27-7-2017

Η Βενετία όπως φαίνεται από τη θάλασσα στην αρχική σκηνή του Death in Venice (1971) όπου το πλοίο εισέρχεται σιγά σιγά σε μια πόλη που αποσυντίθεται από την επιδημία χολέρας. Οποιεσδήποτε υπόγειες ομοιότητες με στοιχεία της ατομικής ζωής που -τι να κάνουμε- συμβαίνει καμιά φορά να μας στοιχειώνουν είναι αυτό που ήταν πάντα, συμπτωματικές.

25-7-2017

Το Ελεύθεριος Βενιζέλος της ΑΝΕΚ που εκτελούσε το δρομολόγιο Πειραιάς – Χανιά, είχε μεταβάλλει από ώρα πορεία και στις 4 τη νύχτα της 18ης Ιουλίου εισέρχεται στο λιμάνι της Μήλου, που ήταν το σχετικά πλησιέστερο στο πέλαγος, αφού προηγουμένως μια επιβάτιδα γέννησε πρόωρα μέσα στο καράβι.
Ταξίδευα και διάβαζα, έβλεπα ότι το πλοίο μπαίνει σε ένα κυκλαδίτικο νησί, αλλά δεν είχα καταλάβει ότι είναι ο Αδάμας της Μήλου.
Στα Χανιά φτάσαμε γύρω στις 10 το πρωί αντί για τις 6.30, αλλά τι σημασία έχει, είναι μεγάλη τύχη και που το παιδί γεννήθηκε καταμεσής του Αιγαίου και που είδε τα φώτα της Μήλου – να είναι καλότυχο και καλοτάξιδο στη ζωή του.

24-7-2017

Κι όμως εδώ, σ’ αυτό το μαγαζί, τις νύχτες του σαραντατέσσερα χορεύαν. Δεν είναι ποίημα, έχει διασωθεί στη συλλογική μνήμη των κατοίκων της γειτονιάς. Έγινε μετά ξυλουργείο, μετά οικία, μετά τίποτα, πριν λίγο καιρό ταβέρνα πάλι. Ο ιδιοκτήτης είναι πολύ νέος, αλλά γνωρίζει βεβαίως τη βαριά ιστορία του χώρου.

21-7-2017

Στην διάρκεια της “Μεγάλης Ανασκαφής” των Δελφών, τον Οκτώβριο του 1894, η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή ανακαλύπτει το εξαιρετικά καλοδιατηρημένο στον χρόνο άγαλμα του τραγικού, πανέμορφου Αντίνοου που πνίγηκε στα νερά του Νείλου γιατί νόμιζε πως η θυσία του θα παρέτεινε τη ζωή του εραστή του, που νοσούσε. Η φωτογραφία διασώζει την συγκίνηση που έζησαν οι παριστάμενοι αρχαιολόγοι και οι χωρικοί κάτοικοι της περιοχής. Εκτίθεται σήμερα στο Μουσείο των Δελφών.

19-7-2017

Στο σάιτ του National Geographic οι περισσότερες φωτογραφίες που δημοσιεύονται είναι κομμάτι πιο εντυπωσιακές. Στάθηκα πιο πολύ όμως σε αυτήν, της Τζούλια Βίμερλιν, που εικονίζει έναν ηλικιωμένο άνθρωπο στην περιοχή της λίμνης Λοχ Νες. Και ενώ το θρυλούμενο κρυπτίδιο της κρυπτοζωολογίας μόνο κατά σύμβαση εξάπτει πλέον τη λαϊκή φαντασία, ο άνθρωπος αυτός στη βόρεια Σκωτία αποτελεί συστατικό μέρος του τοπίου και της ανάμνησης των μύθων, χωρίς αμφιβολία. Είναι ακριβώς η τεχνική που ακολουθούσαν -ασυνείδητα ή ηθελημένα είναι αδιάφορο- οι παλιοί δεξιοτέχνες της ζωγραφικής τέχνης.

17-7-17

Η πολιτική εντιμότητα παγκοσμίως λιγοστών σαρωτικών γελοιογράφων, σαν τον δοκιμασμένο επί δεκαετίες Αλτάν εδώ, τους υπαγόρευε, από τη δεκαετία του 80 κιόλας στη Ρεπούμπλικα αλλά μέχρι και στην εφημερίδα του PCI την Ουνιτά, να μην αφήνουν σε παντοτινή μακαριότητα μασκαράδες συναδέλφους τους του διπλανού γραφείου που συνέβαινε να εργάζονταν με γραφομηχανή αντί για πενάκι.

16-7-17

Ένα από τα 23 μυστηριώδη δρακόσπιτα στο όρος Όχη, στη νότια Εύβοια, που χρονολογούνται από την αρχαιότητα. Πέρα από τους θρύλους και τις δοξασίες -άλλοι εικάζουν ότι ήταν ιερά, άλλοι πως ήταν κατοικίες δούλων που εργάζονταν στα λατομεία, άλλοι αποθήκες- σκεφτόμουν ότι το πιο συναρπαστικό δεν έχει το παραμικρό αρχαιολογικό ενδιαφέρον.
Είναι η αίσθηση που αποπνέεται από ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα που το επανέκτησε η Φύση. Κατά μια έννοια, πολύ σπουδαιότερη πλέον, υπερέχει ο λυτρωτικός θάνατος της Μνήμης. Και τότε το πλήρες και το εντελές γίνεται μικρούργημα απέναντι στο ερείπιο.

16-7-17

“Οι σύνδικοι της συντεχνίας των υφασματεμπόρων” του Ρέμπραντ, από το μακρινό 1662 στο Ρέικσμουζεουμ του Άμστερνταμ, πολύπειροι και σοφοί. Ερωτούν με απειλητική αυστηρότητα αλλά χωρίς καμία πραγματική προσδοκία διαλόγου τους περαστικούς απρόσκλητους ποιά μπορεί να είναι η θέση τους στον κόσμο της νεωτερικότητας.