στη Βρετανία: amazing starlings murmuration
https://www.youtube.com/watch?v=eakKfY5aHmY
Αυτό που μου αρέσει περισσότερο σε αυτό το εξαιρετικά εθιστικό θέαμα είναι το εξής:
όταν βλέπεις ένα πουλί να έχει ξεχωρίσει από το σμήνος και να πετάει μόνο του μπροστά ή δίπλα ή πίσω από το σμήνος, και δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι το χαζοπούλι ή ο αρχηγός τους.
Σαφώς, είναι εκπληκτικό το ότι κινούνται σαν να σκέφτονται με ένα μυαλό, αλλά αυτός που είναι στην απ’ έξω και ξεχωρίζει, τι ακριβώς είναι;
Ο τρελός του χωριού ή ο ιθύνων νους;
Καταπληκτικό.
2-2-2019
“The world was hers for the reading.”
“Η γριά γυναίκα που διαβάζει”. Από το 1631, στο Ρεϊκσμουζέουμ του Άμστερνταμ. Οι τρομερές ανθρώπινες μορφές του Ρέμπραντ και οι ιδανικοί φωτισμοί, σε μια χώρα με το φως λιγοστό και πολύτιμο. Πιστεύεται πως πρόκειται για την προφήτισσα Άννα που εμφανίζεται στην Ιερουσαλήμ σε μια μικρή περικοπή στο κατά Λουκά – “προβεβηκυία εν ημέραις πολλαίς”. Κατά μια άλλη εκδοχή ο ζωγράφος αποτύπωσε έως την αθανασία τη μητέρα του.
30-1-2019
Εδώ, απλά περιμένουμε την άνοιξη.
29-1-2019
Παραήταν μεγαλοφυής ο Ταρκόφσκι για να έφτιαχνε μια αντιπολεμική ταινία με επική πνοή. Το καλλιτεχνικό σύστημα της χώρας του δεν θα είχε αντίρρηση καμία, αλλά εκείνος ήταν από άλλη ιστορία – πιο ζόρικη. Στα “παιδικά χρόνια του Ιβάν” του 1962, νεαρός και μόλις βγαλμένος από την σοβιετική σχολή κινηματογράφου, βασίζεται σε τέσσερα όνειρα του 12χρονου Ιβάν και συζητά για τον βίαιο τερματισμό της παιδικής ηλικίας. Με τα όνειρα άλλωστε ήταν φτιαγμένες όλες του οι ταινίες γιατί και ο ύστερος Ταρκόφσκι έγινε απίστευτα εσωτερικός, αλλά πάντα εκεί πατούσε. Παρότι ο μικρός ορφανός πρωταγωνιστής, μη έχοντας τίποτα άλλο να χάσει, κατατάσσεται στο μέτωπο, ο σκηνοθέτης εμμένει με τις εικόνες του και τους διαλόγους πως ο πόλεμος δεν έχει τίποτα το ηρωικό, μόνο λάσπη και αποσύνθεση. Συζητά την ανικανότητα του Ιβάν να ζήσει με οποιονδήποτε τρόπο. Αντιστικτικά παρεμβάλλονται φυσιολογικές παιδικές σκηνές του Ιβάν πριν τον πόλεμο.
Την ασύμμετρη σε έκταση συζήτηση ασφάλειας και πολυτελείας που δεν ξέρω πώς προέκυψε για το αν πρέπει να δημοσιεύονται εικόνες από το νέο ολοκαύτωμα στη Συρία μπορείς να την προσπεράσεις. Δεν υπάρχει λόγος να φιλονικείς. Από κει και πέρα η συνείδηση του καθενός, όπως ορίζεται ανά περίπτωση. Μένει όμως με σιγουριά ότι πίσω από το κοπαδιαστό ανώνυμο αράδιασμα θυμάτων και προσφυγικών αριθμών κινούνται πάντα πραγματικές ιστορίες, μη αριθμητικές όσο δεν γίνεται.
19-1-2019
Από την ταινία Sur (“ο νότος”, 1988) του Σολάνας, μια ερημική ψυχική περιπλάνηση ενός πολιτικού κρατούμενου της τρομαχτικής χούντας του στρατηγού Βιντέλα, νύχτα στο Μπουένος Άιρες. Που ξεκινά το απόγευμα της αποφυλάκισής του, με την παράδοση της εξουσίας στους πολιτικούς. Προσπαθώντας να καταλάβει, αν καταλάβει τι βρήκε, δεν επιστρέφει στο σπίτι του – το αφήνει για το χάραμα.
Πέρα από τα υπόλοιπα, δηλαδή ο πολιτικός κινηματογράφος στα καλύτερά του συνδεμένος με τον άνθρωπο-μονάδα και τις ερωτήσεις που όπως ξέραμε από παλιά μονάχα ο ένας άνθρωπος μπορεί να θέτει, μένει η υπέροχη φωτογραφία και οι μουσικές, πραγματικές νότιες παράλληλοι, του Άστορ Πιατσόλα. Την δημιουργία του 1988, παγκόσμια συνεισφορά στη μνήμη, ακολουθεί και η βαριά ιστορία του 1991 που ο Σολάνας δέχτηκε επίθεση από νοσταλγούς και έμεινε παράλυτος στα πόδια.
Η ταινία ήταν από την αρχή αφιερωμένη και στον κουρδικής καταγωγής διωκόμενο σκηνοθέτη Γιλμάζ Γκιουνέι που είχε πεθάνει το 1984 και που στα τουρκικά το επίθετό του σημαίνει επίσης νότος.
16-1-2019
Μα πάντα συλλογίζονταν τη μακρινή του χώρα και τα νησιά που ‘ναι γεμάτα θρύλους, τα Λοφούτεν [Νίκος Καββαδίας, Ο πιλότος Νάγκελ
Στον ποιητή Ν. Ράντο].
Τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2004 οι κάτοικοι του Σβολβάερ [η άτυπη πρωτεύουσα των νησιών] κάλεσαν τους Nurse With Wound, τον Στίβεν Στάπλετον και τον Κόλιν Πότερ να κάνουν τρεις εκπομπές στο τοπικό σταθμό Lofotradioen, φτιάχνοντας μουσική από ό,τι ήχους άκουγαν στα Λοφούτεν. Το αποτέλεσμα ήταν ένα διπλό CD με τίτλο “Shipwreck Radio”. Ενα δείγμα από τις παράξενες μουσικές που φτιάχνουν οι Nurse With Wound.
February 9th, 2019 at 3:24 am
Bye ALbie
https://goo.gl/1J2WSb
February 11th, 2019 at 12:59 pm
Είναι πολύ σπουδαίες οι μουντές ταινίες από το αγγλικό νέο κύμα του 60. Εργατική τάξη, ζητήματα της τότε αγγλικής κοινωνίας όπως η έκτρωση, ανησυχία. Εδώ ο Άλμπερτ Φίνεϊ στην αρχή της καριέρας του, νεότατος, στο Saturday Night Sunday Morning (1960) – αρχική σκηνή στο εργοστάσιο.
youtube
February 12th, 2019 at 3:18 pm
Απο το “Σαββατο βραδυ Κυριακη πρωι” μεχρι τον Αμπιγιερ και το Περασμα του Μυλλερ αυτος ο μεγαλος Σαιξπηρικος ηθοποιος, γιος στοιχηματζη, προορισμενος καποτε να γινει ο νεος Λωρενς Ολιβιε, μπορει να μην εγινε ποτε ενας πρωτου μεγεθους σταρ, αλα οι ερμηνειες του εμειναν αξεχαστες σε πολλους, του τυπου “Α επαιζε και ο Αλμπερτ Φινεϋ!”.Ειχε την ικανοτητα να δινει μεγαλες ερμηνεις που δυσκολα ξεχνιουνταν αλλα και δυσκολα τις θυμοσουν μετα απο λιγο καιρο. Εδω ενα χαρακτηριστικο δειγμα.
February 13th, 2019 at 6:58 am
Ο κορυδαλλός, το καναρίνι και άλλα ορνίθια
Έγραφα προ ημερών στην ανάρτηση για τις Έμφυλες Αναπαραστάσεις ότι είναι δυσανάλογα ολιγάριθμες οι γυναίκες διευθυντές ορχήστρας και οι γυναίκες εξάρχοντες (επικεφαλής των πρώτων βιολιών).
Αντιπαράδειγμα: στην περσινή απονομή των βραβείων Opus Klassik, στη σχετική εσπερίδα, την Konzerthausorchester του Βερολίνου διηύθυνε η 38χρονη μεξικάνα Αλόνδρα ντε λα Πάρρα, και εξάρχων ήταν η 31χρονη γερμανίδα, με κορεατικές ρίζες, Σούγιοεν Κιμ.
(Δια την τάξιν: η μεξικάνα δεν ανήκει στο μόνιμο δυναμικό της συγκεκριμένης ορχήστρας, αλλά μετακλήθηκε για τη συγκεκριμένη εσπερίδα, η δε γερμανοκορεάτισσα έγινε μόλις πέρυσι κοντσέρτμαϊστερ, και στην ιεραρχία της ορχήστρας είναι τρίτη και τελευταία με αυτόν τον τίτλο.)
Από αυτή την εκδήλωση, η Ρέγκουλα Μύλεμανν, βραβευόμενη στην κατηγορία της, στο Tra le procelle assorto, από κάποιον από τους πολλούς ‘Καίσαρες και Κλεοπάτρες’ που έχουν κατά καιρούς γραφεί, μιανού Γκράουν εν προκειμένω. Πλέουν αρκετές εκτελέσεις αυτής της άριας στο διαδίκτυο, καμία όμως τόσο ζωηρή, κεφάτη, δροσερή και κρυστάλλινη. Το μπαρόκ μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να είναι απόλυτα σύγχρονο, και επιπλέον πολύ διασκεδαστικό και… πώς να το θέσω… ξεσηκωτικό.
Σωστά όλ’ αυτά και πρόσβαρα, όμως πόθεν ο τίτλος του σχολίου;
Το όνομα της μαέστρας στη γλώσσα της είναι παραφθορά του Alejandra, κάτι σαν το δικό μας Λωξάντρα σαν να λέμε, alondra όμως είναι και ο κορυδαλλός.
Η ελβετιδούλα σοπράνο πάλι, με τη φρέσκια, νεανική, φωτεινή φωνή της, και επιπλέον με τη μεγάλη ευχέρεια στις ψηλές νότες, στα ποικίλματα και στα γρήγορα περάσματα, είναι τυπικό δείγμα αυτού που λένε στην ιδιόλεκτό τους οι επαΐοντες καναρίνι.
Προσοχή: πρέπει να συμπίπτουν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά για να αποκληθεί κάποια καναρίνι.
Νά, φέρ’ ειπείν, η Γιούλια Λέζνιεβα (θα τη δούμε το Σάββατο στο Μέγαρο), πάλι σε κάτι μπαρόκ, πάλι ως Κλεοπάτρα -από τον ‘Ιούλιο Καίσαρα στην Αίγυπτο’ του Χαίντελ-, στο Da tempeste il legno infranto. Παρόμοια φωνητικά χαρακτηριστικά, κολορατούρες πεντακάθαρες, ανθρώπινες, όχι κοκκυσμοί κούκου ή γλουγλουκίσματα γαλοπούλας όπως άλλες, φωνή όμως ώριμη, σκούρα· δεν τη λες καναρίνι, αηδόνι ίσως.
Κορυδαλλοί, καναρίνια, κούκοι, γαλοπούλες, αηδόνια… Μπλέξαμε με τα πτηνά 😀
February 15th, 2019 at 11:21 am
Τον προτεινω με τα χίλια…
Αναν Κωστακης “Φορμόλη”
Μπαίνεις σε δημόσια υπηρεσία και ζητάς ευγενικά να τα κάνεις όλα πουτάνα. Η κοπέλα στις πληροφορίες σε στέλνει στο γραφείο 314 στον τρίτο όροφο, όπου γριά υπάλληλος μιλάει στο τηλέφωνο. Επιχειρείς να τη διακόψεις, αποτυγχάνεις, δέκα λεπτά αργότερα κλείνει το τηλέφωνο και σε ρωτάει τσαντισμένη αν πέρασες πρώτα από το πρωτόκολλο, εσύ λες όχι με απολογητικό ύφος, γριά σε στέλνει πρωτόκολλο, μετά γραφείο 5, μετά ταμείο και στο τέλος πάλι εδώ. Πας πρωτόκολλο, θλιμμένη υπάλληλος γράφει αριθμό σε χαρτάκι και σου το δίνει χωρίς να σε κοιτάξει ποτέ. Πηγαίνεις γραφείο 5, παίρνεις χαρτάκι προτεραιότητας, περιμένεις 45 λεπτά, έρχεται η σειρά σου, άντρας υπάλληλος με βρωμερή μασχάλη σε ρωτάει ποιος σε έστειλε εδώ, δεν θυμάσαι, υπάλληλος βρίζει αόριστα, αλλά τέλος πάντων, σου κάνει τη χάρη να σε εξυπηρετήσει. Λες ευχαριστώ χωρίς να υπάρχει λόγος, κατεβαίνεις στο ταμείο, τεράστια ουρά, ρωτάς τον τελευταίο “για να τα κάνετε όλα πουτάνα περιμένετε;”, σου γνέφει κουρασμένα ναι, περνάνε ώρες, έρχεται μεσημέρι, το ταμείο κλείνει, οι πολίτες διαμαρτύρονται, οι υπάλληλοι λένε ότι δεν φταίνε εκείνοι, τα παράπονά σας στον υπουργό. Πολίτες φεύγουν βρίζοντας και θα ξαναέρθουν αύριο να στηθούν από τις 6 το πρωί στην ουρά, γιατί η προθεσμία για να τα κάνεις όλα πουτάνα λήγει μεθαύριο. Τέλος της ιστορίας.
Συμπέρασμα: Δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος για να τα κάνεις όλα πουτάνα.
February 15th, 2019 at 12:48 pm
https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1421388058i/24053231._UY630_SR1200,630_.jpg
March 18th, 2019 at 2:01 pm
Μερικές σύντομες σκέψεις για την επίθεση στη Νέα Ζηλανδία, που πιστεύω είναι πολύ πιο κοντά από τους αντίποδες της απεικόνισης στο χάρτη.
May 27th, 2019 at 9:16 pm
Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει το ιστολόγιό σου για σένα, ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για το ιστολόγιό σου
@ Π.Γ., σε συνέχεια αυτού του σχολίου του, αλλά περισσότερο @ εις εαυτόν
Εμείς είμαστε το skakistiko. Εμείς, οι επισκέπτες, με τα σχόλια και τις συνεργασίες μας.
_ Δεν μας εμπόδισε ποτέ κάποιος, ο διαχειριστής σίγουρα όχι, να αναρτήσουμε σχόλιο. Ούτε θυμάμαι να τέθηκε ποτέ περιορισμός ώστε τα σχόλια να είναι αποκλειστικά σκακιστικού περιεχομένου.
(Πολλοί έχουμε την ιδέα ότι ο διαχειριστής έπρεπε να βάζει βαθύτερα το ψαλίδι σε ορισμένα σχόλια και να χρησιμοποιεί συχνότερα εξαφανιζόλ για κάποια ακραία εξ αυτών, ίσως και να αποκλείει, πρόσκαιρα ή οριστικά, συγκεκριμένους σχολιαστές που υπερβαίνουν τα, χαλαρά άλλωστε, όρια, όμως έχει διαλέξει τον δύσκολο δρόμο.)
_ Δεν γνωρίζω να αρνήθηκε ποτέ ο διαχειριστής συνεργασία που υπέβαλε προς δημοσίευση οποιοσδήποτε από εμάς· και εδώ ισχύει ότι δεν είναι προϋπόθεση να είναι αποκλειστικά σκακιστικού περιεχομένου.
(Παρέμπ: έχουμε αναλογιστεί ποτέ πόσος κόπος και χρόνος απαιτείται από τον διαχειριστή μέχρι να καταστεί αναρτήσιμο και αναγνώσιμο το συνονθύλευμα ασύντακτων και ανορθόγραφων φληναφημάτων, χωρίς ή με λάθος τονισμό, στίξη, παραγραφοποίηση, που εμείς θεωρούμε συνεργασία; Σύμφωνοι, ήθελέ τα κι έπαθέ τα ο Γάτος, όμως φωτίζω και αυτή την πλευρά.)
Το απλούστερο, για αρχή:
_ Στα ‘misc. σκακιστικά’ μπορούμε να αναρτούμε σχόλια με κάποια παρτίδα, δική μας ή άλλων, από το παρόν ή το παρελθόν, που νομίζουμε ότι αξίζει να ιδωθεί. Τι στον κόρακα, όλοι περί το σκάκι [υποτίθεται ότι] μιλάμε εδώ, κανείς μας δεν παίζει ή δεν βλέπει παρτίδες για τις οποίες του γεννάται η επιθυμία να τις μοιραστεί;
_ Στις ‘Στιγμές’, σε αυτήν εδώ τη ρουμπρίκα δηλαδή, που ατύπως επέχει θέση ‘misc. γενικού περιεχομένου’, μπορούμε να αναρτούμε εκτός σκακιού σχόλια για, πρακτικώς, οποιοδήποτε θέμα. (Υπό αυτό το φως, τα περισσότερα από τα τώρα εμφανιζόμενα σχόλια στα ‘misc. σκακιστικά’, θα έπρεπε να έχουν γραφεί εδώ.) Μην ξεχνάμε ότι ακριβώς αυτά τα εκτός σκακιού σχόλια -όχι όμως με τη σημερινή τους, κυρίως μικροπολιτική, θεματολογία- ήταν το ιδιαίτερο, κατά πολλούς το δυνατό, σημείο του ιστολογίου, τουλάχιστον στις δύο πρώτες περιόδους του, και έγιναν αφορμή για πολλές ποιοτικές και γόνιμες συζητήσεις.
Κατακλείδα:
Εμείς, οι επισκέπτες που ενδιαφερόμαστε για την ύπαρξη και την, ει δυνατόν, επαναφορά του ιστολογίου σε ανεκτό, ιδανικά σε αντίστοιχο του παρελθόντος επίπεδο, τι κάνουμε; (Πληθυντικός μεγαλειότητος, αυτονοήτως)
Αυτό που προτείνω παραφράζοντας το φθέγμα του JFK στον τίτλο του παρόντος σχολίου μου.
Τι μπορείς να κάνεις (σε μένα συνεχίζω να μιλάω); Ό,τι πάντα: σχόλια και συνεργασίες.
Ξεκινώ, αναρτώντας σύντομα, εδώ, προβοκατόρικο σχόλιο.
May 27th, 2019 at 9:44 pm
Μια, πολλάκις επαναβιωμένη, και σίγουρα επαναβιωθησόμενη, εμπειρία
Το προβοκατόρικο σχόλιο που αμέσως πιο πάνω υποσχέθηκα.
Χθεσινή εμπειρία, πολλάκις βιωμένη, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση:
Εμείς τα γεροντάκια πηγαίνουμε με το άνοιγμα της κάλπης να ψηφίσουμε, μήπως πεθάνουμε στη διάρκεια της ημέρας και δεν προλάβουμε.
Πλησιάζοντας στο σχολικό συγκρότημα όπου ψηφίζαμε, όλο και πύκνωναν τα τραπεζάκια παρατάξεων· όχι όλων, αρκετών, και σε ικανή πάντως, μπορεί και νόμιμη, απόσταση από αυτό.
Το πιο στρατηγικό πόστο, αλλά και το πιο καραπαράνομο, ακριβώς απέναντι από την είσοδο του εκλογικού κέντρου, φάτσα στην καγκελόπορτα, δυο δρασκελιές απόσταση, όπου πάντα στρατοπέδευαν οι δε-λέω-ποιοι, ήταν άδειο.
‘Συμμορφώθηκαν φέτος’ – μου λέει η κυρία Δόκτορος.
Ποιοι; – σκέφτηκα. Το κόμμα που έχει το ελεύθερο, διαχρονικά και ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, να τοιχοκολλά (η τελευταία λέξη στις μεθόδους επικοινωνίας: χαρτούρα και γλουτολίνη… Μα, για βασιβουζούκους μας περνούν; Απάντηση: Ναι) όπου νάναι και να αναρτά χαρτοαφίσες ακόμα και σε όχι απλώς απαγορευμένα, αλλά και επικίνδυνα για την ασφάλεια του πολίτη μέρη (κολώνες φωτισμού σε νησίδες), ανεξέλεγκτο και ατιμώρητο, ακόμα και [όχι μόνο την ημέρα των εκλογών, αλλά και] κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας;
‘Φτωχό, αθώο μου παιδί’ – της λέω με κατανόηση, θωπεύοντας στοργικά την τεφρόχροη κόμη της πάνω από την πλάτη της.
Αισθάνθηκα να ψαύω εκεί ένα εξόγκωμα, γνώριμο στη θέση, μη γνώριμο στο μέγεθος. Διάβολε, μεγάλωσε κι άλλο η καμπούρα της. (Είπαμε, γεροντάκια και οι δύο.)
Ε, περιττό να πω ότι όταν, μισή ώρα αργότερα, είχαμε τελειώσει και βγαίναμε, το πόστο είχε καταληφθεί από τραπεζάκι του γνωστού κόμματος, και οι φίλεργοι εθελοντές άπλωναν με το πάσο τους την πραμάτεια τους, αφίσες, σημαίες και ψηφοδέλτια, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους αγγίξει κανείς (δικαστικοί αντιπρόσωποι; χο-χο· αστυνομικοί; χο-χο-χο). Και η εκλογική νομοθεσία, στο γκιώνjη τους.
Το γιατί οι εκπρόσωποι των άλλων κομμάτων, αν και έφτασαν νωρίτερα, δεν κατέλαβαν το πόστο εκείνοι, αλλά μόνο που δεν το φύλαγαν για τους ‘αντιπάλους’, ας το εξηγήσει όποιος και όπως νομίζει.
Καλά να ‘μαστε, την επόμενη εβδομάδα, στις επαναληπτικές, και σ’ ένα μήνα, στις βουλευτικές, πάλι στο ίδιο πόστο θα τους δούμε. Καθυστερημένους (στην προσέλευση εννοώ, μην πάει ο νους σας στο κακό), παράνομους, άθικτους.
The untouchables.
Οι πιο συστημικοί απ’ όλους.
May 28th, 2019 at 9:42 am
@ Σπαραφουτσιλε
Θυμασαι τι απαντησε το ερειπωμενο πια μαντειο των Δελφων στον ιατρο Ορειβασιο, απεσταλμενο του αυτοκρατορα Ιουλιανου το 362: Νομιζω οτι αξιζει ο κοπος να το ορθογραφησω…
Εἴπατε τῷ βασιλεῖ, χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὐλά,
οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην,
οὐ παγὰν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ.
May 28th, 2019 at 8:10 pm
Κλείστε το, είναι πασοκτζής ο κύριος
@ Μέτοικος
Από το δημοτικό ήδη, ενώ οι συμμαθητές μου με δυσκολία συλλάβιζαν δίλεκτα ρητά όπως Γνώθι σεαυτόν, Μηδέν άγαν, Χρόνου φείδου, εγώ απομνημόνευα άκοπα και απήγγελλα παραγράφους ολόκληρες όπως ο χρησμός της Πυθίας για τον Ιουλιανό, ή ο εξής, για τον σπαρτιάτη Λυκούργο (που ξανασυνάντησα αργότερα, τον χρησμό, όχι τον Λυκούργο, στην ‘Κλειώ’, το πρώτο βιβλίο των ‘Ηροδότου Ιστοριών’):
Ἥκεις, ὦ Λυκόοργε, ἐμὸν ποτὶ πίονα νηὸν
Ζηνὶ φίλος καὶ πᾶσιν Ὀλύμπια δώματ᾽ ἔχουσι.
δίζω ἤ σε θεὸν μαντεύσομαι ἢ ἄνθρωπον·
ἀλλ᾽ ἔτι καὶ μᾶλλον θεὸν ἔλπομαι, ὦ Λυκόοργε.
(Έρχεσαι, Λυκούργε, στον πλούσιο ναό μου
φίλος στον Δία και σ’ όλους [τους θεούς] που κατοικούν στον Όλυμπο.
Διστάζω, αν θα μαντέψω εσένα, θεό ή άνθρωπο.
Αλλά πιο πολύ θεός νομίζω πως είσαι, Λυκούργε.)
Παραλείπω υπό ποιες συνθήκες ειπώθηκε, τι νόημα είχε και τι αποτελέσματα παρήγαγε, αυτά βρίσκονται πλέον εύκολα στο διαδίκτυο.
Κύρια πηγή απ’ όπου ο μικρός δόκτωρ (εγώ είμαι αυτός, απλώς μιλώ για τον εαυτό μου σε τρίτο πρόσωπο, όπως ο Ναπολέων, ο Μαραντόνα, ο Πατούλης και άλλοι μεγάλοι της ιστορίας) προσπαθούσε τότε -τελευταίες τάξεις δημοτικού- να κορέσει τη δίψα του για μάθηση, ήταν ‘Η νέα εγκυκλοπαίδεια του παιδιού’ (εκδόσεις Φυτράκης – Κουτσουμπός, 1967, 5 τόμοι + 1 τόμος πινακοθήκη) της Αντιγόνης Μεταξά (= ‘θεία Λένα’), ένας ανεξάντλητος πακτωλός γνώσεων, που περιλάμβανε μεταξύ άλλων λογοτεχνικά έργα, ακέραια ή εκτενή αποσπάσματά τους, ακόμα και σύντομα αρχαία κείμενα και τη μετάφρασή τους στην απλοελληνική.
Προφανές είναι ότι τα ρητά τα απομνημόνευα και τα αναπαρήγαγα ως μαγνητόφωνο, δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζω αρχαία ελληνικά τότε.
(Τι ακούω από το βάθος; Πώς; ‘Γιατί, τώρα γνωρίζεις, είτε αρχαία, είτε νέα;’ Κλείστε το, είναι πασοκτζής ο κύριος.)
Πάντως, αυτό το ασυναίρετο Λυκόοργε ασκούσε ακατανίκητη γοητεία επάνω μου, το πρόφερα σαν να είχε τέσσερα ή έξι συνεχόμενα όμικρον: Λυκόοοοργε. Από μικρός μαγευόμουν από τα διπλά φωνήεντα, όχι αυτά που σχηματίζουν έναν φθόγγο, π.χ. /ου/, αλλά αυτά που προφέρονται ισότιμα και τα δύο. Διόλου παράξενο που από ολλανδούς ποδοσφαιριστές προτιμούσα τον Ρούουουντ (ουπς, ένα /ου/ παραπάνω) Γκούλλιτ και από τον Κρόιφ ακόμα, ότι μια πόλη στην οποία θα ήθελα να ταξιδέψω είναι η ολλανδική Χοοχεφέεν (Hoogeveen), και μια από τις αγαπημένες μου τραγουδίστριες ήταν η φινλανδή κάποτε μούσα του Θεοδωράκη, Άρια Σαγιονμάα (προπαροξύτονη, Σαγιόνμαα, την έλεγαν εδώ τα χρόνια του ‘Κάντο Χενεράλ’), πριν καν την ακούσω 😀
Ξέφυγα πάλι…
Για την ταμπακιέρα, είπα τη γνώμη μου στο πρώτο από τα δύο χθεσινά μου αυτόθι σχόλια.
May 29th, 2019 at 1:10 am
Σπαραφουσίλι, γράφε πιό κατανοητά αδελφέ, για να καταλαβαίνει και ο Τζοκόντα…
May 29th, 2019 at 12:50 pm
ΑΝΤΙΠΑΡΕΡΧΟΜΑΙ των κακοπροαίρετων. Για να καταλάβει και ο Γ.Π. την έννοια.
May 30th, 2019 at 7:03 am
@ Π.Γ.
Όχι fusilli (= βίδες), fucile (= τουφέκι), και όλο μαζί Sparafucile – Σπαραφουτσίλε, ‘το τουφέκι που πυροβολεί’, χαρακτήρας από τον ‘Ριγολέττο’ του Βέρντι, ένας συμβολαιάς, θα λέγαμε σήμερα: A voi presente un uom di spada sta, όπως αυτοπαρουσιάζεται. Για περισσότερες πληροφορίες, στο εσυσωληνάριο του χρηστωνυμολίκνου μου.
Τι, πάλι όχι κατανοητά γράφω; Αν είναι με αυτόν τον τρόπο να κρατηθούν μακριά από αυτό, έστω, το νήμα, αυτοί που έχουν κάνει το ιστολόγιο τρόλλεϊ, να φροντίσω να γράφω ακόμα πιο περίπλοκα· μπορώ 😀
Αν και, απ’ ό,τι βλέπω, ούτε απήγανος, ούτε φλιτ δεν πιάνει…
May 30th, 2019 at 12:16 pm
Γράφε όπως θέλεις Σπαραφουτσίλε,μόνο,παράκληση, γράφε συχνότερα και εξήγησέ μας που ειναι το εσυσωληνάριο
May 30th, 2019 at 12:46 pm
Συγγνώμη Δόκτωρ, αλλά εσάς σας θεωρώ μεγαλύτερο τρολ και από εμένα τον τεράστιο Jo. Δεν το λέω για κακό. Εξηγώ…
Τα σχετικά με το σκάκι ποστ μου είναι πια ένα 25%. Σε εσάς δεν πρέπει να ξεπερνάνε το 5%.
Όλα αυτά που γράφετε είναι μακρύτερα σεντόνια ακόμη και από τα δικά μου!! Δεν κρίνω την ποιότητα των ποστ σας. Γενικά δεν μου αρέσει να κρίνω ύφος, στυλ, χιούμορ. Το αν μου αρέσει κάτι ή το βαριέμαι είναι θέμα προσωπικού γούστου και στιγμής, δεν το κάνω θέμα. Τοποθετούμαι μόνο επί του περιεχομένου – αν υπάρχει. Γενικά είναι χαρακτηριστικό των κριτικών τέχνης και λοιπών φασιστερών κουλτουριαραίων να θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και ότι μπορούν να κρίνουν με απόλυτο τρόπο την ποιότητα της σκέψης των άλλων, κυρίως από το περιτύλιγμα του λόγου. Π.χ. Μπέος, «α γαμηθείτε», κακός. Γραβατωμένο λαμόγιο, «αντιπαρέρχομαι» καλός. (Βέβαια άλλος πήρε 57% και άλλος τα τέτοια του, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Εσείς δεν γίνεστε αντικείμενο επιθέσεων γιατί δεν ενοχλείτε. Πολιτικάντηδες, μαζετοπροπονητές, κουλτουριάρηδες κλπ. Φυσικά είναι δικαίωμα σας να μην ενοχλείτε.
Ωστόσο να συντάσσεστε με τέτοια σκακιστικό-πολιτικά υποκείμενα, που τα μόνα ποστ στο σκακιστικό έχουν να κάνουν με την προώθηση της παραγοντοσκυλικής καριέρας τους σε περίοδο εκλογών και το μόνο που προσπαθούν είναι να φιμώσουν τον υπέροχο Γέροντα (δηλαδή εμένα) που είναι έτοιμος να τους πάρει στο ψιλό (και πάλι) για τις παπάρες που θα πούνε (και πάλι), είναι κάτι για το οποίο θα σας διαμαρτυρηθώ.
Το να τους πάρουμε στο ψιλό, εξάλλου, είναι η μόνη μας άμυνα. Τι να κάνουμε; Να γίνουμε διανοητικώς καθυστερημένοι αγανακτισμένοι πολίτες; Το φλέγμα πάνω από όλα!
Υ.Γ. Πάλι καλά που σου επιτρέπει και ο μουλωχτός Dieter να γράφεις όπως θέλεις. Εμένα δεν μου επιτρέπει, αλλά το αντιπαρέρχομαι.
May 31st, 2019 at 4:48 am
@ OldJo
May 30th, 2019 at 12:46 pm
Χαίρε τρισμέγιστε, ανυπέρβλητε, μεγαλοπρεπή Ιοκόνδιε.
Ορισμένες παρατηρήσεις επί του θέματος.
Έσο δίκαιος. Μην ξεχνάς το σεντόνι – φαντασίωση του ματς με το νήπιο. Φάση να γελάει κι ο κάθε πικραμένος σου λέω.
Ποιό περιεχόμενο ρε Ιοκόνδιε, πλάκα μου κάνεις; Για ντουφέκια μιλάει ο ένας, για βίδες καταλαβαίνει ο άλλος!!! Σκαταπουτσίλε η κατάσταση!!! 😀
Tσίμπησε κι ο Μέτοικος άμα τη αφυπνίσει του από τη χειμερία νάρκη συνεισφέροντας κι αυτός το κατά δύναμιν στη γενική κλαψομούνικη ambience! 😀
Από την πείρα σου, δημότης ων, είναι προσιτός στο κοινό ο δήμαρχος; Έλεγα τώρα που θα βρεθούμε στο Βόλο να πάμε για κάνα καφέ και με την ευκαιρία να τον ψήσουμε να ενδιαφερθεί και λίγο για την ανάπτυξη του σκακιού κι όχι μόνο για τη μπάλα! Έστω και μια εμφάνισή του στις τελετές έναρξης ή/και λήξης δεν θα’ταν κι άσχημη!
Πες ρε κακιασμένο πλάσμα και κάνα καλό λόγο για τη ΣΕΒ που έχεις κολλήσει στα (όποια) αρνητικά του παρελθόντος. Στο Φμπ που χτυπάει η καρδιά της σκακιστικής κίνησης σε Ελλάδα και εξωτερικό (αν περιμένεις από δω σώθηκες) βρίσκεις όλες τις τελευταίες ειδήσεις από τις διοργανώσεις της πόλης σας, με ωραίες περιγραφές και λεπτομέρειες. Πιστεύω ακράδαντα ότι αργά ή γρήγορα οι σημερινές αντιμαχίες και συγκρούσεις των δύο παρατάξεων θα ξεπεραστούν! Αυτό προς το συμφέρον του σκακιού στην πόλη που θα αποκτήσει έτσι την περίοπτη θέση που άλλωστε της ανήκει δικαιωματικά στη σκακιστική επανάσταση που συντελείται στις μέρες μας στη Θεσσαλία.
Φιλάκια, τα λέμε στον Αη-Γιάννη!
May 31st, 2019 at 9:06 am
Είχαμε τα τρολ, τώρα πλακώσαν και τα ελφ…
May 31st, 2019 at 9:50 am
Γενικά τον Δόκτωρα τον πάω και γιαυτό διαμαρτυρήθηκα κόσμια. Το περιεχόμενο «γράψε εσύ τι θέλεις και άσε τον άλλον να γράφει τα δικά του» με βρίσκει σύμφωνο 100%. Για τα ποσοστά (5%, 25%) νομίζω είμαι δίκαιος. Κάνε δειγματοληπτικό έλεγχο.
Βέβαια καλό είναι να κατανοήσει ότι ο κάθε Dimarath, «μικρή μαζεταρού», Γ.Π., «Για τον Π.» κλπ ενδιαφέρεται να χρησιμοποιήσει το site για να προωθήσει τις παραγοντικές του βλέψεις και επιθυμεί διακαώς να σιγήσουν οι αντίθετες φωνές. Ο Δίας, παρά τις πολλές διαφορές μας, δεν το επέτρεψε και αυτό δείχνει ότι έχει δημοκρατική συνείδηση.
Φαντάσου να έκανα αντιπολίτευση σε blog με Αυγά, ΚΚΕεδες ή ΝουΔουλίτες! Θα με είχαν σταυρώσει στην Αππία Οδό (αριθμός 6001) και θα με βάζανε ταπετσαρία στο site.
Ο Χοντρός είναι προσιτός και ήδη τους έχει βοηθήσει στο τελευταίο σημαντικό τουρνουά που κάνανε.
Ο Χοντρός βοηθάει γενικά. Πώς τα ταμεία τα πήρε χρεωμένα και σήμερα έχει χοντρό πλεόνασμα, την ώρα που και επιχορηγεί ομίλους και οργανώσεις, ενώ και η πόλη έχει αλλάξει όψη, νομίζω λέει πολλά για τους προηγούμενους. Πολιτική = το πιο προσοδοφόρο επάγγελμα. Μετά έρχεται το (στημένο) ΣΤΟΙΧΗΜΑ και τα ναρκωτικά.
Εντωμεταξύ δέχεται έναν λυσσαλέο πόλεμο, από όλα τα κόμματα, τους εγκάθετους τοπικούς δημοσιογράφους, τις κομματικές οικογένειες κλπ. Οι Αυστριακοί όμως δεν φάγανε πρόλογο. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ελλάδα που θα βγάλει αυτοδύναμους τους γαλάζιους χμερ γιατί έτσι τους είπε ο Χίος, ο Αλαφούζος και ο Μαρινάκης.
Τώρα θες να πω έναν καλό λόγο γιαυτούς που κρατάνε τα δελτία από τον μισό Βόλο; Θα πω. Είναι καλοί μαλάκες.
Όπως βλέπεις, δεν σου χαλάω χατίρι.
Χαιρετισμούς, ο Γέροντας.
May 31st, 2019 at 10:05 am
@ Π.Γ.
😀
Σημεία των καιρών βίδα! 😀
May 31st, 2019 at 10:16 pm
Η συνωμοσία κατά των μέτσο, και οι παρτεναίρ του Ρίνου
@ Dieter 30/05/19 12.16 μμ.
Επανάληψη:
ΕσυΣωλήνας -> YouTube
ΕσυΣωληνάριο ή Γιουτουμπίδιο -> βίντεο του YouTube
χρηστώνυμο -> username – εν προκειμένω, Σπαραφουτσίλε
λίκνος (ο) -> link
χρηστωνυμολίκνος -> το link όπου παραπέμπει η διπλή επίκρουση (double click) πάνω στο username – εν προκειμένω, σε βίντεο του ντουέτου Ριγκολέττο – Σπαραφουτσίλε (Λούτσιτς – Κότσαν) από την όπερα ‘Ριγκολέττο’ του Βέρντι
Έχω εξηγήσει άλλοτε γιατί έχω αυτή την αδυναμία στον συγκεκριμένο χαρακτήρα (Σπ.), έχω κάνει και ανατομία του· παρέλκει να επανέλθω.
Γενικώς, τείνω να δίνω ιδιαίτερη προσοχή σε δευτερεύοντες ρόλους. Ένας ακόμα τέτοιος ρόλος, τριτεύων μάλιστα, είναι η Ινές.
Ας δούμε από τον ‘Τροβατόρε’ του Βέρντι το ντουέτο μεταξύ Λεονώρα (σοπράνο, μια ευγενής) και Ινές (μέτσο, έμπιστη της Λεονώρα) Tacea la notte placida:
_ πρώτα με τις Ντανιέλα Ντεσσί – Νινόν Ντανν, και
_ δεύτερα με τις Σόντρα Ραντβανόφσκι – Μαρία Ζίφτσακ.
Οι διαφορές είναι εμφανείς.
Η σκηνή είναι κομμένη και ραμμένη για να ξεδιπλώσει τις αρετές της η σοπράνο, όμως ο ρόλος της μέτσο είναι ρυθμιστικός: έχει το εισαγωγικό ρετσιτατίβο (απαγγελία), και στη συνέχεια παρεμβαίνει δύο φορές, μετά από μια παρατεταμένη επίδειξη δεξιοτεχνίας από τη σοπράνο, σαν για να της δώσει λίγα δευτερόλεπτα να μαζέψει την ανάσα της και να συνεχίσει ευθύς αμέσως τις δαντέλλες. Στο τέλος, σύμφωνα με το λιμπρέτο, η μέτσο λέει μια φρασούλα μόνη της, και μετά λένε άλλες δυο τρεις φράσεις μαζί, άλλα λόγια στην ίδια μελωδία.
Στην πρώτη από τις δύο εκτελέσεις, η Ινές μένει στη σκιά της Λεονώρα· η ό,τι-νάναι τηλεσκηνοθεσία χάνει συχνά τη μέτσο, ακόμα και στην ατάκα της -Che avvenne? 2’15”-, και σε άλλα σημεία την αγνοεί προκλητικά, πέφτοντας στη συχνή παγίδα: κινηματογραφεί τα πρόσωπα, όχι τους ρόλους. Στο τέλος, η μέτσο σιωπά -ή σιγάται- σκανδαλωδώς: συχνά, σε αυτή τη σκηνή (όπως και στην παραπλήσια Regnava nel silenzio μεταξύ Λουτσία – Αλίζα στη ‘Λουτσία ντι Λαμμεμούρ’ του Ντονιτσέττι), η μέτσο, παρά τα κελεύσματα της παρτιτούρας, μένει (= παίρνει από τον μαέστρο οδηγία να μείνει) βουβή, ώστε να λάμψει περισσότερο η σοπράνο.
Προφανές είναι, για τη συγκεκριμένη Ινές λέω, ότι δίνει ρέστα, και φωνητικά και υποκριτικά: ας αγνοήσουμε την εικόνα και ας εστιάσουμε στο voice acting της στο Quanto narrasti κλπ.· είναι απίστευτο. Όμως, είναι μέτσο, και ως τέτοια είναι καταδικασμένη να κοιτάει έκθαμβη τη σοπράνο και να λέει καμιά γραμμή πού και πού.
Στη δεύτερη από τις δύο εκτελέσεις, η Ινές έχει φωνητικά, σκηνικά, σκηνοθετικά και τηλεσκηνοθετικά τη θέση που της αρμόζει, τη θέση που φαντάστηκαν ο Βέρντι (συνθέτης) και ο Καμμαράνο (λιμπρετίστας) για τη σκηνή, δηλαδή ισότιμη (όχι ίση) με της Λεονώρα. Και φυσικά, στο τέλος λέει ωραιότατα όσα προβλέπουν οι δημιουργοί, δεν της βάζει σιλανσιέ ο μαέστρος.
Βέβαια, το όνομα της μονωδού που παίζει (υποδειγματικά) την Ινές δεν αναφέρεται στο ΕσυΣωληνάριο, ούτε στα σχόλια και απαιτείται κατάδυση στα βάθη του διαδικτύου για να το βρει κάποιος· και ας πρόκειται για μια από τις πιο αξιόπιστες ερμηνεύτριες δευτεραγωνιστικών ρόλων (και λίγων πρωταγωνιστικών, π.χ. Ασουτσένα και Σουζούκι): έχει παίξει σε πάνω από 400 παραστάσεις στη Μετ. Η μοίρα της μέτσο δεύτερης γραμμής είναι η αφάνεια.
Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πόσο φτωχότερη δραματουργικά θα ήταν η υπόψιν σκηνή χωρίς την Ινές, σ’ έναν ρόλο που παίζεται περισσότερο με τις σιωπές παρά με τη φωνή.
Επίσης, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πόσο αποδυναμωμένη έως φαρσική θα ήταν η ίδια σκηνή με μιαν άπειρη ή μικρών δυνατοτήτων Ινές.
Αυτά για τη συνωμοσία κατά των μέτσο.
Η Σόντρα τώρα, που είδαμε στη δεύτερη από τις δύο εκτελέσεις, είναι μία από τις δυο-τρεις καλύτερες και δημοφιλέστερες σύγχρονες σοπράνο. Αυτές τις ημέρες παίζει, για την ακρίβεια θριαμβεύει, στη ROH του Λονδίνου στον ‘Αντρέα Σενιέ’ μαζί με τον δικό μας Δημήτρη Πλατανιά.
Α ρε τυχεράκια Ρίνο (*), και με ποιες δεν έχεις συνυπάρξει στο ίδιο σανίδι: Γουέστμπρουκ, Τζαννατάζιο, Μοναστύρσκα, Ντύκα, Σεμεντσούκ, Πιρότσι, και τώρα Σόντρα· και, αν υποψιαστώ ότι έχεις δει στα μάτια και την Ελίνα (βάσει καστ, έχουν συμπέσει στην ‘Καβαλλερία Ρουστικάνα’ πέρσι στη ROH, όμως δεν έχω ηχητικό ή οπτικό πειστήριο), δα μπεδάνω…
(*) Το παρωνύμιο που έχω δώσει στον σπουδαίο έλληνα βαρύτονο· ίσως με άλλη ευκαιρία εξηγήσω γιατί.
June 15th, 2019 at 10:24 pm
Ένα τέταρτο του αιώνα σήμερα χωρίς τον Μάνο.
Εδώ, αναδημοσίευση (από ‘Το Βήμα’, 2003) κατάθεσης του Μίκη για τον Μάνο.
Εδώ, η μαγική Ιονική σουίτα (1952-53), με τη Δανάη Καρά.
Και εδώ, τρεις σύντομες πρόζες του Μάνου, οι δύο από τη ‘Οδό Ονείρων’ (1962) και η τρίτη από το ‘2000 μ.Χ.’ (1977).
July 8th, 2019 at 5:49 pm
Ηλεκτρική κιθάρα σε δρόμους ηπειρώτικου κλαρίνου
Έφυγε προχθές ‘ο έλληνας Ρίτσι Μπλάκμορ’, Γιάννης Σπάθας.
Εδώ, ένα δείγμα για το πώς κελαηδούσε η ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια του, το Mountains, από το Waiting for something (1980), με τον Γιώργο ‘Zico’ Ζηκογιάννη στο μπάσο και τον Νίκο Αντύπα στα κρουστά – πιο εξελιγμένη, νομίζω, εκτέλεση από εκείνη από το Phos (1976), με τον Αντώνη Τουρκογιώργη στο μπάσο και τον Γιώργο Τρανταλίδη στα κρουστά.
Και εδώ, στο Κι αν είμαι ροκ (1980) των Λοΐζου – Σιτζάνη, άλλη συνύπαρξη Σπάθα και ‘Zico’· ο ένας κόβει, ο άλλος ράβει…
July 8th, 2019 at 6:38 pm
Εκτός από δεξιοτέχνης ήταν και φοβερός συνθέτης.
Ένας από τους ομορφότερους ελληνικούς δίσκους:
“Σύντομα όνειρα” Σπάθας, Λέκκας, Αρανίτσης. Δεν υπάρχει κομμάτι που να μην είναι αριστούργημα.
Έτσι για να θυμόμαστε: